Mbrëmjet në atë kohë të vitit ishin me të vërtetë të ftohta, por gjithsesi ato nuk ndalnin pasanikët e mëdhenj të qytetit të organizonin ballot e tyre me maska. Doemos se në sallat e tyre të vallëzimit do ishte ngrohtë. Madje më ngrohtë sesa shtëpitë e rrënuara të varfanjakëve, të cilave pullazet dita ditës u rrëzoheshin nga shiu e dëbora që binte pa pushim. Në qytet, dallohej qartazi ndarja dhe pozita e klasave. Pasanikët kurrsesi nuk do lejonin të jetonin në të njëjtin vend me lypsarët dhe të papunët.
T.Sh., një riosh që jetonte në zonën e klasës së mesme – emri i të cilit nuk u mësua kurrë për publikun e gjerë – qe ftuar në ballo nga e llastuara e shtëpisë me dritare të gjera, zonjusha Z. Atë natë ai u vesh dhe u pispillos si më së miri, pasi që, nga ato që dëgjova, kish kohë të gjatë që kur ai kishte ndjenja të forta për zonjushën Z. Jo se i kish thënë ndokujt, por se kjo vërehej. Ishte tejet e dukshme një gjë e tillë dhe se tashmë, thuajse të gjithë e kishin kuptuar, por, që të tjerët ishin në dijeni, T.Sh. nuk kishte asnjë informatë.
Me t’u bërë gati, doli nga shtëpia dhe u nis për tek stacioni i tramvajit që të shpiente gjerë tek vila luksoze e zonjushës Z në pjesën tjetër të qytetit lartë në kodër, aty ku jetonin pasanikët. Rrugët e qytetit ishin të pista, askush nuk merrej me mbarëvajtjen e tyre. Shumë shpesh mund të shihje ndonjë jashtëqitje qeni apo mace, mu aty, në mes të rrugës. Dhe imagjinoni se si do vihej re në borën e bardhë e të pastër. Ugh! Kjo me të vërtetë ta shpif! Por fundja asgjë nuk e pengonte T.Sh.- n, në rrugën e tij për tek stacioni i transportit publik. Iu desh të priste afro njëzetepesë minuta në të ftohtin e dimrit, që tramvaji i radhës të vinte. Dridhej e shkundej që të mbante veten ngrohtë sado pak, por besoj se, ajo çka me të vërtetë e mbante ngrohtë, ishte mendimi se për pak çaste do takonte zonjushën Z, në hollin e sallës së ballos.
Vagoni ishte i zbrazët. Askush nuk udhëtonte nga klasa e mesme për tek pasanikët në atë orë të natës. Bile, edhe gjatë ditës, kjo linjë nuk ish se posedonte edhe aq shumë udhëtarë.
Udhëtimi ishte i qetë. Nuk dëgjohej asgjë tjetër pos lëvizjes së rrotave nëpër shina. Ah, po! Një mizë e fëlliqur zukaste sa të mundte. Ishte irrituese! Ajo zukatja idiote të pengonte tej mase kur insekti i vogël me dy krahë kalonte pranë veshëve të tu, thua se e bënte me qëllim. Por fal Zotit, edhe kësaj i erdhi fundi! Vagoni u ndal mu përballë vilës luksoze me dritare të gjera. Vetëm një trotuar i vogël ndante hyrjen kryesore të vilës, me rrugën në të cilën qarkullonin tramvajet dhe automjetet e ndryshme.
“Natën e mirë!” – tha T.Sh. duke ngritur pak kapelën në shenjë respekti për shoferin plak, por ai as që mori mundin të kthehej e ta shihte se ç’bëri udhëtari i klasës së mesme. Ai vetëm hapi derën e vagonit, priti derisa T.Sh. të dal, dhe më pas me një vrull të çuditshëm, nisi vagonin për t’u larguar sa më parë që të jetë e mundur.
Kangjellat e vilës me dritare të gjera ishin të mëdha. Një riosh i klasës së mesme nuk qe mësuar të shoh aq shumë përdredhje metali vetëm e vetëm për të zbukuruar hyrjen e një shtëpie. Shkallët ishin të pjerrëta dhe të lëmuara. Ishin të punuara me mermer të bardhë, ku në krye të tyre, qëndronte porta e hapur nga e cila dukeshin pasanikët duke vallëzuar brenda. Muzika dëgjohej gjerë jashtë në rrugë. Ishte e këndshme. Më duket se thanë që atë natë u luajtën disa nga valset e Strausit të Dytë.
T. Sh.-n tashmë e kishin kapluar emocionet, dhe me një frymë, pa një pa dy, u gjend në krye të shkallëve. Salla ndrinte nga abazhurët e qelqtë që ndrinin fort. Gjithçka dukej mahnitëse, derisa ai pa vashën e re, zonjushën Z. Faqet filluan t’i skuqeshin, goja ju tha dhe trupi nisi t’i dridhej.
Zonjusha Z lëvizte sa andej – këndej duke mirëpritur mysafirët, por, kur rastësisht u ndesh me rioshin T.Sh., ajo u step dhe gota e verës i ra nga dora duke ju thyer në pllakat e bardha të sallës. “Kush futi varfanjak në shtëpinë time?!” – bërtiti me të madhe dhe me një zë të shtjerrë e llastuara e pasanikëve.
Muzika u ndal!
Të gjithë të ftuarit kthyen kokat kah zonjusha Z dhe rioshi T.Sh.
Ishte një siklet i madh! T.Sh. u mundua të arsyetohej – gjersa shihte se si pasanikët nën maskat e tyre të ndryshme e shihnin me përbuzje dhe me neveri djaloshin e klasës së mesme. Sytë e tyre dukeshin njëlloj si sytë gjakatarë të ujqve të egër, që me ëndje shohin prenë e tyre se si ajo shijon momentet e fundit të jetës, përpara gllabërimit të etur nga gojët që pikojnë jargë – por nuk ia doli dot. Veten e gjeti të hedhur në shkallët e bardha prej mermeri të cilat në fillim i admiroi aq shumë. U mundua të ngrihej në këmbë, por rrëzohej sërish. Ashtu, këmbadoras dhe duke shikuar se mos po i vinte kush nga pas, luante këmbët sa më shpejtë që të mundej, të dilte nga ajo vilë e mallkuar.
Në kokën e tij nuk dëgjohej asgjë tjetër veçse të qeshurat e pasanikëve dhe një e bërtitur me një zë të shtjerrë – “Jashtë!”. Mezi hapi kangjellat, duke ia mësyrë rrugës, por, nuk arriti të dëgjoj borinë që po binte fort. Ishte një nga makinat e pasanikëve, që po vinte me shpejtësi të madhe për tek balloja e zonjushës Z.
Trupi i rioshit T.Sh. u hodh shumë larg nga goditja e asaj veture. Kish rënë poshtë kodrës ku gjendeshin vilat luksoze të pasanikëve – kështu të paktën besojnë shumica e qytetarëve tjerë të këtij qyteti, pasi që, ende nuk është gjetur as edhe një shenjë nga trupi i rioshit të vrarë.
23. 10. 2020 – Prishtinë
