përktheu: Qerim Raqi
Dhjetor. Suedia është një anije
e tërhequr, e holluar. Drejt qiellit të buzëmbrëmjes
qëndrojnë të fortë direkët e saj. Dhe muzgu zgjatë më shumë
se dita – rruga që shpie këtu është me gurë:
deri kah mesdita nuk mbërrinë drita
dhe koloseumi i dimrit zgjohet,
ndriçuar nga retë ireale. Në lartësi marramendëse
papritur ngrihet tymi i bardhë
nga fshatrat. Retë qëndrojnë në lartësi të pafund.
Tek rrënjët e pemës qiellore deti rrëmih,
i shpërqendruar. Dhe sikur dëgjon diçka.
(I padukshëm nëpër gjysmën e errët të shpirtit të kthyer menjëanë
fluturon një zog, duke i zgjuar
të vdekurit me çirrjen e tij. Kështu sillet
refraktori, e zë një tjetër kohë,
dhe është verë: bjeshkët murmurisin mbushur plot
dritë
dhe përroi ngre lartë shkëlqimin e diellit
në dorën e tejdukshme…Gjithçka pastaj zhduket
sikur një shirit filmi i këputur në errësirë.)
Ylli i mbrëmjes tani i djeg retë.
Pemët, kopshtet dhe shtëpitë zmadhohen, rriten
ortekut në rënie të heshtur të errësirës.
Dhe përfundi yllit gjithnjë e më shumë shfaqet
ajo tjetra, natyra e fshehur që jeton
jetën e konturës në diskun e rëntgenit të natës.
Një hije tërheq sajën e saj përmes shtëpive.
Pritje.
Në orën 18 vie stuhia
dhe shpaloset zhurmshëm rrugëve të fshatit,
errësirës, si një hordhi kalorësish. Ja , si
luan dhe tingëllon shqetësimi i zi !
Shtëpitë mbesin rob në vallen e palëvizshmërisë,
në këtë zhurmë që i ngjanë ëndërrës. Buçim
pas buçimi ato bredhin kalojnë nëpër gjirin e detit
drejt liqenit të hapur që hidhet në errësirë.
Në qiell yjet valojnë dëshpërueshëm.
Ata ndizen e fiken nga retë që
fluturojnë tutje,
që vetëm kur errësohet drita zbulon
ekzistencën e saj, sikur reja e së shkuarës
që ndjek shpirtrat. Kur
kaloj rrugës së stallës nëpër zhurmë dëgjohet
trokëllima e kalit të sëmurë nga ana e brendshme.
Dhe është në stuhi, pranë një gardhi
të prishur që godet e godet, një fanar
që lëshohet nga një dorë, shtazë që kakarisë
si rrrufeja mbi çatinë e stallës, ulërima
në telat e telefonit, fishkëllojnë zëshëm
nëpër tjegullat e çatisë së natës
dhe pema hedh degët e pafuqishme.
Atëherë nga trumpeta del një tingull!
Tone trumpetash që parakalojnë,
të çliruara. Një paradë. Një pyll marshimi!
parakalon rreth një shkopi dhe errësira lëvizë,
toka dhe uji udhëtojnë. Dhe të vdekurit,
në udhetim me ne: një udhëtim detar, shtegtim
që nuk është gjueti por rehati.
Dhe bota vazhdimisht ngre
tendën e vet. Një ditë verore era i kapë
paisjet e anijes dhe e shtynë Tokën përpara.
Zambaku i ujit lundron me këmët e fsheta notuese
kah përqafimi i errët i liqenit që është në ikje.
Një gurë i madh rrotullohet tutje hapësirës qiellore.
Në mbrëmjen verore duken ishuj që shfaqen
horizontit . Fshatra të vjetër
janë duke ardhur, hyjnë pyjeve gjithnjë e më shumë
rrotat e stinëve me britmën e laraskës.
Kur viti heç çizmet,
dhe dielli është varur më lartë, pemët gjethojnë
dhe mbushen me erë dhe lundrojnë të lira.
Pranë këmbës së bjeshkës qëndron djegia e pyjeve halore,
por vie dallgëzimi i gjatë, i ngrohtë i veres,
kalon ngadalë nëpër kurorat e pemëve, pushon
një çast dhe zbret përsëri –
buzëdeti i pagjethuar qëndron aty. Dhe në fund:
Shpirti i Zotit është si Nili: përmbytë
dhe hynë në një ritëm që është numëruar
nëpër tekstet e epokave të ndryshme.
Por Ai është i pafund
prandaj vërehet rrallë këtu.
Ai kalon rrugës së procesionit nga ana tjetër
Sikur anija që kalon nëpër mjegull
pa u vërejtur nga mjegulla. Heshtje.
Drita e dobët e fanarëve është sinjali.
