PLACE DE LA CONCORDE
Place de la Concorde
Nga ku rrugët nisen
Si fijet e gjata
Të mjekrës së një Magu oriental
Të shpërndarë në kraharorin e qytetit…
Place de la Concorde, 11.6.2021
VERË
Të mërzitur nga të ftohtit dhe vetmia e dimrit
Drurët sajojnë hijet e tyre
Si Adami që krijoi nga brinja e tij Evën
Dhe ata çiftëzohen faqeza të gjithëve
Tërë ditën e lume
Nën syrin xheloz të Diellit përshkënditës…
Bois de Boulogne, 20.6.2021
VAKSINIM
Shiringa
Gjigante
E Kullës
Eiffel
E mbushur
Me vaksinën
E dritës
Së Parisit
Shpon
Supin
E rrumbullakët
Të qiellit të kaltër
Për ta imunizuar
Kundër pandemisë
Së natës së errët…
Paris, 4.7.2021
PEMËT E THARA
Sipas një balade shqiptare
Ditën që kishte pritur të dashurin
Pas një ndarjeje të gjatë
Ajo kishte dalë herë pas here te pragu i shtëpisë
E përvëluar nga dëshira
Përkundër padurimit të saj
Ajo kishte mundur ta shihte të dashurin
Vetëm pasi ai kishte kaluar midis pemëve të mbjella
Në oborr të shtëpisë
Dhe kishte mbërritur para pragut
E zemëruar kundër gjethnajave të pemëve
Që e kishin penguar ta shihte më shpejt të dashurin
Duke ia rrëmbyer disa minuta
Kur ajo mund të ishte gëzuar nga mbërritja dhe pamja e tij
E dashura u kishte lëshuar mallkimin pemëve
Duke i nëmur që ato të thaheshin menjëherë
Për çudinë e saj
Sapo e kishte nxjerrë nga goja fjalën e fundit
Pemët e gjelbëruara në oborr të shtëpisë
I kishin humbur menjëherë frutat e gjethet
Ishin tharë në këmbë si të ishin djegur nga rrufeja
E dashura që kishte nëmur pemët e gjelbëruara
Ngaqë e kishin penguar ta shihte më shpejt të dashurin
Nuk e kishte lexuar mitin për Psikenë dhe Erosin
Të shkruar nga Apuleu
Ajo nuk dinte gjë për dashurinë midis Tristanit dhe Izoldës
Nuk dinte gjë për dashurinë midis Dantes e Beatriçes
Midis Petrarkës e Laurës
Ajo nuk i njihte as emrat e tyre
Por besonte se dashuria ka një forcë të mbinatyrshme
Ajo besonte se një njeri i dashuruar është i barabartë
Me një hyjni
Siç e dëshmojnë pemët e thara nga mallkimi i saj
Që shekujt e mëpastajmë me karvanet e reve të tyre
Nuk mundën t’i gjelbëronin sërish
Ato pemë janë të dënuara të mbeten të thara përjetësisht
Në kopshtin e një balade
Kushtuar dashurisë njerëzore që është e barabartë
Me dashurinë e perëndive…
MBRËMJE PRILLI NË NJË QYTET
TË NGUJUAR NGA PANDEMIA
Mbrëmja e prillit iu afrua në majë të gishtave qytetit të heshtur
Me rrugë e sheshe ku shëtiste vetëm hëna
Me këmbët e saj gjatoshe e thatanike si gjymtyrët
E statujave të Giacometti-t
Buzë rrugëve bari rritej si mjekra dhe flokët e të burgosurve
Që dergjeshin në qelitë e kullave mesjetare
Lulet u ngjanin gurëve të çmuar dhe stolive prej ari
Të mbyllura në hambarin e një karavele të mbytur
Të gremisur në thellësitë humnerore të oqeanit
Ku nuk mund të mbërrinin vështrimet dhe duart e njerëzve
Trëndafilave nuk u kujtohej më se ata mbanin erë të mirë
Se ishin simbol i dashurisë i xhelozisë apo i pafajnisë
Pemët e parqeve midis të cilave kishin lodruar fëmijët
Zinin të monologonin si princi Hamlet
« To be or not to be ?”
Pëllumbat qaheshin se e kishin harruar ngjyrën e tyre
Dhe kërkonin të takonin një njeri për t’ua thënë
Bilbilat i kapërdinin dredhulet e zërit për të protestuar
Kundër spektatorëve të tyre që kishin braktisur
Sallat e parqeve e të pyjeve
Takimet grumbulloheshin te hyrjet dhe stacionet e metrosë
Duke pritur mbërritjen e të rinjve për t’i marrë për vete
Në hapësirë vërtiteshin andej-këndej lasso-t e përqafimeve
Duke u orvatur të kapnin mustangët e paarritshëm
Të zbrazëtisë e të mungesës
Të puthurat e zjarrta kërkonin me dëshpërim
Buzët e të dashuruarve që mungonin
Pastaj shkonin të zhyteshin në ujërat e ftohta
Të Senës së vënë në pranga nga urat e saj
Të Senës që e përdridhte trupin midis brigjeve prej betoni
Duke lypur përgjatë moleve të shkreta
Lëmoshën e lundrimit të një anijeje turistike
Për t’i dhënë fund agjërimit të këtyre kreshmëve të papritura
Sena i përgjërohej më kot për ndihmë Kullës Eifel
Ku ashensorët e ndalur dukeshin si kovat e zbrazura të noria-s
Buzë një lumi të shterrur nga një thatësirë e skajshme
Ose kishin ngecur si kujtimet dhe mendimet e ngurosura
Në rrudhat e trurit të një personi që ka rënë në koma…
Paris, 21.4.2020
MARRËDHËNIET SEKSUALE DHE
MARRËDHËNIET TEKSTUALE
Qysh nga shpikja e shkrimit
Marrëdhëniet seksuale të njerëzve janë shoqëruar
Nga marrëdhëniet tekstuale të librave ose anasjelltas
Mbizotëron mendimi se marrëdhëniet tekstuale
Janë po aq të natyrshme sa marrëdhëniet seksuale
Ose anasjelltas
Nuk ka çifte pa marrëdhënie seksuale ashtu siç nuk ka libra
Pa marrëdhënie tekstuale ose anasjelltas
Librat që ngjizen nga marrëdhëniet tekstuale janë po aq
Të natyrshme sa fëmijët që ngjizen nga marrëdhëniet seksuale
Ose anasjelltas
Ngashënjimi i marrëdhënieve tekstuale është po aq
I papërballueshëm sa ai i marrëdhënieve seksuale
Ose anasjelltas
Personat që kanë lidhje intime janë të prirur të kenë
Marrëdhënie seksuale ashtu si librat që kanë përmbajtje
Të përafërt janë të prirur të kenë marrëdhënie tekstuale
Ose anasjelltas
Nuk mund të thuhet se marrëdhëniet seksuale
Janë vetëm me natyrë trupore kurse marrëdhëniet tekstuale
Janë vetëm me natyrë shpirtërore ose anasjelltas
Mohimi ose ndalimi i marrëdhënieve seksuale
Do të çonte në shterpësi ose në shuarje të njerëzimit
Ashtu si mohimi dhe ndalimi i marrëdhënieve tekstuale
Do të çonte në shterpësi dhe në shuarje të letërsisë
Ose anasjelltas
Marrëdhëniet seksuale të njerëzve dhe marrëdhëniet
Tekstuale të librave nuk bëjnë gjë tjetër veçse imitojnë
Polenizimin e bimëve çiftëzimin e kafshëve të yjve
E të mjegullnajave
Marrëdhëniet seksuale dhe marrëdhëniet tekstuale
Janë pasqyra magjike falë të cilave shumëfishohen
Vazhdimisht njerëzimi dhe letërsia…
DORA E PANJOHUR
Sa herë që shpirti im i kapitur e ka ndier veten
Si ai që ecën në një diell përvëlues
Që është gati ta braktisë vrapimin e tij e të largohet nga pista
Duke harruar gjithçka: emrin jetën e vrapimin e tij
Që befas sheh një dorë të panjohur t’i afrohet
T’i japë një shami të pastër e të freskët
Për të fshirë ballin e tij ku djersa rrjedh çurg
T’i japë një pagure të mbushur me ujë burimi
Të cilin e pi me gllënjka të mëdha
Dhe pasi e pi atë ujë të kulluar e të ftohtë
E ndien veten të përtërirë e të gjallëruar
Të vendosur të sfidojë shterjen e fuqive dobësinë
Mosbesimin
Pa u shqetësuar nëse kurora e dafinave
Do të rrethojë ballin e tij apo atë të një tjetri
Madje pa menduar fare për fitoren a për disfatën
Duke pasur në kokë vetëm idenë
Për t’i shkuar deri në fund vrapimit të tij
Asnjëherë shpirti im nuk e diti çfarë ishte
Ajo dorë e panjohur…
