Dielli ngrohte me teka, dhe mua më dukej sikur ai tallej me ne. Apo, më mirë, me vizitën tonë. Jo, jo. Dielli, me gjasë, tallej me pohimin e Valkës, se këtu vinte për herë të parë dhe me ofshamën e saj: – Çfarë panairi barkash! Lumi i Burimit të Harmonisë, që prej kohësh është zgjeruar e thelluar me ekskavatorë të mëdhenj, për t’u lidhur me liqenin, dukej fare i ngushtë për t’u bërë shtrojerë e morisë së barkave, motoskafëve, anijeve të vogla dhe e ndonjë jahti të rrallë. Ky lumë, sa keq, më shumë i ngjante një varreze barkash. Mbase edhe mund t’i ngjante një parkingu të madh barkash. Mund të ishte edhe muze barkash, por edhe Valka, mund të ketë të drejtë që e pagëzoi: panair barkash. Ajo që i ra Valkës në sy, me të shkelur bregun e lumit, ishte mungesa e barkave me vela. Jo që s’kishte fare, por asaj i pëlqenin aq shumë, sa donte që ato të dominonin në parkun e barkave, mosha e të cilave ishte aq e larmishme. Ca ishin të reja, si Valka, ca me moshë të madhe, si puna ime. Por lexohej fare qartë se ato nuk bënin as përpjekjen më të vogël për t’i fshehur vitet. Kishte barka që notonin mbi ujë, kishte nga to me bashin në breg, e ca të tjera, me barkun plot ujë, thuajse po preknin fundin e lumit. Kishte barka me dërrasa dalë boje, gati të kalbura, por kishte dhe barka që me pak riparime, bëheshin të gjalla për t’u përballur me dallgët e liqenit, duke e gëzuar të zotin e tyre përshtyrë zëvendësimin edhe për ndonjë vit. Po kishte edhe barka që sapo kishin prekur sipërfaqen e ujit. Valkën e goditi edhe një fakt tjetër: numri i madh i barkave të braktisura.
– Gjynah!, – tha ajo. Sa keq ta shohësh në këtë gjendje barkën, e cila ka bërë aq beteja me dallgët e gjolit; ka mbajtur me bukë familje peshkatarësh, ka përjetuar aq urime e përgëzime nga të rinjtë e dashuruar, e tani rri e shtrirë si e sëmura prej tuberkulozi. Sa keq!
Nuk e kuptova nëse Valka m’u drejtua mua, apo ishte një monolog i saj i brendshëm që shprehte keqardhjen e saj të sinqertë. Valka është një piktore e re, me shumë talent, me shumë hijeshi, por edhe me shumë ndjesi. Për ta lexuar shqetësimin në fytyrën e saj, nuk ishte vështirë.
– Nga ky fat nuk iket, – shtova unë.
– E di, e di, por le të shtyjë, – u përgjigj ajo.
Barkat, këto të braktisurat, ishin pajtuar me fatin e tyre, dhe nuk çanin kokën se ç’ndodh përreth. Bile ato silleshin mospërfillëse edhe ndaj krekosjeve të disa motoskafëve që ua prishnin qetësinë duke përplasur valë barqeve të tyre, gjysmë të kalbur.
– Po këto barkat me vela, ku janë fshehur?- pyeti Valka. Njëherë gati jam mbytur. Vajtëm shumë thellë, e na zuri një erë e fortë. Barka u përmbys, por falë Zotit që dija not, thuaj… E kam fjalën për ato të braktisurat.
– Të mirat, të bukura, janë të rralla. Si puna jote!
Ajo bëri sikur dëgjoi një kompliment të radhës, që meshkujt e japin pa yjem. Kështu kisha kujtuar unë, se ajo, pas dy tri hapash, më kapi përdore, duke ma shtrënguar fort..
Dhe, deri sa shëtisnim, herë kapur për dore, e herë duart shkuar belit, pulëbardhat thuajse fluturonin mbi kokat tona. Mua m’u bë sikur erdhën të na përshëndesin, apo të na përgëzojnë. Fare nuk më binte ndërmend se ato edhe mund të na xhelozonin. Unë nuk e kuptoj gjuhën e tyre, por Valka po. Unë e kuptoj gjuhën e barkave.
– E di ç’thonë pulëbardhat?, më pyeti Valka.
– Ku ta di unë!, i thash. Unë mezi të kuptoj ty, e lëre më ato.
Dhe Valka, në vend se të më përgjigjet për gjuhën e pulëbardhave, që unë desha ta lidhte me dashurinë tonë, ajo shpërtheu:
– S’më kuptoke mua?!, bëri ajo, duke më lënë të kuptoj se përgjigja ime ishte e papritur. Nga pak edhe befasuese.
– Po, pse moj Valkë, a nuk të mjafton ty që unë e kuptoj puthjen tënde?
Ajo u këndell dhe m’i vari duart për qafe. Kur unë prisja që këtë gjest ta kurorëzonte me një puthje të rrëmbyeshme, siç e ka zakon, ajo tërhoqi duart nga dalë dhe më hodhi një vështrim gati-gati qortues.
– Nuk jam e sigurt nëse më do sinqerisht? Këtë e shqiptoi, të thuash, me një seriozitet, që e manifeston vetëm kur do të më jap ndonjë mesazh që të bën të mendohesh. Pasi u shkëput nga unë, bëri ca hapa jo të sigurt para meje, dhe u përkul të merrte një degë të thatë, e cila nga era e fortë, ose nga mosha e drurit, kishte rënë në mes të rrugës. E mori ngadalë e me kujdes, si të merrte një krijesë të brishtë e të lodhur, të pafuqishme për të qëndruar më këmbë. Më bëhej sikur po i thoshte se i vinte keq që ishte ndarë nga e ëma, nga motrat… Dega ishte e vogël, por ajo e mbante me të dyja duart, në shenjë respekti ose mëshire.
Pastaj m’u kthye mua përsëri:
– Nuk jam e sigurt nëse më do sinqerisht!?
Unë nuk dija t’i përgjigjesha, pasi këtë frazë, jo që s’e kisha dëgjuar më parë, por e kisha dëgjuar aq rrallë, sa më dukej i papërfillshëm shqetësimi. Pastaj, këtu s’ishte vendi. Ajo më tha se i pëlqente shumë lumi dhe shëtitja. Dhe barkat, sidomos. Uji, bashkë me mjellmat dhe lumi me pulëbardhat e me ushtrinë e barkave, që duken si ushtarët pas një beteje të ashpër. Ca të gjallë, ca të plagosur, ca të vdekur. Njëlloj si gjendja e barkave, që secila kishte bërë nga disa beteja me valët e liqenit, me erën, me shiun, me akullin, me diellin, me njerëzit…
– Më jep një shpjegim, të lutem!, i thashë, si i zënë në faj.
Në vend të përgjigjes, ajo hipi në një barkë me vela, por që kishte vetëm direkun dhe litarët, dhe që prej velave kishin mbetur do copa pëlhure pa trajtë e pa ngjyrë.. Barka që zgjodhi Valka për t’u larguar prej meje, ishte me bashin në breg e trupin në ujë. Hipi pa kërkuar ndihmën time, duke dashur të më thotë se, ka një hatërmbetje. Pasi zuri vend në mes fund të barkës, pra që të jetë sa më larg meje, mori një copë dërrase, me të cilën filloi ta shtynte ujin, gjoja se po rremonte. U përkul me gjithë trupin prej selvie mbi sipërfaqen e ujit, duke zbuluar qafën e saj të gjatë e të bardhë, që mua m’u duk se po e shihja për herë të parë. Sa mirë që mjellmat ishin larguar, se patjetër që do ta xhelozonin. Zhyti si dikur e diku dorën e saj të bardhë në detin e zi, por tani dorën e ngrohtë në ujin e ftohtë. Unë e ndiqja veprimin e saj fare i përhumbur, dhe po të mos ishin pikat e ujit të ftohtë, që ajo m’i hodhi në fytyrë, kush e di sa do zgjaste përfytyrimi. Kur u përmenda, e dëgjova përsëritjen e pyetjes, apo mëdyshjes:
– Nuk jam e sigurt nëse më do sinqerisht!?
– Më jep një shpjegim, të lutem!
– Sa vonë m’i shpalose bukuritë e Atdheut!
