Vajosur me gravitet
Nuk flet më me vete
u vajose me gravitet
“S’ka kohë për poezi
në emigracion,”-më thua.
Nuk flet më me vete
puna si gungë t’u ngjit shpinës
ëndrrat si puplat e një zogu të gjorë
t’i shkulën për një vakt të mirë.
Nuk flet më me vete
e shite marrëzinë për normalitetin,
por, unë e di se një dragua
fle shpellave të tua dhe pret
pak dritë, pak qiell, të fluturojë.
Mbase kjo është jeta e fundit
Ngjitem kodrës së shenjtë
në karvanin e gjatë
nën diellin përvëlues së Athinës
të prek me sy Akropolin e lashtë
të ndiej rrahjet e zemrës së Atikës
gurë shekullorë mbi krye
verë në graalin e shenjtë
brenda meje…
Vij drejt teje
si velë e bardhë anijeje
nderur në erërat e Egjeut
as grua, as burrë, as ëndërr
eros me degë ulliri ndër duar
kurorë dafine mbi floknajën e një muze
që gjashtë jetësh këndon këngën e gabuar.
Mbase, kjo është jeta e fundit!
Ja, ku jam!
***
Thonë se te arsyeja Perëndia vepron.
Thonë se te dashuria Perëndia prehet.
A thua se veprimi më i lartë është prehja?
Hape, o Zot, një udhë prej detit tim narcizist
drejt rubairave të syve të tij!
Bëje të dielë jetën e njeriut!
Zog i vonë
Unë jam një zog i vonë
në një vend ku ora ka mbetur mbrapa.
Në gugatjen e një pëllumbi
kisha fshehur një këngë dashurie
për të gjitha ëndrrat që i desha aq shumë
sa i lashë të shkojnë.
Në një vend ku ora ka mbetur mbrapa
unë sërish jam një zog i vonë…
Kreshmë e mosfjalës
Dje e çova heshtjen time
në një manastir…
ia prenë flokëgjatat
ia lanë mëkatet lumenjve të librave të shenjtë
e vesha murgeshë
kreva të gjitha ritet e konvergimit
morën pjesë pak ndjenja
rituali kish një thjeshtësi sublime.
Ende mbaj kreshmën e mosfjalës
e kam të vyer për ta çuar dëm
me njerëz që s’duan të kuptojnë
me njerëz që bëjnë sikur të duan
njerëz që duan veç veten,
veç veten
ani pse, të gjithë këtë e kuptova vonë
nga dje më parakalojnë syve
një mijë vjet
ndaj nuk di, nuk di ta llogaris kohën
me akrepat e tu.
Fjalë e hidhur vargmale akulli ngjiz
Bota ime: rruzare ndër duar, lutje fryme
karma rend një hëne të plotë
e bën të sajën.
Udhët e kryqit
Krishti erdhi, iku, unë këtu
hartë memece për udhë parabolash
pështjelluar nga stuhitë…
Hana
Ka çaste
si këtë mbrëmje,
që s’ngopem së vëzhguari hanën
tek përkundet në qilimin e yjeve
e mendoj se hana është pasqyra më e kthjellë
e ciklit jetësor
ka hanë të plotë
si qenësia ime prej kange
ka drapër- hanë
si të qenit gjysmë-ëndërr
ka hanë gjaku
si ditët e kuqe të gruas
ka hanë të tejdukshme
si ditët lehonë të vjeshtës mes
pranverës
koha përbëhet prej njerëzish
si hana han vetveten, edhe ne,
derisa ngel një qenie e zbrazët,
e xhamtë, e jashtëbotshme,
që e pi e dehet përjetësia
me kupën e universit
për t’u përplotur
nga e para
si një tjetërçast.
Harpa e dhembur
Jam shtëpi e braktisur mes malesh pa ty…
Tymos vetminë ulur mbi një gur
e ndiej të ftohtin e irisit të fikur
në sytë e kujtimeve…
S’ka kumt prej s’andejmi
nga shkon e s’vjen njeriu,
më rëndon peshë e ditës
veç natën mrizon malli im,
Fle, me një copë qiell si nënkresë fle,
që një ëndërr të më zërë në rrjetës e saj
dhe të humbas…gjerkur
…paqja të trokasë në portën e zgjimit.
Paqja ime është si deti,
ka gjithnjë etje…
E etur të pres te dashnia e fjalës,
n’at pjergull dehem
me durue urtësinë e gjumit,
që na ndan dybotësh.
S’ka kumt prej visareve të heshtjes,
po këtej ka mrize mes pyjesh mërzish
veç duhet me ndjek fëmijët me i gjet,
me të gjetë ty, harpë e ndjesive të dhembura.
Emri tjetër i detit
Në një tjetër jetë kish qenë një sorkadhe,
ai i kish vënë një emër
që i kujtonte detin.
Pasi pyllin e prenë
ajo nuk erdhi më të shëtiste
në pentagramet e këngës së tij të lodhur.
Një rrugë e ndau edhe pyllin e tyre në mes
në një anë natyra,
në tjetrën njerëzit.
Gjithë fajin e ka ‘e ardhmja’
për hir të saj ia blatojmë të tashmen
vdekjes.
Një sorkadhe
Një rrugë
Një burrë
Gjethet ngrehur i mbajnë veshët
për të përgjuar hijen
e hapit të saj të heshtur.
Një rrugë
Një burrë
Asnjë gurgullimë lumi
Asnjë cicërimë zogjsh
Asnjë notë, asnjë
Një urnë ndjesish dhe harabela të helmuar
rënë mbi tastierë.
Ajo nuk vjen
Ai s’është më ai
Sytë i mbetën në errësirë,
vejan i dashurisë, që thur e shthur qiej
të trazuar, me shtiza plot mllef.
Vij e iki në majë të gishtave
Vij e iki në majë të gishtave
qëndroj diku për pak
mbi ndonjë sup të çiltër
si pendë e humbur në erë…
Kjo botë e prapë s’ka nevojë për vargje
artit një mijë thika i ka ngulur mbi shpinë.
