More
    KreuLetërsiBibliotekëPesë poezi nga Nora Prekazi

    Pesë poezi nga Nora Prekazi

    Martesa

    Martesa
    Është një ishull idilik
    E ishulli ka pamje veguese ku duhet shijuar muaji i mjaltit
    martesa
    është ai ishull që çdoherë e ka më të pakët hapësirën
    martesa
    është ishull i rrahur përherë nga valët e njelmëta
    nga stuhitë që sjellin pas vetës mbetje të llojllojta dalur vrazhdë faqeve të bregut
    martesa
    është ishull që hahet përditë nga përbindëshat e ujit
    nga demonët ujësor që e kanë pre tokën pjellore
    martesa
    është ishull që thahet nga dielli
    martesa
    është ishull që i ka krijesat në rrezik të zhdukjes
    martesa
    është ishull i vetëm që pluskon në ujëra
    e s’ka asgjë më të vetmuar e rraskapitëse se rrahja e ujit
    përvlimi i diellit dhe gjahut demoniak
    të vazhdueshëm drejt kërkimit të fundit të lumtur

    (2021)

    Deti

    Deti është i dashuri im i kahmotshëm
    ma pushton zemrën
    ma çliron frymën
    ma humb mendjen

    Ai ka
    stuhitë e veta
    ngrysjet e veta
    turbullimet e veta
    rrymat e veta
    krijesat e veta
    e unë,
    humbem në të
    me po këto të mijat

    (Durrës, 24.12.2020)

    Nën plaf

    E vetmja e vërtetë me ty gjindet nën plaf
    E vetmja e vërtetë
    kur hiqen prazmoret
    hedhen mburojat
    zhvishet shpirti lakuriq
    e pastaj shihemi të çiltër në sy
    nën plaf
    Aty përputhen vrimat
    e sindromave post-traumatike fëmijërore
    varrat e lëna pas nga dashuriçkat tona të pafata

    Ngase të gjithë jemi relike vrimash
    mori gropëzash që pulsojnë gjak identiteti
    që konfrontohet me llojlloj gjendjesh vetanake
    E çuditshme se si duhet tjetri
    në vorbullën e çmendisë së të qenit
    por, të vërtetë jemi vetëm nën plaf
    aty kur më merr në gji
    e vrimat e tua i përqafojnë ato të miat
    e shihemi çiltër në fytyrë
    të pafaj
    të padjallëzuar
    të pastër prej gjitha trukeve
    të të qenurit njeri
    duhemi…

    (2021)
    *plaf=velenxë e trashë e me thekë.

    Prill

    I

    Shi
    pranverë që s’çel dot
    përvjetor
    tridhjetë e pesë vite jetë
    vjen edhe një cikël menstrual
    me më shumë dhembje koke
    barku, shpine, mendjeje e zemre

    II

    Mendja bluan kopalla që s’përpihen dot
    shpirti shkelmon si shtazët para ngordhjes
    përditë dëshmitarë të shumë vdekjeve përreth
    shumë ankthe në vazhdimësi
    e shumë momente reflektimi
    përtej të përditshmës përpirëse

    III

    Dua ta ndërroj stilin e flokëve
    dua ta ngjyros një mur në dhomë të fjetjës
    dua të fal rroba që nuk i vesh më
    dua ta fal atë mikën që s’më kujton shpesh
    dua ta fal vetën për ëndërrat që nuk i realizova
    për dashurinë e shumtë që e shkapërderdha në njerëz jo të duhur
    edhe vendin ku u linda për pamundësitë që m’i dha

    Dua ta puth frikën time
    shumëdimensionale të pakuptimtë që e ujis përherë
    dua të mos harroj më shpesh
    se s’ka asgjë më të hajrit nga kjo lojë
    përveç
    dashurisë
    cikrimave të lumturisë
    shijës së konektimit
    dhe muzikës së mirë

    (2021)

    Me pasë

    Kjo shtëpi
    Këta njerëz
    Këto ulëse
    Këto lule
    Këto shtroja
    Kjo makinë
    Kjo kohë
    Ky shpirt
    Këto ankthe
    Këto ëndrra
    Këto rutina
    Këto përbirje
    Këto shtirje
    Këto tranija
    Këto frikëra
    Këto dëshira
    Kjo gotë
    Ky vend
    Të gjitha të miat
    dhe të huajat,
    përnjëherë.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË