Një cikël me poezi shkëputur nga antologjia e poetëve shqiptarë bashkëkohorë, hartuar nga shkrimtari Romeo Çollaku në dy gjuhë, shqip-greqisht. Një brez që u largohet klisheve soc-realiste, ku përmes ndjeshmërive intime, krijojnë atmosferën letrare si psikë estetike, liria gjuhësore është kufiri konkret dhe i prekshëm si në metaforë dhe simbolikën e një real-strukture që përmbysi totalisht normat standarde të trashëguara.
AGRON TUFA
ORFEU
Jeta jote – burgosur aq mirë,
mbështjellë puthitur e pa drojë
me fletët rrotullame të një qepe
e flijoi, ah, thelbin e vet
me të mshehtat e mbrame –
kur tehu i thikës feksi
ngulmueshëm, duke grirë
zemrën tënde të njomë –
topitur erudicionesh fiktive.
Lotët e Euridikës në kuzhinë
s’kanë tjetër shkak
pos faktit
që ti je i vetmi ingredient lotsjellës
në sallatën e rëndomtë familjare.
ARIAN LEKA
VAJTIM
Qielli
Kam frikë
po kam frikë se një ditë
retë e bardha që ndalën befas mbi qytet
sikur mbollën aty ganxhat e lara
kam frikë,
kam pak frikë
se ndonjë ditë
pa qenë vjeshtë
do i ngrenë ganxhat
kam frikë
do të shkojnë gjetiu
do të na lënë vetëm.
Toka
Kam frikë
po po kam frikë
kur hëna të jetë krejt e re
këta ishuj që na ndenjë pranë
kam frikë
në heshtje të thellë pa nxjerrë zë
dhe pa ne atje
po po kam shumë frikë
siç erdhën
do të ngrenë spirancën
dhe do të na lënë vetëm
sërish.
Deti
Kam frikë
sa frikë frikë
se këta ullinj të lashtë
ndonjë ditë
kam frikë
sa frikë
kur në gjumë të jemi bashkë
kam frikë
sa frikë kam
se do i kërrejnë jashtë kërcinjtë
do ngrenë rrënjët
siç ngrenë plakat dimitë
para se të hyjnë në varkë
kam frikë
kam frikë se shumë fjetëm
do të na ikin dhe këta ullinj
e do të mbetemi fill krejt vetëm.
ARBEN DEDJA
NJËRËS QË QAN PËR GJIRIN QË DO TË HEQË
Mos u bëj kryeneçe,
si dhi manjë.
Gjiri, ai i mbeturith:
më i çmuari për ne.
Ta dish ti ç’silikon
ka nëpër sisë topmodelesh,
nëpër sisë pornostaresh
do t’i mbushnim tërë
plasat e dritareve tona
ku era e trishtimit fryn.
Dhe prapë ëndërrojmë t’ua cikim
dhe prapë fotografët mblidhen rrotull
se të tillë jemi ne burrat:
nuk prekim gjirin tuaj
po idenë tonë për të.
Duhet ta jetojmë bashkë
këtë store sa të mund…
Shko me të mira, cicë,
po të jap një të puthur të fundme.
Bye.
IDLIR HAZIZI
GRUAJA MË OFRON NJË PJESHKË
Gruaja më ofron një pjeshkë dhe më pyet
pse po qesh. E ka qëruar pjeshkën
sepse e di që më jep alergji lëkura. Më vonë e pashë
të kruspullosur lakuriq në shtrat ndaj u ngrita
dhe i shkrova një letër Jorie Graham-it:
“(a woman whose body is the limit of every peach)”
pasi vështroj qiellin natën
dhe nuk e kuptoj fare mënyrën sesi është vendosur dritarja,
më saktë, e kuptoj: është hera e parë që
më shkon ndërmend diçka e tillë, Hamleti, mendoj,
duhet të kishte ndenjur më gjatë në errësirë
dhe pastaj të martohej, mendoj,
Hamleti është varri i gjeometrisë; por u bë ftohtë,
ndaj e mbyll dritaren dhe eci mbrapsht
deri te krevati dhe mbaj vesh për ndonjë fjalë
të re që mund të jetë në rrugë e sipër prej pasqyrës;
ILIR BELLIU
FËMIJA QË RRODHI NGA MURI
Ligështues
fëmija ideal
që rrodhi nga muri.
Djall fëmijë!
Kurrnjëherë s’më neveriti
në të gjitha ngjyrat…
Fëmijë
si çdo fëmijë
zog elektrik efekti
burrë ekziston
në orët magjepsëse të rrëzimit…
LINDITA ARAPI
NJERIU NË ANËN TJETËR
diku prapa murit
duhet të vijë ky zë…
herë vjen si një rënkim që
dobësohet,
herë më bëhet se është
një këngë e trishtuar nate,
zëri stonon, bëhet i paqartë,
vibron
si një zë që përpiqet të kuptojë
nuancat e vuajtjes së vet,
nuk jam e sigurt…
më duket se ai zë
është këngë e përkryer dashurie.
nuk e di nëse dikush këndon…
nuk e njoh as fqinjin që banon në
anën tjetër.
PARID TEFERIÇI
POETI
Më qëllojnë ku nuk jam.
Qëllon që më ngrenë dorën nga tryeza
me pa mos jam fshehur aty.
Qëllon që më duhet t’i hap rrugë
ndokujt që ngutet me më gjetë.
Qëllon që më ndezin
për të më kërkuar në errësirë.
Sido që të rreshtohem para murit
nuk më qëllojnë dot.
LULJETA LLESHANAKU
NJERËZ TË TRADHTUAR
Gra të tradhtuara, si numri i vjetër i këmishës,
si vrima e vjetër në rrip të pantallonave,
si jakat e hekurosura me kollë.
Gra të tradhtuara që gdhijnë si një sklepë
në buzë të shtratit
të trembura nga një ëndërr e keqe,
samovarë që lëshojnë avull
kohë pas heqjes nga zjarri.
Teksa lëvizin diagonal nëpër shtëpi
këllqet e tyre të buta harkohen ritmikisht
sikur mbllaçisin milingona.
Fëmijët… ah, fëmijët, shkumëzojnë ajrin.
deri mbrëmje vonë, kapakët prej alumini
kondensojnë mbi nervin e ngordhur të majdanozit
në supën e paprekur ngjyrëlimoni.
Por, ka edhe burra të tradhtuar
burra të tradhtuar si engjëj të zeshkët
me shpatulla gjithmonë të rrezikuara nga fieret.
Burra dhe gra të tradhtuar
që shpesh fatin e pranojnë ashtu siç u jepet,
pa e kthyer mbrapsht, fisnikërisht,
siç mund të pranohet uji në një gotë të palarë,
në udhë e sipër
Gra dhe burra të tradhtuar…
të nisur për një udhëtim të gjatë.
GENTIAN ÇOÇOLI
BANORË TË 1995…
Banorë të 1995-ës. Jo shumë larg nga këtu,
dëgjohet një sirenë e kohës sonë,
mandej krisma, kuja, heshtje e kuptueshme.
Dhe prapë e gjitha nga e para.
Ka nisur sezoni i njeriut.
Edhe më larg nga ne akoma,
një pyll i moçëm, plot vëmendje, i vrenjtur,
ka akoma fuqi të mbyllë dyert e veta të rënda.
Këtë herë për fare
ROMEO ÇOLLAKU
MENDUESHËM
Mjegull dhe kumbulla të zhveshura dhe madrigale shiu mbi çati,
atje ku plakat u kallëzojnë fëmijëve përralla e balada plot numra fatidikë; lugën ua afrojnë te goja gjithë përgjëratë e ëmbëlsi: Shpejt, se vjen Dhëmbëhekura! Çakejtë rendnin mes dëborës, fshatin të rrethonin! Burimin e kish zaptuar Lubia e harbuar.
Tre male, shtatë kokë, nëntë djepe…
Dhe fëmijët binden edhe hanë, duke u përtypur ngadalë e në përhumbje, me vështrimin tretur pas xhamave të vagëlluar.
ERVIN HATIBI
TOO DRUNK TO…
(Dead Kennedys)
Tani disponoj edhe seksin tënd
jam i lejuar ta prek
i lutur ta hukas
E ke të thjeshtë ti
Thjesht rri shtrirë në krevatet e mia
dhe urdhëron të pushojë muzika
të fiket drita
E qesh përtej mjekrës tënde me dhëmbë
si edhe përtej
Amfiteatreve të fytit
sytë e shtrirë, e bardhë, e bardhë…
Pastaj barku yt me faje tërheq
vrraga të trasha
ajri
Ti po e punon me shatë ajrin e dhomës sime
unë sillem nëpër dhomë si Lenini
bythët e mia të zhveshura në terr
janë dy o-të tek fjala alkool
E ty të këputet shpirti
qesh…
Me cicat e tua prej qeni, kur unë të them
se lipset të kesh edhe një palë të tjera si këto
Cica qeni që i kanë varur sytë njëra djathtas
tjetra majtas
si në flamur
(pushon e qeshura, ato pushojnë së duartrokituri, cicat)
(bëhet heshtje):
ti kërkon pa u ngritur cigaret
Që i mban në çantë
ku ka edhe plot gjëra të panjohura grash
Zhurma e çakmakut tremb barkun tim të vdekur
i shkurtër ndriçimi, dihet, si një valë
fshin shpejt figurën tënde nga rëra e syve të mi
Atëherë unë shtrihem pranë teje
kjo cigarja si fëmijë pleqërie, ose si ndonjë gjë
tjetër më e saktë që i lidh dy vetë
edhe po s’qenë aty të dy
Fjalët e tua janë rrethuar nga një zë i padëgjuar
ti më thua mes tingujve se s’duhet të të thërras më
-Kur je i pirë… -shton
Asnjë e dhënë tjetër pastaj
për trupin tënd, a je shëndoshur më
ai ke krejt vetullat
Thonjtë e mi
rriten
janë ngulur në djersë
në Viet-Namin tënd të rruar pa napalm
Ti qesh megjithatë me tym
Dhe unë ta di emrin
E ti nuk do që unë të trishtohem
Ndaj
më pickon herë-herë
në një nga bythët e mia të ligura
si mollëzat e poetit me tuberkuloz
E asgjë
s’më ndalon të qaj vetë
mos lër të ulen sytë e mi.
LEDIA DUSHI
THONA…
Thona
se s’dina me dashtë,
ikjen
kena shans,
largësinë;
mija mjegulla n’ajr
mos me e ndie
çka na sjellin
ndër veshë.
Murin
gjuejmë me gota,
e Zotin
me «Zoti s’asht».
Na dhimben lott.
LULE
Prej detit
shi puthjesh…
Vorret s’maten
me trandofila,
as me bajamet
e syve të tu
t’ mbytun
n’ prehën t’ dhetorit.
T’rrënqethet trupi
nën rradhët e avullt
t’gropëhanës.
Nata t’ kalon prej fundit,
nëpër shpirt…
Lulja
sheh lulen n’ty,
e fiket.
VIRION GRAÇI
*
Ta ndajmë bashkërisht
kartmonedhën që gjetëm
në plehërat e qoshkës.
Ta ndajmë bashkërisht
statuetën që gjetëm rastësisht
në cepin e dollapit.
Ta ndajmë bashkërisht
jorganin që gjetëm të hedhur
në këmbët e betonta të urës.
Ta ndajmë bashkërisht
shegën e shkoqur nëpër qiell.
Dhe do të jemi
më të pasur se mbrëmë,
më të varfër se nesër.
*
Të të kem larg – mundësisht
sa më larg. Dhe të më vijë e vetme
fëshfërima e zbehur e kurmit tënd,
kërcitja e butë e sandaleve mbi zhur.
Vetëm fëshfërima e flokëve të më vijë.
Nëse është e realizueshme – zëri yt të mbyllet
në shishkë – dhe të hidhet sa më parë në det.
