U shfaq në jetën e tij, kur nuk e ndiqte fare teatrin. Ishte koha kur shpesh, kanali i vetëm shtetëror bardhë e zi, shfaqte darkave pjesë teatrale. I pëlqente si zhanër. Nuk i njihte aktrimet ndërkombëtare, s’e dinte ç ishte aktrimi klas, por atë pak teatër të filtruar nga rregjimi, ku dyndeshin ndjenjat e patriotizmit dhe të heroizmit, ai e ndiqte me ëndje. Aktorët ishin tejet profesjonalë edhe këtë bindje e pat edhe vite më vonë, kur njohu teatrin dhe filmin botëror. Sa më shumë shihte në skenë ajkën e teatrit europjan, aq më shumë bindej se edhe populli i tij ishte rracë Mojsishë. Popull që e kishte në gjak aktrimin, teatrin, sidomos atë dramatikun. A nuk kishte qenë ballkani prej shekujsh teatër tragjik? A nuk e kishin falur grekët atë? Ai nuk e njihte Ana Kalt-in. Nëpër filmat bardhë e zi, as nuk e dinte se kush ishte. E kishte kokën thjeshtë tek profesjoni i tij. Pra, ajo ishte thjeshtë aktorja. Tepër e emancipuar për atë botë kodoshësh dhe spiunësh. Ç ishte sharmi i mrekullueshëm i një Garbo-je, Loren-i, o Lolobrigide? Sharmin karizmatik, misterin e tipareve të tyre, botën e madhe që përcillnin me zërat, mimikën dhe interpretimin, do t’i njihte më vonë. Kur stuhia kishte mbaruar dhe kur duke bredhur nëpër botën e madhe, ai kërkonte ushqim shpirtërorë për vetminë e emigrimit. Veç atëherë e kuptoi se një Garbo e kishin pasur. Kur dilte nga shkolla për tu kthyer në shtëpi, herë herë, tek dalja e Teatrit e kishte pikasur. Ishte fundi i viteve 80. E habisnin sytë e asaj aktorje fare të zinj, të errët prej mesdhetarje dinamike. Flokët e zinj korb, i mbante të prerë shkurt, fytyrën e kishte disi ovale prej gruaje të fortë por edhe delikate dhe të ëmbël. Vetullat e holla i ngriheshin bukur ku shprehej e tërë hijesha dhe nuri i saj femëror. Edhe zërin e kishte të tingullt, plot mister dhe të ëmbël, zë aktorje të lindur. Por atë që sytë i shprehnin, s kishe nevojë të ta thonte me fjalë, sepse e kuptoje menjëherë. Që kur i kish lindur interesi për të, – dhe për ç kishte lozur ajo në ekran, – Pallati i madh i Teatrit, ishte veshur me një tis misteri dhe magjie. U shpirtëzua në formë të çuditshme. Ajo ecte në skenë me hijeshinë e damave elegante, të cilat e kanë fisnikërinë dhe sharmin në gjak. Dukej që ishte një zonjë e skenës dhe rrole zonjash i jepnin, pavarsisht se të kuqtë e kishin kthyer kryengulthi. Qafën e kishte të hollë, fine dhe në trup kishte elegancën e hajthme të një Lollobrigide të re, kur në kinema shkëlqente dhe të bënte ta adhuroje për rolet e saj. Hiret flisnin vetë, s kishin nevojë për shumë përshkrime. Edhe kinemaja jonë e kishte damën e saj elegante. Këto gjëra kishin ndodhur, kur akoma nuk e njihte mirë. Por ishte shumë i interesuar ta njihte. Tek debuti i parë në 59-tën, tek filmi: “Furtuna,” dilte me tërë forcën e saj rinore. Njëzet vjeçe, sytë dukeshin sikur të donin ta shqyenin ekranin. Fshihej aty energjia dhe vrudhi rinor, një bukuri disi e egër por plot talent dhe me një botë për tu zbuluar. Këto detaje do t’i hulumtonte vite më vonë, kur teknollogjia ia dha mundësinë të gjithëve, por atëherë, ende i drojtur dhe i dashuruar. Për të, ajo ishte perëndesha. Ishte nëna që kish lindur frutin e ëndërrës. Aq e ndryshme, aq e largët, aq e paharruar. Nuk e ndiqte. S kishte si ta ndiqte. Asokohe ekrani gati e kishte harruar. Jo sepse nuk ishte e zonja, por sepse Qendra kishte vendosur ashtu. Ta linte në heshtje. Siç linin në heshtje më të aftët. Më të zotët. Tek “Mëngjese të reja,” sikur kishin vendosur ta rehabilitonin disi. Ambjenti ishte i zymtë, aktrimi i përsosur. Veshur me sharmin e një zonje të rëndë, shquhej vrulli i bashkëshortes që don të nderojë shtëpinë. E keqja e madhe sapo kishte trokitur në dheun e vjetër, ende luftohej. Por shihej qartë që ato do të fitonin. Në film, tek rrinte me tabaka në dorë, shihej në sy me bashkëshortin doktorr. “Këta do të na marrin në qafë. Kanë inatin e të shtypurve. Do të na mohojnë krejt dinjitetin. Ç shprehnin ato sy ashtu? Të thellë, të shqetësuar, disi të zymtë. Si sytë e zonjave të mëdha të cilat sapo kanë zbuluar që një sëmundje e keqe do t’i marrë në qafë. Sy tmerri, nga ku pasuria nuk të shpëton dot! Me tabaka në dorë, ku tre gota pijesh rrinin të shpërfillura, heshtja binte mbi flokët e saj të dendur. Sytë sterr, të thellë, plot dritë të zymtë, dhe eleganca e lindur, e hajthme prej zonje të teatrit. Këtë film, ai e pa vite më vonë. Ndoshta e kishte parë me sytë e atëhershëm, por kurrë s do të kishte rëndësinë që pati vite më vonë, kur ia kuptoi peshën gjërave. Kjo grua e fisme s kish bërë asgjë tjetër veç se kishte interpretuar rënjen e saj të padrejtë. Veç atë rol i kishin lejuar të interpretonte. Nga ana tjetër ç’duhej të interpretonte. Koperativisten plot hov, apo tekstilisten e dalluar? Ose role zonjash ose heshtja e thellë. Por rolet e zonjave ishin nënvizuar me të kuqe. Kishte veç role zonjash të cilat ishin kundër. Ishin nga ana tjetër e çështjes. Të harruarat për së gjalli. Të dëbuarat, të lënat mënjanë. Të përmbysurat.
Nuk e mbante mend se kush ia kish thënë. Se dinte se si i kish ardhur në vesh, a ndoshta i kishte parë së bashku të ecnin. Po mbusheshin gati dyzet vjet tashmë. Por interesi i parë për të, djalit i lindi kur e mori vesh se nëna e kujt ishte. Ku jetonte, me se merrej, si e kalonte kohën dhe sidomos, i mësoi oraret kur dilte nga shtëpia. Rrinte orë pa orë poshtë shtëpisë së saj, fshehur tek hyrjet e pallateve, prapa pemëve apo thjeshtë duke ecur. Fërshëllente, shtirej sikur kalonte rastësisht. Ajo rrugë ishte shndërruar në një si gjendje shpirtërore. S rrinte dot pa të. S ja njihte ende madhështinë e mohuar aktorjale, e cila, edhe pse me pak role, ishte shprehur aq mirë në ato pesë a gjashtë filma që kish lozur. Pastaj në teatër kishte lozur për vite me rradhë. Ai, rrinte nga lagja e saj për gjë tjetër. Gjatë atyre viteve, ajo qëndronte pak a shumë e ngujuar. Ai këtë mendonte asokohe dhe kështu e kishte menduar gjithmonë. Kjo ishte një nga arsyet që ajo, jo vetëm e kishte lëkurën krejt të bardhë si të jetonte në Norvegji, por gjithashtu ishte krejt e dobët. Si një kanarinë e flashkët, ende e bukur, por të cilës po i binin pendët e arta. Në moshën 50 vjeçare e ruante sharmin që do t’ia zbulonte vite më vonë, kur ja pa të gjitha filmat dhe e vuri në stendën e njërëzve që meritonin. Vetëm më vonë, ai u bind që regjimi kishte lënë mënjanë një talent të lindur. U bind kur e kuptoi që shquhej, dhe nuk do të kishte patur zili asgjë, as nga Garbo, as Papas-i. Tek ja shqyrtonte me kujdes aktrimin, edhe pse s ishte ekspert, ai e kuptonte se mimikën e kishte plot dinamizëm, zjarr dhe profesjonalitet. Lëvizjet ishin mjeshtërore, diksjoni perfekt, dhe i futej aq mirë personazhit, sa ta bënte atë të gjallë. Të bënte ta ndjeje të vërtetë. Krejt e adhurueshme me buzëqeshjen e saj magjepsëse. Po, të magjepste krejt. E donin. Në fillim ai mendonte se ndërgjegja po e gënjente. “Më pëlqen sepse kam arsyet e mia personale!” mendonte. Por ja që si ai e mendonin edhe të tjerët. Nuk ishin veç ‘arsyet personale’.
Më në fund e pikasi edhe ajo interesimin e tij. Vite përpara, kur ecte me princeshat në krah, si tek piktura e famshme e Henry Holiday-t, ishte një nga ato, më e vogla, që anoi pak kokën, buzëqeshi dhe seç i pëshpëriti në vesh aktores. “Ai është!” Ajo aq deshi. E fiksoi dhe s’e harroi më. Që nga ajo ditë, kur kryqëzoheshin në rrugë, ajo e shihte nga larg, fort, ngultazi, prerazi. “Më mirë i verbër se sa të durosh ato shigjeta syshë!” mendonte djali. Ishte viti i fundit i diktaturës, para se bota jonë të trandej krejt.
“Ky vënd të tremb, apo jo?” i tha. Ishte filmi i fundit që i kishin lejuar të merrte pjesë. Më pas, erdhi një e mirë e madhe dhe një e keqe e madhe, dhe jo vetëm për kinematografinë e vendit tonë. E mira e madhe: populli po çlirohej nga dogma, nga robëria, nga indoktrinimi, nga çmenduria moniste. E keqja e madhe: era e krisur e ndryshimeve, fshiu nga egzistenca e saj edhe kinematografinë. E tërë ajo armatë e mrekullueshme aktorësh të teatrit dhe të kinemasë, idhujt tanë të rremë, u zhduk nga faqja e dheut. Kinematë u privatizuan dhe njerëzit e kishin mendjen veç për tu pasuruar. Shumë aktorë ikën jashtë shtetit. Dikush përfundoi kamarjer, një tjetër pastrues sallash të kinemasë, të tjerë hapën dyqane. Gratë më të bukura të kinemasë ikën jashtë, disa u martuan edhe me njerëz të kamur. Ana Kalt, për momentin kish mbetur në vend. Nuk kish ikur. Ishte e veçantë. Këtë nuk e thonte veç ai, por edhe shumë të tjerë.
Dhe nuk ishte veç për bukurinë e jashtme, apo për veshjet prej zonje të fisme perëndimore. Nuk ishte për stilin e saj të përkryer dhe plot klas. Kur aktronte, ajo ndjehej si në shtëpinë e vet. Si piktori, me penelat dhe ngjyrat. Si muzikanti, me instrumentin. Tek roli i etnografes arkeologe, kush e kishte parë filmin, nuk kishte kurrsesi të mos mrekullohej me elegancën e saj. Veshjet e bukura që mbante në trup ja rrisnin ëndjen. Kinemaja, gjithmonë ka qenë kutia magjike që i nxiste njerëzit të ëndërronin. Të dashuroheshin. Tek sekuenca e parë, e cila fillonte me ecjen e saj mbi kalë, ajo dukej si një vegim i çastit. Një vegim i bukur ku eleganca, finesa dhe hijeshia kishin marrë trajtat e një femre. Ishte ajo: Ana Kalt, tek “Dëshmorët e monumenteve” në rolin e zonjës Kepler. Një shkarje dhe magjia prishej, një prerje dhe harmonia humbte. Një fjalë më tepër dhe magjepsja zhdukej. Gjithkund shëmbëllente me një zanë të veshur me kujdesin e një kostumisti të rrafinuar.
Kapelja elegante cilindër prej shajaku, e anuar pak nga e djathta, ja shtonte hijeshinë. Sidomos vijat gri dhe të zeza që e qarkonin në skajet e saj. Me fjongon në krah. Pelerina gri, i derdhej aq bukur mbi supe. Poshtë veshjes elegante, shquhej këmisha e tyltë plot dantella, ku dukej imazhi rrethor brenda një pafke punuar në fildish. Ishte e veshur siç e meritonte bukuria e saj, e cila të kujtonte ato aktoret e Hollywood-it në bardhë e zi të shekullit të kaluar. Mungonin filmat e tjerë. Filmat që duhej t’i kishte lozur, por që nuk i lozi kurrë. Ku ishte galeria e personazheve që do të duhej të kishte interpretuar? Në 90tën siç duket e “rehabilituan” rishtaz. Natyrisht. S kishte rrole për një zonjë kaq të fisme. S kishte role që i përshtateshin. Një Greta Garbo, s mund të vishte kominoshe pune. As një Grace Kelly, s mund të lozte zboristen sypatrembur. Kishte mbaruar epoka e filmave ku të deklasuarit kishin role në kinematografinë e kontrolluar nga maja e piramidës. S kishte më as Beatrice, as zonja Kepler. Koha tashmë priste. “Unë jam një grua supersticjoze, nuk mund ta fsheh!” shqiptoi tek sekuenca e “Fletë të bardha” dhe u mbështet në divan. Kishte veshur një këmishë rozë najloni. Ngjyra nuk dallohej mirë. Filmat e vjetër e kanë rezolucionin për tokë, ndaj imazhi vinte si të ishte krejt i situr me rërë të verdhë shkretëtire. Seç i ngjallnin një melankoni dhe një trishtim të çuditshëm këto filma. Ishte më keq se të shihje një album të vjetër, sepse aty në film gjenden edhe dialogjet, lëvizjet, dekori i 30dhjetë vjetëve më parë dhe muzika. Ajo muzikë e përvajshme, plot nota të trishta dhe sentimentale, plot lotë dhe harresë. Këmisha ka jaka të vockla, mëngët i ka të gjata dhe të gjëra në fund. E ka marrë shishen e konjakut dhe ja ka zgjatur një gotë Rikardit. Shkrimtari rri ulur nga e majta e saj. Kredhur në heshtjen e dhomës. “Po flas budallalliqe?!” thotë ajo. “Epo, në fund të fundit, ç kuptim do të kishte jeta pa budallalliqe, apo jo…? U gëzova shumë kur pashë që Ilirjani kishte botuar diçka!” vazhdon dhe me të dyja duart, ende e ulur, e mori nga tavolina revistën. Anoi pak kokën në kundradritë, me sytë mbi revistën e hapur. Pastaj e ktheu atë nga shkrimtari. Zëri aktorjal ishte i tingullt. Lozte me natyrshmërinë e nostalgjikes. Tek dridhjet e lehta të shpirtit, tek hovi femëror, tek zëri i saj si flluska shampanje të sapo hapur, qëndronte edhe magjepsja. A ndoshta veç ai e shihte ashtu. Si të ishte në ishull, me magjistaren Kalipso. Kishte një hijeshi të admirueshme kur shqiptonte fjalët e skenarit. Kur muzika filloi të bjerë, ajo ktheu kokën nga shkrimtari. Ishte një lëvizje e cila kishte brenda dëshirë, mall dhe dhembshuri. Pastaj me trup filloi të bëjë disa lëvizje të buta, lëkundëse nga njëra anë në tjetrën, sikur të donte ta ndillte shkrimtarin. E ftoi për vallëzim. Shpatullat e saj të dobëta, tregonin të gjithë vetminë dhe heshtjen e një karrjere që duhej të kishte qenë por nuk kishte qenë. Mbi supet e saj delikatë dhe të brishtë, ku tani atllasi i këmishës ngjyrë qumështi, me mëngët e gjëra, gati transparent, i varej poshtë supeve dhe gjoksit, rrinte e tërë qenja e saj.
Në fillim të vitit nëntëdhjetë kishin filluar të ngjalleshin ca shpresa për ndryshim. Askush nuk dinte asgjë, por ato: shpresat, rrinin pezull në ajër. Muri i Berlinin kishte trandur një botë. Aso kohe, i mbante flokët e prerë si mbas modës së viteve 80-të. Po ashtu i kishte flokët edhe kur ai, adhuruesi i heshtur e kishte hasur herën e fundit, përgjatë rrugës plot pemë vjeshtore për tek shtëpia e saj. Ç kishte bërë? Kishte ndenjur në heshtje për shumë vite. Derisa ta thërrisnin për ndonjë film të ri. I shihte linjat e fisme të trupit dhe buzëqeshjen e saj disi të hidhur, fisnike.
Kur e kryqëzonte në ecje, ndërkohë që plot padurim, ankth dhe një tmerr të fshehtë, ai kërkonte tjetër gjë, ajo vazhdonte t’i hidhte ca vështrime akute, kurjoze. Pastaj një nënqeshje e lehtë, e bënte të lëvizte cepin e buzës. Nuk e njihnin njëri tjetrin, por njeriu mund të shprehë shumë edhe pa e hapur gojën fare. Ajo e shihte me një admirim plot dhembshuri, pastaj me kureshtje. Një kureshtje e mistershme. Se ç’i thonte në ecje e sipër. Nuk ia ndante sytë, të cilët zakonisht i mbulonte me ca syze të mëdha dhe të errëta dielli.
I lyente flokët korb dhe ishte krejt e dobët në vitin 1989-90. Aq e dobët, sa i dukej se nuk hante fare dhe i dalloheshin muskujt e qafës. Lëkurën e kishte të zbehtë, vishej me fustanet e modës së atyre viteve. Në atë moshë të mitur, adhuruesi 19 vjeçar, nuk e dinte ende se njerëzit, do të kujtoheshin veç për atë që linin trashgim në art; jo për si kishin qenë ato në jetën e përditshme. Pra, ajo, do të ishte veç Ana Kalt e filmave. S do të mbahej mend si gruaja e margjinuar, por për personazhet e saj. Kur kalonte, ia dëgjonte takat që kërrcisnin fort mbi trotuar. Ecte me një elegancë prej gruaje plot sharm, sikur të ishte duke xhiruar një film. Veç se tani ishte një film tjetër lloj. Filmi i jetës, ku ajo ishte robinë që prej 1974-trës, mbasi e kishin hequr nga Teatri dhe me fare pak të drejta për filma. Gjithçka për hir të një dashurie. Po sa Ana kishin vuajtur në heshtje për 45 vjet? Sa Ana Kalt kishin marrë në qafë? Aq shumë e adhuronin aktrimin e saj. Dhe jo vetëm atë. Adhuronin gjithçka që kishte lidhje me botën e saj.
Pastaj ajo kalonte. Vështrimet e tyre kryqëzoheshin. Ai me fytyrën si meit, krejt të bardhë nga tmerri i dashurisë, pa frymë, krejt i frikësuar, ajo me buzëqeshjen e saj të ëmbël, pak prej kokete, e cila kur e shihte në ecje, i fliste, oh sa fjalë dashurie dhe adhurimi të heshtur i thonte. Por, një Zot e dinte se çfarë thonte.
Mbas shumë vitesh, e zbuloi pak nga pak. Stinë mbas stine. Në vend që të largohej prej qenjes së tij, prej ndërgjegjes së tij, ajo kthehej shpesh. Sidomos kur ai kthehej në vendin e lindjes. Tek ecte rrugëve, mendonte se e kishte fshirë nga kujtesa, kur papritur, kish hedhur sytë nga Teatri dhe e kish parë portretin e saj bardhë e zi, stampuar sa një bojë njeriu, brenda klubit anash Teatrit. Kujtimet në vend që të zhdukeshin, po e sulmonin dhe kafshonin, gjithkund. Një herë, i kish dalë rastësisht në tv, tek kanali që jepte veç filma të vjetër. Kish parë: “Koha nuk pret”. Qe i bindur, se tek ai film, ajo kish shpalosur më mirë se asgjëkundi talentin e saj prej aktorje europjane. Ishte ai pra, vetë, që e mbante gjallë kujtimin e saj. Ai dëshironte, ndaj ajo vazhdonte të jetonte brenda tij. Ndërsa bukurinë e saj si femër, elegancën si të ishte një qenje hyjnore, e kish treguar tek: “Dëshmorët e monumenteve.” Aty çdo fotogramë e filmit tregonte mirë stilin elegant dhe të veçantë që e karakterizonte. Vetëm një Anë kishte ekrani jonë dhe ajo e tregonte me talentin e saj, se sa ishte në gjendje të jepte në aktrim. Po i afrohej pak nga pak aktrimit të saj, si gjahtari i afrohet lepurit. Kurjoziteti ia grinte ndërgjegjen. Ai besoi përherë se patën nevojë për njëri tjetrin aq shumë, sidomos, fill mbas eksodit të marsit. Mbetën të shkretë që të dy. Ajo pa sytë e princeshave. Ky tjetri pa sytë e asaj gjithashtu. E cila ja kishte mbathur që ditën e parë kur u hap porti. Ç ndodhi? Jo vetëm mbas atyre ditëve të zymta por edhe javët më pas, muajt. Ai, me zemrën krejt të vrarë, sillej andej si nostalgjiku i sapo zgjuar nga varri. Shpesh e haste Anën në ecje. Nga larg shiheshin fare pa drojë. Veç se vazhdonte t’i mungonte fjala. I mungonte fjala. Por sapo i afrohej, krejt i turpëruar nga pesha e ndjenjës mbi supe, skuqej dhe shpesh ulte kokën. Tek sytë e saj, pikaste trishtimin. Ajo i buzëqeshte në ecje, me pak ironi përzier me atë koketërinë e saj alla franceze. “E shikon,” dukej sikur i thonte. “Mbetëm vetëm, si dy të mjerë.” Bashkëshorti i kishte ikur në fillim të vitit 90, andej nga nuk ktheheshe më. Nuk e kish parë, as shijuar dritën e ndryshimeve. Princeshat, njëra me anije, tjetra me avjon një javë para eksodit, ja kishin mbathur larg asaj toke të nëmur që prej 45 vjetësh. Ndërsa ajo, mbyllur rishtaz në shtëpi, vuante. Sidomos në ditët e para mbas eksodit. Të cilat ishin edhe më të padurueshmet. Ishin si të të vrisnin në shpirt. “E di”, i thonte atyre në telefon. “Unë rroj dhe jam e fortë sepse ju egzistoni!” A ishte ndoshta një ngujim dështimi ajo e aktores? Apo mbyllej, që bota të mos ia shihte lotët?! Ai do të kishte pasur dëshirë ta njihte. Tani, pa princeshën, ishte gjithçka më e lehtë. Si i mbushte netët vetmitare me shtëpinë e heshtur, varrezë? Të cilën do ta shisnin shpejt. Në një apartament, ku një burrë kishte ikur aq i ri? Do të donte ta zbrazte lugën me gjellën farmak të obsesjonit të tij, por nuk mundej. Një forcë tjetër e gozhdonte në vend. “Je i çmëndur?!” i thonte vetes. “As nuk e njeh fare nga afër!” U pendua aq shumë, sa vite më vonë, hidhej pa skrupull në njohje të reja, si e si për të marrë hak ndaj vetvetes. “Bëje tani!” i thonte vetes. “Se po nuk e bëre, do bëhesh pishman për tërë jetën!” Nuk besonte se dëshironte të ngrinte mitin e dashurisë së madhe. Edhe pse e dinte që artistët janë disi të çuditshëm. Jo vetëm se janë pak të fantaksur, të hutuar dhe jetojnë mbi ëndërra, por gjithashtu ato, krijojnë ca skena ideale, ku vendosin të jetojnë pa përfillur fare ligjet e jetës së vërtetë. Le të jetë ky tregim pra, një requiem për të gjitha ato aktore të vendit të shqiponjave që sistemi i la mënjanë, i emargjinoi, i harroi, i degdisi larg, i injoroi krejt edhe pse kishin talent dhe pasjon në aktrim.
Herën e fundit që e pa, besoj ka qenë disa javë përpara se të nisej edhe ai vetë për emigrim. Ja mbathi edhe ai. Qyteti s kishte më asnjë kuptim, ndaj kujtimin e mori me vete.
Vite më vonë, pra, i shtyrë nga nostalgjia, kurjoziteti, e gjeti rishtaz Anën në youtube dhe e studjoi me kujdes. Prap mendonte se ajo nuk kishte nevojë t’i kishte zili ndonjë gjë as Brigid Bardosë, as Gina Lolo Brigidës, e as edhe Papas që kishte lozur aq bukur Penelopën me Bekim Femiun. Ajo qëndronte, – ishte i sigurtë -, në të njëjtin nivel me zonjat e rënda të aktrimit europjan. Veç se, e përsëriste shpesh, kishte lindur në vendin e gabuar, në momentin e gabuar. Le të mbesë diçka më tepër mbi letër për të. Garbo-ja shqiptare: Ana Kalt.
