Më pëlqen me dalë kur dita erret
në rrugë të qeta
-që ngjajnë të pahistori
por që kanë histori
të vjetër a të re-
kur gjallojnë kalimtarë të rrallë
me hapa të shpejtuar
që thonë se diçka po fillon
a me hapa të lodhur nga dita
që thonë se diçka tashmë ka mbaruar
Ku ka njerëz, do ketë dhe histori
Me ecë kështu pa shumë emocione
por jo dhe fare pa to
ndërsa dëgjon rrëfenja
ditësh o motesh të shkuar
të thëna si në ëndërr
nga gjethet e drurëve
Zbrita poshtë nga Selvia…
E kam fjalën për Rrugën e Dibrës
Shiu ka lënë fresk në ajër
dhe zane të padukshëm
që pikojnë mbi pllakat e errta
të veshura
me një fletë të hollë drite
në fakt, uji që shkëlqen
Sheshi është një pasqyrë magjike
e natës që ra
Ndriçimi u bie drurëve dhe heronjve
me shtat të lartë,
më pak luleve
fshehur në streha hijesh
që sidoqoftë zbukurojnë pa bujë
fundin e fustanit blu të natës
ndërsa erëmojnë lirisht me aromat
Nata është grua
Era që shoqëroi retë pas Dajtit
me mëndafshin e vet
të butë, nga lagështia
e një mjegulle të tretur
fshin fasada, xhama, drita
për më shumë shkëlqim
këtu dhe atje
deri te Venera dhe Marsi
ku tash unë marr një pikë ngjyrash
dhe shkruaj këtë poemë
Ah! Horizonti është larg
dhe hapat tanë janë kaq të vegjël
Lutjet tona janë zaulta
Përgjigjet janë të ashpra
Ne jemi kaq të brishtë
Për çdo hap që hedhim
na duhet me u ndalë
me ngopë mushkritë me frymë
dhe zemrën me besim
Kështu po mendoj duke ecur
a po ec duke menduar…
Befas një vetimë fërfëlloi
dhe m’i trembi sytë
që mu shndërruan në flutura
Pashë: as bubullimë as re!
E pra ajo qe një vetimë…
Ndoshta qe një kujtim…
Kam jetuar çudira netësh
në rrjedhë vitesh,
por sa e çuditshme kjo mbrëmje!
Nuk e pata menduar
se kisha me pa një qiell kaq të bukur
me yjet kaq afër
sikur jam në majë të një mali
siç kam qenë herë-herë
me qytetin poshtë në luginë
jo, nuk e pata menduar
dalja ime qe një letër e bardhë
si një lindje
Yjet na zëvendsojnë
gjëra që nuk i kemi
por i ëndërrojmë
ndonëse pa na shpëtuar nga mungesat
veç edhe pa na zhgënjyer
Prandaj unë kam ëndërruar një poemë
që na i shton yjet
dhe na i sjell ma afër
mundësisht brenda zemrave tona
Hëna zgjat gishtat te shatërvani
merr ujë dhe ua hedh yjeve
që menjëherë bëhen të freskët
fruta nate
që teksa pikojnë ndër gjethe drurësh
bien tok në ujëra
por duke mbetur në drurë
për një tjetër natë
për shumë netë të tjera
Vjeshtë… gurgullimë…
Them: Turjela e shpon drurin
duke i mbledhur forcat si ulluku ujërat
çdo pikë rrjedhëse
duke u rrotulluar në hapësirë
drejt një pike
në një rënie
në një gurgullimë
në një pakthyeshmëri
në udhëtim kah deti
me alga dhe anije të mbytura…
Marangozët kanë krahë të fortë
Ne ecim ditën, natën
shohim para, pas:
Shurdhëri
dhe pluhur!
Poezia është plot me gjëra
që kanë za dhe dritë
që zemra jote i merr të pastra
për rruazat e gjakut tënd
si lulja që e ndan pjalmin nga pluhuri
për farën e vet
Aty ku njerëzit lexojnë poezi
gjërat përreth marrin emocione
Thonë se nuk është e lehtë me qenë poet
Disa thonë: është bekim
Disa thonë: mallkim
Disa: nuk është ndonjë fat…
Unë them se poezia në radhë të parë është ton
Vjeshtë, ti je një histori e bukur për ne
një histori poezie
me të ftohtët e athët
në ajrin e kulluar
si vera e vjetër
buzë zjarrit të dashurisë
ndërsa dëgjohet një nocturn i Chopin-it
a me tufat e gargujve
në kërkim farash që poqi vera
e nxehta verë e gjatë
skenë zhurmash dhe dritash
që mbyllet me një perde shiu!
Kur arrin një moshë
dhe vëren se lidhja me natyrën të ka mbetur po ajo,
e ndjen si gjënë e rrallë
mes gjërash që ke pasë të çmuara
që sot janë veç kujtime
por që na kanë shoqëruar në jetë
për mua, po them, përkrah me poezinë
nuk e di për ty…
Edhe unë kam djegur disa poezi
Ecja është një dhuratë që i jepet gjithkujt
të riut dhe të vjetrit
sidomos të riut
të pasurit dhe të varfërit
sidomos të varfërit
Dënimet jepen për t’mos ecur
Rrugët mbajnë emra heronjsh
për t’i kujtuar ata
Rruga Sami Frashëri
Rruga Gjergj Fishta
për t’u dhënë histori nderi rrugëve
për t’ua fshirë shijen e hidhur
të fjalëve: rrugaç
apo grua rrugësh
Sa i çuditshëm njeriu!
Mbaj mend, te këta drurë
duke lidhur këmbët litar me njëra tjetrën
dikur kam mbështetur supin
për të parë asgjë
veç një re në qiell
në një çast qetësie:
Në pastë qenë e zezë
kam pritur se zbret
në pastë qenë e bardhë
ka qenë e paarritshme!
Ah, ajo kohë mundimesh
që gjendeshin pa mundim
-që vërtet ka ekzistuar
unë kam lundruar në atë kohë!-
ndërsa duheshin shpikur
si magjia nga gërshëra dhe tymi
drita dhe buzëqeshja
nga sytë dhe nga buzët tona
Por kur një viti po i mbaroheshin ditët
asaj kohe iu mbaruan vitet
siç dikush e kish parathënë:
në brezninë e tretë pas revolucionit!
Ah! ai viti ‘90
sa shumë shpresa kishte!
Por sa i trishtuar do qe
sa stresues
nëse do parashihej tuneli i shkundullimave
i krejt dekadës vijuese
i frikshëm dhe goditës
për më tepër, si tuneli i La Manch-it
pa një rrugë të dytë
për me kapë Tokën e Premtuar!
Sa i trishtuar dhe stresues do qe!
Sa për vete
them: dyzetetre vjeç shkruaja librin e dytë
që më qe si lokomotiva e kohës
në hekurudhën që i viheshin minat…
Më vijnë nëpër qiell kujtime
te kjo poemë e pashkruar
si jeta kur doli nga zjarri i yjeve
dhe kërkonte një Tokë
Vegim!… Feksje e një lules së paçelur
o e një lules së çelur
por të fshehur mbas një guri
të një dhembjes së vjetër
Ah! pluhuri i atyre viteve
që ngrihej nga rrënojat
jo shumë vite më parë
por nja dy a tre
a ndoshta më pak
a ndoshta ma shumë
kërkonte sy
kërkonte mushkri
kërkonte ëndrra njerëzore
kërkonte plagë
ndërsa shirat qenë të rrallë
Më e rrallë se shirat
qe lumturia
Kujtoj çfarë unë kam dashur:
me u këndue luleve dhe drurëve
dhe njerëzve që i rritën ndër mundime
me u këndue zaulët
por me shpirt
me u dëgjue pranë
rreth vetes
në rrezen sa zgjatej hija ime
Tash fletët e poezive të mia
si gjethet e mollës
bëjnë fotosintezë me diellin e zemrës tuaj
me emocionet, vesë agimesh
me dashurinë tuaj bajnë frutat e ambël
Poemat e mia vijnë të ngrohta
si dora për dorë
dhe të lexueshme
si syri për sy
Nëse ju fanitet diçka
asht hija e shpirtit tim përballë dritës
në mesditën e pranisë
të zanë nga lulet e mungesës
Tash poezia ime e rritur
udhëton
me avionë a anije
apo ec më këmbë, kështu si unë
po ec tani
kështu si kam ecur
gjithë jetës
mes dritës së një ylli të largët
dhe territ të një honi pranë
me mendimet
shfletuar nga ernat e jetës
Poeti është si pylli
që errësirën e ka të dendur
ndërsa dritën, të larushitur
Ndaloj në vend: një burrë vrapon!
Shikoj përreth: heshtje!
Them: ndonjëherë ne rendim si era
drejt diçkaje që s’e dimë
të shtyrë nga diçka që nuk e njohim…
Por ja, era endet
andej-këndej, ndër degë dhe gjethe
si një grua e kujdesshme
me fustanin e fryrë
dhe me merakun e hollë
Drurët janë fëmijtë e erës!
Kur lodhet, era ulet te një barinë
dhe qetësohet me sytë kah yjet
sa thua nuk merr frymë
O netë të ndriçuara nga hëna
nga uji dhe nga era
nga kujtimet dhe pasionet
nga sytë dhe nga dashuria!
Siç bie shi
sapo thahet bari
siç lind një foshnje
sapo vdes një plak
ashtu po bëhet kjo poemë
kushedi çfarë po vdes në mua!…
Por ndër dallgë jete kuptova
se nostalgjia nuk duhej t’qe e preferuara ime
se duhet kërkuar saktësia
edhe atje ku mbizotëron kaosi
se nuk duhet me hedhë vallen e huaj
në këmbim të asaj që këmbët e tua dinë
Të gjitha këto më çonin te vetmia
por pa qenë rob i vetvetes
Tash të ndiej, zemër
si një e ftuar e zgjedhur e parajsës
dhe si dëshmuese e ferrit
ndërsa ke kaluar jetës sime
duke dhënë zemër!
Por ti gjithmonë do e kërkosh dritën e qiellit
mbi degë të errta drurësh
poshtë të cilave dëgjohet një tingull
sikur fara e pjekur bie
nga boçja e çarë e jetës
