është hëna që më mbajti në katund
për shkak të katundit
nepër net
e bukur hëna është vetem në katund
pemët, kodrinat të gjitha në argjend
për shkak të hënës
nëpër net
katundi është i gjithi bukuri
përrenjtë dhe fushat të gjitha në argjend
dhe plepat anës lumit dhe lumi vetë i gjithi në argjend
për shkak të katundit edhe hënës
dhe sidomos për shkakun tend
nepër net trishtimi im i gjithi në argjend
unë kurrë nuk ika nga katundi
kaq e ngadaltë era kaq e lehtë
ka rënë mbrëmja
as edhe një fije bari nuk lëkundet
në fund të uj’rave të lumit
hëna si një monedhe e vogël argjendi
të kam mbajtur të fshehur gjithmonë
të gjallet çfarë dinë për jeten
çdo ditë që ikën
më afron me ty
të kam në mes të shpirtit
si farën që era mbjell
në mes të tokës
të vdekurit për vdekjen asgjë nuk thonë
u ngrit nga një pemë aty afër
u ngrit nga një pemë diku
shumë larg
fluturoi në qiell dhe humbi
kjo është e gjitha
u shkëput nga qielli aty afër
u vërtit nga qielli diku larg
u rrëzua në toke dhe humbi
kjo është e gjitha
vendose kokën në supin tim
sepse je ti ajo që mua më mban
dhe jo unë ty.
dhe kjo është gjithçka
ti ke qenë gjithmonë e lumtur
unë kam pas net
kur doja të vdisja
ti ke qenë gjithmonë e lumtur
unë kam pas net
kur nuk e di pse doja të jetoja
ty po të them moj ty
që e dije se të doja
nata do jetë e errët
burri nuk rri në burrë
xixëllonja ime
çfarë të bej unë
me driten tënde të vogël
asgjë tjetër më shumë se gjethet në vjeshtë
nuk më mësoi sa zgjat jeta
për çdo mengjes dhe për çdo mbrëmje
zëri yt më shkund nga trishtimi
m’ thotë: dil n’qytet
mylli sytë, mos boj dashni
jam qorru krejt
jam bo i verben
më man e dashuna perdore
dimër dimër
harabel i vogel
e kam një sy që gjithmonë me qan
sidomos vjeshtës
rrezja e ndonjë ylli të largët
qetësohej netëve në floket e tu
ti fillove të kishe frikë xhelozinë time.
kaq shume lule në varreza
dhe të vdekurit vazhdimisht i refuzojnë
vetëm vdekjen kam të sigurtë
as bari as kope
shi
shi
shi
lëkura ime nuk është atdheu i askujt
bota është po kjo që ka qenë
ti zgjodhe parajsën
unë pranova ferrin
syri yt është syri yt
askush nuk di pse nesër unë do vdes
nën diell në shi në ere
bredh ngado
kjo bushtër kotësie
edhe nën yj edhe nen hënë
dhe klyshët e saj
që e duan me kaq endje
pres çastin tim
t’i them lamtumirë.
tani unë dua të fle
ti mbyll sytë dhe të thërras ty
të më vësh në gjume
nëse do më vësh dot në gjume
kur të zgjohem nëse do kem fjetur
sapo t’i hap sytë
patjetër fytyrën tende do kem përpara
që nuk më hiqet dot nga sytë
mbrëmja bie aromë portokalli
pa ty vetmia zmadhohet
më e madhe bëhet hëna mbi cati
më bëhet sikur do vdes shpejt
- * *
zot im
unë njeri ti perendi
kush e vret njeriun
