Pranvera kishte çelë me kohë, pa nazet e zakonshme që di t’i bëjë shpesh, si shpresa ime. Unë u tregova aq e paduruar, sa nuk e kisha respektuar fare kërkesën e Zhanit, që të mos trokas në kopshtin e tij pa me më marr me vete edhe mua. Mbeti pa fjalë kur në kopshtin vetëm me trëndafila të verdhë, më pa edhe mua duke vaditur lehen e trëndafilave. Ç’është e drejta në kopshtin e Zhanit kishte edhe trëndafila ngjyrash tjera, por ca ishin tharë e ca të tjerë ishin vyshkur. Zhani, si gjithmonë, nuk mbeti pa lëshuar një shigjetë të ëmbël në adresën time, duke më thënë se: – i vetmi trëndafil i kuq në bahçen time je ti! Nuk ëndërroja, por përjetoja një pranverë nevrike, por aq të dëshiruar. Rrahjet e zemrës, ngjasonin me trokun e kalit pullali, kalin e përrallave, që përgatitet për një garë të rëndësishme, siç janë në anët tona garat e dasmave, që populli thotë : kush ka kalë për rizë, le të urdhërojë. Kishte vite që e prisja për ta përjetuar këtë ndjesi. Pas pranverës erdhi vera përvëluese, të cilën desha, jo ta përcjell, por ta përzë me ç’kisha dhe ç’kishte, për t’ia lënë vendin vjeshtës. Po, po vjeshtës që do sillte dashurinë ta prek e të më prekë. Notoja nëpër këtë detin euforik. Muaji gusht do të vinte, për të përzënë vapën e stinës dhe për të sjellë freskinë dhe begatinë. Flakën time të ndezur nga fjalë dashurie, nuk ka gjasë ta dëbonte nga shtrojera, por vetëm ta shtonte. Edhe dimrat, sado të acartë të jenë, nuk ia dalin dot ta ngrinë dashurinë, apo ta shuajnë flakën e saj. E konsideroja veten aq të fortë, sa ndonjëherë e pyesja: Si mund të durojë njeriu e të jetojë kaq gjatë me dashurinë që më shpesh të bën të vuash? Ose: Si mundet dashuria të jetojë veç me fjalë?! Po, kjo ishte pika ime e fortë, të lundrosh mes detit prej fjalësh e të mos mbytesh, pa ditur not. Por harroja që noti i vetëm ishin vetë fjalët, si për shembull: Ku je eliksiri im që s’më lë të mbytem në dallgët e detit të dashurisë tënde? O jeta ime, që s’më le të vdes, kur të dua unë, por kur të duash ti!!! Kaq më mjaftonin kur ai mungonte dhe unë i përshkoja nëpër mend. Jo vetëm që isha bindur, por edhe kisha pranuar, bile shpesh bëhesha aq naive, sa ia thosha në sy Zhanit: Më ke “blerë” me fjalë! Se për fjalë, kush ia del atij?! Pastaj nis përsiatja e shoqëruar me dhembje, por të ëmbla. Largësia na i ka mësuar edhe fjalët e bukura, dhe na bëhet sikur e zëvendëson njeriun e dashur. Fjalë të çiltra. E dija që çiltërsia ishte një atu e fortë, që dinakët bënin gabim të rëndë kur e përçmonin. U bëhej sikur dorëzohesha. Gjepura. Të ngratët, ku ta dinin ata se çfarë zjarri digjej në shpirtin tim. Fundja, bota nuk ka punë tjetër, veçse të përçmojë, të përgojojë, të ligështojë…, po mundi. Duke ngushëlluar veten, mbase edhe jo, po prekja fundin e faqeve të librit “Përçmimi”, dhe fjalët më kishin degdisur anë e kënd botës sime dhe botës së personazheve. Mundohesha t’i gjej shoqe vetes sime, pra mundohesha të bëj dy fate binjakë. Jo, i thashë vetes sime me bindje të plotë,
Zhani im nuk më përbuz. Kur vinte çasti i takimit, ai fluturonte nga gëzimi, ose, të paktën, mua më dukej ashtu. Këtë nuk e them as për ta mburrur, as për t’i vënë grada të pamerituara supeve të tij. Po unë? Unë vdisja për ta dëgjuar nga goja e tij fjalën aq të dashur për mua e aq rrallë të shqiptuar prej tij: TË DUA! Përqafimin s’po e përmend fare se do bëjnë vajzat shaka pastaj kur ta lexojnë. Përqafimi më trete si dielli i korrikut borën e janarit. Oh, sa u kënaqa! Të dy bënim me qindra kilometra për ta shqiptuar e dëgjuar fjalën Të dua dhe për t’u shkrirë e për të mos ekzistuar një çik. Çuditem me veten time, si ishte e mundur që sillesha si të isha një adoleshente e llastuar, por aq më tepër habitesha me sjelljen e tij prej çunaku, edhe pse atë moshë e kishte kapërcyer prej moti kohë, sa kishte të drejtë kur më thoshte: Ti je magjistare, prej burrit të pjekur, ke bërë djalosh fluturak. Ec e mos e duaj pastaj.
Muaji gusht kishte marr misionin për të na bashkuar. Si dukej as atij nuk i pritej dhe e kishte marrë rrugën me vrap. Ishte muaji që unë do të hipja mbi një urë dhe do shpërndaja ca mesazhe dashurie dhe bukurie. Ai do të vinte të më dëgjonte, të më jepte kurajë, ta ndanim gëzimin bashkë. Isha e sigurt se aty edhe do më duartrokiste, bile më shumë se gjithë njerëzia brigjeve të lumit. Dhe ndryshe s’kishte si të ndodhte. Gjithë kohës mendoja se s’do t’i ndalë as lotët e mallit tim, të cilët do të derdheshin mbi lumin rrëmbyes, edhepse ai ishte ngopur me lotët ku kishte notuar. Thashë: Më në fund, le t’ia çojë detit. Por një frikë e kisha: Mos po m’i sheh Zhani, se ma kishte përsëritur njëqind herë: lotët në sytë e tu dhe benë në gojën tënde nuk dua t’i shoh e t’i dëgjoj. Asnjëherë. Shpjegim nuk i kërkova kurrë. Arsyen e supozoja, por me zë nuk e thosha. Ai më donte dhe më besonte. Por unë nuk e lija në të tijën. Bëja sikur pushoja pak dhe i’a krisja, gati si e krisur: Dashuri i thua ti kësaj?! Më sheh njëherë në vit (!) edhe atëherë më bën të vuaj?! Desha ta godas aty ku ishte më i ndjeshëm, e Zhani në vend të përgjigjes më mbulonte me të puthura. E unë?, unë si nxënëse e dëgjueshme – i dorëzohesha. Sa më pëlqente kur strukesha në përqafimin e tij! Takimi i radhës, por i shumëpritur me Zhanin do të ndodhte, siç e paralajmërova, pra në muajin gusht. Të dy e donim këtë muaj se ky e ndillte vjeshtën, e ne vdisnim për ngjyrën e artë të natyrës dhe begatinë e saj. Por jo vetëm kaq: na e përkujtonte hyrjen në parajsën dashurore. Zhani më thoshte: Mos harro se në gusht ka lindur Nëna Tereze. As sot nuk e di arsyen përse ma përmendte këtë fakt, mbase se Ajo falte dashuri pa fund, si Zhani vetë, apo se merrte nga unë dashuri pa ujem, siç i kishte ënda. Por kishte një të mirë: e pranonte që dashurinë donte ta këmbejë ma dashuri. Hoteli ku do sistemoheshim nuk ishte i panjohur për ne. Përshtypje më bëri numri i dhomës ku më adresuan sportelistët. Ishte ajo me numrin 20110917. Ishte hera e parë që po vëreja një numër dhome kaq të gjatë. Në dhomë, nuk kishte vetëm një shtrat të gjerë, por kishte edhe çokollata me dedikim, verë me mbishkrim “Malli për ty…”, pije freskuese, edhe qumësht kishte aty, edhe fruta… Madje, mbi shtratin e gjerë shtrihej një fustan i bardhë e kapelë kashte, këpucë elegante, pantofla dhome… Gjithçka kishte, vetëm Ai s’ishte. Donte ta ndieja sa më shumë mungesën e tij, por i pëlqenin dhe befasitë. I tillë ishte. Hë, s’e për pak gjithë harrova porosinë e tij te sportelistët: Do të kujdeseni për Atë (pra për mua e kishte fjalën) më shumë se sa për një princeshë. Kjo u duk ashiqare se të ngratët sa nuk më morën në krahë e të më çojnë në dhomën me numrin e çuditshëm.
Isha përhumbur në dhomën e hotelit, e zhveshur për të larë trupin tim pak a shumë të djersitur nga udha e gjatë. Fustanin nuk do ta vishja vetë. Atë “detyrë” do t’ia lija Zhanit, se përndryshe prishet magjia e magjishme. Por i’u vërsula pemëve e çokollatave., se edhe pak uri kisha. S’mund ta gënjejë veten dhe juve. Si duket Zhani kishte vënë syrin te vrima e derës dhe po më shihte si në një skenë teatri. Trokiti lehtë-lehtë sikur donte të mos ma prishë gjumin. Iu afrova derës dhe po e rrotulloja çelësin me delikatesë. Dera nisi të çelet ngadalë dhe po zbulonte fytyrat tona dhe trupat tanë. Dhe kur unë prisja që të ma kapë dorën time të shtrirë, ai më kapi poshtë belit dhe më ngriti lartë. Më rrotulloi disa herë, dhe më bëhej se fluturoja. Nuk di pse qaja, mbase nga gëzimi! Isha gëzuar sot, ngaqë kisha vuajtur shumë dje, në largësi… Nuk e di si gjeta forcën nga ajo rendje e gjatë, për t’i bërtitur: – Përse më ke bërë kaq të vuaj?! Zhani ishte dalldisur, njëherë nga kënaqësia ime, pastaj e kishte rënduar pyetja ime. Ai nuk fliste, vetëm më puthte… derisa … trupat tanë u bën njësh. Sa ndenjëm pa folur nuk e di, por që na dehu dashuria këtë e di me siguri. Zhani bëri të çohet për të ma afruar gotën e verës të lënë përgjysmë, duke mos qenë i kujdesshëm. Ngritjen e bëri me rrëmbim sa pësoi një marramendje të lehtë, gati sa nuk u rrëzua në dysheme. U çova ta ndihmoj dhe ai u var mbi trupin tim. E mbajta fortë të përqafuar dhe sikur m’u bë se më tha: nuk ndihem mirë. Kujtoja se po më provokonte, për ta bindur sesa e dua. Pastaj u vesh ngadalë dhe kaloi pragun. Do shkonte në tarracën e hotelit për të takuar një mikun e tij që vinte nga larg. Kaloi pragun e derës i qetë e me kokën prapa, duke mos i hequr sytë nga unë që s’më bënin duart ta mbyllja derën. U ktheva duke u shtrirë në shtratin, i cili akoma mbante aromën e dashurisë tonë. Ashtu si e përgjumur dhe e përhumbur vendosa t’i shkruaj një sms, ku do t’i thosha: Nuk dua të më vdesësh në duart e mia! Si duket, atë e kishte prekur shumë përmbajtja e sms-it.
Zhani nuk ma ktheu porosinë, por as vetë nuk u kthye në dhomën me numër 20110917.
