I PANJOHURI
Një burrë me flokë të bardhë e me pamje të tronditur
M’u afrua në sallën e pritjes të aeroportit
Ai më pyeti kur do të nisej avioni drejt një qyteti të huaj
Emri i të cilit nuk figuronte në orarin e linjave ajrore
Nga që më zuri në beft pyetja e tij e papritur
Unë iu përgjigja me një ngritje supesh
I zhgënjyer
I panjohuri u largua nga unë
Për t’ju drejtuar udhëtarëve të tjerë
Që nuk i dhanë dot një përgjigje më të mirë sesa imja
Megjthatë ai vazhdoi të bënte të njëjtën pyetje
Që regëtinte në vështrimin e tij si një flakë që përpëlitet
I ndoqa me sy ecejaket e palodhshme
Të atij të panjohuri që nuk mbante çantë shpine as valixhe
Dhe nuk dukej si një njeri që është gati të udhëtojë
Atëherë përse ai ngulmonte të dinte
Kur do të nisej avioni drejt një qyteti të huaj
Emri i të cilit nuk figuronte në orarin e linjave ajrore?
A mos vallë ai kishte humbur atje ndonjë djalë a ndonjë vajzë?
A mos vallë ishte orvatur një ditë të shkonte atje me avion
Dhe e kishte humbur fluturimin që do ta kishte ndryshuar jetën e tij?
A mos vallë ai shihte një ëndërr me sy hapur
Duke përfytyruar një fluturim që nuk kishte ekzistuar kurrë
Dhe nuk kishte gjasa të ekzistonte në të ardhmen?
I panjohuri që ecte nëpër sallën e pritjes së aeroportit
I kishte supet të kërrusura
Sikur mbante mbi to tërë dëshpërimin njerëzor…
Aeroporti « Nënë Tereza », Tiranë, 26.11.2021
PASTRIM STINOR
Erërat këta emigrantë të përjetshëm
Ia behën nga fundi i horizonteve
Duke fluturuar mbi toka dhe dete
Duke kapërcyer kufijtë pa pashaportë e pa biletë
Të gatshme të punojnë në të zezë për një rrogë të mjerë
Të flenë nën ura në këndet e dyerve
Në hyrjet e metrosë dhe në zgërbonjat e pemëve
Mbi një shtrat prej kartonash dhe prej gjethesh të rëna
Me gjeste të prera e të vrazhda
Erërat shpalosën në ajër
Shtupat e zbërdhulura e të lagëta të reve
Zunë të fërkonin pa u lodhur
Xhamat e pamasë të qiellit të Parisit
Të pluhurosur e të ndotur nga hirnosjet dimërore
Shpejt ! Shpejt !
Gjithçka duhet të jetë e patëmetë !
Erërat nxitnin njëra-tjterën
Nën vështrimin vëzhgues të kohës
Që mbikëqyrte këtë pastrin stinor
Erërat pastruan xhamat e pamasë të qiellit
Hoqën këllëfat e dalëboje e të vjetruar të drurëve
Që nuk i rrëzojnë gjethet e thata në vjeshtë
Fshinë sheshet rrugët dhe shëtitoret
Mblodhën pluhura mbeturina gjethe të rëna
I hodhën të gjitha në kazanët e dimrit që po mbaronte
Duke përfshirë shtupat fijedala e të latërzyera të reve
Me ta mbaruar këtë pastrim stinor
Këta emigrantë të përjetshëm siç janë erërat
U tërhoqën për t’u çlodhur nëpër skuta
Kryqëzuan duart e mpira
Mbi gjunjët e paralizuar
Dhe i koti gjumi…
TRASHËGIMI
Amaltesë
Mbesa ime
Ditën që do të nis udhëtimin e madh
Unë do të të lë një trashëgim problematik
Do të të lë një botë që është larg
Asaj që kam ëndërruar
Një botë ku qarkullojnë
Mutacionet e Covid-19
Dhe mutacionet e viruseve edhe më të rrezikshme
Të quajtura racizëm apo terrorizëm
Një botë të kërcënuar nga sozitë e Hitlerit
Nga fantazama e një lufte botërore
Që pandehnim se ishte degdisur në libra
Dhe në filmat e shekullit të shkuar
Një botë të ndotur po aq nga baticat e zeza
Sa nga padrejtësitë dhe pabarazitë
Një botë ku lista e llojeve në zhdukje e sipër
Zgjatet nga viti në vit
Një botë ku nuk rresht gërryerja e bregdetit
Dhe e vlerave njerëzore
Një botë që më shumë sesa nga ujku mitik Fenrir
Rrezikohet të përpihet nga përbindëshi Parà
Me gjithë këto prapësi mbesa ime
Duhet që ti t’i dalësh zot kësaj bote
Të përpiqesh për ta mbrojtur e për ta përsosur
Kjo është mënyra më e mirë për të rrojtur…
I MARROSURI I ZHANËS
O duar plot Zhanë/
O mendim ku jehon heshtja jote dhe zëri yt.
Paul Valéry
Një djalosh gjashtëdhjetë e shtatë vjeç ishte marrosur nga dashuria
Ai quhej Pol Valerí
Ai kishte ardhur në jetë për të takuar e për të dashur Zhanën
Mosha e tij e vërtetë ishte mosha e Zhanës
Dashuria e tij ishte binjake me dashurinë e Zhanës
Ai i kishte sytë dhe shpirtin të mbushur me Zhanën
Ai i kishte duart plot me Zhanën
Ajri ekzistonte për t’i sjellë zërin dhe të qeshurat e Zhanës
Fjalët ishin shpikur me qëllim që ai të fliste me Zhanën
E të shkruante për Zhanën
Në ritmet dhe rimat e vargjeve të tij kumbonte emri i Zhanës
Trëndafilat e çelur kundërmonin Zhanë
Zogjtë rreth tij cicëronin Zhanë
Shegët e çara i buzëqeshin me buzët e Zhanës
Puhia e detit në fytyrën e tij ishte prekja e flokëve të Zhanës
Dielli i verës në trupin e tij ishte ledhatimi i gishtave të Zhanës
Deti i kaltër e i lëmuar ishte lëkura e Zhanës
Universi i tij quhej Zhanë
Ylli i tij quhej Zhanë
Burimi i Rinisë së përjetshme quhej Zhanë
Afrodita e tij e lindur nga shkuma quhej Zhanë
Muza e tij magjistarja e tij kalështriga e tij quhej Zhanë
Gëzimi dhe trishtimi i tij dëshira e tij dhe plotësimi i saj quhej Zhanë
Kujtesa e tij quhej Zhanë
Ëndrra dhe zgjimi i tij quheshin Zhanë
Dehja dhe mendjekthjelltësia e tij quheshin Zhanë
Kërkimi i kupës së Graal-it quhej Zhanë
E diela e tij quhej Zhanë
Filozofia dhe morali mëkatet dhe nderimet quheshin Zhanë
Parka e Re Zotëri Test-i Narcisi dhe Varreza detare
Ishin mbuluar nga lava e quajtur Zhanë
Poema më e bukur e botës quhej Zhanë
Molla e ndaluar që ai e kafshonte fort quhej Zhanë
Buka dhe vera quheshin Zhanë
Jeta vetë quhej Zhanë
Edhe vdekja quhej Zhanë…*
*Sipas një studiuesi, poeti Pol Valerí, kur Zhana u nda prej tij “nuk mundi të vazhdonte të rronte”.
SHTËPIA DHE KOPSHTI
Ka një shtëpi me një kopsht shumë të bukur
Ka një shtëpi me një kopsht të rëndomtë
Ka një shtëpi që nuk ka pasur kopsht asnjëherë
Ka një shtëpi që e ka humbur kopshtin e saj
Ka një shtëpi që ëndërron të ketë një kopsht
Ka një shtëpi që është në kërkim të një kopshti
Ka një shtëpi që nuk ka vend ku të selitë një kopsht
Ka një shtëpi që është gati të blejë me çdo çmim një kopsht
Ka një shtëpi ku dikush ndien keqardhje për zhdukjen e Kopshtit të Edenit
Ka një shtëpi ku dikush ëndërron për Kopshtin e Hesperideve
Ka një shtëpi ku dikush shpreson të rindërtojë Kopshtet e Varura të Babilonisë
Ka pasur një shtëpi nga ku Jezui ka dalë për të shkuar
Në Kopshtin e Getsemanit Rrëzë Malit të Ullinjve për t’u lutur
Midis dishepujve të përgjumur para arrestimit dhe kryqëzimit të tij
Ka një shtëpi ku dikush lexon Shahname-në e poetit Firdusi
Emri i të cilit në persisht don të thotë kopsht
Ka një shtëpi në një mur të së cilës është varur një riprodhim i tablosë
„Kopshti i kënaqësive tokësore” të Jeronimus Bosch-it
Ka një shtëpi ku rron një vajzë po aq e bukur sa pricesha Gahar Shad
Mauzoleu i së cilës i kurorëzuar me një kupolë bruzi gjendet
Në Kopshtin e Zonjave në Herat
Ka një shtëpi indiane nga ku mund të shohësh Kopshtin e Fëmijërisë
Dhe të Takimit Dashuror të quajur Titani…
Kështu së bashku ose të ndarë për arsye të ndryshme
Një shtëpi dhe një kopsht
Paraqesin imazhin e një çifti të natyrshëm…
PLACE DE LA CONCORDE
Sheshi i Mirëkuptimit
Nga ku rrugët ikin tutje
Si qimet e gjata
Të mjekrës së një Magu oriental
Të përhapur në kraharorin e Parisit…
INTERFERENCË
Unë jam ky ushtar i plagosur
I përmbysur në tokë
I sulmur nga një luaneshë
Unë ndiej sesi dhëmbët mizorë të egërsirës
Ngulen në mishin tim
Gjaku i plagëve të mia të hapura
Rrjedh nëpër gurmazin e saj
Trupi im i përgjakur
I gllabëruar nga luanesha
Zvogëlohet si dielli që perëndon
Duke u zhytur në thellësi të detit
Te kjo fushë ku më rrethon
Një heshtje varri
Nuk ekziston asgjë tjetër veç meje dhe kësaj luaneshe
Që më kafshon në grykë
I pushtuar nga ankthi vdekjes
Në këto çaste nuk e di kush flet
Ky ushtar kushít i mbretërisë së Napata-s
I sulmuar nga egërsira
Apo unë që sodis këtë pllakë krizoelefantine
Sfondi i së cilës paraqet
Një tablo me papirusë dhe lule lotusi
E kompozuar me lapislazulit e kornalinë…
Muzeu i Luvrit, 3. 7. 2022
