Përktheu Gëzim Basha
Doraci
Kandilë balte përdhe, bri nje varri;
Me tej ca enë, ca statuja guri, dhe pak më tutje
Nje dorë qeramike. Kalorësi vendali
Ndaloi befas. “Kjo dorë është imja” – tha,
E humba në mal,” dhe bëri me kokë nga binte mali.
Zbriti, e mori, e lidhi në cung. Pastaj me shtesën prej qeramike
goditi kalin dhe humbën të dy
fushës djerrinë kur tymi ngrihej sipër çative.
Fytyrë a Maskë?
“E gdhenda statujën në gur – tha ai,
Pa daltë, vetëm me sy, vetëm me gishta,
Vetëm me trup, me buzët e mia. Tani nuk e di
Cili jam unë dhe cila statuja.”
U fsheh pas saj
E perqafoi, e ngriti peshë
Dhe iku i bërë njësh me të.
Më vonë u kthye të shtojë se statuja
Shpeshherë shëtit pa ndihmën e tij. Ec e besoje?
Kuptimi i Thjeshtësisë
Unë fshihem pas sendesh të njohura
që ju të më gjeni,
Po nuk më gjetët mua, ju do të gjeni sendet,
Në ato sende ju do të prekni prekjet
e duarve të mia
Gjurmët e gishtave tanë do të përzihen.
Hëna e Gushtit shndrit fort si çajnik i kallaisur
(Këto fjale që po ju them shëmbëllejnë
shumë me të)
Ndriçon shtëpinë e zbrazët dhe heshtja
gjunjëzohet,
Heshtja përherë preferon të rijë ulur në gjunjë.
Çdo fjalë e vetme eshtë së pari nisje
Drejt një takimi, të anulluar shumë herë,
Bëhet fjalë e vërtetë kur s’heq dorë nga takimi.
Shelbim
Natë. Kijamet. Nje plakë mban vesh.
Dallgët përfund shkallëve. Dridhet se mos
Mbrijne katin e dytë dhe i fikin llambën,
I lagin shkrepset, i hyjnë në shtrat…
Në ardhshin mendoi
Llamba në det do të duket si koka e të mbyturit
Me një mendim të vetëm të verdhë. Kjo e shpëtoi.
Sakaq dallgët filluan të zmbrapsen.
Mbi komodinë pa qelqin e llambës pahitur befas me mjegull kripe.
Zakon Nate
Si therrën këndezin, pëllumbin, dhe dhinë, lyen
me gjak fytyrat, zverqet dhe supet. Njeri prej tyre
u kthye nga muri të lajë penisin. At’here
tri gra shami bardha, aty në cep,
klithën sikur ti kishin therrur. Fundbarkut të tyre
prerja së gjati gulçonte tërë gjak. Burrat
si të mos ndjenin, si të mos shihnin, shkruanin permbys
me shkumsa, me gjarpërinj të tendosur, me ushta të vjetra. Jashtë
daullet e zjarrta binin e s’reshtnin nëpër mëhalle.
Poçari
Një dite si i sosi shtambat, vazot e luleve dhe enët e e gjellës
i mbeti pak baltë. Bëri një grua. Me gjinj
të bëshëm, të fortë. U kthye vonë në shtëpi.
E shoqja kuisi. Ai s’beri zë. Ditën tjetër
i mbeti më shumë argjil. Nesërmet ca më tepër.
Nuk vajti fare në shtëpi. Gruaja i iku.
Sytë i digjnin. Gjysëm i zhveshur. Vetëm me një cohë të kuqe rreth mesit
tërë natën e lume pranë grave prej balte. Në ag
këng’ e tij u ndje matanë poçerisë.
E flaku tej dhe napën e kuqe. Mbeti lakuriq. Rreth tij
shtambat bosh, saksitë bosh, enët bosh, dhe gra
të bukura, verbane, pagojse me gjinj të kafshuar.
Ndrime
Ata e sollën parmendën prej fushës,
Ata e bartën fushën në shtëpi,
Një ndrim pa mbarim e bëri të kapshëm
kuptimin e sendeve.
Gruaja ndroi vendin me dallandyshen
Hipi ne folezën ngjitur për tavani dhe cicëronte
Dallandyshja pa mëdyshje në vendin e gruas zuri te endë
Yje, zogj, lule, peshkarexhe dhe peshq.
Po ta dije sa e bukur është goja jote
Do t’më puthje sytë, të mos mund të të shihja.
E Dëgjuar dhe e Pandjerë
Papritmas, një lëvizje e beftë: me pëllëmbë
Ai shtrëngoi plagën të ndalte gjakun
Nuk u dëgjua asnjë e shtënë arme,
As ndonjë vërshëllimë plumbi. Pak më vonë
Ai uli krahun dhe qeshi me vete;
Ngadalë, e ngjeshi sërisht pëllëmbën
Mu sipër plagës; nxori kuletën
Pagoi me mirësjellje djalin dhe doli.
Filxhani i kafesë u vetplasarit
Kjo krisje të paktën u dëgjua qartë.
Në Barraka
Hëna ra nëpër barraka
Ja bëri kuvertat rrëmujë këmbsorisë.
Ngeci tek nje krah i zbuluar. Fjetinës
Dikush mërmërit, një tjetër gërrhet,
Një hije bën gjeste në mur dhe rrugëve
S’ndihen trolejbuzët. Gjithçka ështe e qetë.
A thua të gjithë do të vdesin nesër
A thua tashmë të gjithë janë të vdekur?!
Ja një ushtar ngrihet përgjysëm
Me sytë qelq shikon se si zbret
Një lianë gjaku nga buzët e hënës.
