NESËR NUK DO TË SHKRUAJ POEZI PËR LUFTËN
(Në Ditën e të Pagjeturve)
Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën
Të gjitha fjalët i ka marrë era
Nëse për luftën thuhet se fiton më i forti
Këtu nuk vdiset si dikur
As për dorëshkrimet e djegura nuk do të shkruaj
Nuk mjafton vetëm ndjesia e përkujtimit
Sot poetët nuk veshen me të bardha
Sot gratë e Dukagjinit veshen me të zeza
Në secilën shtëpi jeton nga një dhimbje
Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën
Ndoshta më askush nuk i dëgjon engjëjt
As kur fillon as kur përfundon pikëllimi
Ëndrra qenka më e dashur se sytë e ballit
Kur çdo ditë pika i bie trishtimit
Të pagjumët nuk e duan më natën
As hëna nuk i duron më yjet në qiell
Nuk ka vend për zogjtë e përmallimit
As për fluturat e lumtura
Këtu nuk vdiset si dikur
Mbas shtegtimit vjen një zjarr tjetër
Derisa protestojnë edhe epitafet për mungesën e varreve
Kur i hapim sytë i mbyllim portat e frikës
Secili i kujton etjet për një pikë ujë
Si dridhjet e klithmave të rrëzuara
Pa e njohur kurrë fundin e ikjes
Në udhëtimin e hijeve të nëmura
Ekpozohen fotografitë e tmerrit
Këtu nuk vdiset si dikur
Nesër nuk do të shkruaj poezi për eksodin
Ofshama e nënave shndërrohet në shpirtra të gjallë
Më lehtë është të vdesësh se t’i harrosh të pagjeturit
Për jetën luftojnë të gjitha gjallesat
Edhe gjarpërinjtë nën gurë
Nesër nuk do të shkruaj poezi për luftën
PËRGËNJESHTËRIM I RI I MËKATIT
Ai gjarpër atje
Tashmë jep shpirt
Fundi i tij
Është si robëria
Helm nuk ka më
Kjo dhimbje këtu
Zgjohet gjithnjë e trazuar
Si moskuptimi i botës
Mëkat nuk ka më
Asnjë natë
Nuk është e njëjtë
Vetëm pagjumësia
Zmadhohet në heshtje
Pa i këputur ëndrrat
Dashuri nuk ka më
Sytë e bukur
Krejtësisht si magjia
Luajnë me shikimet
Larg fjalëve të paharruara
Zvogëlohen hijet e dehura
Mërzi nuk ka më
Çdo mëngjes
E njëjta nostalgji
Askush nuk i duron
Të pathënat e trembura
Zemërim nuk ka më
Ajo qyqe atje
Është vetëm me qiellin
Me tokën janë ngjyrat e zeza
As vdekje nuk ka më
PALIMPSEST
Bëhu si zjarri
Kur të vijnë tri netët e bardha
Ëndërroje prapë ishullin e vetmuar
Vetëm dy shpirtra afër njëri-tjetrit
Për një çast harroje mllefin e fantazisë
Mos thuaj e kemi njohur deri në fund
Rrugën e tundimeve të jetës
Si mallin për kohën e humbur
Një më pak se mbamendja e hidhërimit
Një më shumë se përfytyrimi i lumturisë
Bëhu si shiu
Kur të vijnë tri netët e bardha
Shko më larg përtej trazimit të iluzioneve
Aty ku numërohen mrekullitë e pritjeve
Kthehu prapë në vendin e bekuar
Imagjinoje pëshpëritjen e erërave
Pa i kapërcyer shkallët e zjarrit
Mbylli sytë derisa të shkurtohen hijet
Në perëndimin e vonuar të diellit
Ndonjëherë pajtohu me heshtjen
Pa asnjë shpërblim për durimin
Nëse kanë mbetur pa u lexuar
Legjendat e fundit të zilisë
Bëhu si qielli
Kur të vijnë tri netët e bardha
Mos i beso hutimit të shpendëve shtegtarë
As atyre që kanë gëzim e hidhërim përnjëherë
Në këtë botë jetojnë edhe mëkatarët
Një ditë do të fillojë mësimi i rregullt
Për të drejtën e dhimbjes njerëzore
Në orën e parë do të flitet për mirësinë
Temat e tjera sipas renditjes së ndjenjave
Edhe kur nuk lidhen fijet e këputura
Me përmasën e soditjes së zvogëluar
Bëhu si dashuria
Kur të vijnë tri netët e bardha
Të dielën pikturoje vetëm gjumin e shpirtrave
Mate lumturinë me hapa të vegjël
Ndonëse mund të hidhërohen sytë
Kur nuk shohin asgjë pos dritës
Ndonëse mund të pikëllohen buzët
Kur nuk e ndiejnë shijen e puthjes
Për një kohë harrohet vetmia e yjeve
Pa e imituar lojën midis gjumit dhe ëndrrave
Bëhu si afshi
Kur të vijnë tri netët e bardha
Derisa të ikim nga vetvetja
ASGJË NUK KRAHASOHET ME VDEKJEN
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
Nëse e marrim gjithmonë me vete
Ta shëtisim në kopshtin e parajsës
Buzë lumenjve të amshimit
Nëpër shtatë palë qiej me yje
Kur çdo gjë pendohet përnjëherë
Fytyra e ndërlikuar e vetmisë
Epilogu pa fitues i mëshirës
Butësia e tharjes së fjalëve
Zbutja e frikës me ujë të ftohtë
Dëshmia e pritjes së tradhtuar
Zbulimi i dashurive të fshehta
Legjenda për gjarpërinjtë e shtëpisë
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
Ku ajo çdo ditë luan me piano
Pa e pyetur askush traumën e zemrës
As kur i mbyllim sytë
As kur i hapim plagët
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
Edhe kur vjen befas
Pas përqafimit të njerëzve të dashur
Edhe kur largohet
Pas shpërthimit të ndjenjave të fundit
Edhe kur çdo gjë përsëritet
Në heshtje nga fillimi
Edhe kur kthehet prapë
Me protestën e lotve
Edhe kur bëhet shpallja e dashurisë
Me shikim të parë
Edhe kur vyshket
Koleksioni i ëndrrave të bukura
Edhe kur lidhet me pranga
Vetëm për një çast
Në të njëjtën udhëkryq të harruar
Trembëdhjetë minuta larg dhimbjes
Sipas orarit të ri të kujtimeve
Sipas grindjes së dy shpirtrave
Sipas pak gjërave të pathëna
Vdekja vjen
Edhe me zjarrin e shikimeve
Të ndezura një nga një në pasqyrë
Edhe me adhurimin e çmendur
Të ngjyrave të bardha
Edhe me fluturimin e mijëra zogjve
Edhe me prekjen e gishtërinjve të lëmuar
Kur dalëngadalë shkrihet
Largësia e buzëve
Ndonëse një mbrëmje e harrojmë
Në rrugën pa emër
Deri në ditën tjetër
Kur i del afati
Të gjitha mëkateve të shpirtit
Asgjë nuk krahasohet me vdekjen
LETËR MIKUT
Ndoshta nesër në mëngjes
Nuk do të pimë kafe në “Time”
Nuk kam kohë
Për ta lexuar dhimbjen time
Mos e merr me vete
Heshtjen tënde të bukur
As librat e fundit të Borhesit
Lëri në tavolinën e durimit
Nëse nuk na shohin nesër
Asgjë mos iu thuaj zogjve
Vijnë ditë të tjera
Për ata që e duan fluturimin
Ndoshta nesër në mëngjes
Nuk do të pimë kafe në “Time”
Megjithatë nuk do të bëhet vonë
As për dhimbjen tënde
DETI U HIDHËRUA ME MUA
(Për Arbëreshët)
Pa asnjë fjalë
Me plot besim
Pa asnjë rrahje qepalle
Deti u hidhërua me mua
Sepse desha t’ia tregoja
Vetminë e vërtetë të arbëreshëve
Bashkë me gjumin e pulëbardhave
Për t’i bartur me varkën e shpëtimit
Shumicën e ëndrrave të Motit të Madh
Pakon e legjendave të fshehura
Ditarin e kujtimeve të pashkruara
Që nuk i zbardhte dita
U pajtua edhe Zef Chiaramonte
Se vjershat e mallit kanë “vulë uji”
Atje e pata takuar Marën e Gavrilit
Rrinte në mesin e kopileve të katundit
Pasi lëshoi një ofshamë arbëreshe
Më shikoi drejt në sy
Më pyeti a hidhërohet ndonjëherë deti
Nuk kisha përgjigje
Pastaj bëmë një foto të shpejtë
Bashkë me poetin e Lumit
Ishte vjeshtë e vitit dymijë e tre
Mora vesh se Rina e De Radës
Ende vallëzonte në sheshin e Shën Adrianit
Dy mollët e kuqe i kishte lënë
Te kroi i ri i psherëtimave
Amanet për të dashuruarit
Ta kujtonin puthjen e parë
Pas pak Zef Serembe
Filloi shtegtimin në Sao Paulo
Me një çantë të zezë në dorë
Asnjë dorëshkrim nuk e kishte harruar në Strigari
Askush nuk besonte deri atëherë
Se për dashurinë vdesin vetëm poetët
U pajtuam pa asnjë dyshim
Gjysma e dhimbjes së shkrumbuar
Ishte përtej detit
Gjysma tjetër mbeti këndej
Se kur shkelim në tokë
Nuk do të këpusim më asnjë lule
Shpëtojmë nga uji njëherë e përgjithmonë
Nga zjarri shpëtojnë vetëm lotët
Prapë deti u hidhërua me mua
Nuk thashë asnjë fjalë
Sepse në ëndrrën e pambaruar
Tashmë kishte ikur edhe vetmia
SHPIRTËZIMI
Ai zjarr i shenjtë
Është si dita e lumtur
Nuk i duhet më vetvetja
Mos e fikni
Derisa t’i hamë
Të gjitha frutat e mëkatit
Kur zgjohet ora e trupit
Nuk nguten as zogjtë
Deri te caku i triumfit
Vijnë e shkojnë të gjithë
Nuk ka asnjë rend
Për ta arritur fundin
ÇDO GJË ËSHTË SI ËNDRRA
Lëre mënjanë shikimin
Edhe përqafimin lëre mënjanë
Çdo gjë është si ëndrra
Deri në natën tjetër
Merre dashurinë këndej
Edhe fjalët e ëmbla merri
Secili e kërkon vetveten
Në librin e vetmisë
Lëre mënjanë shqetësimin
Në vendin e bekuar
Të pafajshëm s’janë vetëm engjëjt
Deri në ditën tjetër
Të gjithë bëhemi të lumtur
Vetëm heshtja ndihet rehat
Lëre pra atë si vdekjen
LAMTUMIRA E JORGE
LUIS BORGESIT
Më lanë sytë
Nuk shoh më
Gra të bukura
Duke ujitur lule
Në balkonin me grila
Tërë ditën e lume
Më lanë veshët
Nuk dëgjoj më
Asnjë këmbanë zemërimi
Deri në mëngjesin tjetër
Më lanë ëndrrat
Në secilën natë
Është e njëjta heshtje
Si në shkëlqimin e hënës
Më la edhe lumturia
Bashkë me hijen e labirintit
Deri nesër në mëngjes
Më la dashuria
Nuk kam kujt t’i them
Më urrej pa fund e dashur
Nuk më la shpirti
Unë jam ai i pavdekshmi
Ndoshta keni dyshuar
Në parandjenjën e fatit
Edhe pak vijnë lexuesit
Mos i lërni të presin
Është i gjatë rendi
Deri te muret e verbërisë sime
PARASHIKIMI I FRIKËS
Mos e hap derën
Brenda është frika
Gjithçka mund të ndodh
Për një fije floku
Me një fije shkrepëse
Pas pak digjet
Xhelozia e ëndrrave të bukura
Ndonjë pëshpëritje zilie
Në veshin e djathtë
Për çudi mahnitemi
Nga ai zjarr i madh
Pa filluar ende mrekullia
Për më shumë fantazi
Mos e hap derën
Asnjë shenjë tjetër
Nuk krahasohet me heshtjen
Si zakonisht fjala e parë
Thuhet në vend të fjalës së fundit
Në çdo mëngjes të pazakonshëm
Sa herë nis rrëfimi për vetveten
Pse në këtë botë ekzistojnë ngjyrat
Për ta pikturuar amshimin
E bardha si këmisha e lotve
E zeza si mëkati
E kuqja si buzët e lumtura
E verdha si trëndafilat e tharë
E kaltra si sytë e mi
Mjaftojnë vetëm këto
Dhe thellësia e admirimit
Ndoshta prapë mahnitemi
Deri në çastet e fundit
Pa mbaruar kurrë pendimi
ÇKA I SHKROVA TË DASHURËS PËR DITËN E LIBRIT
Merre me vete shikimin e parë
Si shiun që binte mbi flokët e tu
Renditi ofshamat si fijet e barit
Thuaji jeta është ëndërr
Merre me vete çastin e përflakur
Qëndro gjithmonë larg dallgëve
Pas njëmijë e një lutjeve
Thuaji jeta është ëndërr
Merri qirinjtë e ndezur
Në të njëjtën kohë
Le të dridhet toka si asnjëherë
Tek e fundit
Shko përtej asaj ekstaze
Vetëm aty flakëron ndjenja e mirënjohjes
Thuaji jeta është ëndërr
Nëse vijnë ndërmjetësit e zjarrit
Do t’i njohin vetëm shenjat e shenjta
Se përndritje e vërtetë
Është lëvdata e vargjeve
Merri edhe ngjyrat e ylberit
Kur buzëqeshja është e heshtur
Fjalët më të ëmbla
Shkruhen në stinën e luleve
Thuaji jeta është ëndërr
Merre edhe mëngjesin e shqetësuar
Le të dëgjohet poezia
Sa afër është Fjala e Zotit
Mos harro E dashur
Në ditën e parafundit
Merri të gjitha letrat e dashurisë
E kaltra është në mospërputhje
Me thellësinë e syve
Thuaji më zë të lartë
Vendi i poetëve është parajsa
