More
    KreuLetërsiBibliotekëPoezi nga Manjola Nasi

    Poezi nga Manjola Nasi

    VDEKJE MBASDITE

    Kur erdha, vdekja kishte kohë që kishte ardhur
    me erë borziloku mbi pragun me gëlqere.

    Ti si gjithmonë pranë vatrës këmbëkryq.

    E gjithë jeta në dy pëllëmbë rripë,
    ku zogjtë zihen në gracka
    dhe kecat lëpijnë kripë.

    Shtatshkurtër, sy të mëdhenj gri.
    Duar që dinin botën përmendësh.
    Raki dhe qumësht dhe bukë e mirë shtëpie.

    Kaq pak fjalë në kokën plot përgjigje.
    Këngë të mërmëritura, buzëqeshje të rralla,
    aq sa gazi të bënte të huaj.

    Ka ardhur koha të të pyes:
    A kishe ëndrra? A shpresove më shumë?
    I prite ndonjëherë hapësirat
    nga ku yt atë solli aq rrëfime?

    Si vdiset pa parë oqean? Si krasitet një rrënjë hardhie?
    Si mbyllen sytë kur ke vite që flet me belbëzime fëmije?

    Shtëpia jote është mes yjesh.
    Dhe vesa dhe mjegulla, dhe era e tokës në mëngjes
    nuk kanë më asnjë kuptim.
    Vetëm dritë dhe ajër.

    A mund të ëndërrosh dhe pastaj të ikësh?
    A bën të shpresosh dhe pastaj të heshtësh?

    Fjalët mbeten mënjanë, si xhama të thyer.
    Përralla të vjetra dhe pamje thëngjijsh që regëtijnë.
    Nën trarë, nata bie.

    SHTËPIA

    Gurët që rrëshqitën nga faqja e malit
    i mblodhën prindërit e mi një ditë
    dhe me ta ngritën një shtëpi.

    Marsi na gëzonte me ngjyra të ndezura.
    Në dritare mbanim zymbyla blu në një gotë.

    Të dielave flinim deri vonë,
    sa na zgjonin aromat e gatimeve.
    Vera qe e ëmbël dhe gjithë dritë.
    Ne luanim në oborr
    duke vrapuar me të qeshura mes pemëve me fruta.

    Por dimrat qenë të ftohtë deri në palcë.
    Tinguj dëborërash të largëta,
    si kujtime gurësh,
    jehonin pa pushim në gjithë dhomat,
    fare të pashqetësuar
    nga zjarret tona.

    TË VËRTETAT

    Një ditë na tregoi për një vend ku
    njerëzit nuk duan të vdesin;
    vetëm jetojnë, sa velen, sa zdërhallen
    dhe kur dalin,
    i hekurosin rrudhat palë-palë,
    i fusin kockat në ndonjë rrobë a ndonjë trastë,
    duke lënë jashtë, kur i kanë, vetëm dhëmbët.
    Vazhdojnë sa bëhen si eshkë,
    të vrazhdë, të ashpër, të tharë
    dhe nganjëherë e harrojnë veten oborreve
    i zë dielli shumë dhe marrin zjarr.

    Një ditë tjetër na tregoi
    për një vend ku e kanë tmerr të vrasin mendjen,
    të lodhin kokën, të shtrydhin trutë,
    të rrahin mendime:
    mëdyshjet i zgjidhin me një monedhë kokë a pil,
    vendimet i marrin me “kujt i bie dhjeta”
    dhe nëse dikujt i vjen pa dashje ndonjë grimë ideje,
    zë hidhet duke thirrur për ta larguar.
    Në cepa rrugësh vënë dordolecë,
    mbi pragje mbajnë potkonj e brirë
    dhe muret e qytetit janë të trashë e koracorë si luspa.
    Po prapëseprapë, nganjëherë
    mendimet e gjejnë shtegun për të hyrë
    brenda kafkës së ndonjë fatkeqi
    dhe atij i mbetet të bëjë ç’të mundet
    që ta fshehë
    se s’do të ikin më
    gjersa të vdesë.

    Njëherë na tregoi për një vend tjetër
    ku njerëzit s’pranojnë të harrojnë;
    kështu, trupat dhe gjenet mbajnë mend
    jo vetëm gjer te gjyshërit, po gjithë
    brezat, të gjitha kohërat
    tej qyteteve, gjahut të hershëm e shpellave.
    Kur lindin fëmijë në atë vend
    njerëzit i mblidhen rrotull dhe thonë:
    oh, ky paska lëkurë të tejdukshme
    si në kohët kur peshkonim në fjorde
    dhe kishte pak diell, e s’e ushqenim dot ngjyrën;
    ky na kujton kohën kur toka ishte llum e baltë
    dhe trupat tanë u shkurtuan dhe u forcuan në orizore.
    Po sa vështirë është për ta nganjëherë
    kur rrathët e së ligës së dikurshme
    e lëkundin pellgun aq fort
    sa në breg kërcejnë skelete.
    Një ditë e gjetëm buzë rruge,
    kishte pirë
    dhe na tregoi për një vend
    ku njerëzit fusin në stomak gjithë botën
    i dinë të gjitha dhe ato që s’dinë i mësojnë
    dhe pasi i mësojnë, i rishikojnë, i përsërisin,
    prapë e prapë, si lutje me tespihe
    i rrotullojnë në kokë, ua thonë me zë të lartë të tjerëve
    ndoshta me qëllim që të kuptojnë
    si i bëhet, kur në mendje shtrohet frika,
    për shembull, tha, që do të vdesësh a s’do të vdesësh,
    ose frika se diçkaje s’i ikën dot,
    ose frika e përballjes me një humbje pa kthim,
    vetëm për fajin tënd,
    vetëm se s’e kuptove që atë fytyrë
    (jo edhe shumë të bukur, po me atë dritën në sy)
    ti e doje tej frymës
    dhe tani s’e ke më.

    SHENJA

    Ajo rrojti gjatë
    e për pasojë
    kaloi gjërat që kalohen kur jeton.

    Sigurisht, ato që na ndodhin
    s’janë për të gjithë në të njëjtën formë
    a kohë.

    Për shembull, ca nga ne e humbin
    egoizmin shumë herët.
    Ca vdesin vonë, ende pa pasur rast.
    Ca nga ne e shesin brendinë me gjithë membranë.
    Ca i mbajnë fort ca copa për ditë të vështirë.

    Rasti i saj nuk ishte jashtë mase i veçantë.
    Ishte pak a shumë si shumë të tjerë.

    Në të vërtetë të gjithë kemi mure e caqe.
    Në një pikë filli i palëkundjes këputet.
    E vërteta është që ka vetëm shkallë.
    Jo-ja është breshka në paradoksin e Zenonit.
    Mund të udhëtojmë drejt saj pa fund, po s’do ta kapim.

    Ta themi kështu:
    ajo jetoi shumë gjatë
    dhe në të
    jeta pati plot kohë të linte shenjë.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË