Drejt fundit të rrugës
Po shuhen pak nga pak ëndjet. Më pak po ndiej e më shumë po kuptoj. Dëshirat po largohen pa u kuptuar. Syri nuk po e mban më dritën e diellit. Gjaku po fillon të vaket. Stinët po i ngjajnë njëra-tjetrës. Më dendur po më vijnë zëra të njohur e më rrallë zëra të rinj. Një nga një miqtë po më ikin. Askush nuk më ndihmon të mbrohem nga vetmia. Si mund të jetë ndryshe fundi?!
Pas teje
Në dashuri rashë pas hapit tënd, sa harrova hapin tim. Pas heshtjes sate u harrova, sa fjalët s’kishin kuptim. Pas takimeve me ty u hutova, sa bota përqark më ngjante shkretëtirë. Pas aromës sate u shastisa, sa s’dija të merrja frymë. Deri dhe hijen tënde dashurova, pa menduar se një ditë vetëm ajo do të më mbetej. Dhe m’u kujtuan vargjet e poetit: “Aq pranë teje pata qenë, sa mërdhij pranë të tjerave.”
Kur…
Kur kridhem në mendime a kur i dorëzohem muzikës, kur magjepsem pas ndonjë peizazhi a kur rend në gjurmë të kujtimeve, kur më trallis një ëndërr a kur më sjell në vete një zhgjëndërr, vetëm atëherë ndihem i tëri brenda vetes.
Lum dhe mjerë…
Gjithë e fshehta e ekzistencës është të mbahesh pas shpresës. Ajo mund të jetë brenda dhe jashtë teje. Mund të jetë mbi tokë, mund të jetë nën qiell. Po prapë mbetet po ajo. Pjesë e jetës e pandarë. E pandarë nga shpirti, e pandarë nga zemra. Lum ai që mbahet pas saj e mjerë ai që s’mbahet dot.
Medet
Medet si u rrëzuan ashtu urat mes tyre. Ato ura që i bënin të hynin e të dilnin lirisht te njëri-tjetri.
Po tani që urat ranë, ata vetëm në horoskope mësojnë se ç’bëhet në shpirtrat e shoshoqit. Mbeten pyetje pa përgjigje.
Liria
Vetëm këtu lart, në majë të këtij mali të thepisur, ku lëvizin e përqafohen retë, ku mistershëm pëshpërisin erërat dhe horizontet farfurijnë në të katër anët, shpirti i njeriut ndihet krejt i lirë dhe i vjen të fluturojë.
Heshtja
Në çaste meditimi të thellë mundohem të komunikoj me heshtjen. Të komunikoj me gjuhën e saj. Në gjuhën e përjetshme të gjithësisë. Sa herë e kërkoj, sikur më vjen pranë. Përherë e padukshme, e patrajtë. Duket se zbret nga vendet përqark, sikur del nga faqet e librit, më zbret nga qenia ime. Dhe ashtu, krejt pa kuptuar, gjendemi përballë njëri-tjetrit. Si dy të njohur, si dy të panjohur. Në pritje për të komunikuar, në pritje për të kuptuar gjuhën e saj, gjuhën më të lashtë të botës.
Çasti i lumtur
Ja që arrita ta kap çastin e lumtur. Çastin që zgjat sa regëtima e dritës së xixëllonjës dhe i bën njerëzit e dashuruar të mrekullohen. E kapa dhe e rroka fort në gji. Dridhesha nga ngazëllimi dhe frika se mos më shpëtonte. As e shikoja, as e dëgjoja. Vetëm e ndieja me një marramendje gëzimi dhe ndrojtjeje.
Ai çast qëndronte brenda meje, ndërsa përpiqesha ta mbaja pas vetes. Dhe ndodhi ajo që s’e prisja: papritur erdhi e ngriu. Nuk arrija të kuptoja se ç’po ndodhte kështu me mua.
Vetëm tani, pas shumë vitesh, ndiej se ai çast i lumtur më qëndron në një krah të zemrës.
Perëndia ime
Dua të të dorëzohem ty, Perëndia ime. Të të hapem me gjithçka kam brenda vetes. Të më vështrosh tej e tej si një qenie të qelqtë. Të ma soditësh shpirtin në çdo kohë dhe t’u hapësh shtegun engjëjve për tek unë. Dhe të m’i dëbosh djajtë që flenë brenda meje. Dhe të ma mbushësh veten me dritën e mirësisë. Vetëm atëherë mund të them se jam i denjë për ty.
Psherëtita
O këngëtar i maleve dhe i fushave, ti që nuk e di se ç’je në të vërtetë, bujk apo bari. Dua të të pyes se si të dolën ato fjalë dhe i fute në këngë, kur këndove: “Psherëtita dhe doli flakë”? Çfarë zjarri digjej brenda teje? Çfarë dashurie ishte ajo, që të digjte ashtu dhe të bënte të nxirrje flakë nga goja?
Përqafimi
Isha fëmijë e u bëra burrë dhe nga pamja e oborrit të shtëpisë sime vetëm një gjë nuk ka ndryshuar: ulliri dhe pjergulla vazhdojnë të rrinë të përqafuar. Koha asnjëherë nuk i ka ndarë. Ngahera kështu i mbaj mend: ai i lartë, i thinjur, hijerëndë, kurse ajo e lakuar, e brishtë, e gjelbër dhe plot nur.
Ngahera të pandarë, ditën dhe natën, në të ftohtë e në të nxehtë. Ngahera të rrokur me njëri-tjetrin, në erë e në shi, në dimër e në verë. Ngahera të përqafuar nga rrënjët deri te kreshta e trungut. Vallë si nuk u lodhën, si nuk u mërzitën një herë?! Ç’është ajo forcë që vitet kalojnë dhe ata i mban në këmbë?! Ç’është ajo dashuri drurësh, që më zgjon aq ëmbël imazhin e përqafimit njerëzor?!
Lotët e drerit
Ai u kthye nga gjahu me një dre, që e kishte vrarë në pyll. Para portës së shtëpisë e priste një i panjohur. Gjahtari u zmbraps disi. Diçka e lëndoi përbrenda. I huaji e përshëndeti në heshtje.
Gjahtari lëshoi gjahun në tokë dhe liroi rripin e armës, që e mbante në krah. Tjetri u ul në gjunjë dhe zuri ta vështronte me vëmendje kafshën pa jetë. Koka e drerit dukej si e gjallë.
-Sa keq! – psherëtiu i huaji.
-E pse? – ia priti gjahtari me ton të prerë.
-Shikoja sytë, – vazhdoi tjetri duke ia marrë drerit kokën ndër duar.
Gjahtari i hutuar bëri sikur i vështroi.
-Nuk ia shikon lotët që i kanë ngrirë në sy?
-Po, – u përgjigj i menduar gjahtari dhe pastaj, duke ngritur zërin, shtoi: – Kur e qëllova, nuk ia pashë, se, po t’ia shihja, nuk do ta vrisja.
-Sigurisht, se lotët nuk shihen nga larg, por nga afër dallohen, ama, – arsyetoi tjetri.
-Mund edhe të dallohen, – mërmëriti gjahtari dhe u duk sikur u rrudh në fytyrë.
Kështu dhe ne njerëzit, – vijoi tjetri duke u ngritur në këmbë, – sepse, po të qëndrojmë afër dhe të shohim njëri-tjetrin në sy, s’do të na bënte zemra të qëllonim, apo jo?
Gjahtari nuk u përgjigj. Atë çast midis tyre sikur kaloi një vetëtimë. Ai njohu nipin e hasmit të fisit të tij…
Përjetësia
Kam arritur në majë të kodrës. Poshtë farfuron pylli i argjendtë i ullinjve. Para syve të mi përjetësia shfaq fytyrën e saj madhështore.
Ekuinoksi
O mik i dashur, atë çka bën natyra me universin, e bën edhe me jetën e njeriut. Ndodh ekuinoksi i parë dhe dita fillon e i merr natës dhe horizonti i qenies sonë vezullon nga rrezet e dritës. Ndodh ekuinoksi i dytë, dita fillon e i jep natës dhe horizonti i qenies sonë regëtin nga hijet e para të errësirës.
Kështu përjetësisht përsëritet paradoksi: njeriu vjen nga drita dhe shkon drejt errësirës.
Ngujimi i drurëve
Në këtë botë lëvizin njerëzit, kafshët, shpendët. Vetëm drurët nuk lëvizin. Hedhin rrënjë në një vend dhe qëndrojnë aty. Qëndrojnë të ngujuar fillikat ose disa bashkë, buzë rruge ose në kopshte, në pyje ose në fusha, në male ose në kodra. Shkojmë ne te drurët, ata kurrë nuk vijnë te ne. Na vështrojnë nga larg e nga afër dhe heshtin gjithnjë të menduar dhe enigmatikë. Vallë, përse natyra këto qenie të gjalla i ka ngujuar përjetësisht me trupin në qiell dhe rrënjët në tokë?!
Robinson
Kur anija m’u mbyt në detin e dashurisë, unë dola në ishullin e dhimbjes dhe mbeta tërë jetën Robinson.
Kur fiton dashuria
Vetëm si t’ia kemi thënë të gjitha njëri-tjetrit, atëherë ka fituar dashuria.
Vetëm si të arrijmë të durojmë njëri-tjetrin, atëherë ka fituar dashuria.
Vetëm si të mësohemi ta mbrojmë tjetrin nga vetja, atëherë ka fituar dashuria.
Vetëm si të mësohemi ta përmbajmë njëri-tjetrin, atëherë ka fituar dashuria.
Vetëm si të jemi mësuar përfundimisht me njëri-tjetrin, atëherë ka fituar dashuria.
Përballë dhimbjes
Përballë dhimbjes njeriu gjendet gjithnjë vetëm. Brenda tij hapet një humnerë dhe ai qëndron pezull në mes ndjenjës dhe mendimit. Kur përpiqet të mbahet pas ndjenjës, ajo s’e mban dot dhe ai rrëzohet. Kur kapet pas mendimit, mbështetet te shtylla e vetes dhe qëndron.
Pas derës së jetës
Pas derës së jetës sime rri fëminia, rrinë lodrat, vrapi pas ylberit, dëshirat e shpërndara, padija e së ardhmes.
Pas derës së jetës sime rri rinia, rrinë ëndrrat dhe ngazëllimet, sulmi drejt qiellit.
Pas derës së jetës sime rri burrëria, fitoret dhe disfatat, pengjet dhe rendja për në luftën e jetës.
Pas derës së jetës sime rri pleqëria dhe mendimet, përdëllimi pas kujtimeve, nostalgjia, trishtimi për çka lashë pas dhe padija se ç’më pret.
Në derë rri çelësi, që e hap dhe e mbyll koha.
Kështu jam unë
Monolog me veten e dialog me mikun. Flatra dëshirash, ishuj ëndrrash. Dritëza gëzimi, hije trishtimi. Heshtje që flet, heshtje që s’flet. Mall i largët, shtegtime mendimesh. Përjetime dashurie, kopshte kujtimesh. Thirrje nga brenda, vështrime nga jashtë. Libër i hapur, pre meditimesh. Trokitje në derë, karrige bosh. Pamje peizazhesh, variacione stinësh. Jehona prej së largu, pëshpëritje në vesh. Zëra të dashur, zëra të mërzitur. Vegime të venitura, vegime të përndritura. Çaste që vijnë, çaste që ikin. Ngritje në qiell, zbritje në tokë. Kështu jam unë. Muzikë dhome.
Horoskopi
Yjet në qiell, ne këtu poshtë dhe fatin tonë e përcaktojnë ata. Luajnë yjet atje lart dhe nga loja e tyre varet gjendja jonë shpirtërore. Varet gëzimi apo trishtimi, ngritja ose rrëzimi, ora e mirë ose ora e ligë, të rrojmë apo të ikim. Vallë, ç’të jenë këto sinjale misterioze, që vijnë nga pafundësia e qiellit në botën tonë të vogël?!
Hodha një fjalë
Hodha një fjalë të butë dhe ndolla qetësi.
Hodha një fjalë të egër dhe ndolla stuhi.
Hodha një fjalë të stisur dhe zgjova kotësi.
Hodha një fjalë të hidhur dhe ngjalla mëri.
Hodha një fjalë zjarri dhe u dogja vetë.
Dashuri e vonuar
Dashuri e vonuar është kjo dashuria ime. Jam unë që udhëtoj drejt teje dhe asnjëherë nuk të arrij. S’di je ti apo është mirazhi i ëndrrave të mia, që herë pas here më shfaqet në horizontin e jetës?!
Dashuria e ndaluar
Në këtë botë s’ka vend për ne të dy bashkë. Të ndarë po. Ti atje, unë këtu. Në mes, mali i mallit. Në këtë botë s’paska vend për ne të dy tok. Të ndarë po. Ti larg, unë afër. Në mes, lugina e trishtimit. Në këtë botë s’ka vend për të dy bashkë. Të ndarë po. Ti në një breg, unë në bregun tjetër. Në mes, lumi i dashurisë.
Shpirti
Kaloj fill vetëm nëpër këtë luginë të ngushtë të populluar me pemë, me drurë, me lule. Ngado që hedh sytë, këto qenie të natyrës më vështrojnë të heshtura. Diçka duan të thonë, po nuk arrijnë.
Unë sillem rreth tyre. Afrohem, largohem. Përpiqem t’i kundroj. Dalëngadalë pamja bëhet e lexueshme. Lexoj në sytë e petaleve, në ballin e trungjeve, në duart e zgjatura të degëve, në kreshtat e gjethnajave. Secila diç më thotë, secila diç më kumton. Është shpirti i hapur i natyrës, që i flet shpirtit tim.
Askush
Askush veç teje nuk e di ku fle tek unë ai çast i lumtur. Je ti që vjen e zgjon dhe jeta ime ngazëllehet.
Pa përgjigje
“Ah, sikur ta mbanim këtë ditë, që të mos ikte kurrë. Është dita jonë”, – më the. “Po sikur të gjendeshim në Polin e Veriut, ku dielli s’do të perëndojë, ç’do të bënim me ditën tonë të pafund?” – të pyeta. Ti i mbajte sytë gjatë tek unë dhe heshte, për të heshtur pastaj gjatë të dy.
Dëshirë
Shoh diellin që perëndon, dëgjoj zhurmat mbi tokë dhe s’di si më lind një dëshirë krejt e veçantë. Dëshira që një ditë trupin tim të drobitur nga lufta e jetës së egër në hi ta kthenin. Dhe këtë hi rrënjëve të pemëve në tokën e kopshtit më të afërt ta hidhnin.
Dhe të ishin këto qershi apo kumbulla, mollë apo pjeshka, dhe hiri im të ushqente trungun e degët e tyre.
Dhe në pranverë të çelja me lulet dhe më pas të lidhja kokrra. Dhe kështu të përtërihesha nga moti në mot për të të kujtuar ty se unë isha gjallë si vetë natyra.
Bukuria e zhbërë
O pasqyrë e brishtë e kujtimit tënd, ku dikur kisha mbledhur gjithë gëzimin e botës dhe drita jote mbushte qenien time, sa mizorisht u soll koha me ty!
Ç’bëri ajo ashtu? Si të veniti dalëngadalë, të hodhi hije nëpër vite dhe pastaj të plasariti e të theu? Të bëri copa-copa dhe ato copa i hapërdau andej-këndej nëpër rrugën e gjatë të jetës sime. Mendoj këtë dhe trishtohem. Sa brenga ka, sa pengje. Dhe atëherë nuk di ç’të bëj. Kthej kokën pas dhe nis e kërkoj copëzat e pasqyrës së kujtimit tënd. Por më kot… Veç gënjej veten, kur përpiqem t’i mbledh, ashtu të shpërndara ditëve dhe netëve të trazuara. Po shpejt kuptoj se ajo pasqyrë magjiplotë e thyer pa mëshirë nga koha nuk ngjitet më. Se, edhe të ndodhte e pamundura që t’i mblidhja, prapë nuk do të arrija të sillja rishtas para vetes pasqyrën tënde, sytë e tu, nurin tënd. Sa i pafuqishëm qenkam!
Ullirit i ngjaj
Ullirit i ngjaj unë tani. Një ulliri të lashtë, me trung të plasaritur dhe të murrëtyer nga erërat e kohës.
Ullirit i ngjaj unë tani. Një ulliri të lashtë, me degë të gjelbra, që në pranverë çel lule dhe në vjeshtë bën kokrra. Ullirit i ngjaj unë tani.
Emri yt
Emri yt, nën zë, kthehet në ngazëllim. Emri yt, nën zë, kthehet në psherëtimë. Emri yt, nën zë, kthehet në lutje. Emri yt, nën zë, kthehet në jehonë thirrjeje. Emri yt, nën zë, kthehet në këngë. Emri yt, nën zë, botës i jep emrin tënd.
Nata jonë e parë
Si thua, a nisemi pas kaq vitesh të kërkojmë natën tonë të parë? Atë natë të argjenduar nga drita e hënës, kur puhia e yjeve të binte mbi sup dhe trupat tanë dridheshin nga zogu i dashurisë, që na rrinte brenda gjoksit.
Ishte nata e takimit tonë të parë, e papërsëritshmja natë, të cilën më kot do ta kërkojmë, sepse ajo kush e di se në ç’hon të kohës ka rënë.
Hapësira e dashurisë
O ti që re në dashuri për herë të parë dhe thirre: “Ika, ika, mora malet!” Thua se kaq të madhe e kishe harenë dhe dhimbjen, sa vetëm në lartësitë e qiellit mund të merrje frymë lirisht dhe të gjeje prehje.
