Fragment nga libri
Përktheu nga anglishtja Andreas Dushi
Tomoka, 21 vjeçe, asistente shitjesh në sektorin e rrobave për gra
Kur Saja më dërgoi një mesazh për të më thënë se ka zënë të dashur të ri, i shkrova në çast: Si është? Por ajo më përgjigjet vetëm: Është mjek. Asgjë për pamjen, personalitetin apo se çfarë mjeku është, dua të them, mund të jetë çdo lloj mjeku, apo jo? E di se çfarë do të thotë me mjek. Profesioni mund të jetë një çelës për karakterin e dikujt. Një rrugë e shkurtër për të përshkruar dikë. Një lloj rruge ama e kufizuar dhe e bazuar në stereotipe.
Kjo më bëri të mendoj: Bazuar në punën që bëj, çfarë mendojnë njerëzit për mua?
Sajën e njoh që nga gjimnazi. Jemi shoqe qysh kur jetoja me të shtëpisë dhe kemi mbajtur kontakte nga koha kur u largova për në kolegj në Tokio. Më shkruan herë pas here. Pak nga pak, historia se si e takoi në një festë të dashurin e ri, shfaqet në ekranin ngjyrë blu të zbehtë të smartfonit tim. Pastaj më shkruan: Si po ia çon?
Me gishtat e drejtuar në pjesën e poshtme të ekranit, shtypi m dhe mrekulli shfaqet si sugjerim përmbi tastierë, ndaj e zgjedh atë fjalë dhe mandej shtyp dërgo. Megjithatë, ajo çfarë vërtet desha të them ishte mërzi.
Punoj në Eden. Paçka se ngjan si e tillë, nuk është parajsë, por një rrjet dyqanesh ku gjen gjithçka, jo edhe aq luksoz sa mund të mendohet. Çdo mëngjes vesh fundin e zi ngjeshur për trup kombinuar me jelek dhe shkoj për ta kaluar ditën duke u shërbyer klientëve dhe duke qëndruar te kasa. Ka gjashtë muaj që e kam filluar këtë punë, pas laurimit nga universiteti. Prej atëherë, koha ka fluturuar. Kam filluar në pranverë dhe tani është thuajse dimër. Në nëntor, kur u ndez sistemi i ngrohjes në dyqan, këmbët filluan të më djersinin brenda çorapeve të gjata duke m’i shtypur gishtat me njëri-tjetrin dhe duke i mbledhur në këpucët e ngushta me taka. Pjesa më e madhe e grave që duhet të veshin uniformë në punë, me shumë gjasë ndihen njëlloj. Megjithëkëtë, ajo çfarë e bën të veçantë uniformën e Edenit janë bluzat. Kanë një ngjyrë të zgjedhur nga një koordinatore e njohur ngjyrash, pak a shumë si portokallia e pjeshkës, e cila quhet rozë koralesh. Këtë e mësuam gjatë trajnimit. Roza e koraleve supozohet të projektojë një imazh të ndritshëm dhe përkujdesjeje e po ashtu, i ka hije grave në çdo moshë. Kur fillova të punoj në sektorin e veshjeve për gra, kuptova se ku donte të dilte koordinatorja me këtë.
“Zonjushë Fuxhiki, tani e kam unë pushimin. Ti mund të shkosh më pas.”
Kjo është zonja Numauçi, njëra prej punonjëseve me kohë të pjesshme.
Kur u rikthye te banaku, buzët i kishte të ndritshme dhe më të lagështa. Dukej qartë se i kishte lyer prapë. Zonja Numauçi është veterane; punon këtu prej dymbëdhjetë vjetësh. Në datëlindjen e saj para një muaji, tha se kishte arritur një numër me dy shifra të njëjta. Nuk mund të jetë dyzet e katër e as gjashtëdhjetë e gjashtë, kështu, kam përshtypjen se është pesëdhjetë e pesë. Aty-aty me time ëmë.
Sikurse thashë, e kuptoj vërtet këtë punën e rozës së koraleve, edhe zonjës Numauçi i rri mirë. Koordinatorja e ngjyrave duhet ta kishte marrë vesh se shumica e stafit të këtushëm janë gra në moshë që punojnë me kohë të pjesshme.
“Zonjushë Fuxhiki, ke akoma punë në dorë dhe koha e pushimit thuajse po vjen. Duhet të jesh më e përpiktë.”
“Më fal.”
Zonja Numauçi ka vërtet tip shefeje. E vret shumë mendjen për gjëra të vogla dhe ndonjëherë sillet sikur drejton ajo, por zakonisht nuk ka ndonjë gjë që nuk shkon më të, prandaj ia toleroj këto.
“Mirë, po iki,” – them dhe përkulem para se të largohem. Teksa eci për te kati i dyqanit, ndaloj për të sistemuar disa rroba që më rastis t’i shoh se nuk janë në vendin e tyre.
“Ah, ndjesë,” – thotë një kliente.
Kthehem për të parë një zonjë të veshur me një xhaketë të vjetër e të dalë mode, mbushur me pupla dhe pak të çarë anash. Ndonëse sipas meje ishte në një moshë me zonjën Numauçi, nuk kishte vënë fare tualet.
“Cila të pëlqen më shumë?”, – më pyet dhe ngre lart në të njëjtën kohë dy triko të thurura: njëra ngjyrë mani me jakë V ndjekur nga një golf në kafe të çelët.
Te rrobat e grave, nuk është se u afrohemi klienteve ashtu sikurse bën stafi i dyqaneve që janë vetëm butiqe. Për këtë më vjen vërtet mirë, por nëse një kliente kërkon ndihmë, patjetër që duhet t’ia ofroj.
“Pa të shohim…” – them, me vështrimin tek secila për t’i krahasuar, duke dëshiruar fshehurazi ta injoroja raftin e parregullt dhe të shkoja e të kridhesha drejt e në pushim. Drejtoj gishtin për te ajo ngjyrë mani. – “Kjo është e këndshme, si mendon? Shumë elegante.”
“Ashtu mendon vërtet? Nuk është shumë e çelur për mua?”
“Jo, fare. Por nëse po kërkon diçka që bie më pak në sy, ajo kafja do të ishte e këndshme dhe e ngrohtë për qafën.”
“S’e di, më duket pak e zbehtë.”
Dhe kështu sërish e sërish. Jo kjo, jo ajo, krejt pa kuptim, zgjaten e zgjaten. E pyes nëse dëshiron t’i provojë trikot, por jo, është gjithë ajo punë. Duhet të ndaloj së psherëtiri. Me dorën në atë ngjyrë mani, i them, – “Mendoj se kjo ngjyrë është shumë e këndshme dhe se të shkon vërtet.”
“Ashtu?”, – m’i ngul sytë për një kohë të gjatë dhe pastaj shikon lart.
“Epo, mirë, them se do ta marr,” – thotë dhe shkon ta paguajë në kasë.
Urra! E palos golfin kaf dhe e kthej në raft. Ja ku u zhdukën pesëmbëdhjetë minuta nga pushimi im i çmuar.
Rrugës për te dalja e pasme e personelit, këmbehem me njërën prej vajzave që punon në butikun e një firme po në të njëjtin kat. Ka veshur një fund të mrekullueshëm në një jeshile si të myshkët dhe në të bardhë me katrore dhe me vija i cili i fëshfërin tek ecën. Për ta plotësuar gjithë pamjen e vet, flokët i ka lidhur topuz majë koke. Pyes veten nëse janë rroba të butikut. Uniformat aty nuk janë të domosdoshme, punonjëset veshin rrobat e tyre. Vajza të tilla përreth e bëjnë edhe Edenin vetë të ndihet si një vend më cool.
Marr nga rafti trastën time me një pllakë gramafoni të ilustruar ku kam takëmet e drekës dhe nisem për në mensën e stafit. Menunë e drekës e ka shumë të kufizuar: soba ose noodle udon, curry ose një specialitet për drekën që ndryshon çdo javë dhe që përherë ka diçka të skuqur shumë. Kam porositur disa herë drekë te mensa, por një herë desh m’u hodh në fyt kuzhinierja, kur i thashë se më kishte ngatërruar diçka te porosia. Ndaj tani blej një sanduiç apo rrokolle të kripur në një dyqan rrugës për në punë.
Mes burrave të veshur casual me pantallona të bardha dhe gjëra nga butiku, bluzat e grave e spërkasin dhomën me pika ngjyrë rozë. Pranë meje, katër gra që punojnë me kohë të pjesshme po bëjnë gallatë duke folur dhe qeshur me të madhe për burrat dhe kalamajtë e tyre. Një klienteje, ashtu e veshur me bluzën në rozë korali, do t’i dukesha si njëra prej tyre. Por po të jem e sinqertë, këto zonja më frikësojnë. Nuk ua dal dot dhe përpiqem të mos kem të bëj asnjëherë me to.
Ka një dhe vetëm një arsye pse punoj në Eden: Është e vetmja punë që m’u ofrua. Nuk e vrava shumë mendjen gjatë aplikimit. Ishte veçse njëri prej shumë të tjerësh që dërgova pas mbarimit të universitetit. As nuk është se mendoja që kishte shumë fusha në të cilat isha e zonja në fakt, kështu që, kudo të më pranonin, për mua ishte mirë. Kur më erdhi oferta nga Edeni, kisha marrë diku te tridhjetë refuzime dhe më kishte ardhur në majë të hundës, prandaj pranova menjëherë. Përpos kësaj, plotësonte kushtin më të rëndësishëm në listën time: Ishte në Tokio. Por më shumë se sa doja të jetoja këtu, nuk doja të kthehesha në periferi.
Vendi nga ku vi është shumë, shumë larg prej Tokios. Një vend me orizore, orizore dhe më shumë orizore ngado të të kapë syri. Dyqani më i afërt është pesëmbëdhjetë minuta me makinë. Revistat arrijnë disa ditë më vonë se kudo tjetër. Nuk ka kinema e as dyqane mode. Po ashtu, as ndonjë vend që mund ta quash restorant; më të afërtat me to janë ca hapësira për darka me menu fikse. Qysh në adoleshencë, po vdisja nga mërzia aty dhe mezi prisja për t’u larguar me mundësinë e parë.
Për Tokion, kisha një imazh nga dramat që kisha parë në katër stacionet e vetme televizive që mund të shihnim. Ishte qyteti ideal, qyteti i ëndrrave ku gjendej gjithçka. Sikur të mund t’ia dilja atje, do ta kisha jetën po aq interesante dhe zbavitëse sa aktoret që shihja në ekran. Kështu besoja, të paktën. Kjo qe edhe shtysa për të mësuar shumë në shkollë, që t’ia dilja për ta vazhduar kolegjin e ulët në Tokio.
Megjithatë, me të arritur këtu, e kuptova se në çfarë bote fantazishë kisha jetuar. Tokio vazhdonte të ishte ëndërr. Dua të them, kudo ka një dyqan më pak se pesë minuta larg në këmbë dhe trenat vijnë çdo tre minuta! Plus kësaj, çdo gjë që mund të duash në përditshmëri si dhe ushqimin e gatshëm e ke majë gishtave, në çdo kohë. Pasi u pranova në trajnimin e Edenit, u caktova në një dyqan vetëm një stacion treni nga vendi ku po jetoja.
Ama ndonjëherë, mendoj për të ardhmen. Çfarë do të jem duke bërë pas disa vitesh? Nuk është se e kam më atë dëshirën e zjarrtë të dikurshme për t’u arratisur në Tokio dhe po ashtu, nuk ndjej kurrfarë zelli për arritjen e një synimi. E gjitha u shua, si flakë kashte.
Thuajse askush nuk shkon në Tokio për kolegj nga qyteti im i lindjes, ndaj ndihesha mirë nga gjithë ato njerëz që më thoshin sa e mahnitshme isha, por kur vjen puna, nuk jam fare e tillë. Nuk kam ambicie, nuk shijoj asgjë, madje nuk kam as të dashur. Me fundjavat në punë, është e vështirë të takoj njeri. E di se është më shumë se kaq, por prapëseprapë, nuk po gjej dot një djalë.
Arsyeja e vetme pse nuk dua të kthehem në shtëpi është se nuk duroj dot të përballem sërish me jetën e periferisë.
Çfarë do të bëj? Shqetësohem për vitet që më ikin para syve, teksa rri në Eden duke u plakur përherë e më shumë. Të jetoj një jetë pa ëndrra apo ambicie, teksa plakem dhe rrudhem brenda bluzës sime ngjyrë rozë koralesh.
Gjej një punë të re, Tomoka. Tash së voni e kam pasur shpesh në kokë këtë mendim. Por duket sikur duhet shumë mund për të bërë diçka për këtë. Nuk është se jam shumë e motivuar. Për mua, edhe të shkruaj një CV është torturë. Megjithatë, çfarë mund të bëjë tjetër një vajzë si unë? Një e lauruar tash së voni në kolegjin e ulët, pa asnjë aftësi, të cilën vetëm Edeni kishte gatishmërinë ta punësonte?
“Hej, Tomoka”, – thërret Kirijama. Ai punon matanë banakut në degën brenda dyqanit të ZAZ-it, një rrjet për shitjen e syzeve të diellit. Është njëzet e pesë vjeç, katër vjet më i madh se unë dhe i vetmi njeri në Eden me të cilin mund të flas vërtet. Ka sy miqësorë… Punon këtu prej katër muajsh, por u bë ca që nuk e kam parë. Meqë është punonjës i ZAZ-it dhe jo i Edenit, e thërrasin ndonjëherë për të punuar në të tjera degë të ZAZ-it.
Kirijama mban një pjatë të mbushur me mackerele të skuqura shumë dhe një tas me noodle udon plot mish. Për dikë aq të dobët, ha vërtet shumë.
“Mund të të bashkohem?”
“Patjetër,” – i them dhe ai më ulet përballë. Mban syze rrethore me skelet të hollë që i shkojnë shumë. Mund të thuash se po bën fiks atë punë që i përshtatet. Ndonëse mbaj mend të kem dëgjuar se ka punuar diku tjetër para ZAZ-it.
“Çfarë ke bërë më parë, Kirijama?” – e pyes.
“Unë? Çfarë kam bërë? Ah, kam punuar në shtyp. Në revista. Redaktim, shkrim, gjëra të tilla.”
“Vërtet? Uau!” – Nuk e dija se kishte punuar në shtyp. Brenda një çasti, përshtypja për të ndryshoi nga një djalë i mirë dhe i sjellshëm në një intelektual të zgjuar. E sheh, edhe punët e mëparshme kanë fuqinë ta ndikojnë imazhin që krijon te dikush.
“Pse gjithë kjo befasi?”
“Po ke pasur një punë të mahnitshme.”
“Oh, po, sigurisht”. – Edhe unë buzëqesha dhe hëngra një kafshatë nga buka ime me sallam.
“E mahnitshme është fjala jote e preferuar, Tomoka, apo jo?”
“Epo… ndoshta.”
Mund të kishte të drejtë, ama. Teksa Saja më tregonte për të dashurin e saj, ka të ngjarë ta kem përdorur fjalën “e mahnitshme” më shumë sesa pak herë. Po çfarë mendoj se është e mahnitshme, pyes veten? Një talent i veçantë? Një njohje e thellë e diçkaje? Një aftësi unike?
“Për vete do ta kaloj në Eden gjithë pjesën e mbetur të jetës,” – i pëshpëris qumështit tim me luleshtrydhe.
“Çfarë ka? Ke qejf të ndryshosh punë?”
“Po…,” – them pas një pauze. – “Ka pak që po e mendoj.”
“Ama dëshiron të vijosh të punosh në shërbimin ndaj klientit?”
“Po. Por nuk do të ishte keq edhe në një zyrë. Kështu, t’i kem fundjavat e lira, të vesh çfarë të dua dhe të kem tavolinën time. Do të mund të shkoja për drekë bashkë me kolegët në një kafe pranë punës dhe të bëja thashetheme për shefin në një çajtore.
“Në asnjë nga këto skenarë, nuk dëgjoj asgjë të lidhet me këtë punë të tanishme,” – thotë Kirijama.
Kësaj s’kam çfarë t’i bëj. Dua të them, as vetë nuk e di se çfarë pune dua të bëj.
“Por ti je me kohë të plotë, Tomoka. Brenda pak vitesh mund të transferohesh te zyra qendrore, apo jo?”
“Ashtu them, por…”
Pasi fillon në kompani, stafi me kohë të plotë duhet të punojë tre vjet në një degë të dyqanit. Pasi ke fituar përvojën si shitës, mund të aplikosh për t’u transferuar te zyra qendrore. Mund të provosh Çështje të Përgjithshme, Burimet Njerëzore ose Zhvillimin e Produkteve dhe të bëhesh planifikuese blerjesh ose eventesh. Secila prej këtyre do të më përshtatej. Por po ashtu, kam dëgjuar se mundësitë që aplikimi për transferim të të pranohet janë të pakta. Rezultati më i mundshëm është rritja në detyrën e shefit të sektorit, sikurse shefi im aspak frymëzues.
Zoti Ueshima është tridhjetë e pesë vjeç dhe ka pesë vite në të njëjtin pozicion. Kur e shikoj, kam ndjesinë sikur ai është gjithë çfarë mund të ëndërroj ndonjëherë, edhe sikur gjërat të shkojnë mirë. Sigurisht, mund të më ngrejnë në detyrë, por puna do të jetë e njëjta. I vetmi ndryshim do të ishte përgjegjësia e shtuar, kryesisht mbikëqyrja e stafit me kohë të pjesshme. Vetëm të menduarit e kësaj më bën me nerva. Paga mund të jetë pak më e mirë, por vërtet, nuk mendoj se mund ta bëj ashtu sikurse duhet.
“Po punën në ZAZ, si e gjete?” e pyes.
“U regjistrova në një faqe interneti për ndryshimin e karrierës dhe mora një përgjigje të mirë. Kështu, zgjodha mes ofertave”.
Nxori smartfonin për të ma treguar faqen. Zgjedh përshkrimet që i përshtaten llojit të punës që po kërkon, jep detajet e përvojës dhe aftësive dhe pret për e-mailin me ofertat që të përshtaten. Të dhënat e kërkuara duken shumë specifike: Kualifikimet, pikët e TOEIC, patenta… Vetëm klikon kutizat.
“Por unë nuk kam asnjë aftësi. Vetëm Nivelin 3 në testin për aftësi në anglisht.”
Sikur të kisha, të paktën, patentë. Në shtëpi, gjatë pushimeve pranverore menjëherë pas mbarimit të gjimnazit, të gjithë regjistroheshin në kurs, pasi ky lloj vendi është atje. Po nuk i dhe makinës, nuk bën dot asgjë. Por unë do të shkoja në kolegj në Tokio, ndaj nuk mendova se më duhej dhe në vend të kësaj, i kalova pushimet e mia të fundit sa andej, këndej pa bërë asgjë. Tek lexoja formularin e regjistrimit në faqe, syri më kapi të listuara aftësitë në kompjuter: Word, Excel, Powerpoint… dhe të tjera që nuk i kisha dëgjuar kurrë.
Të paktën, kam një laptop. E përdorja në kolegj për të shkruar raporte si dhe temën e diplomës. Por me të filluar punë, nuk më duhet të shkruaja më gjëra të tilla, prandaj kur m’u prish router-i, as nuk u shqetësova të blija një të ri ose ta lidhja me Wi-Fi, më së pari sepse nuk dija si, dhe që atëherë, nuk e kam përdorur më. Thuajse çdo gjë që më duhet, mund ta bëj nga smartfoni.
“Mund të përdor Word-in, besoj, por jo Excel-in.”
“Po deshe të punosh në një zyrë, duhet ta njohësh Excel-in.”
“Kurset e kompjuterit ama kushtojnë goxha.”
“Nuk ke pse shkon në kurs,” – më tha Kirijama. – “Qendrat komunitare kanë shpesh diçka të tillë. Orë mësimi të lira për banorët vendas.”
“Çfarë? Vërtet? Nuk e dija,” – i them, me shikimin e ulur mbi orën e dorës teksa palos mbështjelljen plastike të drekës. Vetëm dhjetë minuta të mbetura nga pushimi, bëj mirë të kthehem në banak tre minuta para kohe, ose zonja Numauçi do të më qortojë sërish, por më parë, më duhet të shkoj në tualet. E thaj me një gllënjkë çfarë më kishte mbetur nga qumështi me luleshtrydhe, ngrihem dhe iki.
Më vonë atë mbrëmje, shkruaj në smartfon Hatori, emri i lagjes ku jetoj, banor i lagjes dhe kurse për kompjuter. Dhe uau, nuk mund ta besoj numrin e sugjerimeve. Kush do ta mendonte se këtu kishte kaq shumë gjëra! Sytë më mbesin mbi një link që thotë Shtëpia Komunitare Hatori. Duket se është e lidhur me një shkollë fillore, më pak se dhjetë minuta në këmbë larg apartamentit tim.
Klikoj për më shumë informacion. Ky vend i ka të gjitha llojet e kurseve dhe eventeve: shoki, haiku, kurs për harmoninë, për kërcime hula, ushtrime, shumë lloje kursesh për të rregulluar ambientin me lule si dhe orë leksionesh për tematika të ndryshme. Nuk kisha dëgjuar asnjëherë për ndonjë shkollë fillore që të bënte gjithë këto gjëra, jo më për atë pranë së cilës jetoj tash tre vjet.
Kursi i kompjuterit kushton 2000 jenë secilën herë dhe mbahet çdo të mërkurë, nga ora dy deri në katër, çka për mua është shumë mirë. Sidomos të mërkurën e ardhshme që i bie të jetë dita ime e pushimit.
Studentët mund të marrin laptopët e tyre ose të përdorin ndonjë nga ato në klasë. Leksionet janë të përshtatura, por nuk është tamam kurs dhe mund të marrësh pjesë kur të duash. Lexova mesazhin hyrës të mësueses:
Fillestarët janë të mirëpritur. Studioni me ritmin tuaj nën mbikëqyrje individuale. Hyrje në aftësitë bazë të kompjuterit: Word, Excel, ndërtimi i një faqeje interneti dhe programim.
J. Gono
Mund ta shihja tanimë veten duke e përdorur Excel-in si profesioniste dhe për herë të parë pas një kohe të gjatë, u ndjeva paksa e emocionuar për diçka.
Dy ditë më vonë, jam duke qëndruar me laptopin tim në dorë para shkollës fillore. Ndoqa udhëzimet e faqes së Shtëpisë Komunitare dhe eca përgjatë gardhit të shkollës deri sa arrita në një rrugë të ngushtë. Ja ku është: një ndërtesë e bardhë, dykatëshe me një tabelë poshtë tendës ku shkruhet “Shtëpia Komunitare Hatori”.
Shkoj drejt derës prej xhami dhe shoh në recepsion një burrë në moshë me flokë voluminoz të thinjur. Në zyrën pas tij, një grua me flokët e mbledhur me shall rri pas një tavoline duke shkruar diçka.
“Ëm, kam ardhur për kursin e kompjuterit”, – i them burrit në moshë.
“Shkruaje emrin këtu. Është në Dhomën e Takimeve A”. – Më tregon një dosje në banak. Brenda saj, në një letër është një tabelë me kolona të emërtuara Emri, Qëllimi i vizitës, Koha e hyrjes dhe Koha e daljes.
Dhoma e Takimeve A është në katin e parë. Tek eci pas recepsionit për në holl, kthehem djathtas dhe e gjej menjëherë. Përmes një dere me shinë që është e hapur, mund të shoh studentë me laptopët e tyre të ulur në tavolina të gjata përballë njëri-tjetrit: Një vajzë pak më e madhe se unë me flokë të butë e pak të valëzuar dhe një burrë në moshë me një fytyrë katrore.
Mësuesja rezulton të jetë grua dhe jo burrë. Zonja Gono ndoshta është në të pesëdhjetat e saj.
I shkoj pranë dhe prezantohem. – “Përshëndetje, emri im është Tomoka Fuxhiki.”
Më buzëqesh miqësisht. – “Të lutem, ulu ku të kesh qejf.”
Zgjedh të ulem në të njëjtën tavolinë me atë vajzën, veçse në fundin tjetër. Bashkë me burrin në moshë janë aq të përqendruar te puna e tyre saqë as nuk më vënë re. Hap laptopin që ndërkohë e kam ndezur në shtëpi pasi nuk e kam përdorur prej kaq shumë kohësh dhe kishte nevojë për një kohë të pafundme që të futej në punë. Përmbi tastierë, gishtat i ndjej si banane, ndoshta sepse gjithmonë përdor vetëm smartfon. Ndoshta duhet të praktikohem pak edhe në Word.
“Zonjushë Fuxhiki, dëshiron të mësosh Excel-in, apo jo?” – thotë zonja Gabbo me shikimin mbi kompjuterin tim.
“Po, por ky kompjuter nuk ka Excel.”
Ma shikon prapë ekranin dhe e lëviz pak mausin përreth. – “Po, e ka. Ja të t’i bëj një short-cut.”
Një ikonë jeshile me një X për Excel-in shfaqet në cep të ekranit. Nuk ka mundësi! Gjatë gjithë kësaj kohe, Excel-i ka qenë i fshehur në kompjuterin tim?
“Me sa shoh, ke përdorur Word-in, ndaj supozoj se e ke të instaluar paketën Office.”
As nuk ia kam fare idenë për çfarë po flet… Por i pata kërkuar një shoku në kolegj të më rregullonte Word-in kur vetë nuk po ia dilja dot. Atëherë ndoshta ka dalë këtu. Ja çfarë ndodh kur ia lë të tjerëve gjërat e tua.
Gjatë dy orëve që pasuan, mësova çdo gjë për Excel-in. Zonja Gono lëvizte sa tek unë, te të tjerët, por mua më dha një vëmendje të veçantë, besoj ngaqë isha e sapoardhur.
