“Fletë xhami”, poezi nga Nurie Emrullai

Fletë xhami

Qofsha vargu i parë që poetët shkruajnë për dashurinë.

Jeta ime, lule e mbirë nga farë e humbur.
Përshtatje, nëna ime, ti më rrit mua.
Pritje, njerka ime, ti më njerizon mua..
Shtatë vite, shtatë kodra larg, shtatë male fshehur.
Ne, me sa vërtetësi, luajmë lojën kukafshehtas?

Dielli m’i hap sytë. Hëna më ndan hije-hije. Vetmia bëhet më pak shterpë.

Depresion. Adoleshencë. Shndërrimi vajzë‒grua.
Turpi nga trupi.
E di se nuk isha unë, ishin traumat e tyre të fëmijërisë.
Mendja ime e zonja për të afruar njeriun e lënë pasdore.
Ndizen e shuhen cigaret një mbi një. Një mbi një. Një mbi një.

Prindër të kuptueshëm. Kërkojnë të zakonshmen:
Punë, martesë, fëmijë.

Të tjerët janë të egër. S’tregojnë kurrë ç‘kërkojnë nga unë.
Zot! Fytyrën e kujt ma ke mveshur
që asnjë buzëqeshje s’më rri?

Dikur më blenë kukulla.
Nuk qe e lehtë derisa mësova t’i vesh,
t’i ushqej, t’i vë në gjumë.
Unë dhe nëna u shkrimë në një.
Qosheve u jepja gji…

Pastaj poezia erdhi përpara shkronjave.
Jo ajo nuk më erdhi me moshën,
Por me varfërinë.

Poezia. poezia. poezia.
Vitet ikin. Ikin. Ikin.

Plaken njerëzit. Ikin. Ikin. Ikin.
Drunjtë priten. Priten. Priten.
Shpërngulen njerëzit. Shtegtojnë. Shtegtojnë. S’kthehen.
Ëndrrën e vendit të largët jetojnë.

Unë pres. Pres. Pres.
Çuditem veç mua koha më mjafton,
se macja më vjen nën këmbë, mjaullon,
vazhdoj e përgëdhel sa ëndërrimet na zëvendësojnë.

Bota vazhdon lojën me kukulla…
Shoqëria jeton ëndrrat. Këtë lus!
Vijnë njerëz, vërshojnë si lumë,
pikërisht kur vetminë e kam pranuar,
pyesin se a më duken të depresionuar.
Më bëjnë të besoj se të njëjtit mes veti tërhiqen.
Qesh. Eh, jeta e këtillë. E këtillë. E këtillë.
Pastaj ata ikin. Shërohen nga heshtja ime. Unë jam njësoj. Po njësoj.

Ditëlindjet vijnë ikin. Ikin vijnë.
Njësoj. Vec dy-tre lot asgjë më shumë, asgjë. Poezi poezi poezi.

Kam ndryshuar që atëherë. Sigurisht duhet të kem ndryshuar.
Arrat u prenë të gjitha. Shtëpia e vjetër u prish.
Kukullat gjej sa herë kërkoj ndonjë rrangallë të vjetër.

Shumë luleve ua humbëm farën.
Nëna s’e pranon që s’mundet ta fusi perin në gjilpërë. Thotë se drita është dobësuar.
Babai i humbi të gjithë dhëmbët. Tani duket i penduar.
Se kush gëzon që jeta ik? Se kush u ngop? Më thoni kush u ngop?

Takime me shoqërinë. Fëmijë. Nuk hanë. Barkqitje. Kokëdhimbje.
Dielli s’na rrit më, po na plak. Po na plak. Na plak.
Ende pa u ngopur me fëmijërinë. Duhet të rikrijojmë të tjerë. T’i bëjmë njësoj si ne. Njësoj.

Qofsha jashtë kësaj loje. Jashtë, larg, zhdukur.
Kukullat e mia më me shumë dëshira se sa unë.
Unë mbes vargu i parë dhe i fundit
i poetit që urren poezinë e dashurisë.
A më pak se kaq, më pak. Ik… ik… ik…

Refren i vetmisë

Dhe vazhdoj të të kujtoj,
si refren të pashkëputur,
si gur unaze të humbur,
si yll që e pash teksa shuhej.

Lulet harrova t’i ujis,
gjethet binin nën kokë,
prisja të m’i mbulonin duart…
dhe vjeshta, e nesërmja ime,
që ma çelte rrugën drejt kolovajzës
ku më luhate kujtimi yt.
Lulet mbetën të thara midis fletëve të librave
ku dikur rrëshqiste syri yt, zëri im.

Vazhdoj të pres ndoshta do të dëgjoj hapat e tu,
se ti do të vish për të marrë atë që le tek unë.
Kohën, lëkurën, buzët, thonjtë, shikimin
dhe dorën tënde kur m’i vendosje flokët prapa veshi.
Por më mirë që ti nuk vjen,
qesharakë do të dukeshim në sytë e njëri-tjetrit.
Si bëhemi se harrojmë atë që djersët na pi?

Dhe nën zë
fillohet të këndohet
kjo këngë me vjeshtë që më përkund,
ndrisin yjet larg qiellit tim
në qiellin tim këputen cepa dhe më ngulen në krahëror,
në këtë refren të pashkëputur vetmie,
këndoj a qaj nën zë, jetoj.

Histori njerëzore

Kulmi i pjekurisë sime
qenka i barbartë me pendesën
e pritjes së momentit
që tani s›është më i rëndësishëm edhe po të vijë.

Kaq vite kalojnë
dhe vetja ime e pamatshme me asgjë,
e pangjasueshme me asnjë,
e rrënuar që në filizin e parë.

Përse?

Flasin histori, rrëfejnë histori,
se ju duket interesante narcizi që mbytet në lum
dhe unë trishtohem se jam ai,
se meduzës iu pre koka dhe çmendem se unë jam ajo…
Unë. Unë. Unë.
Ç›thellësi shoh brenda shpirtit tim,
që nuk i njoh dhe druaj se do të vdes pa mundur t›i prek.

Dhe nuk është frikë kjo që kam,
nuk është turp ky që kam…
E mbase, mbase është sëmundje
që të më falni,
veç fjala ma shëron.

Se si është nata pa ty

E si mund të jetë nata kur ti mungon?
Kthehet aty kur dita akoma s’qe krijuar.
Përse mua më duhet të dëgjoj të lehurat e qenve
e ta shoqëroj dhe hijen që u ik atyre?
Dhe ai fëmijë përse qan atje? A fle nëna e tij?
Kush të i jetë afruar pranë,
se fëmija e i dashuruari bien pre e lojrave…
Përse e pash ëndërrimtarin të mbete jashtë derës së qelqtë
dhe as trokitja, as hija nuk i përkisnin më atij?

Oh, sa e ftohtë është nata kut ti mungon.
Bëhem përgjuesja e çdo mëkati,
dëshmitarja e çdo djalli.
Shoh hijet e magjistricave që lahen mbi varre.
Dhe i shikoj se si mëngjeseve qajnë për fatkeqësitë e botës.
Dhe era rrapëllon me grushta dritaren.
E sikur këmbët të të zvarriteshin nëpër këtë dysheme
do të isha e fjetur në lëkurën tënde,
cepat e yjeve do t’i kisha puthur në mbarimin e syrit tënd.
Dhe dritarja i përlaset erës në kurriz.

Nata, oh, sikur të qe veç nata në gjithë këtë vetmi,
por është vetmia në gjithçka që krijohet,
thërrime bëhen mendimet. Pa nisur përfundojnë në shijen e qenësisë tënde.
Në çdo mendim, ti je shpërqëndrimi i tij.

Oh, si mund të jetë nata veç natë kur ti mungon,
kur është pika e zbulimit të botës,
dhe pa ty asgjë s’ka formë, asgjë.
Më lër veç të fshihem në këtë kaos të heshtur.
M’i vendos duart si nënkresë… të flej, të flej pak me mungesën tënde.

E përjetshme

Nuk e dija
që do të vija këndej
dhe s’do kënaqem me asnjë ditë të jetuar.
Do të ngarend për mësimin e njëfarë të vërtete
e cila mund t’jetë lojë e mendjes sime.
Nuk e ndjej të domosdoshme
të përkas këtu a dikujt.
E kam ditur që prindërit mua më përkasin,
dhe asesi e kundërta.
Që gjuha dhe dora janë zotëruesit e mi.
Nuk hyri gjë tjetër në syrin tim
siç mund të të hynë mizat e imta
nëpër rrugët e shkreta buzëmbrëmjeve të verës.
Syri im qe dashuronjësi i thjeshtësisë.
Fushë me bar dhe një lis qindravjeçar midis.
Pasi dhe atë e pash në shumë metamorfoza
njësoj si e vërteta.
Ndonjëherë veç hëna arrin të më çudisi
kur tretet ndër mjegulla
e më bëhet se një ujk diku
ende pas saj ulërin.