More
    KreuLetërsiBibliotekë"Korrigjimet e qiellit", cikël poetik nga Anton Papleka

    “Korrigjimet e qiellit”, cikël poetik nga Anton Papleka

    JETA QË NUK E KAM JETUAR

    Kush do ta jetojë jetën
    Që nuk munda ta jetoja
    Ose që nuk dita ta jetoja?

    Në ç’pikë të gjithësisë ka shkuar
    Ajo jetë?

    A mos ka vdekur
    E mbyllur në një sarkofag guri
    Në një arkivol plumbi?

    A mos është ruajtur diku
    Në arkiva misterioze
    Si një projekt i dështuar?

    A mos është mbyllur
    Në ndonjë frigorifer special
    Me qëllim që të çakullohet e të ngjallet
    Për t’u përdorur sërish
    Si një organ i transplantueshëm?

    Njeriu që do ta jetojë
    Jetën që më ka munguar
    A do të mendojë për mua
    A do të përpiqet të më përfytyrojë?

    Ndoshta jeta
    Që nuk munda ta jetoja
    Ose nuk dita ta jetoja
    Do të vazhdojë për shumë kohë
    Të kërkojë një njeri tjetër
    Që më në fund do të arrijë ta jetojë…

    Qendra Georges Pompidou, 3O.6.2021


    KORRIGJIMET E QIELLIT

    Edhe qiellit i vjen të pëlcasë
    Nga të qenët tërë kohën
    Një qiell i kthjellët e i zbrazët

    Për këtë arsye
    Herë pas here ai mbushet
    Me re me vetëtima
    Me shira ose me borë
    Me tufa zogjsh shtegtarë

    Për të populluar plotësisht
    Njerëzit e lashtë shpikën
    Bestiarin e yjeve
    Fisin me flatra të engjëjve
    Qilimat fluturues

    Njerëzit modernë
    I shtuan qiellit
    Shpikjet e tyre të veçanta
    Avionët
    Satelitët
    Dhe anijet kozmike

    Vetëm falë këtyre korrigjimeve
    Që iu bënë qiellit të kryehershëm
    Tërësisht i kaltër e i zbrazët
    Qielli u bë kompleks e i larmishëm
    Si tabloja e përkyer e një piktori
    Ku nuk mungojnë dritëhijet
    Dhe as paleta më e vogël…

    Paris, 6.7.2021


    UBI SUNT…

    Pjetër Budit që e trajtoi i pari këtë motiv
    të letërsisë latine

    Ubi sunt lulet
    Që disa javë më parë
    Më kanë mahnitur?

    Ato janë zhdukur
    Si t’i kishte përpirë dheu
    Që i kishte nxjerrë në dritë

    Nuk ka asgjë për t’u habitur
    Nga zhdukja e këtyre luleve
    Një zë i brendshëm më pëshpëriti
    Edhe ti që ecën midis këtyre drurëve
    Do të kesh të njëjtin fat si lulet

    Resht së përsërituri si papagall
    Sintagmën e pakuptimtë:
    Ubi sunt?…Ubi sunt?…

    Gjithçka që zhduket
    Kthehet atje nga ka ardhur

    Kur zhduken lulet
    Është e kotë keqardhja

    Toka do të nxjerrë lule të reja…

    Bois de Boulogne, 29.6.2021

    1.Ubi sunt: ku janë


    VEZIRI I YJEVE

    Omari tha me zë të lartë:”Lermë me yjtë e mi!”
    Amin Maalouf

    Kur nuk e pranoi postin e vezirit
    Të një perandorie të gjerë
    Omar Khajami tha:
    “Lermë me yjtë e mi!”

    Në vend të pallatit të vezirit
    Ai parapëlqeu observatorin e astronomit

    Ata që u habitën nga mospranimi i poetit
    Nuk mund ta kuptonin
    Se perandoria e yjve
    Ishte më e gjerë e më jetëgjatë
    Se të gjitha perandoritë tokësore…

    Paris, 3.7.2021


    HESHTJA E PANDEMISË

    Unë jam heshtja e pandemisë
    Një heshtje e plotë
    Unë dua ta shtrëngoj me duart e mia të çelikta
    Gurmazin e botës
    Unë dua t’i mbyt të gjithë tingujt
    Ngado që të vijnë
    Unë dua të mbretëroj
    Si një sundimtar absolut
    Si një diktator i një regjimi totalitar
    Mbi të gjitha qeniet e gjalla
    Unë dua të imponoj kudo pushtetin tim
    Të mos lë të dëgjohet asnjë fjalë
    Pikë
    Asnjë zë
    Pikë
    Asnjë zhurmë
    Pikë
    Që mund t’i kundërvihet
    Shurdhërisë sime
    Pikë
    Unë dua të jem
    Sundimtari i vetëm i botës
    Unë heshtja e pandemisë
    Nj heshtje plotë
    Pikë Pikë Pikë…

    Paris 7.3.2021


    E KAM ZILI…

    E kam zili fëmijën që vraponte nëpër muzg
    Duke mbajtur në ballë dritën e xixëllonjave
    Fëmijën që shpresonte të kapte fluturat me dorë
    Fëmijën që bridhte nëpër pyje me veshët pipëz
    Për të dëgjuar nga larg thirrjet e Zanave
    Djaloshin që bëhej gati të shkonte në takimin e parë
    Që ende nuk i kishte dhënë një puthje të dashurës
    E kam zili atë që e lajmërojnë për herë të parë
    Se është bërë babai i një foshnje të sapolindur
    Atë që mund të thotë:”Do të shkoj te nëna”
    Atë që ëndëron të botojë librin e tij të parë
    Atë që lexon një libër të ndaluar nga censura
    Atë që lexon një libër të trashë pa syze
    Atë që i ngjit shkallët dy nga dy
    Atë që ecën me vrap në një shteg pylli
    Atë që nuk ndien në trup ndonjë dhimbje
    Atë që nuk mendon ende për vdekjen…
    Këto gjëra janë të ndaluara për mua
    Në jetë të jetëve

    Paris, 3O.6.2021


    NJË MOLLË

    Dy bashkëshortë të moshuar
    Kafshonin me radhë një mollë

    Ata e kafshonin sa mundeshin
    Sikur ajo mollë të qe jeta e tyre e përbashkët

    Ata e kafshonin deri te farat
    Sikur ajo mollë të qe dashuria e tyre

    Për ta ajo renetë e verdhë ishte
    Një mollë e këputur në kopshtin e Hesperideve

    Duke bërë atë gjest të zakonshëm
    Ata ringjallnin mitet që lidhen me mollën

    Ata aktualizonin metamorfozat e të dashuruarve
    Të shndërruar në trëndafila a në drurë

    Duke kafshuar mollën atë vërenin atë që mbetej
    Për t’i lënë tjetrit kafshatën e fundit

    Ai frut ku ata kafshonin sa mundeshin
    Ishte zemra e tyre e shndërruar në mollë

    Ishte dielli i asaj dite vere
    Që ata e ndanin me njëri-tjetrin…

    Aeroporti i Beauvais-së, 7.7.2021

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË