1 – Nuk e dija se kur pëshpërisin muzgjet …
I mërzitur isha, grindur me çdo thërmijë të botës,
e heshtja rënkonte përballë murit të thinjur,
kur zogjtë shtegtarë erdhën e më thanë:
të pret Vasilika tek qiparizat në kodër!
Qiparizat janë djegur, Vasilika ka vdekur,
o zogj – lajmëtarë të rrjedhur …
Ikja trishtueshëm i vetëm ndanë lumit,
vëngoja, brufulloja tek vështroja:
si vjeshta po këpuste gjethet e pemëve
ende pa u tharë, dhe ikte revan e hazdisur.
Të pret Vasilika tek shelgjet e Vahut,
shelgjet e reja lotojnë, si dikur,
dhe trupin tënd lakuriq duan të lagin…
Po trupi im drobitur e plakur,
gjurmë e kokalla që s‘lëshojnë më çika,
moj Vasilika!
Nga ç‘kontinent paske ardhur, kaq papritur,
Vasilikë moj, tridhjetë vjet e ikur …
Hi i hedhur maleve me borë, deteve të kripur,
lëndinave ku shpërthen blerimi pas rrëkezave?
… si nuk e dija se kur pëshpërisin muzgjet,
afrojnë dhe Krishtlindjet …?
2 – Bajame e egër …
Bariu sypërskuqur prej katundi mjeran,
kullot kopenë, këmborë dhensh, zile dhish,
Veç ai kthen kryet nga bajame egër,
mbirë në majë, mes shkëmbinjsh.
Ditë për ditë ulet atje përkundruall,
fërshëllen, ç‘ti bëjë asaj ndjenje të mirë,
Se çfarë i kujtojnë heshtja dhe aromat e saj?
ndërsa kopeja kullot polenin dhe vesën.
Po ja ku fryn një erë e hollë,
e hollë brisk,
bariu sqimatar kacaviret ndër shkëmbinj,
i hedh përsipër bajames pelerinë,
sepse borërat, akujt e pengjet,
ende nuk kanë shkrirë.
Çdo pemë ka brinjët e veta zbuluar,
që janë shenjat e origjinës…
3 – E humbëm …
E humbëm atë ëndjen harlie brishtake,
ndoshta ish shkruar prej fatit të humbte.
U gremisëm honesh të thellë, monopate,
pa marrë e pa dhënë asnjë puthje.
Ramë si dy botë, me vijë hollake midis,
dreqin, ty të zgjonin dhe gjethet kur binin.
Qiell si sfidove dëshpërimin tim,
kur midis dramës e romancës, bridhnim?
Ti lëshoje nur e aroma prej vere të bardhë,
ishim më të lumtur se ç‘duhej, të mërzitshem.
Gjërat e pathëna, premtimet gjer në varr,
si fletë budallaçka i grisëm …
E virgjër, egërshane, shkretuese si mosbindja,
një ditë të tregoj patjetër ç‘është dhimbja …
4 – Kur të më shikosh …
Kur të më shikosh që çdo ditë zvogëlohem,
mos u trishto, jam duke ikur.
Po ndjen që me zogjtë e agimit zgjohem,
gëzo, shenjë që festa ka nisur.
Mos u zemëro që rropatem burimin të gjej
atje ku mëllenja e çafka fshihen nga vapa.
Dashuria nuk sjell siguri, është një vjegë
që punë të bekuara të lësh mbrapa.
A të kam thënë që do mbetesh lule?
Ashtu do tê tê kujtoj, mbi re,
qiejve diku në fluturim ….
Nëse më shikon që çdo ditë zvogëlohem
sa një grimcëz kozmosi,
mos u tishto, bëhu miturake si dikur,
jam duke ikur …
5 – Je gabimi më i bukur …
Pasqyra e mëkatit dërgon
hieroglifin e fytyrës tënde,
ku trupat se si
bëhen të ujshëm, ndërkallur në vrap
të marrëzisë që po i merret fryma.
Në botën kaq shpejt të ndryshueshme,
ti e dashur je gabimi më i bukur,
ndaj kodet, nuk i harroj dot kurrë.
Të lutem ruaj dhe ti
të fshehtat e ekstazës,
kur vijnë dhe ikin dallgët,
kur çahen, kërleshen, pahiten plagët.
Je grua egoiste
e përshtatshme për në ferr,
më sillesh ndërmend
veç në ditët me diell.
Nëse do që të ikësh,
të çoj në një vend të shenjtë,
që e ruan lumi!
Dita jonë digjet në eth’,
pastaj bëhet natë,
gjumi ecën dhe flet,
ndërsa gjymtyrët tona udhëtojnë …
7 – Shkruaj kronikën e njeriut që lëngon …
Ende shkruaj kronika për njerëz që më prekin,
ndërsa nxënës të klasës së dytë a të tretë,
shpërndajnë në eter me I – pad e celular,
lajmet e botës.
Më ndihmon të kapercej portën e ferrit,
fytyra e ngjeshur e vajzës në xham,
që babanë ia vranë në mes të rrugës,
dhe fshesarja e natës fshehtas më rrëfen,
një tjetër version krimi.
Sherri me grushta, para pallatit të vjetër,
ku rrobat si gjithnjë rrinë varur në telin e përbashkët,
e motakut nuk i pëlqejnë brekët e tij,
po sytjenat e një gjimnazisteje.
Vetmia sfilitëse e një plake që s’lëviz nga dritarja,
si të ishte monument i gjallë trishtimi.
Shkruaj ende kronikën e brengës së njeriut,
E ti më quan të vjetër e dashur,
aspak enigmatik, të çuditshem, brilant si dikur …
Nuk jam plakur, po ngjaj i ngecur në trafik të ngjeshur,
ti e di ç’është trafiku kryeqytetas, shkollë – riedukimi,
ku vdes çdo klithmë, përgjumet fjala, kalitet durimi,
të jem i sjellshëm këtu është e pavend.
Shkruaj kronikën e njeriut që lëngon,
sepse portat janë mbyllur…
8 – Humbën gurët …
Humbën gurët në qytetin tim
dhe pengjet strukur thellë, brenda tyre.
Triumfoi figura gjeometrike,
betoni dhe qiellgërvishësit.
Jeton secili në kohën e tij individuale.
kohe e ndarë feta – feta, si me thikë.
A mund të jetojë shpirti kaq i qetë
në këtê uniformitet të tejsjellshëm …?
Humbën gurët në qytetin tim
vijat e lakuara, aromat, rrëkezat e ujit,
dhe cicërimat e zogjve …
9 – Gjithnjë është një poezi …
Hera herës gruaja dhe fëmijët friken,
dikush hyn tinës në studion e vogël:
Është një nga poezitë e fundit,
gjej përgjigje, si një lloj dredhie
për të kapërcyer çastin.
Gjithnjë është një poezi
që vjen e merr me vete diçka
nga dita e parë e krijimit,
le ta quajmë hyjnoren,
që del nga brinja.
prej aty liria nuk është më iluzion…
Sikur kërkon të kapërcejë gjithë kundërshtitë, për të mbërritur
nga një habi shkëlqimtare në tjetrën,
sepse loja e fatit të njeriut paska shtigje,
aq sa mundësi i jepen.
Pastaj hapim dritaren dhe një yll
ngjan se lëshon dritën
pas poezisë bredharake …
10 – Vegimi
Vjen kështu: Sikur plas cipa e blirit,
mbushur vezulli e kundërmime mali.
Shpërthim – shpuzarak, rindezur prej hirit,
Gurguj, rrëkeza ujra e mugullime bari.
Shkëndijëza shojzash – mall e shpuzë flake,
lëkurënxira nga diejt e deteve të egër,
Re bardhoshe, krahë ëndrrash bredharake,
Që qiejve sjellin nga larg lejlekët.
Kur e putha dhuratën e ajërt të vegimit,
gjersa kënduan gjelat herët në mëngjes.
Më mbeti në gojë ajo shija e jamballit.
A se bën dashuria shiun që të bjerë…?
11 – Shpesh e më shpesh …
Shpesh e shpesh,
vetja më ngjan me një përrua ujëshumë,
që e bën melodinë e vet
me heshtje, në heshtje …
gjatë gjithë natës,
gremisur honeve, shkrepave,
në gurë e iluzione.
Nuk e di nëse i ngjaj
një kali të egër
që do t‘ia kalojë dhe lumit.
Mbase një ditë duhet provuar …
12 – Kjo verë e thatë, e padurueshme …
Kjo verë e thatë, e padurueshme,
Ky zjarr korriku, bëh, krrak, krrak.
Si jeh, mallkim, a djegë marrie,
Rrafshinat i shtiu n’flakë.
Kjo verë e thatë, e padurueshme,
Pluhur pengjesh, krejt e bardhë.
Nuk gjen ndjellë, nuk gjen as prehje,
Si Sahara e vrarë.
Kjo verë e thatë, e padurueshme,
Zvarritet natës ik e ik.
E shtrirë, e djegur, ulëritëse,
Si një skelet prehistorik …
13 – Poeti
- Petrit Rukës.
Poeti blen duhan rruge, të lirë, të hapur,
dhe pi cigarë të dredhur e kollitet rëndë.
Miq të dikurshëm, me cabrioleta të pastër,
Hyjnë në ministri, dikastere e kuvend.
Poeti gjithë ditën pi veç një kafe të zezë,
për seanca me rreze kobalti s’ka lekë.
Miq të dikurshëm, që i vjedhin idetë,
vargjet e tij recitojnë në parlament.
Poeti thur baladat, si në balada tretet,
nuk ka kura speciale, s’blen dot as ilaçe.
Miq të dikurshëm, që e lanë të papunë,
ngrejnë grataçiela dhe kulla binjake.
Poeti hyn në tekste librash, mediume,
vetmitar, si një shenjt po vdes pak e pak.
Miq të dikurshëm, kanë gati fjalimet,
Për mëshirë një titull dhe një dekoratë.
Poeti blen duhan rruge, të lirë e të hapur,
dhe pi cigarë të dredhur e kollitet rëndë.
Miq të dikurshëm, me cabrioleta të pastër,
Hyjnë në ministri, dikastere e kuvend.
