More
    KreuLetërsiBibliotekë"Borëbardhë relikat e mia", poezi nga Eljesa Kraja

    “Borëbardhë relikat e mia”, poezi nga Eljesa Kraja

    Lindi më 24. 05. 2007 në qytetin e Shkodrës.
    Studion në vitin e dytë, në Medresenë “Haxhi Sheh Shamia”, Shkodër.
    Pjesëmarrëse në shumë aktivitete shkollore dhe jashtëshkollore. Fituese në disa çmime në prozë, ese, poezi dhe interpretim.
    Më të dalluarat janë:
    Çmimi i parë në Olmpiadën e Gjuhës dhe Letërsisë
    Çmimi i tretë në interpretim në konkursin “Talentet në Medrese’’ mes të gjitha medreseve në Shqipëri.
    Çmimi i parë në projektin “Nxitja e talenteve të reja” , me poezinë “Kush tjetrin gjeti?” Biblioteka “Marin Barleti”, Shkodër 2023.


    DUA TË PROVOJ

    Fillojnë zogjtë të fluturojnë
    Fluturimi nis atje larg zhgjetuar
    E unë si zog i trembur i vërej
    Me kokën lart duke ëndërruar
    Mbi turmën pa kapur të parin
    S’munda të mund botën e udhëtarit

    Zogjtë tregojnë dihatjen e guximit
    Brenda brendi të ngrohtë në të ftohtë
    Veç prap largohen atje mes sfurqesh pa kufij
    Ku triumfi e di historinë e një bote plot befasi

    Sa mungon ky zog i lirë në këtë dritare
    Ku brenga duhet me u nda
    E me u ba tok, shok me atë
    Veç duke u pa

    Atje larg ku zëri shtegton
    Dhe buçet shkulmi i erës nga turma
    Vazhdon furishëm-furishëm ndihet
    Gjersa, fare bosh
    Shtigjeve asnjë harabel
    Nepër agime nuk mbeti

    Ajo që mban nuk është vetëm ajër
    Se zogu do dritë kur të pret
    Por njeriu nuk e pret vetëm me verë

    Zogu s’ndalet në fluturim hedhur
    Në çdo orë unë e pres heshtur
    Se mos mua më sheh në atë agim
    Ndoshta vjen tek një përqafim

    Nga dritarja e shatorres
    Kur unë t’a shikoj në vendin tim
    Dije se do jem me duar hapur
    Dhe shok me zogun
    Tërë jetën pa asnjë dyshim


    PA FRE

    Rrkaj derdhen
    Drejtëzat e kënaqësisë
    N’sa drithtime
    Shkrepen e përtërihen
    Posi dy shkndija
    Në dritën e synit
    Qashtu luajnë ritmin e andrrimit
    Nën hijet e shpijave mbulu me ar
    Nën hijet e shpijave t’ tymueme të zeza

    Ato nuk flasin po unë i përtërij për tjetrin gzim
    Që të kem dellin e gazit
    Shfaqjen e marazit
    Në një grusht të fuqishëm
    Të rreckum
    Nga letrat e ndyra të avazit

    Ah të gjeja gjithkund këtë pjesë
    Do thurja tinguj t’argjantë
    Të mbytur për një simfoni
    Simfoni që të mbyll sytë
    E rreh prej fellsinës pa marrun frymë


    BORËBARDHË RELIKAT E MIA

    Thellë në shtëpitë përdhese
    Luajnë bindshëm shirat e dëbora prap’ vjen te pragu
    Thellë mbulu relikat e mia afër tokës sikurse edhe fëmija
    Të cilat qëmoti s’i zbuloi nëna e as babai
    Të cilat dëgjojnë në gjumin e tyre të pabindshëm
    Thellë brenda meje më kërkojnë njëherë dhe dy
    Në këtë natë po sidomos në këtë ditë gjëmueshëm
    Mendimet
    Të cilat shpërthejnë në një anë tjetër
    Në një shtëpi të re në majë të një shpati
    Të përqafun me diellin për së gjati
    Andje e përplasun
    Ku fle njëherash dimri që s’kuptohet
    Ku gjeli këndon si pranverë që vjen
    Thuajse mirësi e fatit
    Veç unë i njoha ato kërcëllima
    Vazhdojnë më ndjekin si fëmija nënën
    Oh edhe shirat përpara meje ndodhen
    Kështu relikat e mia të pafat
    Mbushin oborrin me vargjet e të bardhës
    ‘’Borë në këtë rrugicë shiu të shikon apo jo?’’
    Lindja është afër më thonë kur ti shkrin
    Por lindja gjëkundi s’duket dhe në pranverë
    Sidomos ‘’A të mjafton pritja?’’
    Shikimet e molisuna pastaj
    Lamshet ngadalë-ngadalë më mblidhen ndër fyt
    E ti përsëri-borë nuk shkrin së prapthi
    Luan me stinët e jetës që ngelën
    Një lojë me emër ‘’Borëbardhë relikat e mia’’
    Por unë nuk të dëgjoj mirë
    Veçse në formën e vesës
    Ndaj vazhdo
    Mos e freno hapin në asnji mal
    Ti vazhdo lundro me hope
    Unë po largohem
    Dhe pritja sendet t’i mbështjellë
    Deri atëherë..


    KUSH TJETRIN GJETI?

    Vjeshta që erdhi
    Humbi pa u turrë
    mbi tokën zverdhur
    Që arratisej mbi gurë

    Mbi tisin e vakët
    Shushatja e pemëve
    Në të ëmblën fytyrë
    Shushat jo pak dhe jetën

    Në cepëzat e syrit
    Dallohet malli
    Dallohet e para n’radhë
    Loja kukafshehti ”kush tjetrin gjeti?”

    Dikur zërat çuçërasin
    Dikur lulet i njom edhe shiu
    Largohet dhe vapa
    Përmbyllet edhe shfaqja


    PËRBALLË KA NYJE

    Afër botës ulun
    Më kundron aroma pranverë
    Se aty gjej trëndafila të paçelun
    Trëndafila pa erë
    Të pushtum në oborrin e heshtun
    Ku të gjithë dalëngadalë a shpejt përnjiherë
    T’ishim aq të njoftun
    Si unë dhe ti aherë pa u njoft
    Ndoshta në të thatin trëndafil
    Do kridheshin petlat
    Sikurse në ditë me erë
    Ku rrezet vrullojnë
    Dhe s’asht habi me i ndje
    Në strukat ma t’bluta mes tyne
    Dale prit edhe pak në atë parvaz
    Se mos ndoshta edhe në vallëzim
    Me sytë mbyllur do ndryshojmë
    Si herën e parën tuj pyt

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË