Rob i manive
I përzura komplekset nga vetja.
Inferioritetin
e nisa të parin…
Ik prej meje, dil,
kjo botë është e ashpër për ty,
maniak depresiv;
në kopshtet çehoviane shko,
shkarko fobitë,
s’ke strehim në trurin tim.
S’të lodhi përulja,
ndjesitë diabolike?
Sa herë i marr erë një luleje,
druaj se pas shpine,
thika më ngulet.
Supersticionet,
gra të pabesa,
i degdisa
në manastirin e harresës.
Ritualet i vara në kremastarë,
dalë nga preferenca prej kohësh.
I hoqa qafe lajkat, pa kortezi.
Madamë Pandehma – modus,
jashtë modës.
Grimcat e së përditshmes thërrasin:
Një ditë do të të vrasim!
Lojëra parandjenjash sajojnë numrat fatalë,
mezi presin të varem.
Zbraza raftet e trurit nga kotësitë,
përzura edhe ëndrrat.
Kur u shfaq ai, deliri i madhështisë,
kalorësi i gamiles me kryet në hava.
Jeto madhështinë, më dërdëllit,
kthehu në vetëdije,
bota është e ngushtë,
s’ka vend as për hijet.
Gëzo marrinë, gjigant!
më shkund deliranti.
E ndoqa pas,
askund s’gjeta
për të një kafaz.
(Por, më në fund,
në mund e stërmund,
tinëzisht, një ditë
e shpura delirin në kopshtin zoologjik,
kureshtarëve t’ua fal
si gjest filantropik.)
Ujk
Dikur ishe ujk, qeni im.
Nuk lehje, veç hungërije.
Hënë e plotë t’i kafshonte sytë,
Me rreze të ftohta si hije.
Por fati të ndryshoi, të ktheu në qen.
Sa më dhemb kur vështrimin ma fsheh.
Lirinë ke humbur, kushtrimin e të parëve,
S’je më ujk, por një qen që leh.
Sytë
Sytë shohin, shihen, fshehin, fshihen.
Sytë ikin, largohen, sytë mërgohen.
Sytë ndrijnë, qeshin, ndizen, ndezin.
Sytë dashurojnë, dashurohen, sytë
verbohen.
Sytë lotojnë, pikëllojnë, harrohen, harrojnë.
Sytë ftohen e s’flasin, sytë vrasin.
Shtati ngrin kallkan, vdes,
sytë hapur mbesin,
kur shpirti shtegtimin merr
përtej universit.
Ekuinoks ’83
V-së
Ekuinoks ’83.
Mars.
Në qiellin e kthjellët një re.
E vetme, një re…
Rend larg,
për tek ti, atje.
Dikur, ti pe një ëndërr të mjegullt,
një re kishte hyrë në të, e pezullt.
Sa herë ti pe netëve ëndrra,
të kaltra, të bardha, të frikshme, të rënda,
mes tyre, në forma të çuditshme,
misteret hynë brenda.
Rite anonime,
supersticioze,
në rrathë të shformuar,
viciozë,
të zhytën në dëshpërim.
Jeta… një rendje.
M a r r a m e n d j e.
Ekuinoks.
21 mars.
Koha oazë…
Pranvera të paduruara,
plazhe të diellta jugore,
vjeshta të vonuara,
dimra të ftohtë veriorë.
Lotët nga ujëvarat e syve
mbi kraharor binin si katarakt,
dora e Shën Marisë e magjishme
kalonte mbi portretin tënd atë natë.
Vonesa – ankthi i pritjeve,
prekja e shqetësuar e duarve nën pardesy,
rrathët mavi nën sy,
fishkëllima e një treni në largësi,
çaste ikjeje,
me grimasa dhimbjesh
të padukshme në shpirt,
me dyshimin e përhershëm
të dashurisë,
premtimi i kthimit
dhe frika në fshehtësi.
Suspans si në një film
të hershëm,
bardhë e zi…!
E dashur Ve(ne)ra,
reja u tret qiellit,
fryu era.
E shtrenjtë, këtë herë
mbërrij tek ti,
përngaherë,
prej largësisë ekuivalente mes nesh,
në ditën baras me natën,
nga koha kur ishim aq larg
dhe po aq pafundësisht afër.
Largësisë dashuria humb,
nëse s’mbërrin në fund.
Ekuinoks…
Mars.
Me kohën pas.
Si Kulla e Babelit
Sikur unë të vija tek ti
apo ti të vije tek unë,
përtej së pamundshmes të mundnim
midis nesh të ngrinim një urë…
Të mos ndodhte ndarja, siç ndodh
(ndarjen mos ta kishim për fat),
ta endnim lartësish atë urë,
ajrit, në imagjinatë…
Le të ishte ajo iluzore,
si Kulla e Babelit,
që u ngrit e u shemb sa herë.
Lartësive, a s’do ish ajo qiellore,
urë ëndrrash,
në erë?
