Ç’lule je ti
Ç’lule je ti
Që mes ndërtimeve të egra shpërtheve
Më bëre borxhli
Qenien time ujë do ta bëj
Që të mos të lë të thahesh
Parajsë e shkurtër
S’ka pasur ëndrra të natës e të ditës
Në të cilat s’të kam parë
Çdo herë kam dashur të vdes
Sa herë që s’kam mundur të të prek
Kur më ke humbur s’jam ndalur
Duke ndezur drita tuneleve
Pasi të gjeta
Të preka …
veç për ta ditur që ekziston
I njëjti qytet
Ai ishte i njëjti qytet
Sikur kur afroheshim e sikur kur largoheshim
Ne ishim dëshmitarët e rritës dhe zvogëlimit të tij
Kur vija drejt teje e kaloja me një hap
Kur largohesha nga ti s’ia gjeja fundin
Ai ishte i njëjti qytet
Ai ishte i njëjti qytet
Vetëm se të lehtë e bënte dashuria
Dhe të rëndë urrejtja
Mount Everest
Ajo ishte një majë e papushtuar,
Mount Everest ajo vërtet ishte,
sa thoshe tash në krye kam shkuar,
kur e shihje se vetëm në fillim ishe.
Asgjë s’të ndihmonte alpinist të ishe,
vetëm një mënyrë ishte ta pushtoje,
jo duke synuar që të të ngjiteshe,
po që asnjëherë të mos ia filloje.
Ëndërr
Mbrëmë m’u hodhe në krah
nuk e di çfarë t’u kujtua
duke qarë më thoshe më fal
pas pak u zgjova i përlotur
po mendoja çfarë kisha
nuk mund t’ia falja vetes
që të kisha bërë të qaje
edhe pse vetëm në ëndërr
Ekspozitë
Kur të plakem (nëse mbërrij)
dua ta hapë një ekspozitë
me fotografi mjekësore
të zemrës
të syve
të trurit
të këmbëve
dhe do të ftoj (nëse je gjallë)
për ta parë
se si një jetë
të kam bartur në qenien time
Të dashurës së tjetrit
Po të ishin mendimet tulla
atëherë sa herë kam menduar për ty
me atë sasi materiali në disponim
do të mund të ndërtohej rrokaqielli më i madh në botë
Po nuk do e ndërtoja
nuk jam aq budalla
që pastaj mbi vuajtjen time
ta mundësoj ti të shkosh atje
me të dashurin tënd
e fotografitë ku dukeni afër qiellit
t’i postoni në Facebook
Sozia jote
E kam takuar sozinë tënde
dhe kam dashur ta ndaloj
ta akuzoj
pse është kipci yt
pse më mashtron
kush ia ka dhënë të drejtën
t’i ketë flokët e tua
sytë e tu
gojën tënde
ecjen tënde
dhe shpirt tjetër
403
Para shumë vitesh
një derë e dhomës e kishte numrin 403
po unë kudo që e shoh atë numër
edhe nëse aty s’ka derë
edhe nëse ai numër është për diçka tjetër
unë e vizatoj një derë
vetëm për ta shtyrë
për ta hapur
dhe për të menduar se ajo është ende aty
Uran Krasniqi (1986) është gazetar dhe poet nga Prishtina. Deri më tash ka botuar dy libra me poezi: “Lule mes ndërtimesh të egra”, Prishtinë, 2020 dhe “Zemër me lëkurë leopardi”, Prishtinë, 2022 si dhe librin me ese: “Mbledhja e shkronjave”, Prishtinë, 2021.
