Sadik Idrizi, për shumë kohë Profesor i filologjisë dhe zëvendësrektor i universitetit “Ukshin Hoti” të Prizrenit, përveç shumë studimeve në fushën e filologjisë, ka botuar edhe disa vëllime me poezi, tregime, ese. Ka përkthyer romane e vepra studimore nga shqipja në boshnjakisht. Duke qenë me origjinë nga Gora e Prizrenit, ai shkruan në gjuhën boshnjake dhe në të folmen e Gorës. Poezitë që po botojmë janë marrë nga vëllimi i tij i fundit poetik “LËMI”, botuar nga shtëpia botuese UTILIS e Prizrenit.
Përktheu nga boshnjakishtja: Namik Dokle
MBAS TEJE
në Gorën e braktisur
heshtin dimrat e lodhur
dhe rëndshëm zvarriten
borërat si velenxë e leshtë
mbulojnë
turpin tonë
pranvera s’ka ndërmend
as fytyrë
për të buzëqeshur
vitet hanë veten n’boshllëk
mbështjellur në bërmajë
mbas teje
çdo gjë e bukur humb
gëzimi dhe buzëqeshja
përjetësisht të përzënë
mbas teje
dhe koh’ e Perendisë
prej nesh u arratis
P E N E L O P A
në rrugën time
dimri nuk lëviz
kohë e flliqtë
çdo gjë baltosur
tym dhe hi pa ngjyrë
ditë pas dite
me tokën e Zotit
bisedoj
vit pas viti
mes nesh pyje më të lartë
prej Jugut
ikin bukuritë dhe njerëzit
dridhem frike
të të gëzohem
e si dikur të të pres
shpesh e më shpesh
në Itakë
mendja m’fluturon
me ç’dashuri
njëzetë vite t’gjata
ruajti besën
Penelopa
dhe lavdimadhe priti
Odisenë
PLUHURNAJË
çudi që po t’shkruaj
por dhe më shumë
që m’erdhi letra jote
gjithçka ashtu rrejshëm
në jetën tonë
pluhnajë e trashë
prapshtuar gjithçka
barrët e hijeve t’hallkut
zvarrisim pas vetes
dhe vitet tona
krimba kanë zënë
ti fillikat në Veri
dhe poshtë në Jug
fillikat dhe unë
mes nesh koha bosh
dhe qielli pa anë
veç të përjetëshmet dhembka
rriten çdo ditë
mbi fatin tonë
ndërsehen
A KE KOHË
a ke kohë
t’i ikësh kësaj bote
dhe yjet t’i takosh
a ke kohë
të shpërngulesh në ëndërr
dhe t’fluturosh në Jug
a ke kohë
një imtë t’jesh vetvetja
dhe të mashtrosh largësinë
a ke kohë
t’humbasësh mes qiellit
dhe Hënën tonë ta gjesh
a ke kohë
kur të çmendet dimri
të ngrihesh me gjelat e parë
dhe mëngjesin
bashkë ta presim
thuaj të vërtetën
a ke kohë…
MOS U NXITO
mos u nxito
vallë s’e shikon
vjeshtën
tek zhvishet ngadalë
mos u nxito
a s’po dëgjon
vetë nata
shurdhane ka mbetë
mos u nxito
në këtë Botë të rrejshme
ndryshojnë
vetëm ngjyrat
FTUA-FLORI
këtë natë
gjithçka po m’duket lojë
dhe era lehtë fërfërin
sonte n’shpirtin e ligshtuar
u poqën t’parat dredhëza
këtë natë
s’po rroj për vete
dhe gjumi arratiset
këtë natë
qielli n’terrnajë
yjeve rrugën ka mshelë
këtë natë
oborret porta jote
kyçur me dry të rëndë
këtë natë kush e di
cili vallë u merr erë
ftuaflorinjve të tu
këtë natë
malli i vjetër m’rëndon
zjarrmi në zemër
këtë natë
sa herë t’kujtoj
mornicash dridhem
NË KOHË TË LIGË
egërshëm sulen qentë
në tokën e babës
e në agshol
bora shpirtin ma lidh
kohë e murrëtyer
dhe jemi shumë larg
s’na shkon ndërmend
të trashëgohemi
e bashkë të gëzojmë
gaboj
dhe shumë rrallë të shkruaj
por mirë e di
humbasim të vrarë
nga pritja në shkretí
në kohë të ligë
lajme të rralla nga ti
dhe vite të ngrirë
ngarkuar me dyshime
rreshtohen marrëzisht
nëpër kohë të ligë
kohë e pakohë
nga Veriu në Jug
kalojnë ditë apokalipsi
TË FSHIHESH
të fshihesh mes natës
vështirë nuk është
veç një grimëherë
dhe me hap të lehtë
drenushe
të duhen sytë e qeshur
nëpër shi të butë
me ylber pranvere
të duhet një shpirt
n’lulnajat e qershive
n’Ogradën anëlumit
të duhet një zemër
e hapur si qielli
dhe krahët e shtrirë
drejt atij
që di të të pres
të përvidhesh mes natës
dhe t’humbësh diku
në terr
asgjë më shumë
s’të duhet
LUMNIM
lum ai
që shelgun zbukurues
te porta jote
do ta vejë
lum edhe lajmsi
kafen që do pijë
lum ai
që masën do të marrë
për rrobat e nusnisë
lum pragu
kur ta kapërcesh
e t’bëhesh zojë shtëpie
lum ai
që do t’i nusërosh
me faqet zbukuruar
lum shaminë kush do ta ngrejë
e të të kap për dore
lum buka
që do puthësh
dhe vjehrra që do kesh
lum djepi
dhe kërthija në prehër
që s’pari do tundësh
lum karafili
në kopësht
që do vaditësh dhe erëmosh
lum edhe unë
dhe tejet lumturisht
në mendje dhe në ëndërr
deri n’çast të fundit
kur vdekja të na ndajë
DITËT
ditë
krejt ndryshe
në anë t’livadhit kositur
n’zbardhim pa dalë drita
kalëroj kuaj t’egër
ditë si të tjerat
zjarrmi në shpirt
valle e mshelme n’kujtime
sa shpesh po harroj
a thua jam në vete
ditë
krejt ndryshe
m’vërtitet në krye
pranvera
e zjarri po ikin
ditë
kur mësohem
me vetminë
dhe me ajër dehem
ditë si të tjerat
kur etja më djeg
veç afër të të kem
dhe dhimbjen
të ma ëmbëltosh
dita
ajo ditë
kur do të mundnim…
UJË I SHQETÉSUAR
dashuria
ujë i gjallë
i shqetësuar
dikur
loti në sy
dikur
burim bjeshke
shpesh borë
dhe akull
në pritje
të diellit të pranverës
ndonjëherë
avull në re të largëta
terrton
shpesh në lule vesë
në barin e shkelur
e ndonjëherë
përvlon në damarë
dhe në vlim të gjakut
dashuria
ujë i gjallë
kurrë i qetë
NË VARRIN E XHEMULES
n’varrezat e Shishtavecit
mbikrejsat
dhe shenjat e bardha
në qiell
ngulur
nëpër barishtet
kurrë të kositura
me sy dhe zemër
varrin e Xhemules
kërkoj
qysh se u bë bota
e deri n’ditë të fundit
përmallimi
dhe emri
i paparë
në kllanik
dy gurë t’lëmuem
të shplarë
pa emër pa datë
jeta dhe meraku
të pakyçur
me dy numra
në mermer të varrit
anë djerrinave t’Shishtavecit
dhe stomeve t’ferrishtë
varrin e Xhemules
erdha të shoh
për dy shpirtra të vuajtur
të coptuar
bëj një lutje
dhe hesht
HIJE MËSHTEKNE
sa gjëra të fshehta
varrosur nën dhe
për ibret
e kurrë të marrme vesh
dashuri të panumërta
të humbura
nëpër udhë
nga shpirti
deri në varr
shumë fjalë drithëruese
shtrëngohen në fyt
dhe nëpër gjuhë
përvëlohen
sa pyetje
n’kët’ jetë të rrejshme
hije të thyera
mbi degë mështekne
tunden
KUR HESHT
dhe kur hesht mendueshëm
askush më mirë
s’të kupton
dhe kur je përgjumësh
një vend për mua
në ëndërr e ruan
dhe kur ngutesh turrshëm
askujt më shpejt
nuk i shkon
dhe kur netëve pret
zhytur n’terrnajë
askush më qartë s’të sheh
dhe kur hesht mendueshëm
për gjithçka atëbotë
më shumë tregon
NXIT QIELLIN
me lutje po e ysht
qiellin e përhimtë
të hapet
të pres dallëndyshet
me mallkim po e nxit
lumin e bjeshkës
të heshtë
deri sa t’vijë vera
me heshtje po ysht
netët e kadifejta
të mos hutohen
pas yjesh gënjeshtarë
me dashuri
më nxit dhe mua
kurrë të mos harroj
këngët tona
dhe sytë me ngjyrë pranvere
ÇKA NËSE PRANVERA
MERR TËRTHUER
çka nëse pranvera merr tërthuer
dhe në kohë nuk arrin
çka nëse rrugën humbet
nëpër borë e mjegull
deri n’Gorën e përvëluar
çka nëse lulet e saj
nuk çelin petalet
çka nëse shiu s’pikon
dhe s’çelin
qershijat
çka nëse qyqja s’kukatë
mbi degë e livadhe
çka sikur dallëndyshet
të lodhme
çerdhet e vjetra
nuk i gjejnë
çka nëse vajzat dhe djemtë
lëmeken
në rrugë e në gardhe
në pritje të natës
atnë lumit të fryrë
çka n’se pranvera s’bufton
dhe në kohë nuk arrin
çka n’se puhiza nuk fryn
dhe shpirtërat e lënduar
s’i përkëdhel
çka n’se pranvera kthehet
dhe askush
nuk e pret
