Shqipëroi: Roland Gjoza
ZAMBAK TË ARGJENDTË
Netët janë të freskëta përseri si netët
e pranverës së hershme dhe përsëri është qetësi. Mos
nuk të pëlqen të flasim? Ne jemi
vetëm fillikat; nuk kemi ndonjë shkak për të heshtur.
Nuk e shikon; mbi kopsht po ngrihet hëna e plotë
Nuk kam për ta parë më këtë hënë të plotë.
Në pranverë, kur hëna ngrihet, të duket se
koha është e pafundme. Lulet e borës
hapen dhe mbyllen, pareshtur
bien fara panjash në dritën e zbehtë.
Më e bardhë se e bardha hëna ngrihet mbi mënshtekna.
Dhe në shtegun ku pemët ndahen
narciset e parë, në dritën e hënës
me një të gjelbër argjendi të butë
Ne kemi kaq kohë bashkë dhe kemi mbërritur në fund
dhe tani kemi frikë nga fundi. Këto net nuk jam më pak e sigurtë.
Unë e di çfarë do të thotë fund. Sigurisht dhe ju që keni patur
një burrë.
Pas qarjes së parë
A nuk të duket gëzimi si frikë?
FLUTURA
Shiko, ja, një flutur
Nuk do t’i thuash një dëshirë?
Nuk do t’i thuash një dëshirë fluturës?
Bëje, pra.
Nuk do t’i thuash një?
Po.
Nuk quhet.
KUJTIM I HERSHËM
Dikur, më rrahën.
Jetoja
Vetëm për t’u hakmarrë
Kundër babait, jo
Për atë qe ai ishte-
Po për veten; që nga koha e hershme
E fëmijërisë, kur mendoja se
Një dhimbje e tillë
Do të thoshte se nuk më donin.
Dhe unë i doja.
FANTAZI
Do t’iu tregoj diçka; çdo ditë
Vdesin njerëz.
Dhe ky është vetëm fillimi.
Çdo ditë në shtëpitë e varrimit vijnë të veja të reja
Dhe jetimë të rinj
Ata ulen me duar të kryqëzuara
Duke vrarë mendjen se ç’do të bëjnë tani
Pastaj ata shkojnë ne varrezë, disa prej tyre
Për herë të parë.
Ata kanë frikë nga të qarat
Dhe nganjëherë nga heshtja e rëndë
Dikush iu pëshpërit se ç›duhet të bëjnë
Të thonë ca fjalë, te hedhin një dorë dhe
Mbi varr.
Pas kësaj të gjithë kthehen në shtëpi
E cila papritur mbushet me vizitorë
E veja ulet në divan, hijerëndë
të gjithë shtyhen t’i afrohen
herë i shtrëngojnë dorën, herë e përqafojnë
Ajo përpiqet të gjejë diçka për t’iu thënë
faleminderit, faleminderit që erdhët
Por me zemër do që ata t’ia mbathin sa më parë
Ajo gjithashtu do që të kthehet përsëri në varrezë
Në spital, te dhoma e të sëmurëve
Ajo e di
Që kjo është e pamundur
Por kjo është shpresa e vetme që i ka mbetur
Të kthehet prapa
Vetëm pak,
Jo larg nga matesa, puthja e parë
IRIS I EGËR
Në fund të vuajtjeve të mia
një derë.
Dëgjomë; atë që ti quan vdekje
kujtoj
Mbi kokën time, zhurmë, degët e pishës përplasen
dhe asgjë tjeter. Dielli i ftohtë
drithëron mbi sipërfaqen e thatë
Është e tmerrshme të mbijetosh
si ndërgjegje
varrosur në tokën e errët
Dhe gjithçka mbaron; ajo që ke më tepër frikë
është një shpirt i paaftë
për të thënë diçka.
Dhe papritur e sheh veten duke u përkulur
drejt tokës së gurtë. Dhe iu ngjan kështu
zogjve që zhyten pingulthi në ca shkurre të vogla
Ty, që s’të kujtohet
asnjë çast nga bota tjetër
po të them se mund të flas përsëri; sidoqoftë
kthimet prej harresave kthehen
për të gjetur një zë;
Nga qendra e jetës sime vijnë
nje burim i madh, blu i thellë
dhe hije në ujin e detit të kaltër
EROS
Tërhoqa karrigen pranë dritares së hotelit për të parë shiun
Ishte një lloj ëndrre apo transi
dashurie dhe ende
nuk doja asgjë.
Më dukej e kotë të të prekja apo të shikoja ty përsëri
të vetmet gjëra që doja tani;
dhoma, flokët, zhurma e shiut që bie
pa pushuar asnjëherë në natën e ngrohtë të pranverës
Nuk doja asgjë tjetër; isha e mbushur me ndjesi
zemra paskish qenë shumë e vogël, fare pak u desh për ta bërë të madhe përsëri
vështroja shiun që binte me shkulm e kumb mbi qytetin e errët
Ti nuk doje t’ia dije për asgje. Unë bëra po ato gjëra
që bëja në ditën me dritë, u çlirova prej vetvetes
lëvizja nëpër dhomë si një somnambul
Kaq ishte, e mjaftueshme për mua, ti diku jashtë meje
pak ditë në një qytet të çuditshëm
një bisedë, një prekje dore
dhe pastaj, heqja e unazës së martesës
Dhe ajo që doja; të isha lakuriq.
ZAMBAKË TË BARDHË
Një burrë dhe një grua mund të krijojnë
një kopsht midis tyre
si një shtrat me yje dhe
të ecin ngadalë në mbrëmjen e verës
po mbrëmja bëhet e akullt
nga ftohtësia e tyre; dhe të gjitha
mund të përfundojnë këtu,
të shkatërrohen në çast. Të gjitha, të gjitha
mund të humbasin, përmes ajrit plot aromë.
kolonave të ngushta
që ngrihen të pavlefshme dhe përtej
një det lulëkuqesh që çmendet
Pusho, i dashur. Nuk ka rëndësi për mua
sa vera jetova për t’i kthyer sërish;
këtë verë kemi hyrë në përjetësi.
Ndiej dy duart e tua
më varros për të çliruar shkëlqimin e tyre
VENDIMI I ODISESË
Njeriu i madh i kthehu shpinën ishullit
Tani ai nuk do të vdesë në parajsë.
Nuk do të dëgjojë përsëri
lahutat e parajsës në mes të ullinjve
pranë pellgjeve të kthjellët nën qiparisa.
Koha
tani fillon dhe ai dëgjon
pulsin në të cilin rreh deti me aventura
deti në agim kur tundimi është më i fortë
Çfarë na ka sjellë këtu
sërish do të na largojë; anijet tona
lëkunden në ujin me ngjyra të limanit
Tani magjia ka marrë fund.
Jeta e tij u kthye mbrapsht
Vetëm deti shkon përpara
MESNATË
Yjet janë të butë si lulet dhe kaq afër
Kodrat rrjeta hijesh janë, tirren ngadalë
Asnjë gjethe, asnjë fije bar s’duket këtu
Të gjitha janë shkrirë në një
Asnjë rreze hëne nuk e pret ajrin; një dritë safiri
bën rrotullime të plogëta
Dhe rrëshqet përsëri për t’u platitur.
Nuk ka asgjë që të bëjë majë në këtë mesnatë
të cilën e kam në gjoksin tim
KALI
Çfarë të jep kali
që unë s’ta jap dot?
Të shoh kur je vetëm
kur kalëron përmes fushave pas punishteve të qumështit
kur duart e tua varrosen
në krifat e errëta të pelës.
Atëherë e kuptoj çfarë fshihet pas heshtjes tënde,
përbuzje, urrejtje për mua, për martesen.
Ende
ti dëshiron që unë të të ngacmoj; ti klith si i çmendur
si nuset kur qajnë; unë zbuloj ato çaste
se në trupin tënd nuk ka fëmijë.
Çfare ka atje?
Asgjë, mendoj.
Vetëm deshira e ethshme
të vdes para se të vdes.
Në ëndërr unë të shoh kur je vetëm
kur kalëron fushave e bokërrimave, kur
zbret nga kali; ju të dy udhëtoni së bashku
në errësirë, pa hije.
Ndiej si vini drejt meje
sepse ju shkoni kudo
jeni zotër të fushave dhe të natës.
Më shiko në sy
ti mendon se nuk të kuptoj?
Ç’mund të jetë kafsha?
Një fragment që kalon dhe asgjë.
LULE BORE
A e di çfarë isha, si jetoja? Ti e di
çfarë është dëshpërimi; kështu që
dimri duhet të ketë kuptim për ty.
Nuk shpresoja të mbijetoja
toka më merrte frymën
nuk shpresoja
të zgjohesha përsëri; të ndieja
lagështirën e tokës në trupin tim
të jepja shenja jete përsëri, duke u kujtuar
pas kaq kohësh të çelem
në dritën e ftohtë
të pranverës së hershme.
Frikë, po me ty sërish
duke qarë rrezikoj gëzimin
në erën e ftohtë të botës së re
