More
    KreuLetërsiBibliotekë"Buzë detit", poema nga Feride Papleka

    “Buzë detit”, poema nga Feride Papleka

    BUZE DETIT

    Buzë detit
    Ca njerëz shëtisin
    Mbi rërën e errët
    Të njomur nga batica
    Megjithëse Vermeer-i
    E ka pikturuar të trëndafiltë
    Siç thotë Proust-i
    Kur përshkruan Bergotin,
    Shkrimtarin simbol të tij
    Që duke soditur tablonë
    Pamje nga Delfti
    Sheh për herë të parë
    Rërë të trëndafiltë
    Dhe ca personazhe
    Në ngjyrë të kaltër ;
    Pastaj i hutuar
    I ngul sytë gjatë
    Mbi një copëz muri
    Të pikturuar brenda tablosë,
    Dikur i afrohet shumë asaj
    Si të ishte fëmijë
    Që dëshiron të kapë
    Një flutur të verdhë.
    Proust-i shton gjithashtu se Bergoti
    Murmurit me zë të ulët :
    « Ja kështu duhej të kisha shkruar »
    Dhe vdes
    I vrarë nga bukuria.


    MAGDALENA

    Unë e njoha
    Dhe predikimi i tij
    Më bëri të mençur

    Shita gjithçka
    Dhe i shkova pas
    Deri në Malin e ullinjve

    Në gji ruaja
    Shishen e parfumit
    Që doja t’ia dhuroja

    Medet !
    Nuk arrita dot
    Ju e dini çfarë ndodhi

    Por i spërkata
    Këmbët e lodhura
    Kur ngjiste Golgotanë

    Me kryq në krah
    Me vdekjen
    E paralajmëruar

    E di që ky gjest
    Për dashurinë
    Eshtë fare pak

    Por dashuria
    Mund të ushqehet
    Edhe me kaq « fare pak ».


    SHQIPËRIA NË VERË

    Vijë e zgjatur bregdetare
    Adriatik, Jon
    Si një peizash impresionist
    I kredhur në kaltëri
    Aty qielli dhe toka bashkohen
    Në një tablo gjigante
    Pa kornizë
    Ca fëmijë luajnë në rërë
    Buzë ujit
    Dhe futen në tablo duke qeshur
    Me diellin në sup
    Trupat e tyre u ngjajnë
    Pranverës në gjelbërim
    Dhe pëllumbave të bardhë
    Gjithë gugurima
    Vështrimet e tyre
    Janë flakërima yjsh
    Në qiellin pa kufi.


    ANTISONET PËR HËNËN

    Kënga jote e kaltër nëpër natë
    Dëgjohet larg ndër pyje
    Dhe ndalet kur ylli i mëngjesit
    Vjen pranë teje si zemër e vockël.

    Monedhë ari e rrëzuar në det
    Nga nxitimi i kohërave
    Shqiponjë e artë e vizatuar me një vijë
    Që shëtit në fund të qiellit.

    Mund të jesh edhe ëndërr
    Me ngjyra të shuara
    Fytyrë që e ringjall dashuria

    Thonë se mbase je engjëll argjendi
    Që shpesh shndërrohet në satan
    Dhe mbjell llahtari mbi botë.


    ERËRAT E HISTORISË

    -Unë po jetoj fundin e jetës –
    tha ajo duke vështruar ngultas
    sikur të mos e kishte parë kurrë atë vend
    dhe ata njerëz që kishte përreth.
    Në sy i shfaqeshin disa imazhe
    me një dritë të shuar.
    Kishte qenë dikur partizane
    dhe sytë e një ushtari të huaj
    nuk mund t’i harronte
    kur luteshin për jetë
    në minutat e mbrame
    i plagosur për vdekje.

    Ajo lëvizi dorën e lodhur në ajër
    dhe shqiptoi :
    -Përse erdhi si pushtues ai
    në atë ditë kobzezë ?

    Nga dritaret e kohës
    frynin erërat e marra të historisë.
    Dhe buzagazi i saj
    i hidhur
    derdhte një shkëlqim të hirtë
    në muzgun që afrohej.


    DHIMBJE

    Në qytetin e vogël
    Dëgjoheshin këngë zogjsh
    Që vinin nga një korije aty pranë
    Dhe valët e lumit
    Që kalonte mespërmes tij
    Ushtonin me jehona të ëmbla
    Duke u bashkuar me këngët e zogjve
    Thjesht, lehtësisht
    Sepse kështu ndodh gjithnjë
    Me gjërat e natyrshme

    Një ditë e prenë korijen
    Kurse lumit ia ndryshuan rrjedhën
    Dhe u zhdukën të dyja
    Nga ai gjest i vrazhdë i njeriut.


    DASHURIA

    Ishte një stinë e mistershme
    Vjeshtë e parë
    Dhe trëndafilat kuqëlonin së tepërmi
    Vitet dhe ditët tona
    Nisën të prarojnë
    Dhe në një çast
    U përndezën
    Në një hapësirë abstrakte
    Ne heshtnim
    Dhe kur flisnim
    Thoshim diçka pa lidhje
    Që mbi të gjitha nuk e dëgjonim.
    Vetëm zemrat
    Kishin një gjuhë të kuptueshme
    Pataj nisëm të ecnim
    Në mes të kozmosit të tmerrshëm
    Të hutuar e të mrekulluar
    Me fatin tonë përdore.


    FËMIJA

    Me flokët e derdhur në nënkresë
    Si një hierore drite
    Ai fle.
    Kur zgjohet
    Ka në sy një dritë fatlume
    Dhe një zë të nartë
    Që duhet ta ruajmë
    Si ujin e pakët.
    Ajo dritë fatlume
    Dhe ai zë i nartë
    Janë hyjnorë
    Si rrezet e diellit mbi botë.


    POEZIA

    Trup virtual prej fjale
    Që të shpie në horizonte të largëta
    Në kohë lufte të çmendur
    Por edhe në kohë përrallore :
    Ku dëgjohen hapat e bebes
    Ëndrrat kur udhëtojnë
    Vallja e flokëve të borës
    Madje dhe muzika e heshtur
    E petales së lules
    Kur çelet
    Por edhe drita e hënës
    Yjet që bien
    Ndërsa emrat Bodler
    Rilke, Eliot, Trakl
    Emili Brontë…
    Kalojnë aty
    Si meteorë.


    SIKUR…

    Nuk jam më fëmijë
    Por dua të bëhem sërish
    Të ma prishin lojën
    Dhe pa u dëshpëruar
    Të nis nga e para.
    Gjithçka vjetrohet
    Por jo lojërat fëmijërore :
    Shrregulla e pranverës
    Litari që hidhet
    Sa andej-këndej
    Pllakat
    Me vijat e bardha
    Shtëpizat e vogla
    Kukullat
    Vrapi i lumtur
    Për Sylla-mbylla
    Apo Ta lashë…
    Sikur të bëhem prapë fëmijë
    Të gjej atë të qeshur, të dëlirë
    E të mos e quaj humbje
    Kur nuk jam në krye
    Por thjesht provë
    Për të filluar e gëzuar
    Edhe njëherë…


    SFIDA

    Atë e kishin veshur me të bardha
    Dhe e kishin shtrirë në mes të dhomës
    Në gushë i kishin lidhur
    Një shall mëndafshi
    Bojë qielli
    Në gjoksin e saj binin në sy
    Me dhjetëra stoli
    Për t’u kujtuar njerëzve
    Se ajo ishte bërë nuse
    Dhe do të ngrihej nga çasti në çast.
    Ngjante shumë e hijshme
    Mbi flokë kishte një kurorë të bardhë
    Sytë i kishte të pulitur sikur ëndërronte
    Njerëzit shtyheshin
    Për ta shikuar;
    U bënte përshtypje
    Njëlloj mallëngjimi
    Që i ravijëzohej në buzë
    Si pas puthjes së parë
    Vetëm kryqi i vendosur
    Drejt e mbi zemër
    Tregonte se kishte vdekur.


    KRONIKAT

    Ato flasin me gjuhë të ftohtë
    Për periudhat e lulëzimit
    Të qytetërimeve
    Për luftërat
    Me vrasje e shkatërrime ;
    Për përmbytje
    Dhe epidemi ;
    Prapë për qytetërime të reja
    Për mbretëri
    Frone
    Dhe aleanca pushtetesh ;
    Sërish për luftëra e bombardime
    Por nuk flasin për ëndrrat
    Shpresat
    Dhe dashuritë
    As për zhgënjimet
    E njerëzve të pafajshëm
    Që u vranë heshturazi
    Dhe pa u kuptuar.


    LIBRI I FËMIJËRISË

    Libër imcak
    I gdhendur në kujtesë
    Me fletëza si mëndafsh
    Dhe me vizatime të holla

    Askush nuk e di
    Sa imazhe zgjoheshin
    Kur të mbaja ty në duar
    Si të ishe mbushur me ëndrra

    Libër i fëmijërisë
    Unë të thërras në emër
    Që të vish ashtu si dikur
    Me mrekullinë e zbulimit.


    ELEGJI

    Fshat i braktisur
    I mbështjellë me pikëllim
    Rrugët e tua kanë humbur
    Borziloku nuk mbin më
    As myshku ;
    Trëndafilat janë tharë
    Para shtëpive
    Lulet e natës japin shpirt ;
    Tani nuk ka më
    As bagëti dhe as qen
    Nuk ka më barinj ;
    As zogj që këndojnë ;
    Lumi i vogël ka shterrur
    Sepse nuk ka më fëmijë
    Për t’u larë aty ;
    Nuk ka më njerëz
    Që kthehen nga puna në muzg ;
    As pleq dhe plaka
    Që soditin mbrëmjen të harruar ;
    Hëna nuk i ndriçon gjethnajat
    Ku fshiheshin puthjet e dashurisë ;
    Qielli i lartë nuk nxiton
    Për ta nderur aty kaltërinë,
    Gjithçka është arratisur
    Ka mbetur thjesht kujtim.

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË