More
    KreuLetërsiBibliotekëTomas Tranströmer: EPILOG

    Tomas Tranströmer: EPILOG

    përktheu: Qerim Raqi

    Dhjetor. Suedia është një anije
    e tërhequr, e holluar. Drejt qiellit të buzëmbrëmjes
    qëndrojnë të fortë direkët e saj. Dhe muzgu zgjatë më shumë
    se dita – rruga që shpie këtu është me gurë:
    deri kah mesdita nuk mbërrinë drita
    dhe koloseumi i dimrit zgjohet,
    ndriçuar nga retë ireale. Në lartësi marramendëse
    papritur ngrihet tymi i bardhë
    nga fshatrat. Retë qëndrojnë në lartësi të pafund.
    Tek rrënjët e pemës qiellore deti rrëmih,
    i shpërqendruar. Dhe sikur dëgjon diçka.
    (I padukshëm nëpër gjysmën e errët të shpirtit të kthyer menjëanë
    fluturon një zog, duke i zgjuar
    të vdekurit me çirrjen e tij. Kështu sillet
    refraktori, e zë një tjetër kohë,
    dhe është verë: bjeshkët murmurisin mbushur plot
    dritë
    dhe përroi ngre lartë shkëlqimin e diellit
    në dorën e tejdukshme…Gjithçka pastaj zhduket
    sikur një shirit filmi i këputur në errësirë.)
    Ylli i mbrëmjes tani i djeg retë.
    Pemët, kopshtet dhe shtëpitë zmadhohen, rriten
    ortekut në rënie të heshtur të errësirës.
    Dhe përfundi yllit gjithnjë e më shumë shfaqet
    ajo tjetra, natyra e fshehur që jeton
    jetën e konturës në diskun e rëntgenit të natës.
    Një hije tërheq sajën e saj përmes shtëpive.
    Pritje.
    Në orën 18 vie stuhia
    dhe shpaloset zhurmshëm rrugëve të fshatit,
    errësirës, si një hordhi kalorësish. Ja , si
    luan dhe tingëllon shqetësimi i zi !
    Shtëpitë mbesin rob në vallen e palëvizshmërisë,
    në këtë zhurmë që i ngjanë ëndërrës. Buçim
    pas buçimi ato bredhin kalojnë nëpër gjirin e detit
    drejt liqenit të hapur që hidhet në errësirë.
    Në qiell yjet valojnë dëshpërueshëm.
    Ata ndizen e fiken nga retë që
    fluturojnë tutje,
    që vetëm kur errësohet drita zbulon
    ekzistencën e saj, sikur reja e së shkuarës
    që ndjek shpirtrat. Kur
    kaloj rrugës së stallës nëpër zhurmë dëgjohet
    trokëllima e kalit të sëmurë nga ana e brendshme.
    Dhe është në stuhi, pranë një gardhi
    të prishur që godet e godet, një fanar
    që lëshohet nga një dorë, shtazë që kakarisë
    si rrrufeja mbi çatinë e stallës, ulërima
    në telat e telefonit, fishkëllojnë zëshëm
    nëpër tjegullat e çatisë së natës
    dhe pema hedh degët e pafuqishme.
    Atëherë nga trumpeta del një tingull!
    Tone trumpetash që parakalojnë,
    të çliruara. Një paradë. Një pyll marshimi!
    parakalon rreth një shkopi dhe errësira lëvizë,
    toka dhe uji udhëtojnë. Dhe të vdekurit,
    në udhetim me ne: një udhëtim detar, shtegtim
    që nuk është gjueti por rehati.

    Dhe bota vazhdimisht ngre
    tendën e vet. Një ditë verore era i kapë
    paisjet e anijes dhe e shtynë Tokën përpara.
    Zambaku i ujit lundron me këmët e fsheta notuese
    kah përqafimi i errët i liqenit që është në ikje.
    Një gurë i madh rrotullohet tutje hapësirës qiellore.
    Në mbrëmjen verore duken ishuj që shfaqen
    horizontit . Fshatra të vjetër
    janë duke ardhur, hyjnë pyjeve gjithnjë e më shumë
    rrotat e stinëve me britmën e laraskës.
    Kur viti heç çizmet,
    dhe dielli është varur më lartë, pemët gjethojnë
    dhe mbushen me erë dhe lundrojnë të lira.
    Pranë këmbës së bjeshkës qëndron djegia e pyjeve halore,
    por vie dallgëzimi i gjatë, i ngrohtë i veres,
    kalon ngadalë nëpër kurorat e pemëve, pushon
    një çast dhe zbret përsëri –
    buzëdeti i pagjethuar qëndron aty. Dhe në fund:
    Shpirti i Zotit është si Nili: përmbytë
    dhe hynë në një ritëm që është numëruar
    nëpër tekstet e epokave të ndryshme.
    Por Ai është i pafund
    prandaj vërehet rrallë këtu.
    Ai kalon rrugës së procesionit nga ana tjetër
    Sikur anija që kalon nëpër mjegull
    pa u vërejtur nga mjegulla. Heshtje.
    Drita e dobët e fanarëve është sinjali.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË