KA ÇASTE…
Ka çaste kur due me t’i pi sytë,
gojën, qafën, ujëvarën e flokëve.
Ka çaste kur due me ta ngranë veç veshin.
Ka çaste kur due me t’futë n’bark, të tanën.
Ka çaste kur due me iu lëshue,
me iu dhanë, i tani,
lojës së mbërthimit të gishtave,
lëmimit të kyçeve.
Ka çaste kur due me u ba pendël,
me luejtë, me kërcye, me u përprekë,
me ba nji lojë drite, me qerpikët e tu.
Ka çaste, kur due me u ba djersi yt,
me t’rrjedhë për shpine, për kurrizi,
a për lugut t’gjinjve,
tuj ta pi e tuj ta ujitë secilën pore t’lëkurës,
bri mbas brije, unazë mbas unaze.
Ka çaste që m’bajnë ma t’gëzuet,
ma t’lumtun, se gjithë çastet.
Këto janë çastet, kur s’due as me t’ngranë, as me t’pi,
as me u ba djersi yt,
po thjesht due me u ba duer e gishta,
thjesht due me u ba muzikë,
me u derdhë përshpirtshëm, mbi trupin tand piano.
Këto janë çastet, kur shtrimë, zhveshun lakuriq,
ti n’drithërima m’pret, me u ba m’njish,
me muzikën time…
dhe muzikën e trupit tand…
NJI MENDJE M’THOTË, SE AJO ASHT NISUN ME ARDHË…
Nji mendje n’thotë
se ajo asht nisun me ardhë,
por nuk di, me besue,
a mos me besue.
Kam frikë
se ma shumë se gjithçka tjetër,
mendja m’bahet pre e dëshirimit.
Trupi, zemra, gjithnji, gjithashtu,
pre e dëshirimit m’bahen.
Afrohet kjo ardhje,
dhe, edhe përrethësia
nis me u ba nji tjetër gja.
Ja, ku ka nisun me lulëzue kopshti.
Kanë nisë me çelë mimozat.
Trandafili mbi portë,
i ka nxjerrun paq, sythat e kuq.
Maceja ime ngjyrëalle,
asht ba ma e gjallë,
ma mjaulluese,
ma e gëzueme.
Edhe iriqi i vogël,
ka dalë prej sukave
n’skaj t’oborrit.
Gjithçka ka fillue
me u ba ndryshe.
Ma dëfrimtare kanë nisë me u ba
shkallët e shtëpisë,
mesdhomat, dhomat.
Muret kanë fillue me buzëqeshë.
Kanë fillue me buzëqeshë
edhe tavanet, dyert, dritaret.
Qilimat janë ngjallë
n’secilën larë,
n’secilën lule.
Tjetër furfullimë bajnë perdet,
të tjera tinguj vijnë nga kuzhina.
Banja asht vetzbardhë,
asht ba, akull e bardhë.
Gjithçka asht ba ndryshe,
gjithçka asht ba ndryshe.
Gjithçka asht gati për ardhjen e saj.
Veç unë rri si i ndrojtun.
Veç unë e di
se ka me m’lëshue durimi.
Veç unë e di,
se akoma pa ardhë ajo,
kam me qenë… nji i vdekun…
NUK KA NJI, QË NUK KA VDEKË…
Nuk ka nji, që nuk ka vdekë.
Para teje, kam me vdekë, e di.
Por, edhe kam me lindë, përsëri.
Prej vdekjes sime, kam me dalë, kam me lindë,
si ai zogu i legjendës që kish pas dalë prej hini.
Ti s’ban me kja, ti s’ban me kja.
Ti, s’ban me ba gja.
Ty, veç t’duhet me m’besue, se kam me lindë përsëri.
Por tashma, tashma…
si nji harabel i vogël, i mërdhimë,
si nji harabel i mallëzuet,
që ditë për ditë, ka me t’ardhë n’dritare,
me t’pa, e me i la sytë me nurin tand –
si nji harabel dimni, me nji trandafil t’kuq n’sqep,
enkas sjellë për ty, për fytyrën tande,
enkas për zemrën tande, e trupin tand,
që gjithnji m’kanë qenë,
dhe gjithnji kanë me m’qenë,
gëzim, e gëzim, e gëzim,
e kangë, e dritë… e lotë.
E TANA HYNE N’MUE, N’NJI ÇAST T’DËLIRË…
E tana hyne n’mue, n’nji çast t’dëlirë –
nji shikim sy m’sy, ma hoqi trunin, mendjen;
drita e humbi toruan, n’atë çast,
dita e humbi gjithë ekuilibrin;
u kthyen gjithë pemët, me kokë teposhtë;
lumi bri nesh, u ngrit n’hava,
nji gjarpën i gjatë, fluturues, u ba lumi;
peshqt e lumit u banë shpezë,
u banë flutura, u banë qenie drite;
fiku, a çeli, gjithë koha –
t’zhvesha me sy, dhe pashë nji trup engjëlli,
si bahej me krahë, si bahej me flatra,
si bahej e zbukurohej n’eterim e sipër;
buzë m’buzë u prekëm,
u prekëm gjuhë m’gjuhë,
dhe gjithçka filloi me u ba
flakë e ma flakë;
oh, nuk kam me lejue,
nuk kam me lejue me vdekë,
pa m’ndodhë nji reprizë e tamamtë,
e atij çasti t’dëlirë,
e atij çasti lindës!…
MËNGJESI I LANTE, I NDRISTE, DHAMBËT E GJELBËRT…
Mëngjesi i lante, i ndriste
dhambët e gjelbërt, dhambët e bukur;
nji lis gatitej, me pritë, me gostitë
nji tufë zogjsh t’gëzuet;
vijonte, vijonte drita,
me e derdhë veten, mbi veten,
dhe mbi mue;
dita ish harrue dikund,
ajo u shfaq vetiu;
Zot, as pa ma thanë emnin,
m’i përpiu sytë, shikimin,
ma mori dorën n’dorë;
e kuptova q’aty,
se ç’s’mund me t’dhanë
fryma e nji jete t’tanë,
ta jep nji prekje dore…
NUK M’QAS, NUK M’JEPESH…
Nuk m’qas, nuk m’jepesh,
e, ngulun m’je n’mendje, si nji pykë e hekurt,
nuk lëviz, nuk shkulesh, thellë e ma thellë ngulesh,
truni m’del prej esence, si nji tren që del binarësh,
e bie n’greminë,
natë m’asht ba vetja – nuk shoh gja,
gja prej gjaje nuk dalloj,
terr i dendun, i dendun, mbulue m’i ka sytë,
nuk gjej nji mënyrë me hequn dorë prej vetes,
dot nuk gjej mënyrë, me t’hequn,
prej mendjes, prej zemrës,
ba, m’asht zemra, lamë, e kuajve të tu ngarendës,
dil prej meje, dil, dil, m’liro,
e në jo, bahu sy, bahu gojë, bahu krahë e flokë,
bark e gjinj bahu, e shpinë, e shpirt, e dritë –
thjesht bahu ajo që je,
dhe… jepmu, jepmu…
e tana jepmu,
si drita detit!…
TI NUK E DI…
Ti nuk e di.
As dita nuk e di, por po vij.
Po, po, po vij, po vij, me e kapë çastin.
Po vij me e ba çastin, tandin dhe timin.
Po vij, n’fytyrën tande t’lodhun,
me ngjizë pak buzëqeshje.
Besoj, asht mënyra e vetme, me u ba i rehatuet,
dhe me t’ba edhe ty, me qenë e rehatuet.
Nuk vij me ta përpi gojën, me gojën time t’rrudhun;
nuk vij me t’ba me krahë; nuk vij me t’ba ma t’re.
Nuk vij, as me t’i zbardhë mendimet, mendjen.
Nuk vij, as me kërkue falje.
Vij, me e mbjellë,
indin e fundit t’zemrës sime,
n’zemrën tande…
ah, trandafilin e fundit!…
NUK JAM NJI…
Nuk jam nji.
Përditë jam nji tjetër,
mvarësisht prej ditës, dritës.
Sot ha lule dhe fjalë.
Pi qumësht drite.
Marr frymë, n’frymën e këtij shelgu,
që na e ban hijen.
E ndigjoj muzikën e trupit tand,
që magjishëm përzihet
me melodinë e gurrës së këtij lumi.
Qafën tande…
e adhuroj…
NJI DHOME, I AVITET GËZIMI…
Nji dhome, i avitet gëzimi.
Hapet dera, hyn ajo, dhe gjithçka ngjallet, vetiu
Nuk ka njeri tjetër.
Ajo hyn vetëm, ajo asht vetëm,
(edhe ky mendimi im?).
Ajo fillon me u zhveshë,
dhe gjithë gjanat e dhomës,
ndryshojnë materje,
ndryshojnë ligjshmëni sjelljeje,
ndryshojnë ligjshmëni lëvizjeje.
Shpërthen fustanin ajo,
e lëshon poshtë kambësh,
dhe fillojnë me u lëkundë perdet.
Heq jelekët ajo,
dhe ndizet poçi n’tavan.
Gjithanësh rrjedh dritë,
gjithanësh rrjedh dritë.
Nga secila lëvizje e saj,
ndërron materje nji gja dhome.
Muret ngjallen,
ia japin lamtumirën,
e harrojnë gjendjen e ngurtjes.
Qilimi ndërron gjendje,
ndërron materje.
Qilimi ndërron ngjyrë,
qilimi skuqet, bahet all.
Lulet n’qilim,
bahen qindpërqind t’prekshme,
qindpërqind reale,
qinpërqind t’gjalla.
Pasqyra n’mur, flakënohet,
nis me i buzëqeshë asaj –
asaj nis me i buzëqeshë
edhe vetvetja.
Nji abazhur aty pranë,
ndizet vetiu,
ban dritë, ban dritë.
Dritaret, të tanat bahen dritë.
Komoja i vetshpërthen kapakët.
Sytë e padukshëm t’komosë,
bahen t’dukshëm,
bahen t’gjallë,
bahen t’kaltër,
lëvizin, nisin me rrjedhë,
drejt barkut t’saj,
drejt gjinjve t’zbuluet e t’bardhë.
Ajo shtrihet mbi qilim, mes lulesh –
flokënaja i përzihet me lulet,
dhe sipër saj,
gjithë volumi i dhomës, mbushet, mbushet,
me nji dyzinë fluturash njimijëngjyrëshe,
që lodrojnë n’dritë,
lodrojnë n’dritë,…
bahen dritë…
KE ME ARDHË, ME E HAPË, NJI DITË, DERËN E DHOMËS SIME…
Ke me ardhë,
ke me e hapë, nji ditë, derën e dhomës sime,
dhe ke me mbetë pa mend.
Ke me m’gjetë zhveshun,
jo mue, po trupin tim t’vdekun.
Ke me ra n’gjunj, ke me kja, me kja.
Me duert e tua, kokës tande, ke me dashtë me i ra.
Ke me mendue se kam mbarue.
Ke me mendue, se nuk kam me u kthye, ma.
Zhveshun, shtrimë, t’palëkurë, ke me e pa trupin tim.
Jo, jo, mue, po skeletin tim.
Dalun fryme, trupi im ka me t’tmerrue.
Përreth skeletit tim, ke me gjetë, fjalë, e fjalë, e fjalë.
Fjalë t’thana ke me gjetë, dhe fjalë t’pathana.
N’volumin e dhomës, n’nji kand t’sipërm, dikund,
shpirti im, fryma ime, ka me t’vrojtue,
dhe ka me qeshë, me qeshë… me lotë.
A e di pse? Ti nuk e di pse, por ja ku po ta them:
jeta ka ligje shumë rigoroze;
jeta di me vazhdue, pavarësisht nesh;
dhe, me gjasë, qysh n’ditën e tretë t’vdekjes sime,
jeta ka me ditë me t’udhëzue, a me t’mësue,
jo veç me m’harrue,
po me ma harrue… edhe emnin…
DY YJE MBI NE…
Dy yje mbi ne,
si dy zogj nate çuçurisin,
nji fllad i hollë na i prek,
na i freskon nudot,
ajo befas m’shtyn,
m’largon prej vetes,
“mjaft, mjaft!” m’thotë,
“je tuj ma ngranë gjithë mishin –
nji jashtëtokësor po bahesh…”,
e kuptoj, e kuptoj,
i di defektet e vetes kur jam me te,
kur jam me te,
jam shumë normal dhe pak jonormal,
shumë tokësor, dhe pak jashtëtokësor,
ha me masë, pi me masë,
flej me masë, mendoj me masë,
pushoj me masë,
por kur e ha, e dashunoj,
e ha, e dashunoj… hiç pa masë…
AJO QUHET… ASHTU SI QUHET…
Ajo quhet… ashtu si quhet.
Ban ç’i do zemra.
Nganjiherë, i puth flatrat e qiejve stinorë.
Nganjiherë, kap pëllumba,
dhe ua lëmon, ua prek pendlat.
Nganjiherë, buzë lumi bredh,
me vetminë përdore,
që e mban githnji me vete, gjithnji pranë,
si nji qenush t’vogël shpie.
Nganjiherë, ban politikë.
Nganjiherë, rreh fjalë, ban vargje, poezi.
T’gjitha i shkojnë fort përdore,
t’gjitha i shkojnë fort përdore,
por ma fort se fort i shkon,
shkëlqimi i dhambëve kur qesh e gëzueme,
dhe shkëlqimi që i shfaqet n’sytë e shkrumë,
kur m’sheh si i afrohem si nji hajdut zemre,
i ndezun, i ndezun, n’dëshirë t’pamasë,
për me e vjedhë, për me e dashtë,
për me e pushtue,
për me e hangër, hangër…
tuj e ba mollë…
AJO ASHT ERË…
Ajo asht erë,
por asht dhe kureshtare.
Ajo m’flet, m’shtron pyetje:
“Si mundesh me qenë,
kaq i ndryshueshëm?
Si mundesh me qenë,
herë i gëzuet si nji fëmijë,
herë i dëshpëruet,
si nji i varfën?
Si mundesh me qenë,
herë i ftohtë si ky mur,
herë i ngrohtë, i nxehtë, djegës,
si ky zjarr n’vatër?
Si mundesh me qenë, herë i ri,
herë si nji plak tetëdhjetë vjeç?
Si mundesh me qenë,
herë i qetë si nji pëllumb,
e herë, erë, furtunë?
Shumë fjalë godit,
shumë pyetje m’shtron ajo,
unë i kthej veç dy fjalë,
n’nji përgjigje:
“Pyete erën!…”
