ave përjetësi…
ti fort mirë se lufta një ditë do të shtozohet
e di
buka i ngjan fatit të penelopës
që ti kruspullon mëngjeset e tua mbi kuajt trojanë
atëherë ç’do të ketë mbetur s’dihet
eshtrat do t’i kem lidhur me një rimë në njërin krah
dhe me një rimë tjetër në krahun tjetër
dhe kur patrokli të duket këtyre anëve
të mundë t’i lidhë në jelat e kalit të tij
ti fort mirë e di se lufta do të mbarojë një ditë
por deri atëherë të rënët
do të kenë mbushur kafenetë e rrathëve të parajsës a ferrit
me ta edhe unë me siguri do të kem udhëtuar
në trastë me një sy tëndin
dhe në mendje të tërë shpirtin tënd
që me siguri s’mërzitesh të ma japësh hua
në tokat e qiellit a në tokat e nëntokës
do të thërras emrin tënd kur të bëjë mot i ftohtë
dhe në paç një çast dhembshurie për mua
qasmu pranë dhe do të ndiesh se si buzët e mia
do të pëshpërisin
ave përjetësi
ave përjetësi
në udhë e kam kaluar jetën e poezisë
dhe ty t’u rrëfeva më shumë se detit
dhe ty dashuri sa detit të dhurova
ndonëse e gjallë më bëhesh në ëndrrat e pasgjumit
andaj sillmë në trastë edhe duart e tua
që mbrëmjeve me të rënët duke iu mburrur sho-shoqit
të mund të rrëfehem krenar se t’i kam ledhatuar duart
dhe buzët e nxehta të miat lanë shenjë përgjithmonë aty
bëmë të rënin krenar jo nga trimëria e luftës
por nga magjia e mrekullisë së përfundimit të saj
dhe atëherë kur medaljonet të rendin tek ne pas vdekjes
do të jetë bërë sërish ftohtë ndërsa unë ende do kem në duar
ngrohtësinë e orgazmës dhe një ofshamë tënden
që në betejën e ashpër më mbërriti me një vetëtimë
ave përjetësi
ave përjetësi
fort do të ta thërras këtë emër dhe pse në thelat e tokës
bën mot i turbullt
njerëzit janë ndryshe dhe nuk shihen në sy
ndërsa unë nga ty jam i bekuar se në trastën e fshehur
mbaj irisin tënd si një fëmijë të kujdesshëm
që përralla të mos të ta trazojë gjumin
ti fort mirë e di se lufta një ditë do të mbarojë
dhe atëherë pa të rënët do të jetë toka
në dhera
në qofsh gati kërkomë
në bregun a buzët e ndonjë guri do të gjesh epitafin
ndërsa trupin
kërkoma brenda shpirtit tënd
ave përjetësi
netët e fundit të shkurtit…
ngjan se gdhend malin në at’ çast kur jeta mbetet pezull
i rrëmben botës një frymëmarrje dhe
dëshirat marrin trajtën e dritës së bardhë
njerëzit heshtin
janë të gjithë njerëz para tij
mbinjeriu s’do të kishte fatin e tij
do të ishte vetë deti
krejt i bukur
i paqtë si amëshim i lehtë me një trastë me ëndrra
intrigat s’gjejnë vend këtu
ato krrusen si hijenat që me frikë e vrasin moshën
dhe sytë i bëhen turbullirë në filxhanin e një kafeje
barkave të reja s’u mjafton një spirancë teknologjie
të qasen bregut me shpejtësinë e dallgës
bota ende me rregullin e një grumbulli vijash të bardha
ecën
ti s’di të thinjesh det
moshën e përmbys si një lëmsh të shkuarash
dhe me të end të pathënat e tua
zot janë shumë
udhës ia rrëmbejnë vetminë neonët e zverdhur
ndërsa unë hapoj në qetishtë
me syzet e mia prej miopi
vonë nuk të kam njohur det
që në gjenezë ke qenë në qenien time
si një meshë e mbyllur në kutinë e fshehtësive
por ti s’thinjesh det
as guralecët në këmbët e tua s’të trazojnë
ata të përditshem thurin me hijen e njerëzve që i qasen pranë
ja dhe një lëvizje tjetër e rregullt si vetë rregulli i universit
një tjetër zhurmë që pranë zemrës gjen vend
një pllaquritje duarsh fëmije
hëna humbur është në shtratin e saj
edhe vetminë dashuron ajo ndoshta
si ne që mahnitjen e morëm prej saj si dhuratë
dhe s’duket të shfaqë sytë e saj në këtë paranatë
ajmè det ti më ke pranë në teatrin tënd krejt të pamaskë
në lëkurën e asnjë personazhi që ti ndoshta gatit
në qoshet e mendjes tënde
por krejt të njerëzishëm
me lëkurë prej njeriu dhe dy sy që në qofshin të bekuar
të ngulitur tek ty
edhe jetën mund ta mbyllnin pa asnjë mëdyshje
dyshimi më i madh do të mbetet njeriu
ai që kurrë s’do të mund të të njohë të gjithin det
ty
mjeshtërinë e fjalës që edhe një shpirt të lartë
trondit si një kambanore antike
s’trembesh det
ti e hapon jetën tënde mrekullor
ndërsa ne këtej bregut
mjerisht mbetemi njerëz
në shpirtin tënd ka mbetur gjithnjë ditë
ndërsa këtu në breg
netët e fundit të shkurtit kanë rezervuar turbullirë
qyteza e vogël e peshkatarëve…
qiejt fërkojnë sy prej mollë adamësh
shtrat me errësirën
-pështjellë me natë- ka bërë
mullinjtë e erës mbi kokat e e kashta të shtëpive
eshtrat me tërsëllime trondisin – të zgjohet jeta
si pishë halore e një mëngjesi të ftohtë në
ballin e një mali
ajo – ndienja më perandorake
madhështia me sy përjetësie fëmijësh
plaga e pashterrshme e dhimbjes së tokës
njerëzimi lëngon pafundësi metastazash
bardhësia e virgjërisë tënde vajzërì
shami e stërmadhe e një veliere druri
shkund themelesh erën e pabindur – inat fëmije
vjen kremtim fitoreje shekullore – puthje penelope
zgjuar janë ata sy duke mos mbyllur kurrë
kanë çelur karafilat…
(ose prelud për një poemë të mundimshme)
poetët zbresin kudo me do parashuta
që i bëjnë t’u ngjasojnë don kishotëve pa qenë të tillë
por të etur për dhembshuri aq sa bën të mbërrijnë
edhe në dehje
në sytë e tyre retë zgjohen prej drite
udhët zgjaten si jetë e një odiseu dhe fatet trazohen
në rite të panjohura gjer në përjetësinë e dhembjes
atje ku edhe perënditë fshihen sysh nga trishtimi
kanë çelur karafilat dhe midis gurësh
dhe midis vetmie ku ka veç dy sy të një femre të bukur
dhe një shall të bardhë që i ngjason
resë së fëmijtë në qiellin prej jetës së saj
mbrëmjeve do të çelin karafila të tjerë
unë mëkatoj ndoshta t’i këpus në fshehtësi por
më thotë zemra
se duke i sjellë tek ti ndoshta edhe me filatelinë e erës
mëkatet do të zhbëhen e drita sërish do të rroket
midis dy gjinjve të tu
ashtu tejet femëror të ngurtësuar nga epshi i mbrëmjes
për të pasur pranë më të bukurin e vargjeve të saj
kanë çelur karafilat
por druaj se me to s’mund të shkruaj
një letër të gjatë dashurie
por do të zbres në vargje dhimbjen për jetën
e krizantemave që s’do mund t’i shoh
në dheun e varrit tim
e mbi trupin tim
e mbi ëndrrat e mia
që edhe në duart e tokës do të ëndërrojnë ty
por ndoshta as me to
s’munden poetët të shkruajnë një letër dashurie
apo ndoshta një letër si telemakut odiseu
ajmè
prej dhimbjes janë krijuar poetët
prej syve të bukur që bukurinë e tyre vrasin
dhe për atme ndoshta s’dinë të bien
por për dy gjinjtë e tu të ngurtë femëror
do të çelin sërish karafila të tjerë
dhe shtegtarët e udhëve me fat odiseu do të kuqin
duart nga e kuqja e onufrit
dhe mbi dheun e varrit të poetit
do të lënë trishtimin prej petalesh
rruga e perëndimit të jetës…
rruga për në perëndimin e jetës nuk di
në është nga kjo kthesë e fortë në të djathtë
që zhduket me heshtjen e boshësisë në xhep
në të majtën time është shtëpia atërore
ku ende në dhomën me vjetërsira
është fëmijëria e veshur me portret
diku më tutje tek gryka e zgavërt
nga e cila frikën kanë marrë të gjithë dhe thonë
se të nxjerr në ngastrat e qytetit të heshtur
në ditarin e të fshehtave as ime më
nuk paska shkruar se nga bie rruga
për në perëndimin e jetës
ndërsa e dhembshura gjyshe kujdesej
që në përrallën e gjumit të parë
dielli të ish i ndritshëm si sytë e saj
ngase as në letrat e sime motre
gjësendi s’thuthet për atë ç’ka dua por
një palë krahë dallëndysheje gjej në çdo fjalë
rruga për në perëndimin e jetës nuk e di nga bie
por në të majtën time është ende shtëpia atërore
dhe sytë e nënës që më tregojnë se dielli sërish lind
këngë e të vdekurve…
(ose një gjysmë poemë e trishtë)
në ajër të kësaj nate shkundet nga qiejt pak metaforë trishtimi
dhe me të shndërroj sytë në xixëllonja
për të të gjetur ndoshta edhe ty brenda humbëtirës
në gjirin e qytetit të heshtur fshihet një fije frymëzimi
që më bëhet se zbret nga qielli i bukurisë tënde
edhe pse frymon e ëndërrt brenda ndjenjës sime
kudo nuhatet aromë eshtrash që mbajnë në supe
hapat e sa dhjetëra fytyrave
të gjitha në përpjekje për të gjetur itakën e tyre
në rrugët e zbrazura të qytetit të heshtur
eci ditëve me shi të paduruar dhe nxitoj hapat
të arrij kohën e humbur
në kronometrin e jetës nuk mund të bëhet kompromis
heshtja më bëhet e zëshme dhe fytyra jote e zbardhur
më zgjon një tis frymëzimi
për ta shndërruar në poezi atë trëndafil të bardhë
që lumturisht jeton mbi kokën tënde
por ndiej se sytë e tu nuk i mbyll dot në një varg
shpirtin tënd nuk mund ta zgjedhoj si një kallëzues
që rimon në fund të rreshtit
dhe mësoj se duhet të rrëmbej qenësisht të gjithën
e atëherë do të mund të jesh ti
që zgjohesh trëndafil i bardhë në poezinë e mbrëmjes që shkruaj
unë poeti i qytetit të heshtur
psalm për lirinë
(që nuk mbyllet në vargjet e poezisë sime)
para se tinëzisht të hyj në shtratin e fjalëve të mia
të shkujdesura
një tabletë lirie më turbullon shikimin
mbi syprinën e kaftë të komodinës tënde
një zë i mekur nga larg errësirës
më kujton se janë zgjuar nga gjumi ujqërit
jo ndoshta ata që në pyll rrojnë këta jo
janë të tjerë ujqër ata që me lirinë tonë ushqehen
dhe ti më fshihesh mes metaforave dhe sytë
i mbyll me një krahasim të paqenë
unë e di se sytë e tu nuk zhvishen kurrë nga liria ime
ndonëse e largët
ndonëse e ëndërrt
para se tinëzisht të hyj në shtratin tënd prej fjalësh
përtyp një dy a tre vargje lirie
sepse ty edhe pse të ëndërrt s’mundem
prej saj të të ndaj
dhe kësisoj një natë fshikulluese fshihet nën shtrat
dhe sytë e tu
që ngrenë vela të bardha të qepura prej mijëra vargjesh
për të m’u bërë udhërrëfyes të lirisë sime
