More
    KreuLetërsiBibliotekë"Një fije bari më tha", poezi nga Anton PAPLEKA

    “Një fije bari më tha”, poezi nga Anton PAPLEKA

    NJË FIJE BARI MË THA

    Një fije bari që e vështrova ngultas
    Më tha se ajo kishte parë mbretëri dhe perandori
    Të shembeshin para syve të saj
    Sikur të ishin kështjella rëre

    Ajo kishte parë oriflamë dhe flamurë
    Të zbukuruar me gjithfarë heraldikash e ngjyrash
    Të valviteshin mbi beteja
    Të kremtonin fitore
    Dhe lavdi jetëshkurtra

    Ajo i kishte parë të zbërdhyleshin e të zhdukeshin
    Ndërsa ngjyra e saj kishte mbetur e pandryshueshme
    Sikur të kishte dashur të sfidonte
    Vjetrimin dhe ndryshmet
    Të dëshmonte se në këtë botë të gjerë
    Gjithçka nuk është e zhbëshme

    Fija e barit më tha se atë e kishin shkelur
    Thundra dhe thembra të panumërta
    Por ajo ia kishte dalë mbanë
    Të ringrihej e të qëndronte në këmbë

    Atë e kishin prerë me kosë
    Ajo ishte fishkur dhe ishte djegur deri në rrënjë
    Nga thatësirat dhe nga zjarret
    Që nuk kishin mundur ta shfarosnin
    As ta bënin të humbte shpresën
    Për t’u ringjallur dhe për të gjelbëruar sërish

    Më në fund ajo më dha fjalën
    Se do të bënte rojë mbi varrin tim
    Se do të kujtohej për mua më gjatë
    Sesa të gjithë të njohurit e mi…


    ORA ME ZILE

    Në agim
    Më buçet në veshë
    Tringëllima e një ore me zile

    Nuk jam i sigurt
    Nëse kjo tringëllimë e zgjatur
    Vjen nga banesa e ndonjë fqinji
    Që do të niset në udhëtim
    Apo vjen nga gjetiu

    Duke e dëgjuar ende gjysmë i përgjumur
    Jam i prirur të besoj
    Se kjo tringëllimë vjen nga ëndrra ime

    Tashti që kam të drejtë të udhëtoj lirisht
    Por mosha më pengon
    Më vijnë ndër mend udhëtimet e ëndërruara
    Kur nuk kisha pasaportë për të udhëtuar jashtë vendit
    Dhe nuk kisha hipur kurrë në avion

    Të strukura në nënvetëdijën time
    Udhëtimet e pakryera
    Hakmerren duke kurdisur pa dijeninë time
    Një orë me zile që më fton
    Të nisem për udhëtime të pamundshme

    Nuk mund ta bëj të heshtë
    Tringëllimën ngulmuese të kësaj ore me zile
    Po aq sa ç’jam i pafuqishëm
    Të shtyj ardhjen e ditës
    Apo t’u imponoj vullnetin tim
    Ëndrrave të udhëtimeve të pakryera
    Të groposura në nënvetëdijën time…


    E MORA PËR DORE VJESHTËN

    E mora për dore vjeshtën
    Duke i premtuar se do të shkruaja një poemë
    Për të dhe për gjethet e rëna

    Sapo mbërrita me të në shtëpi
    Ajo zuri të qahej
    Duke thënë se i zihej fryma
    E ngujuar midis katër mureve

    Unë i hapa të gjitha dritaret
    Me qëllim që ajo të mbushej me frymë

    Meqë kjo gjë nuk mjaftonte
    I lashë hapur edhe dyert

    Pa më marrë leje fare
    Vjeshta i shtyu me bërryle muret
    Nga njëri horizont në tjetrin

    Atëherë ajo zuri të vallëzonte me erërat
    Duke tundur në ajër gjethet e rëna
    Shami dasmorësh të dehur nga hareja

    Kur u lodh së vallëzuari
    Vjeshta fshiu ballin me shaminë e mëndafshtë të një mjegulle
    Pastaj filloi të mblidhte gjethet e rëna
    Duke thënë se me to do të bënte një përmbledhje
    Ku do të përfshiheshin poemat që kishin shkruar për të
    Poetët e të gjitha kohërave…


    ËNDËRR

    E pashë veten duke rendur
    Me kokën time të prerë nën sqetull
    Nëpër një rrafshinë të përgjakur

    Më ndiqte pas një trumbë kalorësish
    Me helmeta të ndryshkura

    Ata donin ta rrëmbenin
    Kokën time të prerë
    Për ta ngulur në një hu
    Dhe për të hedhur rreth saj një valle tribale
    Të shoqëruar me britma triumfi
    Dhe me ulërima

    Unë rendja nëpër rrafshinën e përgjakur
    Me kokën time të prerë nën sqetull

    Kalorësit që donin ta rrëmbenin
    Kokën time të prerë
    E mbushnin nënqiellin me trokëllima
    Dhe me xixëllima potkonjsh

    Vallë edhe sa kohë do të qëndroja në këmbë ?

    Kush do të shembej përdhé i pari
    Unë që e ngjethja rrafshinën me gulçimet e mia
    Apo kalorësit dhe kuajt e tyre të harbuar
    Që nxirrnin nga goja shkumë të përgjakur ?

    Këtë gjë nuk e dinte
    As rrafshina e pafundme ku rendja
    Me kokën time të prerë nën sqetull
    As dielli që na vështronte nga lart
    Me mospërfillen e tij kozmike…


    KËRKIM

    Eca 99 vjet
    Pas ëndrrës sime

    Kapërceva 99 ura
    99 qafa malesh

    Udhëtova drejt saj
    Nga 99 porte dhe aeroporte

    E kërkova në 99 adresa
    Telofonova në 99 numra telefonash

    Hipa e zbrita 99 shkallë
    Trokita në 99 dyer

    Pyeta 99 falltare se ku mund ta gjeja
    Nga ato mora 99 përgjigje të rreme

    Për të më dhënë zemër
    Ëndrra ime më pëshpëriti në gjumë :

    Edhe po të kishe 99 jetë
    Ti duhej të vazhdoje të ecje pas meje

    Atë ditë që ti do të më takoje
    Unë do të pushoja së qeni ëndërr…


    UJQIT VETMITARË

    Më kanë thënë se ujqit
    Kalojnë nëpër fshatin ku kam lindur
    Shuajnë etjen në breg të lumit

    Ata ngrenë kokën konike drejt qiellit
    Dhe zënë të ulërijnë
    Duke shpresuar t’i mallëngjejnë hënën dhe yjet
    Karvanet e reve
    Që përshkojnë kupën e qiellit
    Si varganët e fshatarëve
    Që i braktisën ato vise

    Të rrethuar nga heshtja e llahtarshme
    Ujqit vetmitarë kanë nostalgji për kopetë e dhenve
    Për blegërimat dhe këmborët e tyre
    Që jehojnë veç në kujtimet e mia

    Ata ulin kokën drejt tokës
    Të turpëruar ngaqë janë të pazotë
    Ta ringjallin kohën e ikur

    Në këto çaste
    Edhe unë kam ndjesinë sikur jam
    Një ujk vetmitar
    Që ngre kokën konike drejt qiellit
    Dhe lëshon një ulërimë të kobshme

    I pushtuar nga malli për peizazhet e fëmijërisë
    Kam frikë se mos shndërrohem në një njeri-ujk
    Se mos ngarend drejt fshatit tim
    Për t’i falur një cirkë jete…


    PAMUNDËSI

    Në mes të kremtimit të Natës së Vitit të Ri
    Në bashkinë e Parisit
    Një vajzë që ndodhej pranë meje
    Më ftoi të vallëzoja

    Për të mos u treguar i pasjellshëm
    Unë i thashë se më pengonin të vallëzoja
    Flokët e bardhë që kisha në kokë

    Atëherë qethi zero ! m’u përgjigj ajo
    Dhe ia shkrepi të qeshurit

    Unë e dija se berberi i parë
    Që gjendej te cepi i rrugës
    Mund të m’i hiqte qafe flokët e bardhë

    Por as në tokë as në qiell
    Nuk ekzistonte një dorë magjike
    Që mund ta bënte tabula rasa
    Pyllin e kujtimeve të trazuara
    Të fshehura brenda kafkës sime

    Po t’ia kisha shprehur këtë mendim
    Vajzës që ndodhej pranë meje
    Ajo do t’ia kishte shkrepur prapë të qeshurit…

    Paris, 1 janar 2024


    NJË PËLLUMB NË KOPSHTIN E POETËVE

    I ulur në një stol të kopshtit të poetëve
    Shoh në lëndinë një pëllumb
    Që ecën plot besim drejt meje

    Për të mos e lënë të zhgënjehet
    Unë i drejtohem me zë të ulët :
    Në qofsh i uritur pëllumb
    Mos eja tek unë

    Nuk kam ç’të të jap
    Përveç zemrës sime të sëmurë
    Nga e cila nuk mund të zhvatësh
    As kafshatën më të vogël

    Nuk kam ç’të të jap
    Përveç thërrimeve të ëndrrave të mia
    Që i shpërfillin edhe thneglat

    Pëllumb i uritur
    Afrohu më mirë te poetët e vdekur
    Që ndoshta mund të ta shuajnë urinë
    Me vargjet e tyre të ngallmuara në gurë
    Të rrethuar nga bari dhe lulet

    Tashti unë dyshoj
    Se vargjet dhe gurët ku janë ngallmuar
    Janë të përjetshëm

    Pëllumb
    Thuajmë a ka diçka të përjetshme
    Me përjashtim të faktit
    Se asgjë nuk është e përjetshme ?

    Pëllumbi fluturon drejt cakut të vet
    Moskokëçarës ndaj pyetjes sime
    Për vdekjen dhe përjetësinë…


    NJË YLBER I NGALLMUAR NË KRAHARORIN TIM

    Qysh nga data 15 korrik 2024
    Një pjesë e zemrës që rreh në kraharorin tim
    Është fizikisht franceze

    Qysh atëherë
    Ritmi im kardiak është përforcuar
    Nga jehona e ritmit të Marsejezës
    Sikur zemra ime të kishte gëlltitur
    Një gllënjkë nga Burimi i Rinisë së Përhershme

    Edhe gjaku im i kuq
    Që vazhdon vallen e pandërprerë
    Në qarkun e artereve dhe të venave të mia
    Përreth rrjedhës së tij shpërndan
    Ylberëzime tringjyrëshe

    Në ditët që më kanë mbetur ende
    Fati ka vendosur të rroj
    Me një ylber të kaltër të bardhë të kuq
    Të ngallmuar në kraharorin tim..


    SHI VERE

    Në korridoret e gjata të spitalit të qiellit
    Kalojnë infermieret e reve të bardha

    Të alarmuara nga sinjalet e vetëtimave
    Nga sirenat e bubullimave shurdhuese
    Ato mbajnë në duar
    Shiringat e holla të shiut
    Të cilat ia ngulin tokës
    Që vuan nga dehidratimi
    Për shkak të thatësirës

    Serumi jetëdhënës i shiut
    Qarkullon në damarët e tokës
    Duke e kërthnezur gjelbërimin

    Dielli që nxjerr kokën
    Nga gallustra e një kthjelline
    I ngjan një radiologu me kapuç mbrojtës
    Që në mushkëritë e tokës ka zbuluar
    Tumoret e zonave të thara apo të shkretëtirta

    Nëpër kuadraturën e dritares
    Të dhomës ku jam shtruar në spital
    Unë kundroj infermieret e bardha të reve
    Që kalojnë nëpër korridoret e gjata
    Të spitalit të qiellit
    Nga ku vazhdon të bjerë
    Ky shi vere…

    Spitali Saint Antoine, 16.7.2024


    ORA E NËNËS SIME TË VDEKUR

    Në mugesë të një ore dore
    Nëna ime që rronte në fshat
    I maste orët e ditës me lëvizjen e diellit
    Dhe me hijen që lëshonin shkëmbinjtë

    Me rastin e një ditëlindjeje të saj
    Unë i dhurova një orë dore
    Të pajisur me numra të mëdhenj
    Me të cilat ajo mund të maste orët
    E viteve të mbrame të jetës

    Pasi mbylli sytë
    Ku mbeti e ngujuar drita e diellit
    Nëna ime mori në banesën e fundit
    Edhe orën që i pata dhuruar
    Peng i dashurisë birnore

    Atje larg ku ajo prehet
    Në mugëtirën e varrit të saj
    Unë e marr me mend se ora e dorës
    Që i kam dhuruar dikur
    Asaj i duket si një diell i vogël

    Me akrepat dhe numrat e saj
    Nëna ime e vdekur përpiqet të matë
    Orët që na ndajnë
    Nga takimi ynë i pashmangshëm
    Të cilin ajo e ëndërron dhe njëherësh uron
    Të shtyhet sa më shumë që të jetë e mundur…


    GURI I NJË VARRI ANONIM

    Pushoni së foluri për mua
    Tashti nuk kam më veshë
    Për t’ju dëgjuar

    Unë jam një gur varri
    Një njeri i shndërruar në një gur
    I pazoti për të shprehur një ndjenjë një mendim

    Unë jam aty ku nuk ka më
    As ndjenja as mendime

    Tashti unë jam një gur
    I vënë te kryet e varrit të një njeriu pa emër
    Nga i cili nuk ka mbetur gjë tjetër
    Veç këtij varri shurdhmemec e të verbër
    Mbi të cilin pikojnë vetëm lotët e shirave
    Dhe vetëm bulat e gishtave të erërave
    E prekin me gjeste njerëzish që kanë lindur të verbër

    Unë jam një gur varri
    Pika e vënë në fund të një fraze
    Të quajtur një jetë njerëzore


    NJË VËSHTRIM

    Vështrimi i saj
    Mesazhet e panumërta e të pazbërthyeshme
    Të përcjella prej tij

    Ai shpreh diçka që nuk gjendet
    Në të gjitha tekstet e shkruara qysh nga shpikja
    E shkrimit hieroglifik kuneiform alfabetik
    Ai shpreh atë që nuk thuhet dhe atë që është e parrëfyeshme
    Ai shpreh një mister që mbetet i pashpjegueshëm
    Edhe për sytë që e përcjellin
    Siç mbetet e pashpjegueshme drita për yllin nga i cili buron

    Ai vështim mbetet i tillë edhe për sytë që e kapin
    Që përkulen mbi të si mbi qermin e një pusi me dritë yjore
    Ku kanë dëshirë të pinë pafundësisht
    Duke pasur përshtypjen se po shuajnë etjen
    Me gllënjka përjetësie

    Një vështrim që buron nga sy
    Të cilët ruajnë midis qerpikëve
    Dritën e Big Bangut…


    ARKEOLOGJI

    Qysh para katër mijë vjetësh
    Në kohën e faraonit Pepi II
    Kanë ekzistuar plaçkitësit e varreve

    Ata kanë thyer pllakat e gurta të sarkofagëve
    Ua kanë prishur gjumin të vdekurve
    Kanë plaçkitur blatime dhe sende të çmuara
    Që mund të shiteshin
    Kanë shpërndarë andej-këndej eshtrat e mumjeve
    Pa pasur frikë nga zotat as nga formulat magjike
    Pa përdëllim për të vdekurit

    Koha që ka rrjedhur
    Ka marrë me vete në lumin e saj të pakthyeshëm
    Faraonët dhe perandoritë e tyre
    Skribët dhe ligjet e skalitura
    Në gur në deltinë dhe në papirusë
    Ka marrë me vete zotat
    Që besohej se ishin të përjetshëm

    Vetëm raca e plaçkitësve të varreve
    U ka mbijetuar ndryshimeve dhe mynxyrave
    Të shkaktuara nga natyra dhe nga njerëzit

    Plaçitësit e varreve janë përherë aty
    Për të përsëritur gjestet e stërgjyshërve…


    MEDALJA

    Gjatë lojërave olimpike
    Trupat e gjimnasteve fluturonin në ajër

    Ato dukeshin sikur ishin
    Krijesa jashtëtokësore
    Që kishin ardhur në Paris për të na lëbyrur
    Me trupat e tyre të shndërruar
    Në elipse guximi
    Përsosurie
    Bukurie

    Fytyrat e tyre ndritën
    Si medaljet që fituan
    Diej të vegjël ngadhënjimi
    Mbi kraharorët e tyre

    Këto imazhe u vdarën
    Për t’i lënë vend një gjimnasteje
    Që gjatë ekzekutimit të ushtrimeve
    E humbi ekilibrin
    Dhe ra në dysheme

    Me fytyrë të ngërthyer
    Ajo pati kurajën të ngrihej
    Ta çonte ekzekutimin e saj deri në fund
    Në mënyrë të përkryer

    Fytyra e kësaj gjimnasteje
    Në çastin që u ngrit pasi kishte rënë
    Mbeti e gdhendur
    Në kujtesën time…

    Paris, 2.8.2024

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË