Përktheu Qerim Raqi
Dritat e KUQE të neonit filluan të ndriçonin dhe një zë i çjerrë doli nga altoparlantët.
”Treni niset nga peroni numër tre.. . treni në drejtim… niset…
“Ky duhet të jetë treni yt,” tha nëna e Maria Venturas. “Jam e sigurt se është treni yt, Meri . Nxito. Nxito tani. E ke biletën?”
” Po, mami, e kam. Por a duhet të shkoj menjëherë. Kaq shpejt “
”Ti e di si është me trenat,” i tha babai Marisë . Ai dukej anonim me kapelën e tij gri, sikur të udhëtonte inkognito.
”Ti e di se si është me trenat. Ata nuk presin.”
“Po baba, e di.”
Akrepi i gjatë e i zi i orës së murit mori edhe një minutë tjetër. Kudo kishte njerëz që vraponin, për të udhëtuar në ndonjë tren. Mbi ta ngrihej çatia me kupolë e stacionit hekurudhor si kasaforta e një katedraleje të madhe.
“Treni niset nga peroni tre… treni drejt… niset…”
”Nxito zemër. ”
Zonja Ventura e kapi Marinë për krahu dhe kaloi sallat e mermerta që shkëlqenin në stacionin hekurudhor. Babai i Marisë e përcolli me valixhen e saj. Njerëz të tjerë nxituan drejt daljes në peronin tre. Një konduktor me një kostum të zi, me fytyrën e hijezuar nga ekrani i kapelës së tij, e futi turmën përmes portave të zeza, të zbukuruara prej hekuri në platformën prapa.
”Nënë, tha Maria, dhe u ndal kur dëgjoi zhurmën e lokomotivës në trasenë e ulur. ” Nënë, nuk mund të udhëtoj sot. Thjesht nuk mund ta bëj këtë. Nuk jam ende gati për këtë udhëtim .”
”Dokrra, – ia preu fjalën babai i gëzuar. ”Ti je thjesht e shqetësuar. Udhëtimi për në veri nuk është diçka e madhe. Vetëm duhet të hipësh në tren dhe të mos shqetësohesh për asgjë derisa të arrish atje. Konduktori do të të tregojë se ku të shkosh kur të mbërrish atje.”
“Eja tani, trego se je një vajzë e mirë.” Nëna e Marisë futi një fije floku të saj biond nën kapelën e zezë prej kadifeje. “Gjithçka do të shkojë mirë. Të gjithë largohen nga shtëpia ndonjëherë. Të gjithë thonë lamtumirë, herët a vonë.”
Maria u dorëzua. “Po, po, do të bëj siç thua ti.”
Ajo hyri nëpër portat dredha-dredha, të punuara me hekur dhe zbriti poshtë platformës së pjerrët prej betoni ku ajri ishte rënduar nga avulli.
“Lajmet e fundit, lajmet më të fundit!“
Djemtë që shisnin gazeta thërrisnin titujt e faqeve të para, ata shisnin gazeta ditore para dyerve të trenit. “Lajmet e sotme… dhjetë mijë persona të dënuar… dhjetë mijë të tjerë…”
“Nuk ka asgjë, absolutisht asgjë për të cilën duhet të shqetësohesh, tha nëna e Marisë”.
Ajo e hapi rrugën dhe u përvodh përmes kaosit duke i shtyrë udhëtarët dhe Meri i shkoi pas, duke kaluar vagon pas vagoni deri në fund të trenit . Brenda kishte sedilje prej pelushi të rreshtuara, pothuajse merrnin ngjyrë të kuqërremtë nën ndriçimin e ashpër nga tavani, dhe tegelet e përforcuara me gozhda të vogla tunxhi.
“Si të duket kjo ndenjëse, mu këtu në mes?» Zotri Ventura nuk priti përgjigje, por e hodhi valixhen e Marisë në raftin e bagazheve. Ai bëri një hap prapa. Zonja Ventura vuri një shami në buzët e saj të lyera me të kuqe, filloi të thoshte diçka, pastaj heshti. Në fund të fundit, nuk kishte asgjë më shumë për të thënë.
”Mirupafshim, tha Maria me dashuri .”
“Mirupafshim, zemër. Kalofsh mirë.”
Zonja Ventura u përkul për t’i dhënë asaj një puthje të lehtë ,distrahuese .
Zoti dhe zonja Ventura u kthyen dhe filluan të largoheshin ngadalë, duke ndjekur shtegun në mes për t›u zhdukur më në fund nga porta. Maria u bëri me dorë, por ata tashmë ishin larguar dhe nuk e panë .
Ajo zgjodhi ndenjësen më afër dritares, por përpara se të ulej hoqi pallton e saj të kuqe dhe e vari në grepin prej tunxhi pranë kornizës së dritares.
Shumica e pasagjerëve të tjerë ishin tashmë në vendet e tyre, por disa qëndronin ende në këmbë në korridor, duke kërkuar një vend për t’u ulur. Një grua me një xhaketë blu me një foshnjë në krahë të mbështjellë me një batanije të bardhë u ndal në ndenjësen pranë Marisë për pak kohë, por pastaj vazhdoi tek vagoni ku kishte më shumë vende të lira.
“Është e lirë këtu?».
Gruaja erdhi duke çaluar, duke gulçuar, e skuqur në fytyrë, me një çantë ngjyrë kafe në dorë. Lëkura rreth syve të saj blu ishte plot me rrudha dhe goja e saj e madhe, miqësore formoi një buzëqeshje.
“Po, e lirë është .»
Maria nuk mundi të mos buzëqeshte. Ajo iu afrua dritares dhe e vështroi gruan tek hoqi kapelën dhe pallton e leshtë ngjyrë kafe.
“Uh”, psherëtiu ajo dhe u ul në ndenjësen e kuqe prej pelushi. “Nuk isha e sigurt se do ta zija këtë tren. Treni është gati të niset.”
Lokomotiva lëshoi një zhurmë gërhitëse, duke u tundur dhe ndaloi. “Në bord… të gjithë në bord!” bërtiti një zë nga jashtë. Dyert e trenit u mbyllën me një zhurmë të vogël të fundit, duke i mbyllur të gjithë brenda.
“ Është koha të nisemi ” tha gruaja. Avulli ngrihej pas xhamit të dritares ndërsa treni lëvizte ngadalë përgjatë shinave dhe qielli nuk mund të shihej nëpër retë e dendura të tymit dhe blozës .
Gruaja futi dorën në çantën e saj dhe nxori një pëlhurë për thurje, fillin e një veshjeje leshi të butë e jeshile.
“Ah,” shfryu Maria. “Sa mirë. Çka do të thurësh?“
“Një fustan.“ Gruaja e studjoi Marinë me sy. “Për një vajzë që ka rastisur të ketë pikërisht masat e tua.”
“Jam e sigurt që do ta pëlqejë.” Gruaja i dha Marisë një buzëqeshje argëtuese. “Shpresoj që po”, tha ajo dhe pastaj heshti.
Treni sapo kishte kaluar me shpejtësi përmes një tuneli të errët kur filloi një zënkë në sediljen përpara tyre. Dy djem të vegjël ishin ulur aty pranë njëri-tjetrit, dhe në anën tjetër qëndronte ulur nëna e tyre duke lexuar një gazetë javore. Ata luanin me ushtarë prej kallaji.
“Ma jep këtë”, i tha djali më i madh me sy të zinj vëllait të tij. “Ky është ushtari im.
“Ti ma more ushtarin tim.”
“Nuk ta mora fare, – tha djali biond . “E bëre që çke me të. Të pashë kur e more.“
Djali i madh mori një ushtar prej kallaji dhe ia përplasi në ballë të vëllait.
“Merre pra! E meritove”.
Gjaku i rrodhi të vëllait nga gunga tashmë e mavijosur.
Djali i vogël u shkreh në vaj.
“Të urrej. Të urrej “
Nëna e tyre vazhdonte të lexonte gazetën.
“Mjaft tani”, tha gruaja pranë Marisë, duke u përkulur në pjesën e pasme të sediljes. Me një skaj të shamisë së saj të bardhë prej liri, ajo i fshiu butësisht djalit të vogël gjakun nga balli.
“Duhet të keni turp që të dy, që grindeni kështu për asgjë. Për disa ushtarë prej kallaji”.
Djemtë e vegjël varën buzët për këtë qortim dhe filluan të luanin përsëri në heshtje.
Gruaja u përkul mbrapa. “ Nuk di çfarë nuk shkon me fëmijët në kohën e sotme . Thjesht më duket se po bëhet gjithnjë e më keq.” Ajo psherëtiu dhe filloi përsëri të punonte me shtiza.
Jashtë, drita papritmas u bë më e fortë.
“Shiko, – tha Maria. “Kemi dalë nga tuneli.”
Treni u zhyt në pasditen gri dhe fushat e zbehta të vjeshtës u përhapën në të dy anët e trasesë nën retë e përhimta. Në qiell varej një disk i mërzitshëm portokalli, dielli.
“Ajri është aq i rëndë dhe me tym!” bërtiti Maria. ”Nuk e kam parë kurrë më parë diellin me një ngjyrë kaq të çuditshme.”
“Janë zjarret e pyjeve”, u përgjigj gruaja, “Gjithmonë fryn tym nga veriu në këtë stinë të vitit . Do të shohim këtë fenomen edhe më shumë në të ardhmen.”
Një shtëpi prej druri me dritare të gozhduara paraprakisht u shfaq pranë peronit dhe u zhduk pastaj në horizont. Pse ajo shtëpi atje është aq e largët nga bota?
“Nuk është shtëpi. Dikur ishte stacioni i parë në itinerar, por tani përdoret aq rrallë sa është mbyllur. Ky udhëtim është bërë linjë e shpejtë.”
E përkundur nga lëvizjet ritmike të rrotave, Maria hodhi shikimin nga dritarja. Në njërën nga fushat ajo pa një dordolec. Dy shkopinj të kryqëzuar, dhe poshtë tyre ca gjethe të kalbura misri. Palltoja e vjetër dhe e errët lëvizte nga era, e zbrazur, pa përmbajtje. Poshtë figurës qesharake , sorrat e zeza kërcenin, duke kërkuar kokrra misri në tokën e thatë.
Treni lëvizte tutje. “Mendoj të pi një filxhan kafe në restorantin e trenit”, tha gruaja dhe pastaj iu drejtua Marisë: dëshiron të vish?
“Po , sigurisht,” u përgjigj ajo. “Edhe dua t’ i shtrij këmbët paksa.”
Ato u ngritën dhe ecën përgjatë korridorit deri te vagoni tjetër. Ishte vagoni ku pihej duhan dhe ajri i dendur i thumboi sytë Marisë. Pranë dritareve ishin vendosur tavolina lojrash, ku shumica e burrave luanin poker. Kamarierët veshur me pallto të bardha shërbenin pije me tabaka. Në sfond dëgjohej zhurma e të qeshurave të forta dhe kërcitja e copave të akullit tek hidheshin nëpër gota. “Në radhë është vagoni i restorantit”, thirri gruaja mbi supe. Ajo e shtyu derën, u përvodh nëpër korridorin lëkundës midis dy vagonëve dhe hyri në tjetrin vagon, me Marinë ngjitur pas shpine. Në shezlonet e kuqe prej pelushi, klientët e restorantit mbështeshin rehat nëpër karriget e tyre derisa hanin mollë, kumbulla dhe rrush nga kupat me fruta nëpër tryezat e drunjta e të lëmuara . Muzika qetësuese e darkës dilte nga një fortafolës i fshehur diku në mur. Gruaja u ndal në një tavolinë për dy veta dhe i bëri shenjë Marisë që të ulej.
“Çfarë doni të porosisni?” pyeti kamerieri i zi me kostumin e tij të bardhë. Stilolapsi i pushonte në dorë mbi bllokun e shënimeve. Maria as që e kishte vënë re se ai ishte aty. Ai kishte nga një gotë ujë me akull për secilën .
“ Do të doja një gotë me ale xhinxheri , “ tha Maria.
“Për mua një pije të zakonshme,» buzëqeshi gruaja .
“Sigurisht… kafe, krem dhe sheqer.” Kamerieri i zi i buzëqeshi gruas dhe shkarraviti diçka të palexueshme në bllokun e tij.
Porosia erdhi. Marisë ia shërbyen kafen me xhenxhefil në një filxhan të gjelbër prej porcelani të laseruar, me flluska të vogla argjendi, në një gotë të hollë e të gjatë dhe një qershi e kuqe vënë në fund të gotës.
“Sa e bukur! tha Maria. “Nuk jam ulur kurrë më parë në një restorant treni. Duket kaq luksoz.”
“Po,” u pajtua gruaja ndërsa ngrohte duart duke shtrënguar filxhanin e pijes që po avullonte. “ Po, ata bëjnë çmos për ta bërë udhëtimin sa më të këndshëm.”
Maria u ndje e relaksuar, piu me gllënka të vogla nga gota. Në vagonin me ndriçim të zbehtë, sediljet e veshura me tapiceri morën një ngjyrë të kuqe të ngrohtë dhe muzika vazhdoi në një rrjedhë të qëndrueshme nga altoparlanti i fshehur. Maria piu pikat e fundit nga aleja me xhenxhefil, pastaj e ktheu gotën anash derisa qershia u rrokullis në dorën e saj. E futi në gojë dhe e kafshoi frutin e ëmbël.
Jashtë dritares, dielli hyri në një perëndim të brustë. Dukej më i vogël se kur Maria e kishte parë për herë të fundit dhe ngjyra e tij kishte lëvizur nga portokallja në një të kuqe më të theksuar.
“O Zot, sa shpejt u bë vonë,” vuri në dukje Maria derisa shikoi peizazhin e shkretë, të zymtë. “
Vështirë se e vëmë re sa shpejt kalon koha në këtë udhëtim”, u pajtua gruaja. “Është shumë rehati këtu në tren. Por ne sapo kaluam ndalesën e pestë të rrugës dhe kjo do të thotë se së shpejti do të kalojmë nëpër një tunel të gjatë. Të kthehemi në vagonin tonë? “
“Po. Ta bëjmë pagesën tani?»
“Jo”, u përgjigj gruaja. “ Ata e shënojnë shumën në faturën tuaj në fund të udhëtimit.”
Ajo u ngrit në këmbë dhe filloi të kthehej, me kujdes se ku po i lëshonte këmbët, hap pas hapi nëpër vagonët e trenit që lëvizte me shpejtësi.
Pasi u kthyen në vendet e tyre, gruaja vazhdoi të thurrte, kurse Maria vështronte fushat sterile jashtë. Në pjesën e pasme të trenit, një foshnje filloi të bërtasë, e lodhur dhe e pakënaqur. Tre afaristë erdhën nga vagoni i koktejeve, duke u lëkundur në takt me lëvizjen e trenit, duke qeshur. Dritat në tavan ishin yje të mëdhenj ndriçues.
“Dreq fëmijë”, – tha një burrë.
“Shumë e vërtetë”, tha tjetri. Dhe nën kapelet e tyre gri, të tre burrat dukeshin njësoj. Duke u lëkundur dhe duke i shtyrë të tjerët, ata kaluan nëpër korridorin e trenit dhe foshnja vazhdoi të bërtiste sikur do të bërtiste përjetësisht.
Treni pastaj hyri në një tunel tjetër nëntokësor. Gurë të errët shfaqeshin pa zë para dritares dhe rrotat e trenit kafshonin si akrepat e një ore gjigante.
Një shitës hapi derën e vagonit dhe doli ngadalë në korridor, duke bërtitur : “Kamele, kokoshka, shqeme… Karamele, kokoshka, shqeme, këtu është …»
“Prit,” tha gruaja, hapi çantën e saj ngjyrë kafe dhe nxori një kuletë të vjetruar. “Dua të blej një tortë me çokollatë, na bënë mirë…”
“Ah, jo,” protestoi Maria. “Ju lutem më lejoni të paguaj unë.”
“As që bëhet fjalë, mikja ime,” tha gruaja.
“ Tani jam unë që ju qeras. Çokollata do t’ju bëjë mirë. Përveç kësaj, ju do të paguani mjaft në fund të udhëtimit.“
Shitësi ndaloi në kupe, ngriti kapelën e tij të kuqe prej monitori dhe futi gishtat e mëdhenj në jelekun e mëndafshtë me vija të kuqe e të bardha.
“Çfarë dëshironi?” tha ai mekanikisht dhe me një zë monoton. “Kemi …” Ai bëri një pauzë, shikoi gruan dhe pastaj shpërtheu në një të qeshur të ngjirur .
“Bën përsëri të njëjtin udhëtim?»
Ai uli zërin në një pëshpëritje të fshehtë. “Nuk ka asgjë për të marrë këtu, e di. Gjithçka tashmë është e kryer”.
“Mos ji aq i sigurt, Bert,” buzëqeshi gruaja me dashamirësi. “Edhe një kontabilist mund të gabojë ndonjëherë .”
“Një kontabilist ndoshta, por jo shefi.”
Berti tundi çantën e zezë të monedhave dhe buzëqeshi. “ Shefi ka rregulluar gjithçka. Personalisht, këtë herë, personalisht “.
Gruaja qeshi e gëzuar.
“Po, mund ta marr me mend, duke marrë parasysh gabimin që bëri ai në udhëtimin e fundit, kur bëri që trenat të takohen mbi tokë. Ai kurrë nuk do t’i largonte të gjithë ata njerëz nga kopshtet nëntokësore tani, edhe po të përpiqej. Vrapuan drejt oborreve si fëmijë, të gëzuar si lauresha. A mendoni se do t’i binden atij dhe do të kthehen në tunelin e nëndheshëm ku e kanë vendin? Kurrën e kurrës”
Berti nënqeshi si majmun.
“Po,” tha ai në heshtje. “Po, supozoj se një përqindje mund të shkoj gabim ndonjëherë.”.
“Prandaj jam këtu”, tha gruaja. “Po marr një tortë me çokollatë.”
“Të madhe apo të vogël?”
“Të madhe,” u përgjigj gruaja duke ia zgjatur një monedhë .
“Epo, lamtumirë tani,” tha Berti dhe vuri dorën mbi kapuç. “Suksese,” dhe pastaj vazhdoi në korridor, duke iu kthyer numërimit të tij monoton: “Kamele, kokoshka, shqeme…”
“I gjori Bert,” i tha gruaja Marisë teksa ajo përpiqej të hapte çokollatën pa e grisur mbështjellësin e brishtë prej argjenti. “ Ai dëshiron shumë që të flasë me dikend gjatë turnit të tij. Është një udhëtim kaq i gjatë sa që vështirë se dikush mund ta bëjë du herë.”
Ajo e preu një copë të madhe të tortës me çokollatë dhe ia dha Marisë. Era e çokollatës ishte e ëmbël dhe e këndshme.
“Mmm,” tha Maria. “Ka aromë të mirë.» Ajo kafshoi një copë dhe e mbajti në gojë që t’ i shkrihej nën gjuhë, duke shijuar ëmbëlsinë e çokollatës së shkrirë duke e përtypur ngadalë në fyt.
“Duket se ju dini shumë për këtë tren,” i tha Maria gruas. “A udhëtoni shumë?”
“Oh, po. Unë kam udhëtuar andej-këtej për aq kohë sa mbaj mend. Por këtë udhëtim e bëj më shpesh.“
“ Nuk më habit. Vërtet është një udhëtim i rehatsëm. Kanë kaq shumë gjëra shtesë, gjëra të vogla si p.sh pijet freskuese çdo orë, dhe barin e koktejve në dhomën e lojërave dhe shezlonget në vagonin e ngrënies . Është aq komod pothuajse si në ndonjë hotel.“
Gruaja i hodhi një vështrim të shpejtë. “ Po, mikja ime, – tha ajo ftohtë, “ por mos harro se po paguani për këtë. Ju paguani për këtë në fund. Kjo është ideja e tyre e biznesit për ta bërë udhëtimin tërheqës. Kompania e trenit ka më shumë se sa një interes thjesht miqësor për pasagjerët e saj”.
“Me siguri ke të drejtë,” pranoi Maria duke qeshur. “ Nuk e mendova kështu. Por më thuaj, si do të jetë kur të zbresim? Nuk e kam idenë. Nuk ka asgjë në broshurat e udhëtimit për motin, apo njerëzit në veri, asgjë fare.“
Gruaja u përkul dhe vazhdoi të thurte, papritmas me përqendrim maksimal. Kishte një nyjë në fijet. Shpejt e zgjidhi nyjen dhe vazhdoi thurjen.
“Pra, ju do të udhëtoni gjatë gjithë rrugës, nëse e interpretoj saktë,” tha ajo.
“Ashtu është, gjithë rrugën. Babai më tha se s’kam pse të shqetësohem për lidhjet apo diç tjetër , dhe se konduktori do të më tregoj rrugën kur të mbërrij.»
“Stacionin e fundit,” mërmëriti gruaja. “A je e sigurt?”
“Po. Të paktën kështu shkruan në biletën time. Është një biletë kaq e veçantë sa më kujtohet numri, i kuq në të zezë. Mbretëria e Nëntë, shkruan aty. Gjë qesharake të emërtosh kështu një stacion treni.”
“Njeriu mësohet pas një kohe ”, tha gruaja, sikur të fliste me veten e saj. “Dhe në të gjitha repartet e vogla, nënrepartet dhe sekcionet. Arbitrare, ja kjo është. Arbitrare. Por askush nuk duket se e kupton këtë tani. Një lëvizje e vogël, një gjest vendimtar dhe e gjithë struktura do të shembej, do të rrënohej plotësisht”.
“Nuk e kuptoj mirë se ç’ do të thuash me këtë,” tha Maria.
“Sigurisht që jo, sigurisht që jo, mikja ime . E harroj plotësisht veten. Flas aq çuditshëm . Por më thuaj, tani që je ulur këtu, a ke vënë re ndonjë gjë të pazakontë te njerëzit në këtë tren?“
“Asgjë,” tha Maria ngadalë, duke parë përreth . “Asgjë,” përsëriti ajo e hutuar. “Mendoj se duken krejt të zakonshëm.”
Gruaja psherëtiu. “Mendoj se thjesht jam tepër e ndjeshme”, tha ajo.
Dritat e kuqe të neonit vezulluan jashtë dritares , treni u ngadalësua dhe frenoi në stacionin e Mbretërisë së Gjashtë. Dera e vagonit u hap dhe hapat e konduktorit lëvizën në drejtim të një gruaje me buzë të lyera me të kuqe disa ulëse përpara. Ajo u zbeh në fytyrë dhe tërhoqi pallton, u struk në ndenjësen e saj.
“Jo akoma,” tha ajo. “Ju lutem, jo këtu. Nuk zbres këtu. Më lër të shkoj pak më tej.”
“Të shoh biletën tuaj,” tha konduktori dhe gruaja i lyu buzët e saj, gjak të kuqe.
“E kam humbur. Nuk mund ta gjej” – tha ajo.
“E ke në gishtin tregues të dorezës së djathtë, – tha konduktori me zë një zë mbytur, – aty ku e fshehe kur hyra unë “
E inatosur, gruaja hoqi dorezën nga dora e djathtë, nxori biletën e mbështjellë me letër të kuqe dhe ia zgjati konduktorit. Ai e shpoi biletën me pincë, e grisi dhe ia dha asaj copën më të vogël.
“Bileta juaj për të kaluar lumin,” tha ai. “Mendoj se është më mirë të zbresësh tani.”
Gruaja nuk u përpoq të ngrihej. Konduktori zgjati dorën dhe e kapi për krahu. “ Fatkeqësisht, duhet të zbresësh tani” tha ai. Ne nuk mund të sillemi me përkëdheli në këtë tren. Kemi një orar për të ndjekur. Kemi një kuotë fikse pasagjerësh.”
“Po vij,” mërmëriti gruaja. “Por më lësho krahun. Më dhemb. Më djeg.”
Ajo u ngrit në këmbë dhe shkoi drejt derës, me fundin e saj të purpurt prej leshi që i tundej këmbëve, krenare dhe sfiduese. Jashtë trenit , në platformë, e prisnin dy roje stacioni. Në shkëlqimin e kuq të dritave të neonit, ata morën gruan, secili në njërën anë dhe u zhdukën përmes daljes së hekurt. Konduktori hyri përsëri në tren, e fshiu ballin me një faculetë të madhe mëndafshi të kuqe. Ai u ndal në kupenë e Marisë dhe i buzëqeshi gruas. Sytë e tij ishin të zinj, pa fund, por tani me një nyancë të qeshure të ftohtë.
“Zakonisht nuk kemi shumë probleme me pasagjerët kur është koha që të zbresin” , i tha gruas.
Ajo i ktheu buzëqeshjen, por zëri i saj ishte i brishtë, i trishtuar. “Jo, zakonisht ata nuk protestojnë fare. Vetëm e pranojnë kur është koha e duhur.”
“Pranojnë çfarë?”
Maria i shikoi të dy me kureshtje , iu kujtua fytyra e tmerruar e gruas bjonde , buzët e saj të lagura, të qarta, të kuqe si gjaku.
Konduktori i shkeli syrin gruas dhe eci tutje poshtë rreshtit, me fenerët që ndriçonin në mbajtëset e llambave në mur si qirinj dhe me tavanin metalik lart. Drita e neonit nga stacioni depërtoi përmes dritareve, duke i ngjyrosur për një kohë të shkurtër fytyrat e pasagjerëve me ngjyrë të kuqe të ndezur. Menjëherë pas kësaj, treni u nis.
“Pranojnë çfarë?” vazhdoi Maria. Një drithërimë ia përshkoi trupin, sikur një erë e ftohtë ta kishte përfshirë papritur.
“Ke të ftohtë, zonjë?»
“Jo,” tha Maria. “Pranojnë çfarë?” “Destinacionin,” u përgjigj gruaja, duke marrë thurjen nga prehri dhe duke vënë një lëmsh të ri të gjelbër. Me një lëvizje të zakonshme, ajo futi gjilpërën në lëmshin në rritje, kapi një lak dhe e la të rrëshqiste. Maria vëzhgoi duart e shkathëta dhe të shpejta të gruas.
“Udhëtarët blejnë biletat e tyre”, vazhdoi gruaja duke numëruar në heshtje qepjet në gjilpërën e thurjes . “Ata blejnë biletat e tyre dhe janë vetë përgjegjës për të zbritur në stacionin e duhur… Ata zgjedhin trenat, peronët dhe udhëtojnë për në destinacionin e tyre.“
“E di. Por ajo grua. Ajo dukej aq e frikësuar.”
“Po, ndonjëherë ndodh kështu me pasagjerët. Ata duan të zbresin në sekondën e fundit, e kupton. Pendohen që kanë blerë biletën, por edhe e kuptojnë me vonesë. Pendimi nuk ndihmon. Ata duhet ta kishin menduar vendimin e tyre shumë më herët.“
“Ende nuk e kuptoj pse nuk u lejua të ndryshonte mendje dhe të mos zbriste. Ajo mund të paguante më shumë në fund të udhëtimit.”
“Kompania e trenit nuk e lejon këtë në këtë rrugëtim”, tha gruaja. “Do të krijohej konfuzion.”
Maria psherëtiu. “Pjesa tjetër e pasagjerëve duken të kënaqur megjithatë.“
“Po, kështu është. Mu kjo është e frikshme.”
“E frikshme?” Maria ngriti zërin. “Si e frikshme?. Tani thua gjëra që tingëllojnë kaq misterioze.”
”Në fakt është mjaft e thjeshtë. Pasagjerët janë aq indiferentë, aq apatikë sa nuk u intereson as ku shkojnë. Ata nuk do të brengosen derisa të vijë koha e duhur, për në Mbretërinë e Nëntë.”
“Por çfarë është Mbretëria e Nëntë?” pyeti Maria e indinjuar.
Shprehja e saj e fytyrës ishte mbushur me shqetësim, sikur do të fillonte të qante. “Çfarë është kaq e tmerrshme në Mbretërinë e Nëntë?”
“Qetësohuni, qetësohuni, — e ngushëlloi gruaja, — merrni pak më shumë çokollatë. Nuk mund t’i ha të gjitha vetë.”
Maria mori një copë dhe e futi në gojë, por ndjeu një shije të hidhur në gjuhë.
”Më mirë të mos e dini, – tha gruaja me zë qetësues . “Mbase, nuk është aq keq atje. Udhëtimi është shumë i gjatë nëpër tunel dhe klima ndryshon gradualisht. Dhimbja nuk është aq intensive kur mësoheni me të ftohtin. Shikoni nga dritarja. Në muret e tunelit ka filluar të krijohet akulli dhe askush nuk e ka vënë re dhe as nuk është ankuar.
Maria ktheu shikimin nga dritarja dhe pa muret e zeza që shfaqeshin dredha-dredha. Ca vija gri akulli u shfaqën midis të çarave të gurëve. Sipërfaqja e ngrirë mbërthente dritën nga vagoni i trenit dhe shkëlqente sikur të ishte mbuluar me gjilpëra të ftohta argjendi.
Maria u rrënqeth. “Kurrë nuk do të udhëtoja po ta diija. Nuk do të qëndroj këtu. Nuk e bëj”, – tha ajo.”Do të marr trenin tjetër menjëherë.“
“Nuk ka trena kthimi nga kjo rrugë,” tha gruaja. “Sapo të arrini në Mbretërinë e Nëntë, nuk ka kthim prapa. Është mbretëria e mohimit, mbretëria e vullnetit të ngrirë. Ka shumë emërtime për këtë.”
“Nuk më intereson. Do të zbres në stacionin tjetër. Nuk do të qëndroj në tren me gjithë këta njerëz të tmerrshëm . Nuk e dinë se ku shkojnë?. Nuk ju intereson?”
“Janë të verbër, — tha gruaja me sytë e ngulur nga Maria. “Të gjithë janë krejtësisht të verbër.»
“Po ti,” bërtiti Maria duke kthyer me zemërim fytyrën kah gruaja, “edhe ti duhet të jesh e verbër!”
Zëri i saj tani ishte i lartë dhe i mprehtë, por askush nuk reagoi. Askush nuk ktheu kokën për ta shikuar.
“Jo,” tha gruaja, befas me një zë të dashur, “nuk jam e verbër”. As e shurdhër. Por më rastisi ta kuptoja se treni nuk do të ketë më ndalesa. Nuk janë planifikuar ndalesa të tjera derisa të arrijmë në Mbretërinë e Nëntë.
“Por ti nuk e kupton.” Maria vuri duart mbi faqe dhe filloi të qante. Lotët e nxehtë i rrodhën mes gishtërinjëve. “Ti nuk e kupton. Nuk është faji im që jam në këtë tren. Është faji i prindërve të mi. Ata donin që ta merrja këtë udhëtim.”
Por ti i lejove ata të prejnë biletën për ty, theksoi gruaja. “I le të të hipin në tren, apo jo? Ti pranove dhe nuk rezistove.”
“Megjithatë nuk është faji im,” protestoi Maria me zë të lartë, por përballë e kishte vështrimin qortues të gruas dhe Maria e ndjeu si po zhytej në turp. Kërcitja e rrotave mbi binarë bënte që gjykimi të zinte rrënjë në trurin e saj. Faji, regëtima e rrotave të trenit si zogj të zinj e të rrumbullakët, faji, faji, faji.
Faji, tha kërcitja e grepave të thurjes në duart e gruas .
“Ti nuk e kupton”, filloi përsëri Maria. “Ju lutem më lejoni t’ua shpjegoj. U përpoqa të qëndroja në shtëpi. Në fakt nuk doja të udhëtoja fare. Madje edhe kur isha në stacion doja të kthehesha në shtëpi.”
“ Por nuk e bëre,” tha gruaja dhe ndërsa mori një rrjetë fijesh jeshile pa sytë e saj të trishtuar. “Ju zgjodhët të mos ktheheshit dhe tani nuk mund të bëni asgjë për këtë.”
Maria menjëherë u ul drejt dhe e shikoi gruan mes lotëve.
“Po, sigurisht që ka!” tha ajo me kokëfortësi. “Ka ende diçka që mund të bëj. Kam ndërmend të zbres, sa ka ende kohë. Kam ndërmend të tërheq frenin e urgjencës.»
Gruaja papritmas i buzëqeshi Marisë, dhe sytë e saj shkëlqyen nga admirimi. “Aha”, pëshpëriti ajo, “mirë. Ju jeni trime. E keni kuptuar. Është truku i fundit që ka mbetur. E vetmja shprehje e vullnetit që ka mbetur. Mendova se edhe kjo ishte e ngrirë . Tani ekziston një mundësi.”
“Çfarë mendoni?”. Maria u tërhoq me dyshim. “Çfarë kuptoni me një mundësi?”
“Një mundësi për të ikur. Tani dëgjoni me kujdes, po i afrohemi stacionit të shtatë. Unë e njoh mirë këtë udhëtim. Ka ende kohë. Unë do t’ju them kur është momenti për të tërhequr frerin e urgjencës dhe pastaj duhet të vraponi. Platforma në stacion do të jetë e shkretë. Ata nuk presin të ketë pasagjerë që zbresin apo hipin në këtë tren.”
“Nga e dini këtë? Si mund t’ ju besoj?“
“Oh, fëmijë mosbesues.” Zëri i gruas tani ishte plot butësi. “Kam qëndruar pranë jush gjatë gjithë kohës. Por nuk mund të të thoja asgjë. Nuk mund të të ndihmoja para se vetë të merrje vendimin e parë vendimtar. Kjo është një nga rregullat.”
”Rregullat, çfarë rregullash?“
“Rregullat në dokumentin e kompanisë së trenave. Çdo kompani duhet të ketë rregulla, e dini. Disa dispozita për të funksionuar gjërat .”
Gruaja vazhdoi. “Po i afrohemi stacionit të Mbretërisë së Shtatë. Ju duhet të shkoni në pjesën e pasme të trenit. Askush nuk do t’ ju shoh. Tërhiqni frenat që andej dhe mos hezitoni, pavarësisht se çfarë do të ndodh. Vetëm vrapo.”
“Po ju?” pyeti Maria. “Nuk do të vini me mua?”
“Unë? Unë nuk mund të vij me ju. Duhet vetë të frenoni, por të jeni e sigurt, ne do të shihemi së shpejti.”
”Por si? Nuk e kuptoj si. Ju thatë se nuk ka tren kthyes. Thatë se askush kurrë nuk mund të largohet nga Mbretëria e Nëntë.”
“Ka përjashtime”, tha gruaja duke buzëqeshur. ” Unë kam nevojë të ndjek të gjitha rregullat. Vetëm të vetëkuptueshmet. Por ju duhet të nxitoni. Stacioni po afrohet dhe tani është koha.“
“Prisni, vetëm një moment. Më duhet të marr valixhen time. Kam të gjitha gjërat persinale në të.
“Lëre valixhen,” e udhëzoi gruaja . Nuk ju duhet. Do të ishte vetëm pengesë për ju. Por mos harroni, vraponi, vraponi si era.”
Ajo uli zërin. “ Do të shihni një daljen e ndriçuar mirë. Mos e merrni atë. Ngjituni shkallëve, edhe nëse është errët, edhe nëse ka hardhuca atje. Më premton, se do të marrësh shkallët?“
“Po,” tha Maria, duke u ngritur në këmbë dhe duke ecur pranë gruas, jashtë në korridor. “Po.”
Ngadalë ajo filloi të shkonte në fund të trenit. Askush nuk e shikoi . Në fund të korridorit, ajo u afrua tek dorëza, ku shkruante “Freri i Urgjencës” , e shtrëngoi dhe e tërhoqi. Menjëherë filloi një alarm i tmerrshëm , duke e thyer heshtjen. Maria hapi derën e kupesë dhe u rrëzua midis dy kupeve . Një zhurmë kërcitëse e frenave, një fërkim i metalit me metal, një lëkundje e fuqishme dhe treni ndaloi.
Ishte platforma e Mbretërisë së Shtatë, dukej e shkretë. Maria ngjiti të tre shkallët me një kërcim dhe ndjeu një dhimbje nën shputat e këmbëve ndërsa shkeli betonin. Tani u dëgjuan britmat e konduktorëve nga treni.
“Ron, çfarë ndodhi?”
Zëri ishte i vrullshëm. Shkëlqimi i elektrikëve të kuq të dorës u përhap nëpër vagona.
“ Çfarë ndodhi pra? Mendova se ishe ti.”
Më tej ishte një dalje, plot me drita neoni të kuqe që shkëlqenin. Dhe nga larg dëgjohej një xhaz i sinkopuar, joshës. Jo, nuk duhej të shkonte kah dalja. Në të djathtë, në një shkallë të pandriçuar, kërcënuese dhe të ngushtë. Maria shikoi dhe pastaj vrapoi drejt saj, me jehonën që vinte nga muret e gurta. Në krahëror
frymëmarrja i vinte e sforcuar, e fuqishme dhe e dhimbshme. Thirrjet u bënë më të forta.
“Shiko! Është një vajzë. Ajo po ikën! “Kapeni shpejt!» Drita e kuqe i vinte pas, afrohej gjithnjë e më shumë.
“Shefi do t’na pushojë nga puna nëse humbasim një shpirt të vetëm në këtë udhëtim!”
Maria u ndal për një sekondë në shkallë dhe shikoi prapa. Dritaret e trenit ishin katrorë me fije të praruara dhe fytyrat që shikonin jashtë ishin të mërzitura, të zbehta, formale. Vetëm konduktorët vrapuan shpejt pas saj , me fytyrat të skuqura nga dritat e neonit, duke tundur elektrikët e tyre ndriçues.
Një britmë që i ngeci në fyt. Ajo ktheu vështrimin sërish nga shkalla e errët dhe e pjerrët dhe filloi të vraponte lart. Një rrjetë merimangeje iu ngjit në faqe, por ajo vazhdoi vrapin, duke u rrëzuar , duke gërvishtur gishtat pas mureve të gurta e të mprehta. Papritur nga një çarje në shkallë u shfaq një gjarpër i vogël, i shpejtë. Ndjeu gjarprin tek iu mbështoll rreth kyçit të këmbës, por megjithatë vazhdoi të vraponte. Thirrjet e konduktorëve më në fund u ndalën, pastaj ajo dëgjoi trenin që filloi të lëvizte përsëri, rrugës për në bërthamën e ngrirë të tokës, duke lëshuar një tingull si të një bubullime të largët. Vetëm atëherë ajo u ndal.
Mbështetur për një çast pas murit të njollosur nga bloza, duke gulçuar si një kafshë e rënë në pre, ajo u përpoq të gëlltiste shijen e lëngshme të tunxhit në gojën e saj. Ishte e lirë.
Bëri ca hapa të tjerë duke u tërhequr zvarrë nëpër shkallët e errëta, dhe sa më lart që shkonte, aq më të gjera e më të lëmuara bëheshin shkalloret, dhe ajri më i hollë, më i lehtë. Dalëngadalë e çara u zgjerua dhe nga aty, diku nga lartë, u dëgjua zhurma e një zileje , e qartë dhe melodike. Gjarpri doli nga kyçi i këmbës dhe u zhduk në mur.
Ndërsa bëri kthesën tjetër në shkallë, rrezet e diellit shpërthyen dhe ajo ndjeu aromën e harruar të ajrit të ëmbël, tokës dhe barit të sapokositur . Më tej ishte një portë harkore që të çonte në një park.
Maria arriti në majë të shkallëve, duke shikuar drejt rrjetës së gjallë dhe të artë të dritës së diellit. Nga trotuari u ngritën ca pëllumba e bardhë e blu duke fluturuar mbi kokën e saj; ajo dëgjoi të qeshurat e fëmijëve duke lozur nëpët shkurrete . Rreth e qark parkut, bedenat e qytetit ngriheshin në kunja të larta graniti të bardhë, dritaret e të cilave shkëlqenin në diell.
Si të ishte zgjuar nga gjumi i vdekjes, ajo ndoqi rrugën e zhavorrit që vezullonte me gurë të vegjël stralli. Ishte pranverë dhe në një cep të rrugës ajo vuri re një grua që po shiste lule ndërsa ajo vetë këndonte nën zë. Maria pa kutitë plot me trëndafila të bardhë dhe aguliçe të verdha, me gjethe gri të shpërndara si fjongo rreth tyre dhe gruan me pallton e kafenjtë që përkulej me një ndjenjë mëmësie mbi tufën me lule. Kur u afrua Maria, gruaja ngriti kokën, ndeshi shikimin e Marisë me sytë e saj blu duke i buzëqeshur asaj në mënyrë triumfuese.
“Të kam pritur, mikja ime,” tha ajo.
