Në qytetin pa ëngjëj
fëmijëria ime
kolibër i friksuar
vajza me flokë Ofelie
e dënuar
se ka vjedhur arin
e rrezeve të diellit
në kolkozin
xhungël
ku askujt
nuk i jepet dora
të ngrihet kur rrëzohet
dhe kërkushi nuk ndjen
asgjë
për kërkushin
vajzën me flokë Ofelie
sapo kapërcente
pragun e përqafimit të nënës
e priste treni i frikës
që e përcillte
si hije
në qytetin pa ëngjëj
shoqet e vajzës
me sy
shumë të bukur
prej qielli
ngrinin akullnaja të kaltra
sa shihnin
kolibrin e vogël
që niste të dridhej nga ngrica
në këtë botë mizore
paska fëmijë fajtorë
të vdesin urie
në kampin e Tepelenës
paska vajza të vogla që lemerisen
në burgun e frikës
kur ua këpusin perin balonave
sapo nisin fluturimin
e nuk i lejojnë
të thurin me flokët e tyre të bukur
gërsheta ëndërrash
në qytetin tim
pa ëngjëj
gjethet e vjeshtës
ktheheshin
në varka të verdha shpëtimi
ndërsa bari u bë avokati im
më ka marrë
në mbrojtje
me skeptrin
e blertë
si dirigjent i shiut
dhe universit
shiu më ka marrë
në mbrojtje
shiu me këmbka
të zbathura
ishte avokati im
kur isha vetëm
më ka dhënë dorën
e tij të padukëshme
në qytetin tim
me djaj
pa ëngjëj
Telat e pentagramit
telat e pentagramit
janë bosh
pa nota
zogjtë preferojnë
të këputin
fillin e fluturimit
nga rraskapitja
t’i përpijë si kuçedër oqeani
se të vendosin aty
notat e cicërimave të tyre
mbi telat
e pentagramëve bosh
nderen
monologët e lagur
nga shiu i vetmisë
era var vajet
e kujis pa nota
jo shumë larg
në kohë
në telat e pentagramit
varnin poetët
tani nderin
të linjtat e përditëshme
të zgjyrosura
prej dushit blozë
të ndërgjegjes
telat e pentagramit
tela me gjëmba
që i gjakosin notat
Kur du me ulërit
kur du me ulërit
po s’kam kujt
se njerëzit janë
me sy t’shurdhumë
shkruaj poezi
e nxjerr vnerin
dufin shfryj
shfryhem
sikur shpohet
barku i qiellit
me heshtën e një vetëtime
që e zbraz shiun
mbi kokat
e qyteteve
poezitë i shkruej
për të vdekunit
ose për ata që ende
s’kanë lindë
që ende nuk ua kanë
dhanë barin
me i kthy
në dordolecë
këta që janë gjallë
u thënçin
janë me gojë qorre
nuk muj me thanë
se janë si bagtija
sipas zoolatrisë
asht e shejtë
në pjesën
tjetër të botës
lopët janë
sisët e njerëzisë
nëse don me sha dikand
me ia thanë të tana
me i thanë
të fundit fjalë
thuaji
je shqiptar
dhe e ke shajt
me gjithçka
se s’ka ma t’zinj sa
janë shqiptarët
per veten e tyne
s’ka pushtues
ma t’urryer
sa ata
që pushtojnë
veten
dhe i nanshtrohen
llumit
të farës
