More
    KreuLetërsiBibliotekë"Vetëmohim", poezi nga Sazan Goliku

    “Vetëmohim”, poezi nga Sazan Goliku

    PROMETEU

    Pasi kaloi skëterrën e mbitokës e të nëntokës
    pasi përbuzi e mohoi thesaret e tokës e të qiellit
    pasi shpërtheu zinxhirët e fatit të parathënë
    me zjarrin rrëmbyer Zeusit të madh rrufehedhës
    Prometeu
    qëndroi
    kryelart
    para njerëzve
    e vetes.
    Zjarri mitik
    iu shndërrua në monedhë të artë që rrezatonte
    si Dielli.
    E kush e meriton më tepër se unë! –
    thirri sa u trand tokë e det
    i pavdekshmi Promete
    dhe e futi monedhën
    në honin pa fund të xhepit të vet.


    DEHJE

    Buzëdetit mes dallgëve e shtrirë lakuriq
    me bërrylat mbi zajet e bardhë farfuritës
    ajo përplaste këmbët dhe
    ujët shkumëzonte gëzueshëm.
    Nga sipër kundroja, i dehur bukurie
    sytë e saj dhe detin:
    dhe të kaltër dhe të gjelbër,
    dhe të hirtë dhe të yjëzuar.
    Në thellësitë e syve,
    në largësitë e ujit
    bluja e errët priste pa mëshirë si me sharrë
    horizontin.
    Vallja lozonjare e ngjyrave
    prush e zjarr më ndezi
    ashtu më këmbë nën teshat e bardha.
    Së fundi u binda. Shpirti
    nuk qenka tjetër veç trup.


    DRAMË PA ZGJIDHJE

    Copën e bukës varur në spango
    na e tundnin lavjerës para syve
    majtas – djadhtas – djadhtas – majtas…
    Kur sytë e pangopur vështronin përtej
    një copë mish,
    befas hanim pas koke goditje çekiçi
    dhe mbeteshim dhe pa copën e bukës
    dhe përplasnim duart brenda rrjetës së merimangës
    të lumtur që s’ishim të lumtur
    dhe treteshim trutharë burgut të ndërgjegjes
    dhe mbetëm shpirtmykur kalasë së urrejtjes.


    KAMBANAT E SË DIELËS  

    Vdekja pas perdes
    jep shfaqje pa spektatorë.
    Aktorët kanë shkuar në faltore
    me luajt rolin e të penduarve.
    Kush po qesh me zë kambane atje
    Zoti apo Djalli?
    Jeta në treg jep shfaqje lakuriq.


    BRENDA MEJE

    Herë-herë brenda meje
    ngre çerdhen një zog i artë.
    I jap kokrra gruri, thekre, elbi… ai
    nuk e hap sqepin të këndojë për mua.
    Herë-herë brenda meje qëndron një korb.
    Asgjë nuk i jap për të ngrënë.
    Ai krrokat, krrokat, krrokat
    e pret vdekjen time.
    Herë-herë brenda meje flatron një shqiponjë…
    Me mishin tim të freskët e ushqej,
    ajo më shqepon mushkritë,
    unë i paguaj taksën.


    KUR E KUR

    Kur heronjtë vishen me lecka
    leckamanët bëhen heronj.
    Kur truri i ditur ha
    mbeturinat e injorancës
    injoranca ushqehet e shkëlqen
    me trurin e ditur
    dhe vdes.
    Kur kostumi vlen më tepër se trupi
    trupi ka shpallur me kohë
    nekrologjinë e vet.
    Kur Hëna rreket të verbojë Diellin
    Dielli qesh e nuk rresht së ushqyeri
    Hënën e brishtë Hënën pa jetë.


    VETËMOHIM

    Kur fus dorën në xhep,
    nxjerr
    portofolin
    shaminë
    çelësat
    Botën?
    Jo
    veten.
    Veten?
    Po xhepi është i grisur…


    BESIMI

    Në Hënë në mars në Afërditë në qiell…
    Zoti s’u gjet që s’u gjet!
    Cili Zot?
    Ai që ka vetëm emrin?
    Ai që ka vdekur me kohë?
    Apo ai që dikush e ka në xhep
    dikush në zemër
    dikush në kokë?
     

    SHKRUAJ NJË PËRGJIGJE

    Ju lutem lini komentin tuaj!
    Ju lutemi shënoni emrin tuaj këtu

    Artikujt më të fundit

    KATEGORITË