Fragment nga romani, Albas
Përktheu: Diana Kastrati
Kapitulli 1
Lëmshi që gjej në mëngjes më ndërmend që nuk jam më vetëm. Amanda është kthyer. Shoh rreth e rrotull e ndeshem me gjurmët e saj: mbi krahun e divanit pjata me bukën e thërrmuar, kurse në gotë ajo ç’ka mbetur nga pija. Në një qoshe, batanija e mbledhur shuk pranë librit përmbys, që vijon të jetë i hapur në të njëjtën faqe.
Kohët e fundit nuk e kam të lehtë gjumin, as e ndiej të lëvizë nëpër shtëpi. Vetëm kur rrotullohem nga njëra anë në brinjë, hapat e saj të vonë më mbërrijnë deri te dyshemeja e dhomës sime.
Nuk di se kur do të zgjohet. Pi kafenë, vë biskotat mbi tryezë bashkë me të vetmin filxhan që ka tepruar që nga koha e adoleshencës së saj. Nga dritarja, dielli që sa nuk na bie mbi kokë, ndriçon lopën me një fije bari në gojë.
Mbi sobë lë ibrikun bosh si për t’i thënë: ngroh qumështin. Mund ta përziejë me kafenë e mbetur në kafetierë, por edhe mund mos ta bëjë. Ka gjasë që ta vlerësojë përkujdesjen time për të, por po aq edhe mund të bezdiset që po trajtohet si kalama.
Nuk arrij t’i kuptoj turnetë e saj të punës, nëse mund t’i quaj të tillë; hyrjet e daljet janë të paparashikueshme. Gjithsecila pyetje imja në lidhje me këtë temë e acaron. Përpiqem ta takoj vetëm në vaktet e të ngrënit.
Sigurohem që në frigorifer të ketë ushqim, në rast se nuk do të hajë mëngjes. Lëvozhgat e përsosura të vezëve më japin siguri. Mbeti përherë e dobët ime bijë.
Heq nga tapeti këpucë e shapka, sistemoj divanin. Do të turpërohesha nëse do të vinte dikush e ta shihte dhomën në këtë gjendje. Poshtë batanijes, telefoni i Amandës është i fikur.
Tani mund të largohem. “Jam nga gjyshi sot”, i shkruaj në një fletushkë. Ia lë afër vazos së tulipanëve të verdhë. I shtoj një zemër për të, të cilën e fshij vringthi.
2.
Im atë banon në gjysmë të rrugës midis fshatit e malit. Këtë mëngjes nuk ka shkuar në ara. Është ulur i kontraktuar mbi gurin e oxhakut. Në shtëpi koha nuk i ecën kurrë, leximi i ndonjë faqeje gazete e lodh, kurse televizori ka llafe shumë.
– Duhet të vish në një vend me mua sot, – thotë.
Dita është aq e kthjellët, sa gati na bën keq. Ai nuk ka mbajtur kurrë syze dielli, shtrëngon qepallat kur një rreze ia lëbyr shikimin. Nga kthesa në kthesë ngjitemi lart me makinën e tij “Fiat Brava”; njëri vesh më mbyllet, më pas edhe tjetri dhe e ndiej edhe më të fortë zhurmën e motorit. I përqendruar në dhënien e makinës, profili i tij shtrembërohet në çdo gropë të asfaltit, me hundën gjithnjë e më mprehtë, me buzët e përthithura nga brenda. Në një çast përmendet e më pyet për Amandën.
– E lashë duke fjetur, – i them.
Heshtim të dy.
Para nesh mali. Gjelbërimi i ri kacavirret në lartësi, ngjyros ahishtën shekullore e atë që barinjtë e quajnë lakuriqësi, aty ku pemët nuk rriten më e zë fill shqopishta. Përtej saj dimri vijon ende.
Pak e nga pak rruga i bëhet më e njohur. Kushedi se sa herë e ka bërë në këmbë e asokohe ishte ende e pashtruar ose thjesht shteg. Tani mund t’i japë makinës edhe me sy mbyllur. Shikon jashtë dritares së makinës: ka lindur aty poshtë, ku janë arat e mbjella e ku pas njëzet e pesë vjetësh pas lindjes së tij, linda edhe unë. Në këtë luginë ka qenë i ri, ndërsa unë vetëm një fëmijë. Më vonë qemë transferuar aty ku banon edhe sot. Këtu ka praktikuar gjahun e, me raste, edhe gjuetinë e ndaluar.
Ka shumë kohë që nuk ngjitemi bashkë në mal, sa nuk arrij t’i llogaris vitet. Hap paksa xhamin e merr frymë thellë. E harron emfizemën e mushkërive e ngushtimin e aortës, faqet me zgavra i gjallërohen. Ajri që ka lënë këtyre anëve i ka munguar përherë.
Mbërrijmë te vendi. Parkon në buzë të rrugës.
Kasollja e Sherifës mbahet ende në këmbë, edhe pa të. Mbaj mend kur ulesha në mes të ekskursionistëve në tryezat e vëna në sheshin para kasolles, midis tymit të mishit të pjekur ose kur i ndihmoja të shërbenin në tryeza, atëherë kur kishte nevojë për ndihmë.
Drurët e aheve gati cikin çatinë me gjethet e sapohapura.
– Kjo pjesë e pyllit është ende jona, mbaje mend për më vonë, – thotë im atë duke treguar me gisht pronën natyrore të familjes së tij.
“Për më vonë” do të thotë kur ai të mos jetë më. “Mund t’ia paraqes kërkesën Policisë Pyjore për të prerë dru për dimër”, më shpjegon. E di fort mirë që nuk do ta bëjë, se nuk e ka gjetur kurrë të ndezur zjarrin në shtëpinë time.
– Më ke sjellë deri këtu për të më lënë pyllin? – bëj shaka.
– Nuk është vetëm kjo pjesë që sheh.
Përshkon rrugën dhe futet në një rrugëz të përmbytur nga bari. E ndjek nga pas hapin e tij të stërmunduar, pa pikë qejfi.
Tabelën e kampingut nuk e mbaja mend të ishte kështu: i ka rënë ndonjë shkronjë, ndërsa M-ja është varur mbrapsht, duke u shndërruar në Ë. Një shermend shkurresh ka mbështjellë derën e hyrjes, e cila është e mbyllur me dry; nuk e dija që ai të kishte një çelës.
Shtyn me forcë kapakun e derës, kapërcen hekurat që ndeshen me dheun e bërë pilë, vijon të ecë drejt atyre pak veprave muraturë e të rrënuara nga mospërdorimi. Poshtë strehës, rreshti i lavamanëve të vegjël për mysafirët, disa syresh të vandalizuar, njësoj si dyert e shkulura të banjave. Ecim përgjatë pishinës, ai gjithnjë disa hapa para meje. Mbeturina degësh të këputura në fund të pishinës, teksa një pemëz ka filluar të ngrejë krye aty, e pasigurt, e gabuar. Më përtej, sheshet e tendave nuk dallohen më, i ka përpirë bimësia.
– Më thuaj, përse kemi ardhur këtu? Kush ta ka dhënë çelësin?
– Desha ta shohësh se si është katandisur ky vend.
Ngrita supet, e pashë. Mund edhe të ikim tani. Nuk kam asnjë interes për këtë vend.
– Edhe ky do të bëhet yti, më vonë, – më thotë ai.
Një sinjal alarmi më ngjitet nga stomaku në fyt. E mbys.
– Nuk ka sesi. Ti e pate shitur këtë tokë.
Kishte provuar për një kohë të gjatë, por pa ia dalë mbanë, më rrëfeu. Mes korit të zogjve, nuk bëzaj për disa minuta. Në intervale të rregullta, veç zëri i qyqes.
– Pas ngjarjes nuk e donte askush, edhe nëse ia falja, – duket gati sikur do të justifikohet.
– As unë nuk e dua, të fut frikën ky vend.
Ngrita zërin, jehona i ktheu mbrapsht rrokjet e fundit. Por imi do të jetë gjithsesi, jam trashëgimtarja e tij e vetme.
– Një prej këtyre ditëve do të shkojmë te noteri për aktin e dhurimit.
Ja pushteti që im atë ushtron ende mbi mua: vendimet e marra tashmë prej tij që nuk mund t’i ndryshoj.
– Unë nuk do ta pranoj, kam mendimin tim tashmë.
I kthej shpinën dhe drejtohem për nga makina. Nuk i dëgjoj më tingujt e dashurisë së pyllit. Gjithë kjo këndellje e prillit nuk më përket.
