More
    KreuLetërsiBibliotekë"Gjithçka do të harrohet", poezi nga Pär Lagerkvist

    “Gjithçka do të harrohet”, poezi nga Pär Lagerkvist

    Përktheu Qerim Raqi

    ANKTHI, ANKTHI ËSHTË
    TRASHËGIMTARI IM

    Ankthi, ankthi është trashëgimtari im
    plaga ime në fyt,
    britma ime e botës
    Tani ngurtësohet shkumbë e qiellit
    në dorën e madhe të natës
    tani ngrihen pyje
    dhe lartësi të ngurta
    shterpe drejt qiellit
    drejt hapësirës
    së tkurrur qiellore

    Unë kërkoj me duar në këtë hapësirë të errët
    ndjej tehun e mprehtë të shkëmbit në gishtrinjtë e mi
    unë i rjep gjak duart e mia, të ngritura lart kah leckat e ngrira të reve
    Ah, unë i gërryej thonjët
    unë i gërvisht duart e mia deri në plagë, e dhembje
    nëpër male e pyje të errëta,
    nëpër hekurin e zi të qiellit
    dhe nëpër tokën e ftohtë.

    Ankthi, ankthi është trashëgimtari im
    plaga ime në fyt,
    britma ime e botës


    KUSH KALOI PRANË DRITARES SË FËMIJËRISË SIME

    Kush kaloi pranë dritares së fëmijërisë sime
    dhe la frymën aty
    kush kaloi nëpër natën e thellë të fëmijërisë sime
    që ende është pa yje.

    Me gisht vizatoi një shenjë
    në xhami e mjegulluar
    me butësinë e gishtit të tij,
    dhe vazhdoi tutje në botën e mendimeve.
    Më braktisi
    përgjithmonë.

    Si mund ta shpjegoj këtë shenjë,
    shenjën e avullt nga goja e tij
    Qëndroi aty për një çast, por jo mjaftueshëm
    që të mund t’ i jap një shpjegim.
    Përjetësia e përjetësisë nuk do të mjaftonte për të shpjeguar.

    Kur u zgjova në mëngjes qelqi i dritares
    ishte krejtësisht i kthjellët
    dhe unë e pashë botën vetëm ashtu si
    është.
    Gjithçka më dukej e huaj
    shpirtin e kisha përplot vetmi dhe shqetësim
    matanë xhamit.

    Kush kaloi pranë,
    pranë natës së thellë të fëmijërisë sime
    dhe më braktisi
    përgjithmonë.


    ZEMRA IME ËSHTË NJË VETURË

    Zemra ime është një veturë që këlthet natën.
    Unë ulem dhe dëgjoj se si lëvizë nëpër errësirë dhe përmes qytetesh që shkëlqejnë si xhevahirë të dendur.
    Më në fund e shoh tek më pret,e zezë dhe e zbrazët, pranë portës sime. Unë qëndroj në dritare dhe e shikoj fshehurazi, është e vërtetë,
    Por unë e dërgoj dikend poshtë duke i thënë: nuk e kam porositur këtë veturë, nuk e kam kërkuar zemrën time.
    Dhe përsëri qëndroj vetëm. Dëgjoj një veturë që lëvizë nëpër errësirë dhe dritë.


    ZBUKUROHET VENDI KU KALON TI

    Zbukurohet vendi kah kalon ti
    toka, shtegu, bregdeti që ti e ndjek,
    gjithçka duket se ndriçon, gëzohet, 
    çdo gjë që të sheh ty

    Vallë a mund të gëzohet toka
    se dikush ecën mbi të,
    që shkelë mbi të,
    që e do? 

    Mos më pyet mua. Unë shoh vetëm imazhin, 
    sesi të mbështjellë 
    ngrihet mbi tokë
    sikur toka të buzëqeshte.

    Shkel aty ku gëzohen duke të parë të lumtur.
    Por shkel butë
    me mendimin se të duan.


    GJITHÇKA DO TË HARROHET

    Gjithçka do të harrohet. Të gjitha fatet njerëzore
    do të zbresin poshtë shkallëve të shkumëzuara të harresës
    për t’ u shuar në errësirën e fundit.
    Ghithçka do të shuhet. Tragjedia do të marr fund, skena ndriçuese do të shuhet, të gjithë yjet në qiell që kanë parë ngjarjet e tmerrshme të dramës,
    të pakuptimtë dhe të varfër me ligësinë e saj
    Skena e zbrazur, dekoracionet e ndyra
    dhe shpata e vogël helmuese që njerëzit e kanë përdorur kundër njëri-tjetrit e hedhur në plehëra.

    Harrimi, heshtja. Asgjë për t’ u kujtuar.
    Askush s’ mund të kujtojë.
    Zbrazëti.

    Ishte kjo e tëra?
    Nuk e dimë

    * * *

    Me sy të mplakur shikoj të shkuarën.
    Gjithçka është e largët.
    Një rrugë me kalldrëm,
    me qetë e lodhur mbrëmjes që kthehen në stallë,
    një qerre e ngarkuar, një gjurmë e rrotës së vjetër, dera gri e hapur e stallës
    me dritë në njëren dritare
    Livadhet rreth përroit
    mjegulla mbi ujin e errësuar

    Përse e kujtoj këtë? Çfarë ka të bëjë kjo me mua? 
    Jeta ime shkoi shumë larg
    në një kohë tjetër. Si një botë tjetër.
    Dhe tani gjithçka shkon kah fundi
    s’ka rëndësi
    ku ka lindur njeriu
    ku ka filluar jeta e tij
    për të përfunduar pastaj portave të vdekjes
    çfarë do të thotë kjo? 
    Një rrugë me kalldrëm,
    një qerre e ngarkuar, një gjurmë e vjetër rrote

    Shpirti im është përplotë varfëri mbrëmjesh
    dhe nga ndriçimi i fanarit të vjetër të ahurit
    kur flinin shtazët në gjumë të rëndë.
    Pastaj bartej drejt shtëpisë
    dhe ndriçimi regëtues mbi hyrje të kopshtit që nuk është më
    dhe dëgjohet shkalla e thyer nga një njeri i vdekur qëmoti
    Gjithçka është shumë e largët.

    Shpirti im është përplotë varfëri mbëmjeje
    dhe nga ndriçimi i fanarit të vjetër të stallës
    në hyrje të ahurit që nuk është më.
    Shpirti im? Çfarë ka të bëjë shpirti im me këtë? Me livadhin përreth përroit.

    Shpirti im është i përzgjedhur për të kërkuar largësitë, 
    gjërat e fshehura, të shtegëtoj nën yje.

    Një rrugë me kalldrëm, një qerre e ngarkuar, një gjurmë e vjetër rrote

    * * *

    Me duart e bëra grusht dëgjojmë fjalët,
    fjalët e mëdha të pakuptueshme për shpirtin e njeriut,
    me grusht pranë një tavoline të vjetëruar
    ku muzgu ka ikur, një libër i vjetër
    është vënë aty në qetësi, në qetësinë mbitokësore.
    Një yll nga një vendi i largët qëndron mbi çatinë e ahurit nga lëndina e të vdekurve
    në mbrëmjen e vjeshtês së vonë.
    Aty hyn dikush me hapa të rëndë
    dhe e lëshon fanarin aty tek dera
    dhe depërton në shkëlqimin e hënës.
    Tani nuk mungon askush.
    Por të gjithë janë të vdekur.
    Edhe ata jetuan nën shkëlqimin e hënës
    kur përfundonte dita e tyre e rëndë nga puna
    Së bashku uleshin në atë shkëlqim të qetë,
    një yll i vetëm- jo, i të gjithëve, i të gjithëve.

    Së bashku…
    Pranë një tryeze të vjetër.
    Me duart e mëdha të lodhura. 

    Përse e kujtoj këtë? Çfarë kam unë me këtë? 

    * * *

    Shpirti im, digju i vetëm në zjarrin tënd të errët!

    Një i huaj jam unë, u linda i huaj.
    Akoma një i huaj në vjeshtën e jetês sime.
    Me sy të mplakur e shoh të kaluarën.

    Prej nga vijmë? Çfarë është shpirti ynë? 
    Një mjegull mbi errësimin,një ndriçim fanari, ylli? 
    Me dorën në syrin tim të mplakur, që dikur ishte i një fëmije- 
    … kopshti i të vdekurve
    në mbrëmjen e vjeshtes së vonë.

    Aty brenda hyn dikush me hapa të rëndë,
    dhe e vë fanarin pranë derës
    dhe depërton në shkëlqimin e hënês.
    Tani mungon dikush…

    Përse e kujtoj këtë?

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË