Pranverë. Stinë lindjesh. Çehra e qiellit ndryshon rrufeshëm si humori i një gruaje që pret të bëhet nënë. Është pasdite fundmarsi kur dita sapo ka filluar të hedhë shtat si fëmijët në adoleshencë. Dera e “Kafe Muzgu” shtyhet dhe tërhiqet vazhdimisht. Shtuni, një shkrimtar i vetëshpallur, qëndron fillikat në qoshe, në një nga ndejset e larta pa shpinore, përbri banakut. As një qind centimetra larg tij, një çift po përleshet me sikletin dhe ndrojën e takimit të parë. Biseda e tyre arrin lehtësisht në veshët e Shtunit. Vajza flet vazhdimisht, rrallë dëgjohet zëri i djalit. Si duket, djali ka frikë të gabojë ndërsa vajza ka frikë të heshtë. Matanë xhamave qielli nxihet edhe më. Mendimet e Shtunit gjithashtu. I bëhet sikur shikon një mi që, nxitimthi përvidhet nëpër këmbët e njerëzve poshtë tavolinave. Kushedi pse, në vend të neverisë ndien një farë simpatie për atë krijesë vocrrake. Ndoshta, ngaqë sëfundmi, gjithnjë e më shumë është i rrethuar nga minjtë. Me humor të zi i quan “miqtë e mi besnikë”. Një vetëtimë, që përdridhet në qiell si një gjarpër i flaktë, ia tërheq shikimin matanë qelqeve. Megjithëse nuk bën ftohtë, instinktivisht mblidhet brenda xhaketës. Është e pamundur, mendon, që njeriu të shikojë një qiell të ngrysur pa ëndërruar ngrohtësinë e një strofkulle. Kthen të gjithë lëngun që mban gota dhe porosit një tjetër. Siç bën zakonisht kur është i dendur me konjak dhe trishtim, nisi të filozofojë. Gjuha vete ku dhemb dhëmbi dhe mendimet ku qan shpirti. Dështimet janë vaji i përhershëm i shpirtit të tij. Diku, dikur kishte lexuar, a dëgjuar, se të dështosh në letërsi është fatkeqësi. Ta dish se je dështak, është dyfish e tillë. Nga dreqin rrjedh gjithë ai dështim? Ai i ka provuar të gjitha. I ka veshur shkrimet e tij me mjegull dhe enigmë që të zgjojë tek lexuesi kuriozitet. I ka lënë përgjysëm që të ngjallin intrigë, ka sharë heronjtë dhe profetët për të ndezur debat, por sa vdekja e një milingone ia kanë vlejtur të gjitha këto. Asgjë s’ka arritur. Përjashta fillon të derdhet një shi inatçor. Në tavolinën ngjitur, vajza, që dukshëm ka fituar vetbesim dhe territor, i bën djalit një provokim të lehtë. Provokimi fshihej pas një kroasanti.
-Nëse nuk e ke bezdi përfundoje ti, nuk e ha dot të gjithën, – u dëgjua plot dredhi zëri i së panjohurës. Tani po luhet hapur, mendon Shtuni. Provokimi dhe propozimi është i qartë. Bashkim buzësh. Puthje nëpërmjet një kruasanti. Djali, çuditërisht, refuzon. Budalla, mërmërit Shtuni dhe hap bllokun e shënimeve. Edhe shënimi i fundit në bllok është për minjtë. “Mbi kurrizin e një miu” shkruhet me shkrim të ç’rrasët, në formë titulli. Pastaj, pa zë lexon ose më sakt, rilexon : “Nuk dihet nëse minjtë sollën murtajën apo murtaja solli minjtë. Dihet vetëm se është shekulli i miut. Njeriu shalon miun sikur të ishte Pegasus dhe fluturon nga një kontinent në tjetrin, nga Everesti në Sahara, nga skamja në tepricë. Dhe të gjithë këtë udhëtim e bën pa i ngritur të ndenjurat nga sfungjeri i butë kolltukut. Njeri i shekujve të shkuar, mbi Kurrizin e kalit, bënte udhëtime, marshime, luftëra, spiunime, komplote. Të njëjtat gjëra bën edhe njeriu i brezit të ri, veçse kurrizin e kalit e ka zëvendësuar me kurrizin e një miu fisnik të quajtur “mouse”. Thuhet ( të vërtetën e di vetëm Zoti) se kalorësi i moçëm krijonte një ngjashmëri të çuditshme me kalin e tij. Të njëjtën ngjashmëri krijon edhe njeriu i sotëm me pegasusin e tij, miun. Rri i fsheshur si miu, bluan dhe bren jetën e të tjerëve, futet fshehurazi (jo edhe aq në fakt) në dhomën e grave dhe shkrihet duket përgjuar trupin e tyre të lakuriqtë….” Shënimet janë lënë përgjysëm, thuajse dorëshkruesit i ka rënë të fikët, ose ka vdekur aty për aty. Kuptohet, frymëzimi për minjtë është i brishtë, fiket lehtë (ndoshta nuk ndezet kurrë). Përjashta qielli është paqtuar dhe muzgu, si një anije që e sjellin dallgët e detit, sa më shumë afrohet aq më shumë zmadhohet. Përbrenda, njerëzit janë kthyer të gjithë në minj. Shtuni është i bindur që truri nuk po i bën asnjë lojë. Njerëzit vërtet janë shndërruar në minj. Buzët e vogla që lëvizin shpejt duke bluar biseda shterpë si rroba të mykura, barqe të dendura, që për shkak të pozicionit duken edhe më të gjera, shikime shpuese si shikimet e minjve. “Kafene minjsh” mendon Shtuni dhe përpin molekulat e fundit të mbetura në gotë. Rreket që këto mendime t’i rreshtojë përbri shkrimit të lënë përgjysëm, por ato nuk i binden kurrsesi. Ka kohë që trurin ia çukit mendimi për të shkruar një poemë për veten, për putanat, për gruan e ikur dhe për ndërmarrjen e pastrim-gjelbërimit. Një poemë për dështimin. Një poemë për jetën e tij mjerane. E ku mund të gjente një vend më frymëzues sesa atë kafene minjsh për të shkruar për gjëra aq të shpifura?! Megjithatë nuk shkruan asnjë germë. Çifti pas shpinës së tij nuk është më atje. Ka ikur pa i bashkuar buzët, qoftë edhe nëpërmjet një kroasanti. Sheh orën. Mungon edhe një bashkim akrepash deri në fillimin e punës. Porosit një kafe si për të qetësuar trandjen që ndien në kokë. Ja, përsëri ai miush nxjerr hundën e tij majuce mes shisheve të ekspozuara mbi përtej banakut. Aroma dhe shija e kafes e gjallërojnë disi. Kur në fund të filxhanit mbetet vetëm një llum i vogël, si bataku i një kënete të tharë, paguan dhe ngrihet. Kur del jashtë, qiellit i ka shteruar shiu. Toka e bulëzuar dhe ajri i njomur ia freskojnë të gjitha poret e lëkurës. Ai ajër i lagësht bën me trurin e tij të njëjtën mrekulli që bën me lulet, e gjallëron të gjithin. Ecën me hapa të matur, duke marrë frymë thellë sikur të ketë zbuluar për herë të parë ajrin. Pyet veten se çfarë epiteti mund t’i vejë ndjesisë që i fal ai ajër i begatë. Të gjitha epitetet i dalin të sforcuara, të papërshtatshme. I bëhet sikur ai ajër, ai moment është një shëmbëlltyrë e parajsës. Gati-gati bindet se po merr frymë nga fryma e Zotit…
Nga këto mendime e shkëput përdhunshëm një mace sterrë e zezë, që i pret rrugën dhe zhduket sërishmi në errësirë. Mend e lë zemra nga frika. Vrik ndryshon rrugën. Ç’ishte gjithë ajo frikë?,- mendon tek mundohet të qetësojë frymëmarrjen. Edhe nga se, nga një mace? Thuamë me kë rri, të të them se kush je, përgjigjet po vetë. Mos vallë jam kthyer në një…Nga ky mendim i shkojnë mornica në trup. Merr frymë thellë, por nuk ngopet me ajër. Ajri e ka humbur magjinë. Fryma e Zotit ka avulluar. Qyteti është kthyer sërish në një zezonë të pështirë me mace e minj.
