Ai e shihte qartë atë. Veçanërisht në mëngjes, atëherë kur dielli nuk binte mbi fasadën e pallatit. Pallati përballë kishte ballkone të gjatë dhe të dalë, me kangjella hekuri, nga të cilat dukeshin vazot me lule. Të gjitha ballkonet kishin lule, ku binin në sy tulipanët… Atij i pëlqenin lulet dhe kujdesi që u kushtonin atyre banorët e pallatit pëballë. Pallati ishte ngritur vitet e fundit dhe banorët e tij ishin të ardhur në atë lagje. Dukej se ata që banonin në pallatin përballë ishin çifte të rinj sepse rrallëherë, shumë rrallë, ai shihte të moshuar ose fëmijë të dilnin në ballkone. Vetëm në ballkonin e katit të dytë dhe në atë të një kati më lart, herë pas here uleshin në karrige dy të moshuar, që qëndronin mëngjeseve për të marrë ngrohtësinë e rrezeve të para të diellit.
Dy kate më lart se kati i dytë, atje ku i binte të ishte mesi i pallatit, sapo dielli binte mbi fasadë, ai, që nga ballkoni i pallatit të tij, shihte një vajzë të re shumë të bukur. Kur moti ishte i ngrohtë, vajza e re ishte e para që dilte në ballkon. Ajo mbështetej te kangjellat prej hekuri dhe vështronte hapësirën përballë dhe shpesh ngrinte kokën për të parë qiellin. Ai e dinte orën se kur dilte ajo në ballkon, prandaj nxitonte të zinte vend në ballkonin e vogël të apartamentit të tij, disa minuta para. Prej andej shihte fytyrën e bukur të saj, qafën e gjatë, shpatullat e ngushta dhe gjinjtë e vegjël, që dukeshin sikur do të çanin bluzën e hollë të bardhë. Ai shihte se kur moti freskohej, ajo fillimisht dilte në ballkon e veshur hollë dhe më pas hidhte mbi shpatullat e ngushta, një triko të lehtë ngjyrë gurkali. Më të shumtën e kohës qëndronte në këmbë, me krahët e mbështetura në kangjellat prej hekuri. Pasditeve, kur në fasadën e pallatit nuk binte dielli, ajo ulej në karrige dhe ai shihte që në duar mbante një libër. Kur lexonte, ajo rrallëherë e ngrinte kokën derisa largohej, pasi binte muzgu dhe ai mpiksej. Ndërsa ai vazhdonte të qëndronte në ballkonin e tij të vogël edhe pasi vajza largohej, duke mos e ndarë shikimin prej andej, nga fasada e pallatit dhe ballkonet e gjatë.
Kur rruga midis dy pallateve u zgjerua dhe në trotuare u mbollën rrape, ajo vazhdonte të qëndronte në ballkonin e saj, mndërsa ai, si gjithmonë, në atë të tijin, duke parë nga larg fytyrën e saj të bukur. Kështu kaluan stinë me diell, re, shira, erëra, lëkundje të lehta ose të forta tërmetesh. Ajo shfaqej mëngjeseve herët apo pasditeve në ballkonin e gjatë me kangjella hekuri dhe vazo lulesh. Edhe kur vite më vonë, të moshuarit që dilnin në ballkonin e katit të dytë dhe ata të një kati më lart nuk u panë më, ai vazhdonte të ulej në ballkonin e tij të vogël të pallatit përballë për të vështruar vajzën e bukur. Ajo ishte e njëjtë: e bukur dhe me vështrime që përpiqeshin të depërtonin përmes gjelbërimit të dendur të drurëve të rrapeve, që tashmë ishin zgjatur dhe kishin lëshuar degëzime të shumta.
Gjatë stinës së pranverës, veçanërisht nga mesi i prillit deri në fund të vjeshtës, për shkak se rrapet e mbushura me gjethe të mëdha i zinin pamjen, ai nuk arrinte dot ta shihte vajzën e bukur… Burri i vetmuar priste me padurim dimrin që të binin gjethet dhe përmes degëve të zhveshura të rrapeve, të shihte vajzën e bukur.
Të njëjtën gjë bënte edhe një djalë i ri një kat më sipër tij, si dhe një tjetër sipër katit të djalit të ri. Ai këtë nuk e dinte, por e mësoi një pasdite maji, kur frynë erëra të forta. Erërat ishin aq të forta, sa që shkulën nga rrënjët disa nga rrapet. Dhe kur rrapet ranë nëpër rrugë dhe trotuarë, ai dëgjoi sipër ballkonit të tij zëra të gëzuar.
Të nesërmen, kur rrapet e rënë i hoqën nga rruga dhe nga trotuarët, ai mundi ta shihte sërish vajzën e bukur… Kur mbërriti dita tjetër, ai nxitoi të ulej në ballkonin e tij të vogël. Fasada e pallatit përballë, si asnjë mëngjes tjetër, dukej më e bukur, nga drita e diellit që binte mbi dritaret e shumta dhe nga ballkonet e gjatë të mbushur me lule. Ishte ora që ajo, pasi hapte derën e ballkonit, me hapa të lehtë, afrohej te kangjellat e ballkonit.
Ai tashmë ishte tërësisht i thinjur, por shikimi nuk e kishte lënë… As zemra… As këmbët… Vështroi orën. Po i afrohej dhjetës, por ajo nuk po dilte. Ai priti edhe një orë… Edhe dy… Priti gjithë pasditen… Edhe kur mbërriti nata dhe në pallatin përballë ndizeshin dritat e kuzhinave apo dhomave të gjumit… Në mesnatë, kur dritat e pallatit përballë u fikën një nga një, ai doli sërish në ballkon… Jashtë frynte erë e lehtë. Atë e zuri gjumi, ulur në karrige. Kur u zgjua, po agonte. Dhe erdhi prapë mëngjesi i ditës tjetër… Edhe ditë me mëngjese të tjera, kur në trotuar u mbollën filiza të rinj të drurit të rrapeve… Edhe dimra, pranvera… Edhe ditët e gjata të verës dhe stinët e vjeshtës me shira të vrullshëm… Drurët e rinj të rrapeve u rritën, duke iu afruar katit të pestë të pallatit të vjetër me ballkone të vegjël.
Fasada e pallatit përballë ka mbetur e njëjtë. Edhe ballkonet e gjatë me kangjella hekuri. Edhe vazot me lule. Ditët e pushimeve, në ato ballkone shihen fëmijë, që me kalimin e viteve rriten. Në ballkonin që ndodhet në mesin e pallatit, çdo ditë, në të njëjtën orë të mëngjesit vazhdon të dalë një zonjë. Nga larg duket shtati i saj i gjatë, që me ecje delikate afrohet te kangjellat prej hekuri të ballkonit. Qëndron atje, duke hedhur shikimin në fasadën e pallatit të vjetër me ballkone të vegjël, ku nuk ka më vazo me lule si dikur, veçanërisht në atë të katit të tretë, ku çdo ditë rrinte ulur një zotëri. Ajo pret që zotëria të dalë në ballkonin e tij të vogël, që ndodhet përballë ballkonit të pallatit të saj. “Të dalë si dikur!”, mendon ajo. Si dikur, që rrinte me orë të tëra duke vështruar e vështruar… Ajo vazhdon të dalë pasditeve. Edhe mëngjeseve të ditëve të tjera. Në ditët me shira, fasada e pallatit të vjetër bëhet më gri. Erërat e forta që vijnë nga veriu, përkulin drurët e rrapeve dhe degët e tyre trokasin në dritaret me grila dhe në ballkonet e vegjël. Duket sikur kërkojnë që zotëria i vetmuar të dalë sërish në ballkon, të ulet dhe të hedhë vështrimin para, pikërisht atje ku pret të shohë si dikur zonjën e thinjur që ruan hiret dhe bukurinë e rinisë…
Tiranë, prill 2020
