të paktën një natë
unë fjeta i qetë
një qetësi si e detit
nën hënën e qartë
natën që erdhi pas ditës kur ajo tha po
si det’ i trazuar unë isha sërish
në natën kur era frynte si e tërbuar
dhe qiellit dritë hëne nuk kish
në natën që erdh’ pas ditës
kur prapë ajo tha jo
* * *
e qullur nën shi
vjeshta po ikën nëpër shirat e vjeshtës
më ke hyrë në shpirt
si ky shi në trup të dherave të tokës
bjer o shi o shi bjer
nëpër fushat e vjeshtës
vjeshta po ikën nën shi
ti mos ik
ti rri
* * *
peshk i kuq akuariumi
të gjithë vizitorët vijnë
kureshtarë qëndrojnë para teje
pastaj largohen një nga një
ca në parajsë
ca në ferr
ca në përjetësi
të tjerë si unë
humbin në kotësi
peshk i kuq akuariumi
në muret prej qelqi
a je i lumtur
* * *
i gjithë njerëzimi qëndron mbi dy këpucë
po ecim përpara
apo po ecim mbrapa
* * *
nuk e kam ditur
çfarë është një rreze drite
më zbuloi rrugën ku duhej të ecja
buzëqeshja jote
* * *
jam në kopshtin tim me ajër të pastër
jam i thjeshtë krejt
nëse lulja e dorëzonjës do vetëm ujë dhe diell
mua më mjafton vetëm ti
kam dhe unë pjesë që më
lulëzojnë
* * *
trëndafilat e mi i rrit muzika e yjeve.
nuk ka si netët mbi lumë
mbi fusha mbi kodrinat
në mëngjes kur të zgjohesh
eja mblidh trëndafila
dita nuk ka yje.
* * *
dëgjoj zërin e një lule kamelie
ylli im rroj me dritën tënde
që vjen tek unë
pas mijra e mijra vitesh udhë
* * *
ti flet e qesh
ku fillojnë erërat
ku pushojnë stuhitë
ti flet e qesh
si ndizen zjarret
si djegin dashuritë
e vogël e bukur
syri pse të qan
Z
midis të gjithë atyre që iken
midis të gjithë atyre që janë
midis të gjithë atyre që do vijnë
ne jemi dy për të zgjuar njëri tjetrin
që asnjeri të mos vdesë
në syrin e askujt
* * *
shkputur prej syrit si pika e lotit
që bie s’ dihet ku
ti
* * *
unë ta kam shkruajt emrin në pemë
sepse kështu bënin të gjithë në katund
unë ta kam shkruajt emrin në gur
sepse kështu bënin të gjithë në katund
unë ta kam shkruajt emrin gjithkund
sepse kështu bënin të gjithë në katund
po dhimbjen time për ty
nuk e ka askush
* * *
nëpër qiej nuk ka si ti
në tokë asnjë nuk është si ti
vdes dhe nuk e tregoj
* * *
në vetminë e rrugës përmes pyllit
në vetminë e madhe të drureve të pyllit
ja befin ca lule të verdha
ca lule të vogla të bardha
ca lule blu e ngjyra ngjyra
që ti të harrosh se je pa njerëz
LETËR NJE MIKU
miku im gëzoj të jesh mirë me shëndet
uroj të bëhesh biznesmen
deputet ministër kryeministër
cfarë të të dojë qejfi
madje edhe president
siç janë berë plot të tjerë
unë kur t’më vije çast i mbramë
përpara se shpirti t’më rrëzohet
përpara se trupi t’më dorëzohet
do ta marr Xhelalin përdore
do ta çoj në fund të kopshtit tim
atje ku me duart e mia
kam mbjellë ullinj darrdha rrush fiq
kumbulla arra dhe bajame
dhe e di çfarë do t’i bj
do ta pushkatoj do t’i fus plumbin
dhe ti natyrisht
do rrosh shumë e më shumë se unë
do shijosh gjithë të mirat e kësaj jete
që i ke mbrritur ashtu si në këtë vend
i kanë mbrritur plot e plot të tjerë
dhe në fund të fundit
une e di çfarë kë për të bërë
do hash një copë bukë
dhe do bësh një copë mut
* * *
unë nuk jam rrit kurrë
çelsin e shtëpisë që ime më
ma vuni në qafë unë e humba
sikur t’ishte çelsi i rritjes
gjithë jetën kam qa në vetminë time
jo unë nuk dua me u rritë
kush rritet vdes përditë.
* * *
koha vjen që unë të iki
koha nuk vjen që unë të mos vdes
ferri nuk është se është ferr
as pse jam unë i mirë
as pse jam unë i keq
ferri është ferr sepse do jem pa ty
