More
    KreuLetërsiBibliotekëCikël me poezi nga Preç Zogaj

    Cikël me poezi nga Preç Zogaj

    Koha ndalon të më thotë një gjë

    Sa për të më thënë një gjë mua
    Koha ndalon në dritaren time,
    herë si plagë në prerje vetime,
    herë si panterë, herë si trendafil,
    herë si marrje dhe nxjerrje fryme.

    Shpejt e mbyll perden e errësimit,
    pa e marrë vesh lajmin e saj në xham,
    trembur njëlloj prej frikës dhe gëzimit.

    Maj, 2016


    Ne na njohu një e tretë, dashuria

    Ne na njohu një e tretë: Dashuria.
    Ajo qëndronte mes heshtjes sonë
    kur shiheshim gjatë si dy të pagojë
    dhe e dinim para tjetrit çfarë ka në mendje tjetri,
    dhe flisnim dyshe edhe kur flisnim me vete….

    Ishte më e vogël se ne, por u bë më e madhe,
    Na mbarti netëve nepër rrugë ajrore
    plot trëndafila të kuq maskuar si të bardhë ,
    Na hoqi udhën me dritën e saj
    në shtëpi të huaja maskuar si altare ,
    ku pasi bënim dashuri më dorëzoje
    më të çmuarin e gjërave, gjumin tend.

    Dashuria, ndërmjetësja jonë,
    I mbaroj një nga një punët e veta,
    Dhe po bëhej gati pa u ndjerë
    të jepte goditjen e fundit, të shartonte
    kohën tonë me të sajën në qiell…
    Kur ja, tokësor, u zgjova, u ngrita
    dhe qava gjithë natën në anë të shtratit,
    i keqardhur, por edhe i mirëkuptuar
    që s’mund ta pranoja përjetësinë.

    Kështu dhe ti dole prej buzëqeshjes
    që vetë Dashuria të pati huajtur,
    Dhe u nise udhës së shkretë kokulur
    sikur ishe kthyer nga një yll i largët.

    Dashuria- Afërdita, e treta që na njohu,
    feks nganjehërë në rrugët e mia,
    me sheh tangent, më sjell një kujtim,
    më bëhet se të ka parë nëpër qytete,
    duke u truar, duke u kastiguar.
    Përpin mallin tim dhe më lë
    si degë të përzhitur trotuarëve.

    Maj, 2016


    Vuan që është e errët nata

    Si një trendafil i mbledhur në gem
    Një vajzë e re po fle
    poshtë dritares.

    Vuan që është e errët nata.

    Mars, 2017


    Pjekuria

    Të ulesh sytë përdhe,të mbledhësh grushtat,
    të mbash me forcë në fre përbrënda kafkës
    një zgjim të ri zymbylash, përgjunjen
    në altarin e vashës.

    Të mundesh pagjumësinë, të hedhësh armët,
    Të shpallësh pa betejë kapitullimin,
    Të vuash lëmshin në grykë, skuqjen në faqe,
    Të presësh fundin, orën e pashmangshme
    Kur i thërret mendjes dashuria,
    Kur i mbledh flatrat dashuria,
    Dhe fillon rënia…rënia…rënia.

    Sa e turpshme, sa e panatyrshme
    t’i thuash “jo” nga errësira
    vajzës që të fton me ngulm te jesh
    dhe të mëson sekretin si të jesh
    një kokrrizë e dehur pluhuri në ajër!

    Si shkëmb të mban pjekuria jote,
    Qetësi guri të premton sa të jesh gjallë,
    Qetësi terri sa të jesh i vdekur,
    Ty që je mburrur se nuk ke vrarë një mizë,
    Ty që po shkon me bisht ndër shalë, vrasës.

    Qershor, 2016


    Më sheh dhe largohet deti

    Nuk jam vetëm unë që ndjej e vërej
    vegimin tënd farfuritës bri meje
    si të prerë me gërsherë në ajrin bosh
    plot me vibrim…ku fillon të shndrisë
    e qeshura jote si çelja e trendafilave,
    fustani yt i kuq të cilin era
    nuk rresht së ngulmuari
    ta ketë plaçkën e vet.

    Me sheh dhe largohet deti.

    Për të satin gusht, për të satën verë
    shkoj e vij zbathur këtyre brigjeve,
    duke humbur flokë, duke provokuar
    evolucionin me këtë marrje fryme
    me ketë të menduar.

    Përhihet një shmangie e madhe
    nga boshti i species që filloi këtu.
    Të tjera zanore përgatit, provon
    uturima e dallgëve.

    Më sheh dhe largohet e largohet deti.

    Gusht, 2017


    Kur kujtoj sa të kam dashur ty

    Kur kujtoj se po vjen shtatori prapë,
    Kur kujtoj se po mbushet vjeta tjetër,
    Kur kujtoj se kam qenë mjaft i krishterë
    përpara se t’ lexoja të plotë Ungjillin.
    Kur kujtoj puthjen që më dhe në Korçë.

    Bukuria jote
    i shpëton mendjes
    së kapur nga çikërrimat.
    Ditët nuk bëjnë asgjë veç bien
    njëmijë, dy mijë, tre mijë…. Rrotullohen,
    mjergullohen, treten rreth pulpave të tua.

    Përbindëshi

    Ka qenë shumë e bukur fëmijëria ime-
    Jeta tjetër para kësaj që kam tani.
    Por sot ju tregoj për përbindshin,
    që nuk e pashë atëherë, që e njoha
    veç kur po jepte a kishte dhënë shpirt
    Dhe mua po më dilte magjepsja e trendafilave.

    Nëntor, 2016


    Në qejfin e saj dashuria

    Isha i rritur, trembëdhjetë vjeç,
    Nata i kishte mposhtur të gjithë veç meje,
    Këndonin gjelat, padisnin, tallnin
    pagjumësinë time të parë, të pafund.

    S’do të kem më kurrë errësirë në sy.
    S’do të pushojë kurrë së lulëzuari mendja ime.
    S’do të shtrihet më pa mua
    pëllëmba ime nën njërën faqe,
    S’do të fle më kurrë , s’do ta nxjerr nga kujtimi
    fytyrën e vajzës që më mbështolli
    me një shikim të ëmbël e më bëri burrë
    shumë, shumë, shumë…përpara kohë.

    Sytë e saj shndrisnin prapa xhamit- E dija!
    Nuk kisha lexuar për Orfeun- E dija!
    Do të zhdukesha sapo ti shihja- E dija!
    Gjelat këndonin, këndonin, këndonin
    Bota po shurdhohej përgjithmonë,
    Atëherë u ngrita dhe prita agimin,
    shpalosjen dritës ngjyrë trendafili
    nga malet në fushë, nga fusha në det.
    Në qejfin e saj dashuria
    shtronte qilimin
    midis fëmijërisë dhe vdekjes sime.

    Janar, 2017

    Njeherë tjetër

    Njeherë tjetër do flasim gjatë
    për pengun tend, për pengun tim.
    Pres të rikthehet në gjendje të lëngshme
    guri që mbaj në gjoks.

    Shkurt, 2018


    Tani kujtoj veç atë që s’mbaj mend

    Papushim perëndojnë ngjarje të mëdha.
    Shkëmbime të krahëve, buzëve, trupave,
    Zgjime me ngjyra në përqafimin e dritës,
    Dridhje të kaltra thellë ujërave …

    Hapat e mi të kujdeshëm në rrugë
    provojnë ta këndojnë si këngë
    zbulimin e fundit:
    Kam qenë më i dashur se sa e kam ditur.

    Në këtë qytet koha ka bërë kërdinë.
    Të ka hequr Ty të ecurën e lehtë,
    Të ka thinjur e ngulur si një saksi
    në nimin e vogël afër dritares.

    Dhe të mendosh: gjithë gratë e bukura të një kohe të shkuar,
    Të dashurit e tyre të një kohë të shkuar
    ngulen kështu andej- këndej
    në oborre, në stola, në spitale
    në rrokullima ditënetësh ku kujtimet
    vdesin grumbull.

    Tani kujtoj veç atë që s’mbaj mend:
    Zgjimin tënd si një trendafil.


    Pashkë në Lezhë

    Bie një shi që nuk zbret në tokë.
    Kajsia e vjetër çel lule të reja lart, lart në kaltërsi!
    Lulëzojnë muret e kësaj shtëpie,
    Lulëzojnë shikimet e këtyre fëmijëve,
    Lulëzoj dhe unë tek mbushem me frymë.

    Nëna ime sheh në ëndërr nënën e saj sa një foshnje.
    E zë përdore, kërkon ta marrë këndej nga ne,
    gjithë kujdes se mos zgjohet, se mos rritet menjëherë,
    se mos i vdes në krah sërish dyzet vjeçe…
    Ja, ia doli, po e mban në gji,
    Pashkën e saj- nënën e saj
    sa një fëmijë.

    Prill, 2015


    Vdekja e nënës

    Dhe kështu u bashë këtë pranverë
    të numëroj me gishta e njerës dorë
    ditët e saj të fundit: Pesë, katër…

    Ka qenë në mëdyshje gjatë, gjatë,
    Të rrinte me ne a ti shkonte pas burrit ?
    Gjersa ndaloi me marrë ushqim dhe ujë.
    Vetëm ajrit nuk ka çfarë t’i bëjë,
    Hyjnori e gjen vetë rrugën
    ta mbushë ngapak me frymë…
    Tre… dy…

    Sa do të mërzitet babai
    Kur ta shohë të vogël, të vogël-
    Qese me eshtra fildishi.
    Sikur e dëgoj tek na thotë:
    Çfarë i bëtë kështu gruas sime?

    Erdhi ora të mbaj
    në gjoks, siç e la të thënë,
    shkrehjen e saj prej mjellme,
    Të shoh hirin e engjëllit
    duke iu hapur në fytyrë,
    Ti bëhem shtyllë e kryqëzimit.

    Ka gjëra që shihen para se të ndodhin.
    Këtë këngë e nisa të premten,
    Nëna u shua të martën.
    Gishtat e dorës m’u zhduken
    pasi mbaruan së numëruari
    ditët e saj të fundit.

    Prill, 2019


    Mallkimi

    Në pritje, në pritje mbuluar me natë,
    Një zog i vogël a shpend i stërmadh
    ofron zgjidhje. Tani është çasti
    me nxjerr flatrën tende dhe me mposhtë
    njeherë e mirë robërinë, gravidacionin.

    Mpihet qetësia.
    Heshtja e botës
    rrëzohet përdhe si balonë e rrudhosur.
    Dhe ja , përftohet në disa menyra,
    Me kuiniforme, me hieroglife,
    me germa latine, arabe, ciriklike
    emri dhe pamja e engjëllit që po bëhësh.

    Është brofja në këmbë e hijes tende. Ik!
    Në majë të gishtave nga Pavioni.Ik!
    Në daç mendar a i marrë. Ik!

    Si vallë ia dolën të helmojnë të folurën?!
    Leri pyetjet! Ik, ik, ik!
    Por sa të gjatë e paske krahun, o mallkim!
    Po shoh me kurriz njëlloj si me sy
    botën pas meje që është Shqipëri,
    Gojë të shqyera, fytyra të nxira,
    Hapur në male, hapur në zalle,
    Një turmë,një shpurë,
    Po u merr erë bimëve të shejtanit,
    Po mbledh,
    po mbush
    xhepat me gurë.

    Mars, 2017


    Jerm

    Rudolf Markut

    Qëlloi të ishim në jetën e vërtetë,
    Dhe lexuar t’i kishim pothuajse gjithë librat,
    Kur ia behu letra njoftuese: Ju
    nuk jeni më… këtu!

    Ne hodhëm plaçkat në krah dhe u nisem
    krah për krah në mërgimin e ri.
    Mbretëronte zagushi e madhe në qytete,
    Gjuha kishte humbur mijëra fjalë,
    Dhe po humbte akoma, akoma, akoma.
    Nuk e dinim a kishte më dhe si i thoshnin
    “Të lutem” dhe “të paça” në shqipen e re.
    Flitej me zë të lartë edhe kur folësi
    e donte të ulur zërin e tij,
    S’kishte shpresë të gjendej mallkuesi
    që mund ti jepte fund këtij mallkimi
    duke iu lutur me përgjërim e ndjesë.

    Njëri pas tjetrit në mërgimin e ri
    mbi një loze kungulli përmes oqeanit.
    Jeta e Re përpara na donte
    për kurrgjë të penduar.

    Ndanë tërfilishteve, ulur këmbëkryq,
    Mustakët një pash, kosat në bisht,
    Çibukët ndezur në gishtat e zverdhur,
    Prisnim të na thaheshin këmishat e kaltra
    për një shëtitje në qiellin me të afërt.

    Shtator, 2019


    Testament i gjyshes

    Pastër e mbajtëm shtëpinë gjithë jetën,
    Gjithë jetën i futem vaj kandilit
    për kthimin e dytë të mbretit tonë, Jezu Krisht.

    Kur të vijë
    qani për ne
    O ju, fatlumët.

    Mars, 2014


    Gratë nuk na duan më

    I shkruaj këto rreshta duke u bërë njësh
    me unin tim të hershëm prej poeti
    kur haja pak dhe doja shumë.

    Gratë nuk na duan më, o burra!
    Njeri prej nesh, ai fjalëpakti, ai kokuluri, a ju kujtohet?
    Ai që ndalej shumë rrallë në lokale,
    Ai që kthehej herët në shtëpi,
    Ai që hidhte plehrat, që gatuante,
    sup me sup me gruan e tij-
    Me tri të shtëna … e divorcoi,
    Pastaj iu turr me breshëri
    një fjollë të bardhë tymi- i shkoi mendja
    se shpirti i saj po u ikte plumbave.

    Gjersa e bëri se ishte mashkull,
    të gjithë ne jemi vrasësit.
    Po unë e di: nuk kishte bole!
    Vrasësit e grave nuk kanë bole!

    Spurdhjak si asnjëherë qe ndjerë
    ndërsa e shihte shtrirë përdhe
    mes gjakut gruan e mjerë.
    Një qen i zi, thonë, iu përhi :
    “Ç’bërë kështu, o qofsh mallkuar”!
    Një ulkonjë ia shkundi armën:
    “Çoje në fund trimërinë”!
    U drodh, u mblodh, lotoi, shurroi
    Po s’pati bythë t’ja hiqte vetes.

    S’na duan më gratë, o burra!
    Na kanë kuptuar se kush jemi.
    Ca dinakë, ca gjitarë
    Që sytë në zgavra thellë i mbajmë
    Dhe kur i shohim nuk i njohim
    Nuk e dimë të kujt janë.
    S’na duan më gratë, o burra
    Na kanë kuptuar se i humbim
    betejat gjithë që na takojnë .
    Kemi veç një për t’u ngrefosur,
    si të pasoj, si burracakë:
    Të thyejmë gratë.
    Të vrasim gratë.


    Balada e skuqjes

    (Fragment)

    Ulet nata me krahët e gjatë ,
    Shqipëria mblidhet si zog poshtë një klloçke.
    Unë mblidhem si fetus në kanape.
    Panta Rei (1). Por nuk mbaron.
    Dëgjoj: “Lufta vazhdon”! Skuqem.
    “Jemi të pathyeshëm”! Skuqem.
    “ Si Barcelona e Guadiolës”! Skuqem.
    Si Barcelona!
    Në këtë cep dheu!
    Pikërisht këtu!
    E nuk kam si t’mos them…Skuqem!
    se nuk është kështu. Skuqem!
    Asnjë shpresë
    t’i ndërroi udhë
    kësaj furie-
    Digjem duke jetuar.

    xxx
    Por…por…
    U bënë ca kohë nuk po skuqem më!
    Vena ime e ndjeshme pushoi se vluari.
    Vdiq Euripidi që mendoja se isha,
    Kaq inerte lëkura që më mbështjell
    sa nuk jep njollë në të as skena
    me vithe grash që ngrihen rrufeshëm
    dhe marrin me vetë historinë e epokës
    kur fjalën përgatitet të marrë Udhëheqesi.

    Tepër gur
    lutem të më kthehet
    dhuntia e humbur.
    Vetëm purpurimi
    ia del të thotë
    diçka që s’thuhet.

    Shkurt, 2018- Qershor, 2020

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË