NUK JANË FJALËT E MIA KËTO
Nuk janë fjalët e mia këto,
“atje mes stuhisë dua të kthehem,
tek ditënetët me vetëtima ndryshe
që copa ma bënin zemrën
e me dritë të re ma mbushnin.”
Tjetër këndoj, këtë ujdhesë,
me vetëm dy qytetarë me shpirtin lakuriq,
jemi në krahët e asaj që vjen, flamur që nga vetvetja digjet.
Vetëm kështu jemi lumë që nga shtrati ka dalë,
të marrë në përqafime, fare të pakta fjalët.
Jemi mall, zemër, përqafim, vijmë nga malli,
Jemi shfrim, i ikëm luftës, që as e duam dhe as dot s’e ndalim.
Kjo është ujdhesa jonë, me vetëm dy qytetarë, me shpirtin lakuriq.
Po pse prapë e dëgjoj atë këngë
“atje mes stuhisë dua të kthehem,
tek ditënetët me vetëtima ndryshe,
që copa, ma bënin zemrën e me dritë të re ma mbushnin?”
Këto s’janë fjalët e mia, s’jam unë që i gjeta këto fjalë.
Është kënga e mbrame e një luleje
që s’donte t’i jepej moçalit.
PASQYRËZAT E LARGËTA
Atë flakëzën e ëmbël dua, pasqyrëzat që më përkundnin mbrëmjeve,
si një degëz të ndezur sipër ujërave, si gjethe harrimi,
pa fillim dhe fund, i gjithi prej toke, i gjithi i yjeve.
Shtëpia ime dridhej dhe ajo në qelqe ëndrrash,
pemët e kristalta fërgëllonin mes shkëndijëzash të dridhshme
e unë fluturoja si të gjithë të lumturit, i lehtë, i zbathur.
Atë kërkoj dhe s’dua t’ia di sa dhimbje, sa gjak do kem në shputa,
kur qelqet e dashurisë të thërrmohen
e unë do të kthehem, këmbëzbathur, i vetmuar.
I BURGOSURI I PËRJETSHËM
E sheh atë burrin me flokë të bardha?
Shpesh ai del fytyrëgjakosur.
Vetë e përplas kokën në mur.
Lëkura mezi i rri si leckë sipër kockave.
Ai nuk ha. Ngjeron të shkuarën një herë në tre ditë.
Ai nuk fle. Gjumi e zë vetëm nëse është i lidhur këmbë e duar në pranga.
Ecën dhe flet me vete si i çmendur, po s’është i lojtur.
Nuk është hije, fantazmë. Ka vuajtur për krime që s’ika kryer.
Dielli, kur ikën, e sheh në pranga,
kur ngrihet e gjen me ballin të gjakosur.
Ai ecën në hijet e së shkuarës.
Ah, kush do ta zgjojë atë, kush do ta zgjojë!?
KAM TË SHENJTË
Kam të shenjtë brenda vetes,
siç ka një zog, siç ka një pemë
aq sa ka njeriu, as më shumë dhe as më pak,
mjaftueshëm sa të mos vdes i etur,
sa të mos humb i vetëm nëpër natë.
Era rënkime sjell në rrugën time,
gjethet, si fletë flijimesh më bien tek këmbët.
Dhe tinëz më ther tehu i klithjes se kryqet
nuk ngrihen vetëm për të shenjtët!
KU ËSHTË AJO?
Ku është ajo, trumzë e çelur? E kërkoj!
Mos u kthye në qiparis të vetmisë,
re që era e merr përtej heshtjes së kodrave?
Ku është? Eh si më puthte e më shtynte,
më përqafonte, duke qarë më përzinte,
puqeshim e xixëllonja shpërthenin kurmit të mbrëmjes.
Ku është? Vetëm janë lulet, vetëm mbrëmja, |
po thërret era me gjelbërimin, por ajo nuk është.
Në vende të gabuara më ndjellin xixëllonjat,
por unë e kërkoj! Dua përsëri të çelë me lulemimozat,
me frymën e mbrëmjes të më futet në trup
dhe aty të më rrijë përgjithnjë!
E BUKURA ËSHTË GJAKU IM
E bukura është gjaku im,
por në flakë dua të digjem si miku im poet,
që bredh rrugëve si shenjtor me dhimbje koke,
gati të bëjë hara-kiri edhe për një fjalë.
Flokët i përhidhen si në gjeratore flake,
nxiton, gjethet pret të flasin për të, zogjtë t’i këndojnë.
Në punishten time si liqenkë para stuhie futet,
ajo flaka e përhershme kurrë s’i qetohet, vetëm përzhgëlit.
-Art, do bësh, art, -psherëtin. Në sy s’e përmban dot flakën.
Unë hesht, jam mjeshtër, e bukura është gjaku im,
jam mjeshtër, por dua të jem në flakë si ai.
HIJET E SË VOGLËS
Kacafyten në pluhur, me thikat në dhëmbë.
Zemrën ua gëzon vetëm vdekja e tjetrit.
As e dinë sa qindra vjet do kacafyten,
do t’ju jepen errësirës së vdekjes
për tre të mëdhenj, që u përqafuan me njëri-tjerin,
u puthën si miq, u lëpinë mirë e mirë
e tani mospërfillës flenë në zhegun përvëlues.
VETMIA E ERËS MBI LIQEN
Vetmia e erës mbi mëngjesin e ujrave thërret
e fton atë, sikur brofte nga shkuma, lakuriq, agim i lagur.
Mos ajo më s’do vijë, si dikur,
me qeshjen si diell mëngjesi?
Flokërat e erës u shprishën, u tretën mbi ujra.
Mos lumturia do çelë në të tjera vise, për sy të tjerë?
Shpirt i liqenit dridhet, ende fërgëllon me pak yje, pret
me valëzat e kujtimeve që hidhen në vetmi si zjarre.
ZOTI NDJEHET MË SHUMË NË TOKË
-Neil Armstrong, njeriut të parë që e pa Tokën nga Hëna-
Atë kërkonte, Tokën, ajo u shfaq, e vogël, e kthjellët.
Ai zgjati duart, donte ta mbate mes pëllëmbëve,
ta arrinte me frymë, t’ia ledhatonte shtjellat e kaltra.
Ato ishin ujra malli, tokë, qytete me drita,
ndërsa ai vetëm rikthim. Tokën donte,
të qelqtë si ftesë dashurie, hukamë që të përqafon,
vijëzime që bëhen shkumë deti, rrugë me njerëz.
Anijes në ujrat qiellorë në blerim kthehej
ta gjente prapë rrugicën e fëmijërisë.
Donte të rikthehej, të mos t’ndjehej ajër, pa peshë.
Do t’i përqafonte prapë njerëzit, se ishte etje përqafimi
e t’ju thoshte se Hëna është lart, më afër qiellit,
por Zoti ndjehet më shumë në Tokë.
FJALËT E POETIT
-Kushtuar Frederik Reshpes-
Ikja ime veç mund të jetë
E lehtë, si fluturim. Nuk kam mbi vete
Thasë të rëndë mëkatesh. Zinxhirë
Pengjesh s’më mbajnë lidhur në shkëmb.
Iki, si drita që më e dridhshme bëhet kur fiket,
Më e perëndishme kur diçka i dhemb.
Gjithçka lehtë do ikë, e fisme, si gjethe
si qeshje që lë mbrëmjes vala në det.
Me një tufë dashurish erdha, Zotit t’ia blatoj
Me mirënjohje, se më deshi e më bëri poet.
NJERIU MJEGULL
Mjegull isha, retë ëndërroja. Pemët kalonin përmes meje.
Nuk isha nga jeta e gjallë, me gojë të flisja,
me zemër të dashuroja, por as shpirt i keq.
Me grykat lart tanket kalonin përmes dhe më grisnin,
gratë këpusnin ndonjë copë për shami gushe.
Ëndrra qe mishi im, lënda ime. Re e lehtë doja të isha,
mbi kurriz të erërave, cep më cep t’i bija qiellit,
të më thithte vetmia e lirisë, atje lart. E doja
jetën kaltëroshe prej reje, me vdekje të bukur.
Trupi im të kthehej në ajër,
në pikëla të trishta uji mbi gjethen e vjeshtës.
BUKURIA NJERËZORE
Jam krijuar ta dua bukurinë njerëzore
Edhe kur qan, me faqet me çurga lotësh.
Edhe një ditë me shi, ditë është, e dua.
Mjaft, them, kam parë qiellin dhe kaltërsinë e tij,
Dua tashmë të shoh më shumë sytë e tu të bukur.
A ka diçka më të lumtur se frymëmarrje e detit në mbrëmje?
Unë jam, kur shetis buzë ujrave përdore me fëmijët e mi.
Vij nga dashuria për njeriun, s’e braktis as në lojën e fundit të
frymës
si gjethe e thatë që era e hedh rërës në shkretëtirë,
derisa të prehet tek një shkëmb që po tretet.
Ajo që është si klithmë fëmije tek ai, ajo më magjeps.
E dua, deri në pafundësi më ngazëllen bukuria njerëzore.
E kush tjetër din të vetëflijohet për rracën e vet si njeriu,
Të jetë fare afër Qiellit e prapë ta adhurojë Zotin?
I VERBËR DHE LAKURIQ
I verbër dhe lakuriq është besimi im,
vetëm i verbër mund t’ia dalë.
Ecën, me duart përpara, i dridhur, si në skenë.
hedh hapat dhe vjen, jo si atëherë,
kur flatër ishte e më merrte me vete, mbi retë.
I verbër është, perëndim i lodhur,
me duart përpara ecën, lakuriq, por vjen,
afrohet, patjetër do t’më takojë, do ma sjellë
mbi dorën e shtrirë, çelësin e fshehtë të lumturisë time.
PYLLI IM
I dua si ti lotët e kaprollit, e si ti, qaj për trumcakun,
Që cicërin i vetmuar dhe vdes hijeve.
Edhe ty të therkërka rënkimi i vuajtjes
E me plagë të përskuqura gjethesh mbushesh në vjeshtë?!
Ëndërrat e mia të gjitha janë si ti, si magjepsje pylli janë.
Edhe unë, netëve, rënkoj kur goditem e marr plagë.
Dua prapë të jem rob i trilleve të vetvetes, si ti
Të zbërthej kodin e fshehtë të pëshpëritjes.
Çfarë lexon me ëndje në lotët e vesës?
Si e thith çërritjen e yjeve nga duart e gjetheve?
Ende s’e kuptoj mekjen prej nëne të hënës, tek sheh
Përgjakjen e rrënjëve të tua! S’ka nevojë të them se të dua.
E di, do të qeshësh sërish me besimin tim prej fëmije,
Me ndryshkun e durimit tim prej ushtari të vjetër.
SHFAQJA E FUNDIT
Nuk do shtriheshin më zhveshur në skenë,
Të dashurohej, duke lozur për të tjerët.
S’do ngrinte më zërin të fshihte dridhmën e vet.
Për së fundmi qëndronin lakuriq, pranë e pranë.
Si vjeshtë qenë shfaqjet, të ëmbla, të trishta.
Për të fundit herë i shkonte dorën në gushë,
E puthte në vesh, ia thithte thimbkat e gufmuara të gjirit,
Ia ledhatonte lëmimin e ngrohtë të barkut
Dhe ndizej nga ëndërrime të allta nate.
Fliste zëlartë e si dikur ëndërronte të belbëzonte.
Bëzante fort e priste veç stuhinë e mbylljes
Kur me mirënjohje Zotit do t’i përkulej
Për këtë shfaqje të fundit.
