1- Poezia e bën botën tonë më të durueshme…
Sa herë ambulanca më sjell me sirena ulëritëse,
plagosur, vrarë,
qëlluar tinëzisht pas shpine nga miqtë e dashur,
rrugës, me emrin e çuditshem Paqe,
në fundin e ditës.
Kokën time e merr ti, e vendos në gjoksin tënd
të dëgjoj qerpikët e tu si hapen – mbyllen.
Më mungon ndonjëherë pjesa e mendimeve,
ti eksploron papushim në kopshtin e sakrificës.
Ringjallem. Ti je nje grua që e di mirë,
se humnera gllabëron shpirtin kur e shikon,
grua që e ben burrin të besojë se janë idetë e tij,
ndaj jemi takuar në të përpjetën e thepisur.
Pa harruar që siguria është armiku më i madh,
armik i dashurisë,
Malin e ngjisin shumë njerez, më thua,
është zbritja që i gjen të thyer, të gremisur …
Ndonjëherë dhe kjo ngrohtësi nuk mjafton.
Je e urtë dhe e prapë
ushqyese dhe mizore,
çdo pamje, tingull e aromë e ndjen fort,
këmbëngulëse,
me logjikën e ujit që rrjedh pandërprerë.
Lufto, lufto – me pëshpërit,
Edhe zoti është në anën e atij që dashuron.
Dhe unë nisem. Kam dymijë vjet që luftoj,
prej Itakës, Trojës në Romë,
piramidave në shkretëtirë,
bankave – katakombeve
ne Berlin, Paris, Madrid,
avenjusë numër dy e tramvajit pesë.
Udhëtoj e luftoj, udhëtoj kaq shumë
që të bëhem modest,
asgjë e arritur pa mundim,
pa u gjakosur, nuk vlen…
Rikthehem, dëgjoj qerpikët e tu si hapen – mbyllen,
atë muzikë magjike, të mrekullueshme.
Poezia sa e bën botën tonë më të durueshme …
2- KUKULLAT
Kukulla – arti, për fëmijë të vegjël,
që s‘dëgjojnë dot zënkën e erës me pemën.
Kukulla për të rritur që i dinë shtetarë,
Aristotelin, Sokratin, Senekën.
Kukulla që s’dashurojnë, as puthen,
ketra, dhelpra, arushë qimebutë.
Shpirtin s’ua lëndon e vërteta e tepërt,
Kukulla që s’shkallmojnë nga trutë.
Kukulla për të vegjël, po përse vallë?
I urtëson frika, a është kjo e mundur?
Kukulla për të rritur që mbulojnë sytë,
Dhe kujtojnë se bota është zhdukur!!!
Kukulla që flasin, të presim – të shohim,
rrotullohu andej – këtej, të pabesa si pandemia.
Kukulla që nuk lindin, nuk bëjnë femijë,
as vdesin ndonjëherë nga neveria.
Kukulla – arti, hile e vjetër kujtese,
Kukulla prej letre, kukulla prej recke …
3- Mjegull e butë …
E gjithë nata është acar, shfryn bronket me mjegull,
Furi e gjakut është? A në pengje dhurojmë vetveten?
Zogj të zinj përmbi tela, si shenja pikësimi mbetur,
Errërat e forta shkundin sythet e pemëve.
Dy rrugë dalin pyllit, kujtime që ende s‘i kemi krijuar,
Mos u pengo në një degëz, çiftim imazhesh dhe fjalë.
Thyerjet e dështimet sfido me entuziazëm,
jo çdo mjegull e butë është portë për në parajsë.
Qielli e lumi ku janë? Çojnë mendimet e pamundura,
në toka të largëta ku anatomi e strukturës përndrit.
Një esse e vetëtimtë : nxito të kapërcesh muret,
s’duam të shkrihemi thonë akujt, qesh dielli e shndrit…
4 – E VËRTETA …
Në furrë le t‘i djegin heshtjen dhe fjalën,
pushtimet, fajet t’i fshehin më së miri.
Errësirë, frikëra të kallin për të gjallët,
sërish do të mbetet hiri…
Le t’i mbyllin me dryn dyert e varrezës,
poetët e profetët t›i varin nëper sheshe.
Le t›i thajnë me zjarr burimet e pendesës,
hiri përsëri do të mbetet …
Sikur tokës t‘i mbeten veç fushat e malet,
zërat dhe këmbanat të heshtin gabimisht.
Qiejt të gjakohen, të mëshirohen mëkatet,
hiri i saj do të mbetet sigurisht …
Hirin…? Le ta rivarrosin bregut përsëri,
thellësive të krimit, ku liria vdes.
Sikur deti gjurmët me dallgë t’i fshijë,
e vërteta do mbetet sërish nê kujtesë …
As humb, as ikën, rilind e rrjedh …!
5 – E PASHË NË ËNDËRR …
E pashë në ëndërr babain që ecte,
ecja s’mund të fshihet si diçka kalimtare.
I kthyer në dritëz, pikëz në mjegull,
ishte babai që ecte,
kjo ëndërr s’mund të jetë
si të tjerat gënjeshtare.
E pashë në ëndërr babain që ecte,
me trastë mjeshtroku në udhë gurë – dertesh,
mbi kreshta të thikta përgjërim – pengjesh.
Mbi male të shenjtë ballkani ecte.
Ecte mbi supe resh, nëpër lotë shirash,
ecte trishtueshëm, heshtur, tretur ecte.
Ç›rêndësi kishte në klithte a frynte shtrëngatë,
dhe binte dëborë përmbi dete.
E pashë në ëndërr babain që ecte,
ecja s‘mund të fshihet si diçka kalimtare …
6 – KA KOHË QË GRINDEMI …
Ka kohë që grindemi për ikjet,
në ç’hone pengjesh ramë sërish?
Tani ti je krejt e tejdukshme,
si një membranë e hollë, e brishtë.
Nga ikjet – dhembje mbetur, pas,
gjurmë fillestare, krejt po zbehen.
Gjithnjë ato të pakuptueshme,
si shkrim – enigmat katalehe.
Ka kohë pendimesh dhe për ikjet,
Se ikjet shpesh filliime janë.
Tani ti je krejt e tejdukshme,
e brishtë, e hollë si një membranë.
Ka kohë që grindemi për ikjet…
7 – Shkrime nate në rërë …
Ato nisnin të gjitha me kërkimin
e provës së zjarrit,
tek vrapi këmbëzbathur
mbi driza dhe gjuhët e flakës
që digjnin e shkrumbonin.
Donin fëmijën harakat
që gjuante me llastika,
gjithë bestytnitë e fisit e gjinisë,
varur nëpër pemë,
si poça elektriku.
Ti vrapoje sikur diku doje të mbërrije,
me shpirtin harabel,
që nuk ngopej me frymë.
Në një pjesë të shkrimeve
nuk ishe (ku ishe fshehur?),
Ndërsa një premtim bëhej trendafil,
qê një ditë patjetër do të çelte.
Kështu deri në ag,
kur erdhi batica dhe fshiu gjithçka,
pa lënë asnjë kopje të vetme.
Hëna që ndoshta e ruan në memorie,
kapërceu oqeanin,
duke ia mbathur në një tjetër kontinent.
Unë mbeta i vetëm,
duke mbajtur të fshehur dhimbjen,
si një thesar të groposur…
8 – SI DO T’MUNDË …?
Si do t’mundë të jetojë bota pa ty,
as fqinj i ferrit, dhe as i parajsës.
Thjesht, muzg kotësish, harresash gri,
mbështjellë nga frikërat e pikta të natës?
Si do t’mundë të marrë frymë bota pa ty,
të mos dridhet muzikë në venat e gjakut.
Vuajtje e pajetuar, thellë në thellësi,
shpirt, prej shpirtit të lirë të zezakut.
Si do t’mundë të sjellë paqen bota pa ty,
prej kaosit moskuptues si gërmat cirilike,
Ndërgjegjet dhe faljet si do t›gjejnë qetësi,
nga mohimi i emocioneve hebraike?
Si do t’mundë të jetojë bota pa ty,
apokalips, pa dimër – verë, boshësi lineare,
Pa rrëmbime malli, vjeshtë e pjellori,
pa djegën, misterin që ndez, shuan zjarret …?
Si do t’mundë të jetojë bota pa ty …
Si do t›mundë?
9 – Djeg veten …
E dashur ma ke mbushur shpirtin
me plagë të kuqe, vrima zjarri,
uri të heshtur.
Të mos rrëzohem!
Ti je si uji i ftohtë për shkretëtirën,
Djeg veten që unë të mos ftohem.
Falemi – kryqëzohemi,
lëmë gjurmë ngazëllimi
ngremë kulte, shpikim trille,
gjithë natën.
Në kishën tonë të përbashkêt.
Përrallë e ngjashme
me djegë epshi,
ëndërr – shtegëtim.
Digjemi, digjemi, në ne ose askund,
A nuk kemi brenda vetes gjithësinë?
Botëra dhe amëshim,
hiri i bekuar që bëhet polen.
Vizaton shenja, hieroglife buzësh,
mbi vijën e lakuar të qafës, belit.
Ti e di është sekret i përveçëm,
ky triumf i natyrës mbi rregullin.
E dashur ma ke mbushur shpirtin
me plagë të kuqe, vrima zjarri,
uri të heshtur.
Të mos rrëzohem!
Ti je si uji i ftohtë për shkretëtirën,
Djeg veten që unë të mos ftohem.
10 – Ti je e vetëmjaftueshme…
Ç›të mbjell për ty
në tokën pa kufi të metaforës,
premtime shiu apo fjalë të kripura deti
pjekur në diellin e jugut përvëlonjës.
Je shpirt, lumi i rrëmbyeshëm,
damarëve të nëndheut,
ujë i kristaltë, e qeshur prilli
majës më të lartë,
përbrenda dëborës, thellë …
Ç›të mbjell për ty
në tokën pa kufi të metaforës …?
Mbase dashurinë e ujkut për hënën,
ose një tufë dobësish tokësore,
të qortueshme.
Sepse ti je e vetëmjaftueshme…!
11 – SHIU QË BIE NË KUJTESË …
Shiu shkruan mbi gjethe,
markën e parfumit të puthjes
nëpër flokët e lagur.
Aventurë peme
me rrënjët dhe gjakun,
tatuazh,
në lëkurën e qafës.
Tinguj të hollë violine,
kêrcejnë balerinat,
mbi disqe përqafimesh.
Era pëshpërit mesazhe,
që ngjajnë epitafe.
Ndërsa pikturoj mbi xham
frymën e shiut.
Frymën e shiut apo shpirtit,
që bie në kujtesë,
nëpër flokët e lagur…
Atje në kinemanë verore,
ku premiera ende nuk ka nisur …
12 – Drita e fjalës …
Kur askund të mos më shohin,
të mos jem,
dritë e ndezur në farin e detit,
poezia ime do të jetë.
Se një ditë edhe burrat e vjetër vdesin.
E kanë gjuajtur me gurë,
tradhëtuar, keqkuptuar,
braktisur si barkë anëbregut.
Ajo mbeti ama, mike marinarësh,
çiftesh që puthen,
peng i të vdekurit.
Udhëtarët që erdhën
nga ana tjetër e botës,
të gjithë të rinj,
i shënjuan në kujtesë,
fjalët prej dallge, baticë – zbaticë,
djegur kripe, shkulme ere,
lindje – vdekje.
Fillestare në agim,
zhgënjyese në perëndim.
Thelb, ku në trupin e njërës
mbin fara e një tjetre …
Kur askund të mos më shohin,
e të mos jem,
poezia ime do të jetë,
Fe ekzistence!
Dritë e ndezur,
mënyrë se si mban në heshtje
gjithë atë shkëlqim …
që paralajmëron se kam mbjellë stuhitë …
Një ditë edhe burrat e vjetër vdesin …
13 – Një shenjë dhe
një shenjë tjetër …
Unë jam njeri, jam njeri në papërsosmërinë time.
Mos më gjykoni që zbuloj ekzistencën dhe idetë tek dhimbja.
Dikur fëmijë mbuloja sytë, kujtoja se krejt planeti zhdukej,
si të hakmerrej grimca në dorën e zotit antimateria.
Kthehesha në shtëpi pas mësimit, gjithnjë me gishta gjithë bojë,
frikësuar pse koha moderne kërcënonte traditën antike.
Pa e kuptuar plotësisht dashurinë e Galileut për simetrinë,
as vijën e lakuar, Gaudin, arkitekturën e tij të çuditshme.
Mahnitesha si ngjizja mashkullore, formësohej prej epshit
dhe fermrat nimfa, ekstaza uji ishin a krijesa zjarri?
Pse Papa Piu i qëlloi me një çekiç ato monumente,
kur në sheshin e Shën Pjetrit puthja, puthja ishte kryefjala.
Besimi është dhurata që ende s’më ka mbërritur.
Besoj në zot? Jam poet që bredh pas shenjës së njeriut të tokës.
E braktis lehtësisht lutjen dhe inteligjencën artificiale,
merrem me shenjat që më bëjnë të kuptoj më mirë botën …
