Jam ulur në njërën prej dy karrigeve në dhomën e ndenjes. Divani i përket planeve të rrogës së muajit tjetër. Bashkë me të edhe tavolina e shkrimit. Laptopin e mbaj në prehër. Kjo e ndenjur me shpinën e kërrusur më lodh, kështu që ngrihem në këmbë. Dua të rri në këmbë, por dua të rri edhe në laptop; zgjidhja më e mirë më duket se është komodina, lartësia e të cilës më mbërrin te gjoksi. Ashtu i bie ta vë laptopin mbi të, por jo pa larguar në fillim çelësat e shtëpisë, një shishe me ujë dhe disa paracetomola.
Pozicioni i ri më duket i kënaqshëm. Kështu, dhimbjen e shpinës, e cila, si çdo dhimbje, pavarësisht se mund të ketë filluar vetëm para disa minutash, duket sikur ka vite që më torturon, do ta ndiej më pak. Doktori më ka thënë që kam nevojë për lëvizje. Në pamundësi të daljes në park këtë të diel me shi, lëvizja në vend është ku e ku më e shëndetshme sesa kërrusja mbi karriget e vogla apo shtrirja në krevat.
Gruaja është në kuzhinë. Po gatuan drekën. Ia ndiej lëvizjet e matura prej këtu, nga tavolina e re e punës. Pas pak, pasi kam humbur në rrjedhën e asaj që po mundohem të bëj, e cila, pse mos ta pranoj, është tentativa e tretë për të krijuar një tregim, ndiej mbi faqe buzët e saj. Si gjithmonë, i ka të lëngëta. Një ndjesi që në mungesë të sensualitetit do quhej kërqethje, ndërsa në prani të tij do mbështillej nga drithërima e dashurisë, ma kaplon gjithë pjesën e shpinës. Për një çast edhe ma pushon dhimbjen e kryqit. Gruaja më puth edhe njëherë, por trupi stepet. Nuk pranon të zihet më në befasi, kështu që gatitet në kohë. Gjithsesi, stepja nuk është krejt efikase, pasi sapo gruaja pëshpërit diçka, trupi më dridhet përsëri.
Një lëxues i vëmendshëm dhe kureshtar, në këtë pikë, do shpresonte që drithërima të mos ishte pasojë e pëshpërimës në vetvete, por e fjalëve të përçuara nëpërmjet saj. Fatkeqësisht, më duhet ta zhgënjej këtë lëxues. Drithërima, e cila mund të përshkruhet vetëm nga fjala e shëmtuar, e mësuar në femijërinë e largët të qytezave të veriut, kërqethje, erdhi vetëm si pasojë e pëshpërimës. Bëra të them diçka, siç them sa herë e ndiej acarimin tek lind, gurgullon dhe shndërrohet krejt papritur në nerv, por e ndala veten. Mirëpo kjo ndalesë nuk mbetet e padukshme ndaj syrit të mprehtë të gruas sime. Ajo e vëren nervin tek më sillet në fytyrë, tek e përçudnon atë në përpjekjen e tij për t’u çliruar nga lëkura; e sheh kur mbërrin në sy dhe shfaqet në shkëlqimin e pagabueshëm të irritimit; e sheh në dorën time, që në pamundësi për të bërë gjë tjetër, u shkon flokëve dhe qafës, jo pa lënë disa vija të kuqe mbrapa.
Në fillim, gruaja nuk thotë gjë. Pastaj, tek dëgjohet zhurma e vakët e gatimeve që mbërrijnë pikën e tyre të vlimit, merr drejt kuzhinës, jo pa i lënë edhe ajo disa fjalë mbrapa.
“Anton, fiksimet e tua janë tmerrësisht specifike.”
Nuk kam nevojë t’i kaloj dy herë nëpër kokë ato fjalë që të pranoj se ka të drejtë. Edhe më e lehtë për t’u pranuar është kënaqesia që ndiej nga përzgjedhja e fjalëve të saj. Nuk ma thotë drejtpërsëdrejti se të ashtuquajturat fiksime të miat janë të parëndësishme; m’i quan specifike. Një fjalë tmerrësisht delikate, si një qelq që mund të thyhet po s’dite ta mbash mirë; fjalë që më shan, po edhe më lavdëron, pavarësisht se jo një lavdërim që një burrë e pret nga gruaja e tij, duke ma quajtur fiksimin edhe të rrallë. Pra, edhe i parëndësishëm, edhe i rrallë. Të shumta janë gjërat e parëndësishme që më vijnë në mendje, e gati të gjitha do i fusja në thesin e gjërave që bëhen pak a shumë nga të gjithë. Dhe shpesh është bërja e tyre prej të gjithëve që i shndërron ato në të parëndësishme. Të tjerat, të parëndësishmet e rralla, janë me të vërtetë të rralla. Dhe gruaja ime po e fut edhe fiksimin tim ndaj pëshpërimave në atë thes.
“Unë u shkëputa nga puna për ty, ndërsa ti bezdisesh.”
Teknikisht këtë më thotë heshtja e saj tek hamë drekën. Nuk është e rëndë, si ata që ulen pa i ftuar kush në tavolinë. Është e idhët, por e kapërdishme. Si limoni.
Gruaja ha shpejt e shpejt, pastaj shkon në dhomën e gjumit. Dënimi im është i vetëkuptueshëm. Pavarësisht se nuk është rradha ime, enët do i laj unë. Ky është çmimi i një dashurie të nënvlerësuar. Çmimi i të pasurit tmerr fjalët që vijnë nëpërmjet një pëshpërime.
Në fakt, nuk do e quaja tamam tmerr. Është më shumë bezdisje. Por një bezdi aq e thellë, sa çdo mekanizëm brenda meje, që, në fund të fundit, është duke bërë punën e vet, ndalet për nje çast dhe bën në fytyrë atë shprehjen që bën fëmija kur provon limonin për herë të parë.
Fatkeqësisht, është diçka që s’mund ta tejkaloj. Nëse vullneti i lirë është diçka që qiejt nuk na e kanë dhënë thjesht si iluzion, ky i ashtuquajtur fiksim nuk është i pranuar në rrethin e veprimeve që gëzojnë të drejtën e vendimmarrjes. Nëse do isha në humor më të gëzueshëm, do guxoja ta quaja edhe pasion, duke marrë parasysh se rrënja e kësaj fjale nënkupton vuajtjen që vjen nga paaftësia e mbartësit të pasionit për ta frenuar.
Lexuesi jonë i vëmendshëm me siguri ka kapur edhe këtë tjetrën: në fjalinë e saj qortuese, gruaja ime përdor shumësin. Nuk thotë: fiksimi yt. Thotë: fiksimet e tua. Pra, ka më shumë se një. Më shumë se pëshpërima.
Kujtesa më çon në fëmijëri. Me syrin e mendjes shoh gjyshin që afrohet me hapin e tij të rëndë. Më vendos dorën e madhe mbi kokë dhe më përkëdhel për ca çaste flokët duke më pyetur se ç’kam bërë atë ditë. Pastaj më puth në faqe, në pjesën e sipërme të mollezës, krejt afër syrit, siç e ka zakon, dhe në fund m›i kap faqet me gishta.
Kapja nuk është e fortë. Ndryshe nga ç’kam dëgjuar për namin e dorës së tij, në faqen time ajo gjithmonë ka vepruar butë, si mbi një qelq që mund të thyhet po s’dite ta mbash mirë. Pavarësisht kësaj, ndiej në mua tek ngrihet i njëjti nerv, e njëjta bezdi specifike që ndiej kur më pëshpërit gruaja. Nuk ka rëndësi që e gjitha po më ndodh në mendje, tek kujtoj një fëmijëri që do doja ta vizitoja qoftë dhe veç për një çast. Vetë ideja e atij veprimi zgjon në mua djallin e bezdisjeve specifike. Dhe ma përçudnon fytyrën. Dhe më ndez aq shumë sa më duhet të sforcohem që ta ndaloj flakën të dalë përjashta.
Një mik i vjetër më pat thënë njëherë se pikërisht ngaqë s’e lija të dilte, vazhdonte të ndodhte prapë ajo gjë. Pra, vetëpermbajtja ime ishte ajo që e lejonte të ishte ende gjallë. Nga ana teorike ai kishte njëfarë të drejte. Që njeriu të mos mendojë gjithë kohën për seksin, ai duhet të bëjë seks. Nga ana praktike, gjithsesi, s’është krejt ashtu. Vetëpërmbajtja ime nuk është kundërmasa e vetme që kam provuar ndaj fiksimeve të mia specifike. Është e vetmja që më lejon të jetoj me ta pa prishur gjërat përreth. Për shembull, pa i bërtitur gruas për diçka që në çdo njeri tjetër do krijonte ndjenjën e shumëkërkuar të lumturisë. Ose pa grushtuar murin…
Enët nuk janë shumë. Mund t’i laj për dy minuta. I ngrej nga tavolina e vogël e bukës dhe i vendos në lavaman. Sfungjerin, të cilin për ca çaste e kërkoj nëpër sirtaret e sipërme, nuk e gjej askund. Kërkimi im zgjat shumë më shumë se ç›duhet kërkuar diçka si sfungjeri, por e gjithë kjo ndodh ngaqë nuk dua të shoh në vendin ku e di se do e gjej: brenda në lavaman. I qullët. I pistë. E fundit aty ka qenë gruaja dhe pavarësisht se e di që zemra e saj nuk i pëlqen fort hakmarrjet e vogla (të mëdhajat s’kam guxim t’i ngacmoj), një pjesë e imja nuk mund të mos mendojë ndryshe.
Një kërkim i shpejtë në internet më tregon se fjala bagatelle, të cilën për herë të parë e mësova nga titulli i një kënge të vjetër të Yann Tiersen, ndër të tjera, do të thotë:
1. diçka pa rëndësi
2. një pjesë e shkurtër letrare.
Pasi laj enët, i rikthehem laptopit mbi tavolinën-komodinë për të përfunduar tregimin e filluar. Në fakt, nuk e kam filluar ende. Kisha një ide në fillim, por me shfaqjen e pëshpërimave, kapjes së faqeve me gishta dhe sfungjerëve në lavaman, ajo është zhdukur. Harresa, thoshte nëna ime, tret gjërat që s’kanë rëndësi. Fatkeqësisht, jo të gjitha. Jo gjërat specifike. Jo ato që kur jam në humor të mirë guxoj t’i quaj pasione.
