More
    KreuLetërsiBibliotekë"Apokalipsi i ditës së gjashtë", tregim nga Enver Kushi

    “Apokalipsi i ditës së gjashtë”, tregim nga Enver Kushi

    … U godit e treta e diellit, e treta e hënës si dhe e treta e planeteve… Dhe u errësua e treta e ditës dhe e treta e natës

    (Dhiata e re. Apokalips 7, 8, 9 )

    Ai betohej se ato që më kishte treguar e ritreguar disa herë ishin të vërteta, se nuk kishte asnjë arsye përse të gënjente ose të sajonte ndodhi të paqena se… Pi ujë, i thashë unë për ta qetësuar. Edhe një gotë me ujë, ju lutem, iu drejtova pastaj kamarierit… Vura re se ai me duart që i dridheshin piu menjëherë gotën e ujit si dhe atë që solli kamarieri. Kisha vite pa e parë shokun tim të feminisë. Ishim rritur dhe shkolluar bashkë me gjimnazin e qytetit të vogël R… Shoqërinë e kishim ruajtur edhe disa vite pasi ishim diplomuar në Universitetin e Tiranës… Por me pas, rrallë, shumë rrallë takoheshim… Dhe ja… Ai qendronte përballë meje, merrte e jepte me duar dhe të folurën e shpejtë, për të më bindur në vërtetësinë e rrëfimit absurd, që ma kishte përsëritur disa herë. Kohë e krisur dhe njerëz të krisur, thashë me vete titullin e një novele të gjatë që e kisha lexuar ditët e fundit…. Më kupton? Isha duke vrapuar përmes sheshit “Skënderbej” kur vura re se lidhëset e këpucëve ishin zgjidhur, nisi të tregojë prap ai me të njëjtin seriozitet dhe pasion si më parë. Më ishin  zgjidhur lidhëset e dy këpuceve dhe unë mund të isha rrëzuar në mes të sheshit. Është e tmerrshme të zgjidhen në mes të Tiranës lidheset e të dy këpucëve .. Më kupton? Është shenjë e keqe… Është katastrofë… Ta them unë. Katastrofë është. Provo të ecësh apo të vraposh me lidhëse të zgjidhura. Edhe një gotë ujë kamarier, thirri pastaj. M’u zgjidhën lidhëset e këpucëve, prandaj ndala në trotuarin pranë stacionit të autobuzëve urbanë, që nisen për në Kamëz…. Pastaj e ndërpreu rrëfimin dhe u betua për dritën e syve, për kokën e tij dhe kokat e tërë familjes dhe fisit. Të besoj, i thashë. Të gjitha i besoj. Të betohem, tha  ai. Të betohem për dritën e diellit dhe u kthefsha si atë ditë në një trup pa kokë!

    Dhe pas këtij betimi, u ngrit menjëherë në këmbë dhe pasi preku me duar qafën, si për t’u siguruar se koka ishte e ngjitur me të, më dha dorën dhe doli jashtë… Ndoqa nga trotuari para lokalit ecjen e shpejtë të shokut tim të  fëminisë. Dhe kur ai humbi diku para Pallatit të Kulturës, hodha vështrimin tek këpucët e mia të reja. Lidhëset kafe ishin të lidhura fort mbi  këpucë. Pastaj preka me të dy duart qafën, veshët, sytë, hundën dhe buzët. Ndjeva një gëzim të brendshëm, kur vura re se gjithçka ishte në vendin e vet. Në vendin e vet ishte koka ime gjysmë e thinjur me ballin e madh dhe sytë, veshët, hundën, gojën. Lavdi zotit, thashë me vete kur vështrova se edhe ata që ishin ulur në lokal apo lëviznin në rrugë, kokat i kishin  bashkë me trupin…

    …Dhe të nesërmen, kur po ngjitja me nxitim shkallet e institucionet ku punoj, dëgjova zërin e punonjëses roje që më tha: “Ky zarf është për ju” E mora ne duar zarfin  ku shënohej emri im dhe në kllapa fjalët: “Ti jepet në dorë”. Në anën tjetër ishte emri i shokut tim të fëminisë, adresa dhe numri i telefonit. Poshtë numrit të telefonit edhe një shënim shkruar me laps të kuq: “MATERIAL SEKRET, TEPËR SEKRET”.

    E hapa menjëherë zarfin dhe duke ngjitur shkallët për të shkuar në zyrën time në katin e tretë, u hodha një vështrim të shpejtë letrave të shkruara me një shkrim të kujdesshëm dhe shumë të qartë… Ato i lexova jo në zyrë, por në këmbë, mbështetur në pervazin e dritares të katit. Kur i mbarova se lexuari, pata një marramendje ose ndoshta  humbje ekuilibri. Atë ditë, por edhe shumë kohë më pas, më dukej sikur ecja nëpër terr apo ndalesha në rrugë dhe, prekja me duar kokën për t’u siguruar se ajo ishte në vendin e vet. Dhe pasi i mbajtja gjatë në zyrë, pa guxuar për t’i rilexuar, vendosa t’i  botoj ashtu siç i ka shkruar shoku im i rinisë së hershme….


    TERRI I BOTËS

    …Unë i quajturi Hamza R, i biri i Havasë dhe Ademit, ditën e gjashtë të javës, të  muajit dhe motit në vazhdim, në një çast që m’u duk sikur nuk ishte as nate dhe  as ditë, vura re një ndriçim që ra mbi Tiranë… Ndriçimi i beftë erdhi jo nga qielli, por nga thellësitë e tokës kryeqytetase… Dhe bashkë me ndriçimin e beftë, mijëra e mijëra flutura të bardha vërtiteshin hutueshëm mbi sheshin “Skënderbej”, godinat qeveritare, Bankën e Shtetit Shqiptar, Teatrin e Operas dhe Baletit, Muzeun Kombëtar …  E ndërsa ngrita kokën lart për të parë renë e bardhë të fluturave dhe ndriçimin e beftë që po delte nga toka, m’u duk sikur qielli mund të gremisej nga çasti në çast mbi Tiranë… Atëhere ai dhashë vrapit përmes sheshit “Skënderbej” ndjekur edhe nga të tjerë, që dukej sikur çanin me vështirësi masën e bardhë si të mpiksur dhe nxitonin për të shpëtuar nga qielli, që mund të binte copa-copa mbi kokat tona. Dhe do të isha rrëzuar e ndoshta do të kishin shkelur mbi trupin tim, po të kisha vazhduar të vrapoja me lidhëset e zgjidhura të këpucëve. Lidhëset e gjata të këpucëve ndoshta ishin zgjidhur kur nisa të vrapoj ose ndoshta më parë, tek zbrisja shkallët e Pallatit të Kulturës… Jam me fat. Jam me fat që nuk u rrëzova në mes të sheshit “Skënderbej”, thashë me vete duke u përkulur pranë  trotuarit ose më saktë në strehën që shërben si stacion autobuzi për në Kamëz. E teksa po lidhja  lidhësen e këpucës së majtë, dëgjova pranë një zë lutës:

    -Zotëri! Më falni që ju pengoj…Vetëm  pesë minuta zotëri… Mos u nxitoni zotëri … Lidheni edhe këpucën tjetër.

              Dhe pasi lidha lidhësen e këpucës tjetër dhe drejtova trupin, vura ra se në krahun e djathtë timin, ngjitur me stacionin e autobuzit, qëndronte në këmbë një burrë i gjatë me një kokë të madhe tullace. Fytyra i kishte marrë bardhësinë e dritës përreth.

    – Ç’kërkon? –pyeta –Nuk e shikon se ç’bëhet?

    Ju lutem zotëri! Më mbani pesë minuta kokën! Vetëm pesë minuta…

    Zhurma e autobuzit urban që ndali pranë, mbyti zërin lutës të njeriut me kokë tullace. Ndjeva duhmën e rëndë, që doli nga dyert e hapura të autobuzit dhe thirrjet e fatorinos: “Hipni shpejt! Hipni shpejt!”

    Zotëri! Kini mirësinë të më mbani pesë minuta kokën… Ju lutem…

    Dhe pas këtyre fjalëve lutëse, kur unë mendova të shkëputesha nga ai njeri me fytyrë të bardhë, befas pashë se si ai, pasi vuri gishtërinjtë e mëdhenj poshtë qafës e mbi të, në të dy anët pëllëmbët, me një lehtësi ë habitshme e shkëputi kokën nga  trupi dhe ma la atë në duar.

    Nuk thirra nga tmerri ose edhe mund të kem thirrur, por zërin tim nuk e dëgjova . Dëgjova zëra të tjera që vinin nga qielli i ulët. Mund të ishin zëra fluturash të bardha, që rrinin pezull mbi Tiranë… Qëndrova i ngrirë pranë stacionit të autobuzit duke parë njeriun pa kokë, që ecte me hapa të shpejtë nëpër bulevardin “Dëshmorët e Kombit”. Ecja e tij dukej normale, për të mos thënë se ndihej i lumturuar, sepse vura re që ai ngriti disa herë krahët lart, shenjë kjo që më në fund ishte çliruar nga ajo pjesë e trupit që  quhet kokë… Ndërsa në duart e mia, e shtrënguara fort prej tyre, qëndronte koka e panjohur, me sy të pafajshëm, mollëza të kërcyera, buzë të trasha dhe veshë shumë të mëdhenj. Buzët e trasha të mavijosura hapeshin dhe mbylleshin, duke artikuluar rrokje  dhe belbëzonte pa kuptim. Mos m’i lëviz ashtu ato buzë të mavijosura, thashë me vete. Ç’më thua o kokë e braktisur mizorisht nga trupi rebel e i pabesë? Me  ç’gjuhë më flet në këtë ditë apo natë dritëbardhë të kësaj kohe dëbore sjellëse? O çast mizor që peng më zure! O çast mizor lëshomë! Largoma nga duart kokën e pafajshme dhe ktheje trupin e pabesë pranë saj!

    Kështu thirra me sa fuqi që kisha në mes të Tiranës … Ishin ca thirrje  të brendshme kohëtragjedish, ndërsa drita e bardhë dukej se po mpiksej  më shumë dhe njerëzit vraponin për t’i shpëtuar asaj. Pashë kullën e sahatit dhe fushën bosh të orëtreguesit. Edhe fusha e orës time ishte bërë e bardhë. Kohë e bardhë, thashë me vete duke parë edhe një herë sytë e pafajshëm dhe buzët, që hapeshin e mbylleshin të kokës që mbaja në duar. Do ta le në trotuar, mendova pas pak. Do ta vendos me kujdes që të mos ndjejë dhimbje. Jo në pllakën e ftohtë të trotuarit. Do të shtroj një gazetë dhe mbi gazete do të vendos kokën, thashë me zë. Po ndërrova mendje menjëherë. Ai m’u lut që ta mbaja vetëm pesë minuta kokën. Vetëm pesë minuta, tha. Po sa ishte ora? Ku ishin minutat e orës? Nuk kishte më orë. Në kullën e sahatit ato dukeshin si zgavra sysh. Zgavra të bardha sysh. Kohë e verbër. O Zot! Ç’janë këto zgavra orëverbëra?

    Zotëri! Po e le këtu pranë teje . Vendose edhe ti këtu. Në trotuar lere se nuk e gjen gjë. Ashtu. Shumë mire. Gishtërinjtë e mëdhenj mbështeti poshtë qafës. Shumë mirë e bëre. Tani jepi. Jepi shpejt . … Kaq ishte … Lëre edhe ti këtu… Hiqe shpejt dhe do të shpëtosh nga ajo… Do ta ndjesh veten ndryshe biri im. Do të çlirohesh menjëherë nga ankthet, frika, ëndrrat e këqia, fjalët e mallkuara, pasiguria për jetën… Poshtë gishtërinjtë e mëdhenj. Shihi sa të lumtur janë ata që e kanë flakur tutje kokën e mallkuar… Do të shpëtosh nga zërat e të tjerëve… Nuk do të dëgjosh sharje, mallkime, intriga…

    Nuk isha në ëndërr. Ato që dëgjoja pranë ishin zëra njerëzish. Të sapo zbritur nga urbanët, të tjerë që vinin nga Rruga e Durrësit apo nga drejtime të tjera, pasi shkëpusnin  kokat nga trupat, vraponin njeri pas tjetrit nëpër Bulevardin “Dëshmorët e Kombit”.

    Dhe kur sheshi, ku dikur luanin fëmijë me motoçikleta dhe makina të vogla, u mbush plot me koka, hodha vështrimin tek shkallët e Teatrit të Operas dhe Baletit dhe  Muzeut Kombëtar. Atje pashë deputetë, kryetarë të partive politike, ministra, që pasi qëndruan disa çaste duke vështruar pamjen e sheshit “Skënderbej” dhe thirrën në kor “Mallkuar qofshin kokat tona të mbrapshta!”, i flakën tutje ato. Dhe dëgjova  ulërima dhe ca shpërthime rrufeshë që befas erdhën nga thellësitë e sheshit të madh të kryeqytetit. Pastaj dëgjova  belbëzima, fjalë të shkëputura, fjali të plota, që vinin nga të gjitha drejtimet. Ç’kemi bërë? Ç’kemi bërë? Përse na shkulët  nga trupi o njerëz? Pashë edhe lot që rridhnin e rridhnin nga qindra sy të kokave të braktisura, që tashmë kishin mbushur jo vetëm sheshin, por edhe trotuaret e  bulevardit të Tiranës… Dhe kur pashë fluturat e bardha si re t’u afroheshin tokës, vura në trotuar, pranë kokave të tjera, kokën tullace që ndoshta kisha shekuj që e mbaja në duar. E pastaj  vështrova edhe një herë botën që po zbardhej dhe dëgjova për të fundit herë me veshët e mi, zërat e shurdhuar të kokahequrve. Mora frymë thellë dhe ndjeva aromat dhe shijen e fundit të botës. Atëherë ngrita pëllëmbët e duarve lart dhe i mbështeta ato fort në pjesën që lidh trupin me kokën dhe me sa m’u kujtua, quhej qafë. Jepi, fola për të  fundit herë me zërin  tim. Jepi… Pastaj ndjeva që koka u shkëput ngadalë, me një lehtësi të habitshme. Dhe mbajtja atë me pëllëmbët e duarve të pashkëputur plotësisht nga trupi… Dhe bota befas m’u gjelbërua. U gjelbëruan retë e bardha të fluturave… U gjelbëruan kokat e braktisura në të katër anët e sheshit … Dhe kur e ngrita edhe ca më lart kokën, trupin e ndjeva si në fluturim dhe botën e pashë të mugët. Dhe pastaj  nuk pashë dhe nuk dëgjova asgjë… Trupi bëri tutje nëpër terr… Nëpër terr… Nëpër terr…

    Tiranë më 14 prill 2005

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË