More
    KreuLetërsiBibliotekëPablo Neruda: Sonetet e dashurisë

    Pablo Neruda: Sonetet e dashurisë

    Përktheu Roland Gjoza

    KURRË MOS U LARGO QOFTË DHE PËR NJË DITË 

    Kurrë mos u largo qoftë dhe për një ditë, sepse
    tjetër s’di ç›të them; një ditë është kohë e gjatë
    unë do të rri duke të pritur si një stacion i zbrazët
    ku trenat gjithashtu kanë ndaluar dhe flenë.
     
    Kurrë mos u largo qoftë dhe për një orë, sepse
    një dhimbje e mprehtë vdekjeje do të na tresë të dy
    zjarri dhe tymi i tmerrshëm do të perfshijnë shtëpinë
    dhe unë përfundimisht do të mbetem pa zemër
     
    Oh, silueta jote ka për të humbur anëdeteve me shkumë
    dhe s’do të pulitet qepalla jote në largësitë e pafundme
    kurrë mos u largo qoftë dhe për një sekondë, e dashur
     
    Sepse në atë çast ti ke shkuar shumë larg nga kjo tokë
    unë do të endem planeteve duke pyetur si i çmendur, 
    Kur do të kthehesh? Ke ndërmend të më lesh këtu përgjithmonë?


    UNË DUA QË TI TË JETOSH ENDE

    Unë dua që ti të jetosh ende
    Kjo është njëlloj sikur të thuash se ti je mungesa
    Dhe ti më dëgjon nga tejjeta
    Por zëri im nuk mbërrin dot atje
    Ështe njëlloj si te thuash se syte e tu kane humbur diku ne asgje
    Është njelloj sikur të thuash se një puthje ka vulosur gojën tënde
    Të gjitha gjërat janë mbushur me shpirtin tim
    Ti shfaqesh nga gjërat
    Që kanë mbushur shpirtin tim
    Ti je shpirti
    Një flutur e ëndrrës
    Ti je fjala; melankoli
     
    Unë dua që ti të jetosh ende
    Të shfaqesh qoftë dhe në tejjetë
    Zërat më duken se sjellin vajtimin tënd
    Njëlloj si një flutur që gugat si pëllumb
    Dhe më duket sikur më dëgjon mua
    Por zëri im nuk mbërrin dot atje
    Më lejo të vije dhe të jem në heshtjen tënde
    Më lejo të flas nëpërmjet heshtjes tënde
    Kjo është e ndritshme si një llambë
    Dhe e thjeshtë si një unazë
    Ti je si nata
    Me qetësinë dhe konstelacionet
    Heshtja jote është si nje yll
    I largët dhe i ndritshëm
     
    Unë dua që ti të jetosh ende
    Kjo është njëlloj sikur të thuash se ti je mungesa
    Largësia dhe dëshpërimi i thellë
    Ti mund të kesh vdekur
    Vetëm nje fjalë, një e qeshur mjafton
    Dhe më bën të lumtur
    Po dhe lumturia nuk është e vërtetë


    GJITHMONË

    Nuk jam xheloz
    për ata me të cilët ke shkuar para meje.
     
    Eja me një mashkull
    në krahët e tu
    eja me njëqind meshkuj në flokët e tu
    eja me njëmijë meshkuj midis gjinjve dhe kofshëve të tua
    eja si një lumë
    mbushur me meshkuj të mbytur
    që vërshojnë poshtë në detin e egër
    drejt suvalave me shkumë të perjetshem, drejt Kohës!
     
    Silli ata të gjithë
    atje ku unë rri dhe të pres
    ne do të jemi gjithmonë vetëm
    ne do të jemi gjithmonë ti dhe unë
    fillikat në tokë
    për të nisur jetën tonë.


    SONETET E DASHURISË  XVII

     Unë nuk të dashuroj nëse ti je një trëndafil kripe apo topaz
    Apo një shigjetë karafili që godet zjarrin dhe e shuan
    Unë të dashuroj si gjërat e errëta që sigurisht kthehen në dashuri
    Si sekreti, midisi i hijes dhe shpirtit
     
    Unë të dashuroj si toka që s’pa kurrë lulëzim
    Por tërhoqi tërë dritën për lulet e padukshme
    I përulem dashurisë tënde me aromë absolute
    rritur nga toka, çelur nga errësira brenda trupit tim
     
    Të dashuroj pa ditur kush je, ku jeton, prej nga vjen
    Të dashuroj me dëliresi, pa komplekse dhe krenari
    Kështu të dashuroj se mënyrë tjetër nuk di
     
    Po të them; ku jam unë s’ka jetë pa ty
    Kaq ngjitur dora jote në faqen time, dora ime
    Kaq ngjitur sytë e tu ku bie dhe fle


    MËNGJESI

    ( Sonete dashurie XXVII )
      
    Lakuriq ti je më e thjeshtë se një nga duart e tua
    E ëmbël, tokësore, e imtë, e tejdukshme, hamgjitëse
    Je dritë  e hënës, shteg i mollës me lule
    Lakuriq ti je më e hollë se kallëza e grurit
     
    Lakuriq ti je më blu se një natë në Kubë
    Ke verë dhe yje në flokët e tu
    Lakuriq ti je hapësirë dhe e verdhë delikate
    Si vera në një katedrale ari
     
    Lakuriq ti je e imtë si një nga thonjte e tu
    E lakuar, fine, e trëndafiltë, si agu që ende s’ka dalë
    Në ag tërhiqesh dhe ti në botën e nëndheshme
     
    Nëse në atë tunel te gjatë ka veshje e pasqyrlira
    Dhe drita jote e pastër është ende e venitur, ti vishu,
    Po një dorë do të zhveshë lakuriq përsëri


    UNË NUK TË DASHUROJ PA E PËRJASHTUAR QË TË DASHUROJ

    Unë nuk të dashuroj pa e përjashtuar që të dashuroj
    E filloj nga dashuria për të mos të dashuruar
    Nga pritja  për të mos të pritur
    Nga akulli te zjarri vdes dhe ngjallet zemra ime
     Unë të dashuroj se je e vetmja që dashuroj
    Unë të urrej si djalli dhe të urrej sërish
    Të përulem dhe s’di si t’ia bëj me ndryshimet e dashurisë
    Më vret kjo që nuk di, po ama të dashuroj verbërisht
     
    Ndoshta drita e janarit mund ta ngrijë
    Zemrën time mizorisht
    Me rreze të gjejë çelësin dhe të më vjedhë qetësinë
     
    Në këtë pjesë të historisë unë jam i vetmi që
    Vdes, jam i vetmi që vdes nga dashuria sepse unë të dashuroj
    Sepse unë të dashuroj me dashuri zjarri dhe gjaku.


    KËNGA E DËSHPËRIMIT

    E humbëm dhe këtë muzg
    Askush nuk na pa të kapur për dore
    Ndërsa nata binte e kaltër mbi botë
     
    Unë kam parë nga dritarja
    Diellin që perëndonte si një festë
    Mbi majat e maleve të largët
     
    Nganjëherë dielli digjej si monedhë
    Në dorën time të hapur
     
    Gjithmonë vuaj kur të kujtoj
    Prej një trishtimi që më duket se e ndien dhe ti
     
    Ku je?
    Kush është ai tjetri me ty?
    Pse s’flet?
     
    E gjithë dashuria shembet mbi mua pa mëshirë
    Sa herë jam i trishtuar dhe ti je larg prej meje
     
    Libri më shket nga dora kur e mbyll në muzg
    Dhe trikoja blu më fërkohet te këmbët si një qen i lënduar
     
    Gjithmonë e më tepër ti largohesh nëpër ndajnatën blu
    Drejt errësirës që zhduk statujat.


    VDEKJA E NGADALSHME

    Ai që nuk udhëton
    ai që nuk lexon
    ai që nuk dëgjon muzikë
    ai që nuk e gjen bukurinë në shpirt, vdes ngadalë
     
    Ai që nuk ka besim te vetja
    ai që nuk i le të tjerët ta ndihmojnë
    ai që e kalon kohën duke u ankuar për fatin e mbrapshtë
    apo për shiun që fillon dhe s’mbaron kurrë, vdes ngadalë
     
    Ai që bëhet rob i zakonit
    ai që ndjek rutinën e përditshme
    ai që ecën me po atë hap të zakonshëm
    ai që nuk rrezikon dhe nuk ndryshon ngjyrën e veshjes së tij
    ai që nuk flet dhe nuk përpiqet të fitojë përvojë, vdes ngadalë
     
    Ai ose ajo që i rri larg pasionit
    që pëlqen të zezën në të bardhë
    që gjykon ftohtë dhe s’njeh emocionin
    shtyp ndjenjën e fortë që i bën sytë të shkëlqejnë
    i hapet goja për gjumë kur duhet të buzëqeshë
    që nuk i rreh zemra prej gabimeve dhe ndjesive intime, vdes ngadalë
     
    Ai ose ajo që nuk i bën gjërat rrëmujë
    që nuk ndjen pakënaqësi në punë
    që nuk rrezikon sigurinë për hir të pasigurisë
    kur ndjek një ëndërr të bukur
    që nuk heq dorë nga këshilla e arsyeshme, të paktën një herë në jetë, vdes ngadalë
     
    Ai ose ajo që braktis një projekt përpara se ta fillojë
    qe nuk bën pyetje për tema që s’i njeh
    që nuk përgjigjet kur e pyesin për diçka që di, vdes ngadalë
     
    Le ta shmangim vdekjen çdo ditë e nga pak
    duhen përpjekje të mëdha për të mbetur gjallë
    dhe kjo nuk është aq e thjeshtë sa një frymëmarrje
    lumturia është një durim i gjatë


    ÇDO DITË TI LUAN ME DRITËN E UNIVERSIT

    Çdo ditë ti luan me dritën e universit
    Puth lule dhe ujëra
    Je më shumë se kjo kokë e bardhë që e mbaj
    Midis duarve si një tufë me lule

    Ti ke humbur që ditën kur u dashuruam
    Më lejo të stolis me ty pemën e Krishtlindjes
    Kush shkruan emrin tënd në letra prej tymi
    Midis yjeve të jugut?
    Oh, lejomë të kujtoj siç ishe përpara se të lindje.

    Papritur era fryn me gjëmë në dritaren time
    Qielli duket si një rrjetë e mbushur me peshq hije
    Këtu vijnë e shkojnë erërat, prej të gjitha viseve
    Dhe shiu zhvesh rrobat e tij

    Dhe zogjtë vijnë e shkojnë diku
    Era. Dhe era gjithashtu
    Fillikat kam mbetur përballë marrëzisë njerëzore
    Stuhia shkund me rropamë gjethet e errëta
    Dhe i kthen poshtë të gjitha varkat që ishin ankoruar
    Natën e fundit në qiell

    Ti nuk ikën. Ti je këtu pranë meje. Këtu!
    Ti do të më përgjigjesh për klithmën e fundit
    Strukesh prej meje nga një frikë e çuditshme
    Një hije kalon në sytë e tu dhe zhduket

    Tani, në këtë çast, ti shfaqesh me një dorëzonjë në dorë
    Aromën e saj kanë dhe gjinjtë e tu
    Dhe ndërsa era trishtueshëm shkon duke masakruar fluturat
    Lumturia ime kafshon kumbullën e gojës tënde;
    Të dua!

    Kushedi sa shumë dhembje ke ndjerë që të bëheshe e zakonshme për mua
    Për shpirtin tim të egër, vetmitar
    Për emrin tim që kudo përhapte emrin tënd
    Sa herë kemi parë yllin e mëngjesit që digjej dhe shuhej
    Në sytë tanë si puthje
    Dhe dritën gri mbi kokat tona që kthehej në adhuruese

    Fjalët e mia shkaktonin tek ty tronditje
    Sa shumë e kam dashur
    Nënën e diellit- perlën e trupit tënd
    Gjersa besova se ti ishe universi.
    Unë dua të sjell lumturinë e luleve të malit
    Boronica, lajthi të egra, shporta fshatarësh të puthjeve
    Unë dua të bëj me ty atë që bën pranvera me qershinë e bardhë dhe të kuqe.


    ODE PËR NJË GRUA LAKURIQ QË TË MAGJEPS

    Me zemrën e pastër që e mbaj në dorë
    sytë
    së pari të adhuroj
    gjakut që tërbohet i vë fre
    prej këtu fillojnë linjat drithëruese
    si duke lulëzuar 
    të formave të tua
    dhe ti shtrihesh në vargun tim
    si në pyll, apo në suvalën me shkumë;
    parfum i tokës
    tingull i detit
     
    Bukuri lakuriqe
    këmbët e tua, kofshët
    se pari i prek
    zëri apo puhia e agut
     
    Veshët e tu
    predha të vogla
    me spirale 
    që tërheqin gjithë shkëlqimin e oqeaneve 
    të Amerikës 
    dy gjinjtë e tu
    të fryrë, të plotë, tundues
    mbytur në një shkëlqim verbues
    dhe krahët
    gjithashtu
    qepallat e tua pastaj
    prej mëndafshi të misrit blu
    që zbulojnë
    apo fshehin
    dy peizazhe të mistershëm të syve të tu.
     
    Vija e shpinës
    të ndan ëmbëlsisht
    ajo bie ngadalë nga dëlirësia
    te epshi që ngrihet mbi dy hemisfera
    fërgëlluese
    të një molle
    pastaj hapet në dy shtylla
    bukuria e lakuriqësisë tënde molisëse
    prej ari të shkrirë, prej alabastri virgjin
    dhe unë në dy kofshët e lëmuara
    mendjen humb 
    se aty
    pikërisht aty
    ngrihet pema e dyfishtë dhe merr zjarr simetria;
    lulja e zjarrit flakërin, qirinjtë përqark ndizen prej mishit
    fruti i fryrë
    i ngritur
    mbi vijën rrëqethëse ku bashkohet toka me oqeanet e Amerikës
     
    Kurmi yt, s’di prej çfarë substancash u krijua
    agate, kuarc, kallinj gruri
    që u mblodhën me duar, u mbrujtën, 
    u ngritën si buka 
    nga ngrohtësia
    dhe u shfaqën kodrat e argjenduara
    luginat prej hëne dhe petali
    ëmbëlsia magjepsëse, aq velëse
    me thellësi dhe butësi prej kadifeje
    gjer në formën më të përkryer
    të vijave dhe formave delikate
    fine të gruas
    dhe përsosmëria
    fle e zgjohet aty.
     
    Nuk bën kaq shume dritë në botë
    kurmi yt
    ajo i ngjan shkëlqimit verbues të borës
    agonisë së saj kur shkrin
    duket sikur ti digjesh nga brenda
     
    Nën lëkurën tënde është e gjallë hëna.
     

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË