Atdhe m’u bënë idetë
Atdhe m’u bënë idetë që i ngroh ëmbël në klloçkë
me kurmin e mërdhirë, në folenë më të lartë
të kavakut dimëror, të zhveshur, pilirak –
si një klithmë me penel mes trishtimit fusharak.
Idetë m’u bënë Atdhe, i dehur me vetmi
në folenë më të lartë, ku nuk ngjitet asnjeri,
ku i kaltri gjak venoz mezi shtyhet pikë-pikë,
ku dhe klloçka e pangrohur në fole, ka rrezik
mos me çelë zogj të gjallë. Për një stinë. Për një vit.
Për një jetë që përpëlitet me Atdheun-kockë në fyt.
2024
Bibliotekë ekzili
Bibliotekë ekzili, e një gjuhe që nuk e njoh.
Rafte të mbushuna me libra të blemë lirë,
të falun, të qitun jashtë shtëpive.
U bana strehë në këto rafte, mes të cilëve tash,
netëve t’pagjuma, endem i përhumbun
si një shaman në kërkim të shpirtnave;
u kall vështrimin pyetës shpinoreve, titujve,
me një dilemë të pezullt në mendje.
Po librat saorë ngjishen mbas njeni-tjetrit në rafte –
japin me kuptue: “Nuk do të bahemi kurrë të tutë!”
Duhet kohë, them. Shmang vështrimin. Duhet kohë,
shestoj me vete, me folë, me u marrë vesh,
ashtu siç bajnë burrat me gratë e hueja,
të pashmangshme.
Më sëmbon sakaq ekzistenca
e braktisun e bibliotekës sime në Tiranë,
ndjesia ime, si e një anijeje të ankorueme
me spirancë në brigje të sigurta, të kuqërremta,
të veshuna me një vjeshtë të begatë dijesh
me fruta t’pamorta.
A s’asht njëmend kështu, o të ngjashmit e mi?
Qiejt tanë janë biblioteka.
Do kisha dashtë me u shkimbë në prehnin
e Sofisë sime qiellore në Tiranë, mbuluem
me vëllime të trasha klasike, enciklopedi,
fashikuj poezish e traktate, midis një kuvendimi
joshës, pa mbarim, tue u fikë kadalë
si kandili në përpëlitjen e mbrame.
Por tash më duhet me shpikë një vete tjetër,
një tjetër jetë, deri kur ta zbus këtë grue të egër,
të panjohun e të ftohtë, që fati ma shtiu për short.
Bex, 1 nëntor 2020
Në do diç me këndue
Në do diç me këndue, kënaqu veç me motivin,
por mos shpreso që kanga jote t’ketë dhe fjalë…
Ka me na ardhë shurdhimi për dore me dimnin,
me na kredhë në guvën tonë dalkadalë…
Kështu, yllit të bjerrun zen i ftofet magma,
gjer akulli t’ia ketë ngri zemrën e zjarrtë…
Kështu shtresë mbas shtrese, ndën kafkull, dhe fjala
vdes mes përpëlitjesh në vnerin e artë.
Na mbetet me ngrofë një ngushëllim të mbramë,
kangë tjetër me provue me kordat e mpime.
Muza zbret vërtik e ngulet si kamë
në zemrat e fjalëve, mes çerdhes së ngrime.
2024
Si një grusht farërash
Jemi si një grusht farërash të thata lëshuar në erë.
Trillet e saj na bartin, na shkapetin
në këtë tokë të marrtë. Dikush kalbet
në humus; dikush kapet me rrënjë në shkëmbinj.
Çdo detaj tjetër është drama, drama e vërtetë,
ndonëse e papërfillshme për shortin e paracaktuar.
2022
Njeriu buzë lumit
Njeriu buzë lumit plaket ma shpejt.
Nuk e përballon mësimin e pandërpremë
të rrjedhës së pandalë,
as ligjësinë e saj;
bahet Pan i Vrrijeve, me rrudha e çaçkë tullace,
përndryshe – filozof.
Asht një garë shkatërruese
me u përballë çdo grimëkohë me rrjedhën,
me imazhet mendore “me rrjedhë a me qenë”,
që lumi pavetëdijshëm t’i shuen si gurë gëlqerorë
tinëzisht ndër zgavra.
Njeriu buzë lumit
e mbledh rrjedhën vorbull
ndër vedi,
bahet turbinë
e shpërthen në dritë.
Lumi rrjedh pa shestim,
e mbyt turrin ngutanak në det.
Por ti, së paku, mundesh me mbetë
veç një gjurmë drite, deri në fikje,
në rrjedhën e pamort.
2022
Në cilën anë?
Tan natën e lume rrafshulta shfryu borë.
Agsholi i kjaruem me qiej kristalinë
na gjeti buzë lumit. Prej aty,
me sy t’paarmatosun,
nuk qe zor me dallue
matanë lumit
legjionet e kampit anmik,
t’rreshtuem n’centurione.
O ti, fli e qiellit,
rrafshultë e përborun,
na e beko gjakun e derdhun me sakica
për Patrie!
Me shêjin për sulm,
lumi ka me rrjedhë
dhe, anëpëranë,
bora ka me u ndezë prush,
e gatshme për penelin e piktorit.
Por në bunacën para ploje
dëgjohen shfletimet e blloqeve,
kërcitja e shpalosjes së hartave,
cijatja metalike e burmave
të kamerave, fotoaparateve,
provat e lidhjes direkte në mikrofon
me studiot televizive
dhe, mbi të tana, shtrëngimi nervoz
i rripave të pajimeve, çantave,
ngjeshjet dhe zhveshjet e shpatave prej milli,
me sy të fiksuem për qiell.
Vonohet shêji i msymjes.
Kush ka me sulmue i pari?
Dy fajkonj përleshen në qiellin
mbi lumë, midis dy ushtrive:
sytë e dy palëve janë mbërthye mbi ta
dhe fikthet në grykat tona tashmâ
janë pistonë të çmendun ankthi:
Në cilën anë
ka me ra shyt përdhe
fajkoi i vdekun?
Janar 2022
A dëshmon shkretëtira?
Për karvanin e bardhë që u tret pa klithmë
në ranë të nxehtë dëshpërimi
a dëshmon shkretëtira,
i regjistron jehonat?
Shkretëtira ka një ndërgjegje të vetën,
të paplasaritun,
ku pandehmat tona bajnë rikoshet.
Herëdokur ajo na dërgon shenjë të fshehtë
me ndenjtë sus – mandej, pak e fije,
nis bashkpunimi i heshtun,
nënshtrimi,
dorëzimi,
shndërrimi në landë të përsosun të saj.
Por, për çdo shkamb e zall,
për çdo sukë e kum,
ngrihet prej agu në muzg
një si kangë,
një si murmurimë,
një si thirravaj
i pakapshëm për veshin e gjallë.
2022
