More
    KreuLetërsiBibliotekëBallsor Hoxha: Paqëndrueshmëria e hanës (tregim)

    Ballsor Hoxha: Paqëndrueshmëria e hanës (tregim)

    Kërkon të dijë, tërë kohën, e flenë vetëm nja gjysmë ore në 24 orë, kërkon të dijë ç ‘është shpirti? Dhe vazhdimisht i duket se dridhet hëna, se dridhet si para rrëzimit. Dhe bie ballorja e saj nga dridhja. Por kur e pyet  veten, i paralizuar, memec, me kalljen e egër në trup, sidomos kur e dëgjon të qeshurën e Lules dy muajshe, vajzës së tij, kur e pyet veten ç’është hëna, apo “pse e lidhi me shprtin”, i kujtohet shpërthimi në veturën e tij, me familjen e tij, – familje -, ditën kur Lulja kishte mbushur dy muaj, rrugës për festë në shtëpinë e prindërve të tij. I kujtohet dhe paqëndrueshmëria e lules. E Lule vetë e ka emëruar vajzën e tij.

    Ishte paralizuar. Përjetë, ditën e mbushjes së muajit të dytë të lindjes së vajzës, Lule. Në shtëpinë e prindërve për festë atë ditë.

    Në shtëpinë e tyre, i shqetësuar, krejtësisht i rënë disi brenda vorbullës në vete, që kallej dhe ngritej si kallje e fuqishme, kishte qenë në korridor kur kishte filluar të paralizohej. Lulja fjetur në kauçin e kuzhinës, ende në pelena, ky në korridor, matej ta shikonte vajzën duke fjetur, apo të dilte jashtë ndizte një. Kishte mbetur për një kohë të gjatë, çuditshëm të gjatë, pa lëvizur, dhe duart, këmbët dhe zemra përnjëherë duke iu dridhur. Këmbët prerë, dhe cigaren e bërë gati në gishtat që nuk i ndjente, pa asnjë paralajmërim, pa asnjë shenjë, pa asnjë dhembje para kësaj.

    Natën para dy mujorit të Lules, para ditës së paralizës, kishte mbetur zgjuar tërë natën duke e dashur Lulen derisa ajo flinte, në trupin gjysmë të zhveshur të gruas së tij. Ishte i për-kapur në vogëlsinë e frymëmarrjes së saj të vogël, gjë që e bënte të ndjehej sikur shikonte nga diku tejet thellë tejet larg. Hundën të vogël, të imë dhe të gjallë, në të njëjtën kohë ndiente kthimin e botës, përmbushjen e botës, dhe njëlloj dashurie të frikshme. Por edhe kishte filluar t’i ikte mendja në tmerr pikërisht nga vogëlsia e frymëmarrjes së saj. Por edhe i dukej se arrinte mbi botën. Dikur, në tërë dashurinë ndaj asaj vogëlsie të pambrojtur që merrte frymë kishte filluar ta mbroj me të qenit zgjutë pranë saj. Në mëngjes, fjetur padashje, pa vullnet, kishte parë një ankth kur e kishin prerë gjelin e themelit për shtëpinë e prindërve, dhe kur e kishin spërkatur me gjakun e tij themelin. Por gjeli, nuk kishte qitur asnjë zë, me qëllim. Dhe ishte zgjuar me të kuptuarit, sikur për herë të parë, se Lulja ishte vajzë. Vajzë, ndryshe nga ai. Ishte i largët, tej botës nën ndjenjën e ëndrrës, në mëngjesin e ditës kur ishte paralizuar.

    Duke vozitur për në shtëpinë e prindërve, të nesërmen, kishte qenë i qetë, çuditshëm për gruan e tij, çuditshëm i qetë, duke bluar në kokë, asnjë zë. Dhe dëgjonte si në vëzhgim frymëmarrjen e Lules. Përnjëherë i ishte blloku truri, dhe pastaj e kishte kapur një dëlir. Pas ëndrrës, si vizione, si vinjeta i kishin shpërthyer asociacione të tmerrshme si krateri i tokës së çarë: Lulja e rritur, dhe pikërisht kjo absurdi më i madh në tërë jetën e tij; Lulja e vogël dy muajshe (atë ditë) pikërisht absurdi më i madh në tërë jetën e tij; pastaj gjeli i ëndrrës me pupla të rruara nën kësulë, si në Mad Max; fryma; gruaja plakë; dhe në fund hënës duke i rënë copa të ballores së argjendësisë së saj. Duart duke iu dridhur tepër mbi timon, duke vozitur, kishte ndezur një cigare, dhe kurrë më parë nuk e kishte ndier më bukur shijen e saj. Gruaja e kishte përmendur se tani ishin me Lulen në veturë. 

    Pas paralizës, gojën memece, kanë kaluar vite, i quan tradhti të gjitha ato që bëjnë përreth tij. Mjekët i quajnë vetëdijësime dhe prishje të tyre; pastaj mjekë të tjerë i quajnë progres dhe regres, pastaj ka dhe të tjerë që i marrin sikur lëvizje të mendjes së tij të shituar diku dhe nga dikush dikur. Prindërit dhe familja nuk dinë dhe as nuk kanë ndonjë mendim.

    Ç’ është e vërteta këto janë vetëm dhembje që herë përhapen në trurin e tij, apo në mendjen e tij, dhe herë shuhen, Në vete ndjehet duke u kallë egër.

    Ç’ është e vërteta ajo që ndodh tani shpesh, është se e humb realitetin, dhe çdo gjë merr pafund kuptime dhe asnjë kuptim. Në të vërtetë ajo që e frikëson më së shumti është kur, në karrigen e paralizës, memec trupi duke iu dridhur, në fytyrat e të vetëve sheh tejpërtej, pa ndonjë spirancë apo lidhje, pikërisht për shkak të njerëzisë së tyre. E tmerron lëkura. Dhe pikërisht në këto shikime të tejshme, sheh dhe ndjenë sa lehtë mund të pritet lëkura, sa lehtë mund të thyhet ashti. Pyetet dhe kërkon me gjeste ta shtrëngojnë për të ndjerë ashtin e tij. Lulja qanë nganjëherë, dhe është për atë sikur çarje. Nuk e sheh, as nuk e njeh, as nuk e do, e do tinëzisht, kur flenë apo kur është duke luajtur vetë.

    Por të shumtën e herave, kur dëgjon të qarën e Lules, qanë dhe vetë për të mos e dëgjuar. Njëjtë sikur me premtimin para se të paralizohej.

    Kur të gjithë bëheshin bashkë në shpjegimet dhe diagnozat e tyre, të gjithë tmerroheshin. Paraliza ishte shkaktuar sepse ishte tmerruar që kishte një vajzë dy muajshe. Në të vërtetë të gjithë e dinin nga përvoja se e kishte nga lumturia.

    Ç’ është e vërteta nuk ka ku të kthehet, apo ku të shkoj, apo si të shërohet, qoftë edhe të shëroj veten, apo edhe të qetësohet nga kallja brenda, e qoftë edhe nga paraliza. Ishte martuar dhe sidomos ishte bërë prind i bindur në fuqinë e njeriut dhe në fuqinë e njerëzimit, në humanitetin dhe në fytyrat e lumtura të njerëzve, pas kthimit. Ishte i bindur se tërë që i duhej ishte qetësia, e se qetësia ishte vetë Lulja, siç thoshte para se të lindte ajo, lulja fëmija lulëzimi i harmonisë së botës. 

    Ndonjëherë, për shkak të kalljes brenda tij, temperaturave tejet të larta e dërgonin në mjekët të cilët përmes barërave ia krijonin njëlloj amullie. Kish prej tyre që e analizonin dhe trajtonin me të gjitha metodat, por e tëra përfundonte në vullkane dhe furtuna të tmerrshme të tij.

    Ç’ është e vërteta e kishin pasur edhe në hoxhallarë, dervishë e priftërinj, të gjithë njëjtë, kishin pasur momentet e tyre të shfryrjes së lutjeve e duave të tyre në të dhe asgjë tjetër.

    Ç’ është e vërteta edhe e kishin shty të lëvizte një guri diku në një lum, me gjithë dhembjen e të lëvizurit të duarve, mbajtur nga nëna e tij. Në të vërtetë ishte dashur të rrotullonte një guri në një lum në anën e kundërt të tij.

    Ç’ është e vërteta nëna e tij nuk linte rrobë të tij pa i marrë ndonjë copë të vogël, askush nuk e dinte pse ajo e bënte këtë dhe kush e udhëzonte. E paraliza përkeqësohej.

    Ç’është e vërteta familja e tij vetëm së voni kishin filluar të kuptonin, nëse kishte diçka që mund të kuptohej, nëse kishte diçka që mund të dihej. Mirëpo edhe tash, po e njëjta familje ikte nga ai, dhe i bënte gjithfarë dredhira për ta shmangur, sepse as nuk mund të përballnin dhembjen dhe as të përballnin atë që kuptonin.

    Kur ishte paralizuar, kishte humbur vetëdijen për disa ditë dhe nuk mund të kthehej pikërisht aty ku ishin vajza dhe gruaja e tij.

    Pra ditën e paralizës, me cigaren në gishtat e tij që i dridheshin tej mase, kishte qen i ndarë në dysh mu në korridorin e shtëpisë së prindërve të tij, ardhur aty për të festuar dy mujorin e Lules. I mbetur në korridor për kohë relativisht të gjatë, dhe duke mos ditur nga t’ia mbajë. Nuk dinte si të kthehej, kudo, ku kishte qenë, jashtë për të ndezur cigare apo te Lulja. Dhe i dhembte, i dhembte kjo vuajtje, i dhembte aq shumë sa që me mundim të madh kishte mbështetur ballin në murin e korridorit për t’u ftohur. Por dhembja nuk ndalon, i shtohet me çdo moment të kaluar në korridor. Familja e shikojnë të çoroditur nga dridhjet e tij të dukshme. Gruaja e thirr por e dëgjon si prej larg. Lulja qeshet krejtësisht papritur dhe qetësohet në shtratin e saj. Në të vërtetë herën e parë ka qeshur kur ka filluar çarja, dridhja paraliza.

    Më në fund, ende cigaren mes gishtave, sikur plak para ditëve të fundit të vdekjes, ishte shkëputur nga bllokada dhe ishte nisur te Lulja. Rrugës për në kauçin e kuzhinës ku flinte Lulja kishte parandier trishtim të thellë dhe i ishte troshitur cigarja mes gishtave në dridhje. Lulja kishte qenë fjetur. Lulja. E kishte përqafuar dhe përqafimi i kishte ndjellë ethe të tmerrshme. Ia kishte shikuar fytyrën e vogël dhe ishte habitur duke shikuar hundën e saj, hundën e saj aq të vogël dhe aq me karakter dhe aq të imë, gjë që e kishte urryer nga një frikë që e dridhte. Përnjëherë i afruar tek veshi, duke ndjerë se po vdiste, po thellohej, po kthehej, sikur në fetus.

    Kat mbi kat të dhembjeve. Ishte afruar dhe kishte mundur të shmanget nga ajo vorbull dhembjeje në korridor, i ishte afruar Lules me të vetmin besim se duke krijuar një dhembje më të dashur dhe më të arsyeshme do të mund të shtypte dhembjen që e kishte kapur. Donte t’i premtonte.

    I ishte afruar Hanës!, derisa ajo në muajin e saj të dytë flinte e pavetëdijshme për asnjë nga këto. Është gjumi, është gjumi i Hanës! që e tmerron më së shumti, që e kishte tmerruar më së shumti. I ishte afruar edhe më afër dhe ia kishte puthur hundën e saj të vogël, që i ishte bërë më e madhe se vetë ai, se vetë hëna dhe bota. Dhe ajo ishte përmendur në gjumë. “Kush e di çka mendoi tani”. “A mendon?”. “Çfarë tmerri”. Kishte menduar para Hanës!.

    Pastaj, më në fund, i ishte afruar veshit të Lules, i afrohet aq afër sa kur flet ia prek veshin e majtë me buzët e tij.

    “Hana” i kishte thënë, ia kishte ndërruar emrin. Pyetur pse, pas paralizës, në kalljet e tij të egra e dinte tani se gjithmonë kishte dashur t’ia linte emrin Hana, por , e kuptonte i paralizuar, tërë kohën para lindjes së saj në ndërdije i ishin kujtuar foto të Neil Armostrongut, e zeza e hënës, vetmia e saj, askushsia e saj. I ishte kujtuar tërë njerëzimi i rritur me hënën, me lëkurën e saj të argjendtë, të kallur në qetësi, e prapa ajo askushësi, e mendonte shpesh tanimë i paralizuar. Kishte tërë jetën për të menduar tanimë. Ishte tërë ajo që i kishte mbetur.

    Dhe, mu aty para saj atë ditë, kishte vazhduar “të premtoj se do të thërras Hana përgjithmonë”. E kishte kapur paraliza tanimë, ishte ndalë pak, i goditur mu në tru. Pastaj përnjëherë njëfarë çlirimi kishte kaluar në trurin e tij dhe kishte thënë vetëm edhe një herë para se të mbetej memec përgjithmonë “po të premtoj”.

    “Në netët e ngadalta”, kur e dëgjon “Thousand Kisses Deep” të Lonard Cohen, mendon për këtë fjalë të fundit të tij “të premtoj”, i paralizuar, e kujton derisa ajo tanimë është rritur pesë vjeç me biçikletën e argjendtë, “nuk ka shpirt” këlthet, i frikësuar nga fjala e thënë, “nuk ekziston”, ka vetëm frymë. Frymë që dridh hanën.

    Dhe bijnë copa të ballores së argjendësisë së hënës.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË