Përktheu nga origjinali anglisht: Miranda Enesi
Bisedoj me nënën për here të parë që nga dita që ajo ndërroi jetë. Ajo më dëgjon. Unë e dëgjoj. Kjo ndryshon gjithçka. I them se jam duke shkruar një roman që flet për një nënë dhe bijën e saj. Vijon një heshtje e gjatë. O nëna ime, aty ku je, si ndihesh? Shpresoj që aty pranë të ketë kukuvajka. Ti gjithmonë i ke pëlqyer ato. A e di se disa ditë pasi u ndave nga ne, teksa endesha në një qendër tregtare në Oxford Street, vura re një palë vathë në formën e kukuvajkës me sy prej xhami jeshil? Papritur më pushtoi një ngazëllim i papërshkrueshëm. Këta vathë do t’i blej për nënën time.
*
Me vathët në dorë shkova pranë banakut për të paguar, por teksa shitësja m’i mori nga dora, kuptova se ti nuk ishe më në jetë.
Oh, jo, jo, jo, jo.
Fjalët i artikulova me një zë të lartë dhe tragjik, si një e marrë, a thua se vija nga një shekull tejet tjetër. U largova, duke i lënë shitëses të dy kukuvajkat e xhevahirta në dorë. Në atë çast, besoj se e perceptova mënyrën se si Hamleti i shpreh fjalët tepër sëmbuese të Shekspirit. Ajo që dua të them, nuk janë fjalët konkrete, por mënyra se si ato tingëllojnë kur dalin nga goja e tij.
Që ato nuk tingëllojnë bukur, kjo është më se e sigurt. Gjithsesi, nga dyqani u largova me hapa të ngadalta.
Oh, jo, jo, jo, jo.
Trishtimi nuk e njeh konceptin e shekullit.
Për herë të parë nisa ta pyes veten se si ishte e mundur që pena e Shekspirit t‘i kishte vënë në lëvizje buzët e Hamletit dhe t‘i kishte bërë ato të hapeshin e të mbylleshin, të hapeshin e të mbylleshin sërish, për t’i artikuluar ato fjalë munduese, që me saktësi përshkruanin mendësinë time, e cila kurrsesi nuk e pranon vdekjen tënde. Pak më vonë, lexova diku se ai e shkroi Hamletin nëtë njëjtin vit që humbi të atin. Për mua, rreshti më kuptimplotë në të gjithë tragjedinë është përgjigjja që Hamleti jep, kur e pyesin se çfarë po lexon.
Fjalë, fjalë, fjalë.
Mendoj se ai orvatet të thotë se është i pangushëllueshëm.
Fjalët shpesh e fshehin kuptimin e tyre të vërtetë.
Unë nuk shikoj fantazma, por jam në gjendje ta kuptoj se ti je duke më dëgjuar.
Lufta jote tashmë ka marrë fund.
Kam lajme për ty nga bota e të gjallëve. Në njëfarë mënyre apo një tjetër, gjatë gjithë vitit, më kanë ardhur zogj për vizitë. Disa prej tyre janë të vërtetë, ndërsa disa të tjerë janë më pak të tillë.
Gjithsesi, kukuvajkat e tua janë më se të vërteta. Kam reshtur së menduari përse jam kaq e fiksuar pas zogjve, por ndoshta kjo ka të bëjë me vdekjen dhe ripërtëritjen. Në vjeshtë, krijova një kopsht të ri me lule në banjë. Kaktusi i madh kishte kohë që e kishte humbur freskinë, më pas ai u vyshk dhe u tha i tëri. Qëndrova një copë herë në banjë dhe vendosa ta heq kaktusin nga rafti. Kaktusin e vogël ngjyrë argjendi a lashë aty, por këtë radhë mbolla në vazo jaseminë, zambakë dhe lule fieri. A e dini se jasemini, ashtu si lulja e portokallit, ka një aromë jashtëtokësore, por që hera-herës mund të kundërmojë si uji i kanaleve? Lulja e fierit varet mbi banjë; zambakët janë kthyer nga drita. Kaktusi i vogël ngjyrë argjendi, me krahët drejtuar nga tavani, duket sikur po lutet që të bjerë shi.
Këtë lutje e bëj edhe unë. Çdo ditë është e vështirë.
Në të vërtetë, unë vdes për shiun.
Faleminderit që më mësove si të notoj dhe të vozit me barkë. Faleminderit për punët që bëre në cilësinë e sekretares për të na e siguruar ushqimin. Unë për veten time, kam shumë gjëra për të bërë në këtë botë, të përshkojë rrugën time në jetë dhe të tregohem më e pamëshirshme seç je treguar ti.