More
    KreuLetërsiBibliotekë"Kur putha hënën", poezi nga Uran Kostreci

    “Kur putha hënën”, poezi nga Uran Kostreci

    Vetëtima

    U gjenda natën në një shkretëtirë
    Ku rëra avuj ngrinte e shkrumb në erë
    Gjyryk më shfrynte gjoksi nxehtësirë
    Dhe digjte nëpër trup djersa si serë.

    Kur befas nisi duke shkreptirë
    E ndonjë pikë shi filloi të bjerë
    Fryu fllad po ç’gaz që llapsi qielli i nxirë
    E llamburitja m’zgjoi në shpirt pranverë.

    Nga vezullimi i madh ngela mahnitur;
    Magjinë e përshkënditjes admirova;
    Aq fort shkreptimën kqyra syngulitur,

    Sa nga përflakja e saj unë… u verbova.
    Pak dhe më… fshiku ajo e vetëtitur
    E mend më vrau se e dashurova.


    Stuhia

    Kjo stuhi sonte, ankth jep dhe drithërima.
    Papritmas qielli sterrë ndizet flakë
    Nga… gjarpërinjtë e zjarrtë shkreptima
    Dhe shndritja kthehet fill në terr mbas pak.

    Godit si fshikull breshri, si dajak.
    Të trumbull p’rrenj plot trungje e rrapëllima
    Përmbysin gjerdhe e turren më çdo prag
    Si qen zinxhirkëputur me ulërima.

    Po siç ia mbath fantazma kur sheh dritë,
    Furtuna shpejt fashitet sapo agon.
    Natyra… e lodhur shtang një çast, dremit…

    Pikëlojn’ drizat, dheu avullon;
    Del bagëtia, zogu çuçurit,
    Sheh… diellin bari e shtriqet mugullon.


    Klithmë dashurie

    O vajz’ të përgjëroj mos u largo!
    Nga bukuria jote i ngashënjyer
    Ky shpirti flakë u ndez e mos harro
    Dhe n’gjumë, për ty, fshan i mallëngjyer.

    Sa her’ të shoh… flut’roj i ngazëllyer!
    Ndaj mos më mbaj mëri! Mos e lëndo
    Një zemër që reg’tin copash… e thyer
    E tek jep shpirt, ofshan “s’ka si ajo”!

    Me mua o vashë në mëkat mos hyrë,
    Se s’ka burim o krua a liqen
    Të japë imazhin tënd! Nuk ka pasqyrë!

    Ti veç te vargu im vetveten gjen:
    Aty e sheh të bukurën fytyrë,
    Këndon sonetin tim e rrëzëllen.


    Lëngim i ëmbël

    Prej teje i brengosur duke ofsharë
    Un’ dergjem, vash’, lëngoj pa qen’ sëmurë;
    M’e ëmbla vash’, që shoqen s’ta pash’ kurrë,
    Plot hir e gaz e vrull si një ujëvarë.

    Çudi, sa shum’ durova pa të parë!
    M’u shfaqe sot e zemra u ndez furrë,
    Un’ veç për ty, në botë, bëhem… urë,
    I lumtur vdes ta di se ma shkel varrë.

    Kur jam me ty, nuk kam guxim të flas;
    Të iki teje, s’më bëjn’ këmbët mua;
    Imazhi yt kudo më ndjek pothua.

    Nga brenga, o vash’, veten sa nuk vras;
    Ti vdekjen po më sjell, po t’fundmin ças
    Përher’ ma shtyn se të të puth prap’ dua.
    Ofelia

    E hijshme, e dlirë e me një princ e vluar,
    Papritmas iu shemb ëndrra, e mbuloi zia;
    Iu vra pa çelur gonxhe dashuria;
    E çarti jeta e vrazhdë, fati i truar.

    Në shpirt kaos, me lule zbukuruar
    Dhe vdekjen pa përfillur si fëmia,
    Me këngë u mbyt, në lumë, Ofelia.
    Si mjellma n’ujë vdiq duke kënduar.

    Me lule për qefin dhe lumin varr,
    N’reflekse uji imazhi i saj mbeti
    Zambak i bardhë, shtojzovalle deti…

    Ndaj midis valësh lumi ujë llagar,
    Po pe zambak fill’kat e duke qarë
    Ësht’ Ofelia që desh princ Hamleti.


    Jeta vazhdon

    Fund viti sonte. Aheng, turmë e ngaz’lluar,
    Fushqeta e britma; shashka tuj kërcit;
    Një karusel vjen qark e un’ hutuar
    Çapitem në dëborë e sodit.

    Shoh qiellin nxin, shoh drunjt’ qefin-mbuluar,
    Neoni mbi vitrina llamburit;
    Ca shpallje vdekjesh era i ka rrëzuar
    I shkelin çunat n’akull tuj rrëshqit.

    Tre paskan vdekur sot…! Po festa zjen…
    Dollira e këngë, njer’zit brohorijnë,
    Për vdekje, atyre, as ndër mend s’u bjen.

    As futem grup dhe un’ me k’ta që pijnë.
    Ngre gotën se kjo mbase enigmën gjen,
    Enigmën pse ca ikin e ca vijnë…


    Pranverë e vonuar

    Gjat’ dimrit në saksi mbolla me dorë
    Një lule që e vyshkur vegjetonte,
    Me ujë e spërkatja atë prorë
    E dheun, shpesh, ia nd’rroja mos… lëngonte;

    E vija të flladitej lulja e gjorë
    Në ajër e ku dielli rrezatonte;
    Në dhomë e futja porsa zinte borë,
    Me frymë e ngrohja, ajo lot… pikonte.

    Po dimri u thye, o lule, ftohma shkoi.
    Një gonxhe e bukur që shkëlqen me vesë,
    Të ndrydhur kush të pa, të mëshiroi;

    Tash që po çel, u ngjall të gjith’ve shpresë.
    E freskët kjo pranver’ sivjet qëlloi,
    Ngadal’ po vjen si nuse me vonesë.


    Trishtim vjeshte

    Rrebeshi u ndal, rrëketë kan’ shteruar;
    U hapën retë, për një çast, në qiell.
    Gjethnaja e zbetë duke pikëluar,
    Nga shiu e larë… vetëtin në qiell.

    Lulishtes – porsi nuse von’ martuar
    Venitur e përlotur – turp i ndjell
    Duvaku i verdhë gjethe varfëruar
    E ndrojtja e saj, oh, pikëllim më sjell.

    Si kjo lulishte e zverdhur ngelur shkret,
    Trishtim’n e vjeshtës kam në shpirt; mërzi.
    Sa shokë e miq, humor e gaz në jetë.

    Kur qe pranver’! Tash heshtje dhe vetmi.
    Më mir’ stuhia ku shpërthejn’ rrufetë
    Sesa kjo vjeshtë e vakët… zbrazëti.


    Lajthitja e zemrës

    Mbas shum’ vjet burgu vatrën e shtëpisë
    Rrënuar gjeta e ngela në sokak.
    Si qiell që nxin në motin e stuhisë,
    U ngrysa kur dikush më tha: “O plak!”

    Për vitet shkuar dëm të djalërisë,
    Për veten derdha, tinës, lot farmak.
    U ndrydha në guaskën e vetmisë,
    Po shpirti, për jetë… etur, digjej flakë.

    Aher’ një vashë syzezë me gërsheta
    Më vizitonte e fllad er’ lulesh binte,
    E bukur e freskoshe qe si jeta.

    Nga qeshja e saj, pranverë llamburiste
    Kasollja e zemra ime. Ah, zemër shkreta!
    Që ardhur pati… vjeshta nuk e dinte.


    Këneta e Vloçishtit

    Je thar’ nga skllevër o kënetë e zezë
    E shumë aty u groposën gjallë!
    Moçal që katandise në vorrezë,
    U mpikse me gjak robi e me kokallë.

    Ç’nur paske, o Vloçisht, këtë mëngjez
    O fush’ që pjell panxhar, ndon’se jo rrallë
    Çukitin kocka, plisave, ca shpezë!
    Po kur turistë vijnë, u thuhet vallë

    Që robër t’fjalës lirë at’ moçalishte
    Me thonj e thanë uritur e cullak;
    Gjith’ baltë e duke hequr… osh kërbishte

    Llucë anash hidhnin, zhytur në batak;
    Gjakosur nga shushunja e kallamishte,
    Nga t’rojave goditje me dajak!


    Kur putha hënën

    Un’ qysh i vogël hënën adhuroja;
    E ruaja kur dilte e kur fshihej;
    Sa her’ qafonte… yje fërgëlloja,
    Psher’tija kur mbas resh ajo përhihej.

    Çmos bëja ta puth hënën, por nuk zihej!
    Vrap sy përpjetë e ndiqja e kur ndaloja,
    Dhe hëna atje lart… e lodhur shtihej:
    Qëndronte se… e dinte që e doja.

    Një natë, hënën shoh zhveshur… si vashë
    Tek… lahej në liqen e llamburiste!
    I dashuruar sipër saj rashë

    E putha, e putha fort… ajo nuk fliste!
    Mbas pak u shtri në ujë, u zhduk… s’e pashë
    Veç lart në qiell u ngjit e më sodiste.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË