S’ka pak u pashë
Besoja se nuk kishte botë tjetër…
S’ka pak u pamë me Evën në Eden.
Fustani rozë, ai që ka pas veshur,
i shkonte pas si hije dhe si gen.
E zhveshur, e skuqur, me një gjethe në dorë
që s’dinte ku ta vinte, mbi seks a mbi gjinj,
kërkonte tangjent në barin e njomë
shikimet që kishim kur ishim të rinj.
Mbushej me ngjyrë fustani i saj.
Ajo nuk ngutej ta hidhte në trup.
E kisha kaluar me moshë e gjithçka.
T’i thosha më puth më vinte turp.
E zhveshur, e skuqur, me gjethen në dorë
më shihte me mall dhe me maraz.
Pas pak do ta zinte mallkimi-mollë,
Do vishte fustanin që i shkonte pas.
A KA NJË ATDHE
Më vjen të fle e s’fle
por veç fundosem
në një vetmi të re,
rrethuar, sidozot, me zëra, thirrje:
Ku je, ku je?
Ku je? Ku jam? Kjo është çeshtja.
Në moshën dyzet vjeç s’jam i sigurt
A ka një tokë,
a ka një Atdhe
për fëmijët e mi
dhe për të tutë?
Shjella pluhuri e helmi rrotullohen në ajër,
Vendi që mora në gji duke fluturuar-
Korba Shqipëri e dashurisë dhe vajit
kushedi çdo të dalë pasi të jetë rikrijuar.
Më vjen të vdes e s’vdes…
Më vjen të pres.
1999
Të vdekurit s’arrijnë t’ia fillojnë nga e para
Të vdekurit s’arrijnë t’ia fillojnë nga e para.
N’amshimin e tyre shkrehen shkëputjet e mia
veshur me habi të artë dallëndyshesh.
Më do, por s’më merr me vete
dashuria.
Nënë, je gabuar kur më thoshe
linde prej një trëndafili,
Je gabuar me kryqin, me aromën e larit mistik .
Ka kohë që mendoj: S’kam mbaruar së linduri.
Herë e paherë
më hedh rasti
nga një jetë
në një tjetër jetë.
Sy për sy, gojë për gojë
gruaja dhe unë…Përzihen lotët.
Na do, por s’na merr me vete
dashuria.
Ishe mërzitur shumë për mua
Teodor Kekos,
Zbriste Maria nëpër tylin e dhomës
në çastin e përpiktë
të një sistemi tjetër.
Qetësi e bërë fytyrë.
Vajtim i bërë trup.
Mendim i bërë sy.
Mëkat i bërë gju.
Lutje e bërë dorë …
Nuk di të them çfarë ndodhte kur i mbyllja sytë,
Por ku i hapja prapë e gjeja të fiksuar
në ndërdyshjen e paqtë që s’ka kush ta ftillojë,
që thotë “nuk po e marr, ndërsa nuk mund ta lë”.
Në mëngjes ngrihesha si i zënë në faj
mes zërave dhe gjërave të tjera të mia,
Sa dilja jashtë ia behte frushullima
e zgjimit të përtejmë mu në qytetin tonë,
Tufa të përzishme engjëjsh e shenjtorësh,
Gjergj Fishta, i mjeri dhe Nënë Tereza
më kalonin, më përshkonin pa e kthyer kokën
në ndërdyshjen e paqtë që s’ka kush ta ftillojë,
që thotë “nuk po e marrim, por nuk mund ta lëmë”.
xxx
Tri net, tri ditë, atje, matanë
në fronin e luleve,
Ti ishe mërzitur shumë për mua,
Të gjithë të vdekurit po ta qanin hallin.
Shtator, 2002
DASHKRIUA SHEH NGA LART ME SYTË E DHËMSHUR
Në rrokullisjen tende një shije kanë
Mjalti dhe helmi tash e gjithmonë
Euxhenio Montale
Kam të drejtë të ruaj sonte
kandilat e ndezur këtu
ku trupi yt sa herë si flaut
iu përgjigj gishtave të mi.
Ngadalë do të rrjedhë nata
Mengjesi do të vijë-
gjemë e mbytur
në jehonën e vet.
Më tradhëton forca dhe fisknikëria,
nuk mund ta ndjek, as të ndal rënien time.
Në fund, poshtë, fiton balta.
Dashuria sheh nga lart me sy të dhemshur
si ti ketë renë një gjë e rrallë
që s ‘mund ta marë.
GJENDJE KRITIKE
xxx
Në eukaristi? Nuk e kam zakon.
Me imitu Krishtin është me thellu distancën.
Më tepër ndoshta, t’i kundërvihesh
mrekullisë se ringjalljes që mbase s’e besoje
por s’kishe ndërmend të kërkoje prova.
xxx
Gjysma e së dielës pardite kalon
Si një re e bardhë, ngarkruar
me mendime te lehta, dilema të lehta.
Asgjë nuk përputhet me mallin tim .
Shkoj dhe vij pa folur me babanë.
Edhe sa kohë pa folur me babanë?
A do të jetë më mirë radhen tjetër?
A do të ketë vertëtë diçka për të më thënë
Apo do të fshihet pas çastit të mbramë?
Asgjë nuk përputhet me gjendjen time.
Malet shkurtohen,
Fushat zemerohen…
Jetohet keq kundër natyrës, miq,
Dashuria helmohet si tradhëti.
2002
NGJARJE NË TOKË
Në ato gryka të thella
Midis dëborës dhe erës
Po vijë të zezat gra
Plot e përplot me lutje:
O zot, më të mirën ndër ne
pranojë në ahiret e tua.
Malet e Dibrës flenë
Zoti është në mendime.
Me ngut po ngrihen avionët
Në Perëndim dhe në Liindje
Asnjë prej tyre s’e solli
djalin nga Kalifornia.
Të ngratat gra përqafohen
me shoqen e tyre të vdekur.
Lajme të mira kemi.
Këndej nga ne Zoti
më i vjetër është, më i dhemshur.
1999
ME NJË MIRËSI FATALE U PAMË
Duket e çuditshme, por sot mbushen dy vjet
Që nga ai çast kur buzët tona
U morën vesh të putheshin gjatë.
Gjithçka ish natyrale, nuk mungonte gjë
në spektaklin e verbër.
Trupat lakuriq u mbushen me frymë
si për herë të fundit
përpara shkrehjes.
Gjithçka e njohur…
Të truar, të vonuar
u ngritëm në këmbë.
Rrobat na morën përdore e na veshën
Atë çast sytë pikasen
kurthin e ngritur prej rastit.
Me një mirësi fatale u pamë
si të njohur të vjetër.
VITI I RI, 2002
Numërimi mbrapsht filloi:
Nëntë!
Tetë!
Shtatë!
Gjashtë!
Pesë!
Katër !
Tre!
Dy!
Një!
Si bilë bilardoje viti
përplaset me fundin e vet
dhe kthehet andej nga erdhi.
Më kërkonte të mos doja kërkënd tjetër
Më kërkonte të mos doja kërkënd tjetër
Dhe nuk e dija se po soste
Era e Re.
Nuk mungonte pothuajse asgjë në magazina.
Nuk mungonin miset në ekrane.
Më i varfri i njerëzve i hante dy vakte.
Ministrat si spikër jepnin lajme.
Por në një çast a çfarë që nuk shënohej
nga orët, aparatet e këtejshëm,
ia behu një re, bubullimë e prush-
eklips dhe kapriçio kometash.
Një zë pa fytyrë më tha në vesh:
Neruda u kthye me duart në xhepa.
Pas pesëqind vjetësh Dante Aligeri
e mori kafkën e tij nga Firencja.
Askund nuk gjeje një gjë për t’u mbajtur.
Rrënoja tempujsh
mbulonin tokën.
Dëbuar ishin të parët
nga e përtejmja.
Dhe ajo më kërkonte t’mos doja kërkënd tjetër.
Shpejt, shpejt po vishej me të bardha
Druaja, vuaja
se po përgatitej
për më të keqen
në ditën e parë,
në vitin e parë
pas Erës së Re.
Mars, 2002
