More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi nga Vilson Blloshmi

    Poezi nga Vilson Blloshmi

    BRENGA, SHPRESA, VEGIMET

    I tremburi ikën si i ndjekur prej egërsisë
    N’jerm bën tunele n’ajër t’hapësirës
    Si mbas formës së tij, lëvizjes së tij.
    Ah sikur mbas çdo hapi
    Ajri të ngrinte-beton,
    Duke ruajtur gjithmonë lëvizjen
    Kallëp-shabllon
    E të tregojë ta gdhendë Sa kohë iku zvarrë
    E sa në këmbë.
    Sikur të mbeteshin e shiheshin
    Rrugët nga vjen kujtimi, mendimi
    Brenga, shpresa, vegimet
    Të dukej krejt i jetës zigzagu i gjatë
    Që nga ardhja në këtë botë e gjer
    Tek varri, pikës e llahtartë.


    A s’e patët ditën plot me diell
    Qe bën natë koha dhe e nxin…!
    I jep hënë e yje, lart në qiell
    E, së fundmi, fare e përpin…!?

    A se shkuat shpejt ju fëmininë?
    Kjo s’u fsheh për ju e s’humbi fare?
    A s’po mbani mbi sup pleqërinë,
    E në mendje thellë vitet mitare?

    A s’e mbani mend atherë te plepi
    Loznit në oborr me hijen tuaj?
    Po tani më larg nga ju është djepi
    Apo arkivoli, pa më thuaj?

    Gjithçka e marrin vitet duke shkuar,
    Sërish kthen gjithçka që shkon, humbet
    Troket lehtë kujtimi i trishtuar
    Mysafiri në shtëpi të vet.


    Sërish dukesh në udhë
    Që ngjan si vijë gjaku
    Mes gëlbazës së murrme
    Të pështyrë
    Nga turbekulë.
    I lodhur,
    Vetveten mbi kurriz
    Shket
    Dhe mendja lodhur
    Klith: po shkoj,
    Mbeç me shëndet…!
    Dhe rend barkbosh
    Në zorrën bosh të rrugës
    Si një shtrëngatë
    E qetë.
    Dhe gurët kthejnë nga ti
    Anën e mprehtë
    Dhe njerëzit, ata
    Stërnjerëzit,
    Ajkë mbi jetët-hirrë
    E kanë vështirë
    Mëngjesit.

    Edhe mbrëmjes
    Vështirë,
    Kur mbi ju ngecin vështrimin
    Mbi ju rreckë-njerëzore,
    Masë zhelesh mishi e shpirti
    E qepur me fije damarësh
    Mendimesh
    E hedhur, pa mëshirë
    E pa të drejtë
    Në anë të rrugës së ndotur
    Ku të qetë
    Ata rrjedhin gjithë nder e dinjitet
    Këllirë.
    Dëshirat
    Që i ndez thëngjilli i zemrës,
    Mbuluar thellë
    Me hirin e trupit…
    Dhe brodhe prapë rrugëve
    Me bujë e pohe
    Kërkoje ti vetveten
    Që më në fund e gjete
    E s’e njohe
    Ngaqë pandehje
    Është shumë vështirë ta gjesh.
    Kur të doli rastësisht
    The: s’është kjo
    Dhe kalove
    Dhe u zhy te mes territ
    Të zi pa fund.

    Kërkon – një dorë e kurm
    Dhe një këmbë
    Dhe mbete cung.
    Po prap sulesh përpara
    Me tallas
    Me me gjysmën e thatë
    Dhe gjysmën e njomë
    E at’ që kërkon e arrin
    E lë pas
    Dhe zvarrë hiqesh përpara
    Kërkon…
    Vazhdë lënë mbi pluhur
    E gjak
    Gjymtyrët gjysmë të thara
    Gërvishtin trak – trak
    Dhe gjer thellë të ngushen
    Ato kër – kër – kër – krak.
    … kërkon
    Mbi këtë tokë shkëmb
    Mbi këtë tokë gur
    Mbi këtë tokë kockë
    E lëkurë.
    E as e di ç’të dhemb
    Veç sulesh para, shkon
    Me zemrën e rëndë plumb
    Dhe sa më shumë kërkon,
    Ç›kërkon,
    Më tepër
    E humb.


    … dhe vetëm me rrobat e mia
    E me vetminë time
    Nën barin e flokëve të mi të thinjur
    Nën pleqërinë time
    E dashurinë për mëshirë…
    Me hijen e mirësisë tënde
    Varur në gozhdën e kujtesës së venitur,
    E të lodhur nga terri që
    Nxjerr prapë gjithë sa hedh
    Kujtimi thellë në të…

    SAHARAJA

    Saharaja, larg është Saharaja,
    Saharaja shkëmb e rërë e gurë,
    Që ka shok veç emrin e saja
    Dhe ngaqë s’sheh ëndrra, s’sheh as drurë.

    Saharaja s’di të ëndërrojë.
    Ajo bluan gurë me mend’ e saj…
    Saharaja s’ka këngë të këndojë,
    Saharaja s’ka as lot të qajë.

    Saharaja nuk ka miq e shokë,
    Saharaja nuk ka bijë, as bir.
    Saharaja është një copë tokë,
    Thonë se dhe me natën s’shkon mirë.

    Natës s’i pëlqen në Sahara,
    S’i pëlqen të ketë veç gurë për shtrojë;
    Fjalë e dashuri e njerëz s’ka;
    Perç’ e saj e zezë s’ka ç’të mbulojë.

    As dhe një s’e di si është kandisur
    Me kët’ plagë mbi shpinë rruzullimi,
    Por se thonë në botë është stisur
    Kur i duhej njerëzisë mallkimi.

    Kur ai për keq e mban në gojë,
    Saharaja e mban vesh e qesh.
    Saharaja fillon të gëzojë,
    Kur ne mallkohemi mes nesh.

    E kur bie ndrojtur rrez’ e diellit
    Dhe mbi gurët e pamyshkët ndrit,
    I ngjan vello savani i qiellit,
    Shkretëtirës shket e shkrepëtit.

    Prandaj, kur urrejtjen e fortë e nxehur
    Mbi dikë mallon e shfryn e shan,
    Që nga skuta del kujtimi i dehur
    Dhe thërret menjëherë Saharanë.

    Kur mallkimi shfryn e kur kujtimi
    Në pusin e harresës tret…
    Kur hyn dielli e kur hesht thëllimi,
    Shkretëtirë e shkretë mbetet shkretë.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË