LULJA ALBA
Kur heliosi e derdh me grusht gëzimin
në qiellin e zymtë
e mbi fshatrat e përgjumura
e kur zana e mujit bëhet gati
t’ia lajë sytë omerit të ri
me vesë luleshqerre
këtu te ne
ku është çarë arka e shpresës
këtu në ultësirë
skaj një kaçube
përfundi një këpuce të vjetër
të rëndë
të fëlliqur
të vetëshkyer nga inati i fundit të vet
e të grisur nga thonjtë e mi
e shoqëruar nga rrezja e zbehtë e dritës
së ftohtë
bashkë me thneglat e vyeshme
me bletët
me fluturat krahëshkruara
nis ta ngrejë kokën e bardhë
si me turp
por me krenari
lulja alba
e cila ndonëse nën ferrë
e nxjerr mbi botë bardhësinë
po pse nën ferrë
lulja e bardhë e liqenit nën ferrë
atëherë ia jep gazit mbi kullën time heliosi
e më zgjon
përballë meje s’ka kaçuba
as ferrë
as këpucë
duken vetëm liqenet e lurës
si stoli prej safiri
e mbi ta
me miliona lule alba
si barkat e afërditës së bukur
prej nga loz e përgjon erosi
me tufën plot shigjeta në shpinë
që i hedh bashkë me buzëqeshjen e tij
merr arbëri e bardhë
vetëm dashuri
koordinatat e mëngjesit
TREKËNDËSHI
ikin retë e plumbta
vijnë të kuqërremtat
njëherë këto
pastaj ato
sërish këto
pas këtyre ato
kur bëhet ndërrimi
në kupën qiellore paraqitet
trekëndëshi
i madh
i dukshëm
vetëm për sytë e shkruar
tri anëza
tre brinj
tri kulme
në qiellin hapësirë ndërrimesh
qëndron trekëndëshi ngjyrë plumbi
i qartë si halli im
trekëndëshi
në qiellin që s’e nxjerr dot ngjyrën e vet
përmbi lisnajat pa gjethe
përmbi fushat me dredhëza që u ka rënë djega
trekëndëshi
me tri pika të dukshme
që janë tre rrathë
tri pasqyra
e s’dallohen pse shikojmë
nga pozita më e ulët
nga ultësira ku rrjedh vrugtësia
tri pika janë ku kemi mbetur
jo s’janë tri pika po tre rrathë
tre rrathë ku kalojmë kohën
duke lozur vallen e rëndë
tri anëza
tre brinj
tri pika
tre rrathë
tre
trekëndëshi
AMERIKA IME
“Po të isha hënë
do të dija ku të bie”
D. H. Lawrence
hajt Selenë moj të lutem
lësho ndonjë copë adulari
t’i shohë shenjat Dreri i Bardhë
hajt Selena ime
t’i bëhesh fener Gjuhës së Zjarrtë
t’ia ndriçosh rrugën Qepallës së Përlotur
t’i bësh dritë Demit që Rri Ulur
i cili i prin kuvendit
me temën e vështirë
me klenë a mos me klenë
KUR MË VJEN AI ME MBRËMJEN
Kur ikën dielli matanë malit
Heliadat i lënë shenjat e buzëve
Me tkuq
Aty ku qiell përqafon bjeshkët
Duke i tërë perëndimi me shenja buzësh
të trëndafilta
Ngadalë pastaj
Lëshohet teposhtë drejt fshatit
Me fustan ngjyrë vishnje
Mbrëmja
E shoqëruar nga simfonia
E zogjve të malit
Që shkojnë të flenë
Të bartur në krahët e driadave
Plot verë
Që e ftojnë zefirin t’i përkundë degët
me çerdhe
Ndonëse hemera bie të pushojë
Mbi fshat mbetet gjallëria
Se e kanë marrë vesh
E dinë të gjithë
Ai do të më vijë
Ma dërgon vetë Zeusi
Mbrëmja e pret një copë nga fustani i saj
I mëndafshtë
E shton rrugën
Xixëllonjat varen në gjethet e drunjve
Për anësh
Llamba
Ai do të më vijë
Gratë janë bërë gërsheta
Nëpër dritare
Duan të vjedhin një grimë Nga bukuria
Që s’u takon atyre
Për të arnuar ëndrrën e grisur
Në fund – ndodhia
Ai zbret në formë të flluskës
E kur e çon dorën të trokasë
Në derën time
Rroket në një ferrë të kulumbrisë
E shkon me erën
Si balonë e shpuar
Lojë e Zeusit kjo do të jetë
Udhë e mbarë o çun i pritur
Udhë e mbarë o çun syshkruar
Poezitë janë shkëputur nga vëllimi i dytë poetik i poetes, “Ishulli adular”, Shkup 1996.
